To οθωμανικό τζιχάντ που οδήγησε στις μεγάλες γενοκτονίες των χριστιανικών λαών.

To οθωμανικό τζιχάντ που οδήγησε στις 

μεγάλες γενοκτονίες των χριστιανικών 

λαών.

 

 

 

 Όταν ο Κεμάλ αυτοανακηρύχθηκε «Ιερός Πολεμιστής», νίκησε τους «άπιστους» και κατέστρεψε τη Σμύρνη....

Το φαινόμενο του Ιερού Ισλαμικού Πολέμου -δηλαδή του «τζιχάντ»- επέστρεψε δυναμικά στον κόσμο με το σύγχρονο ισλαμιστικό κίνημα. Όμως το φαινόμενο αυτό δεν είναι άγνωστο στον ελληνικό κόσμο, εφόσον δύο φορές εμφανίστηκε στην Εγγύς Ανατολή κατά τη διάρκεια των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα. 

 

Την πρώτη φορά κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο Οθωμανός σουλτάνος, ο υπέρτατος ηγέτης, ο χαλίφης του ισλαμικού κόσμου, χαρακτήρισε ως τζιχάντ τη συμμετοχή τής υπό νεοτουρκικό έλεγχο Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον πόλεμο. 

 

Εκείνο το τζιχάντ θα κηρυχθεί με την απόλυτη συμπαράσταση των Γερμανών. 

 

Ο Stefan Ihrig αναφέρει ότι πολλοί ήταν εκείνοι «…μεταξύ αυτών και ο αυτοκράτορας (σ.τ.σ. Κάιζερ), που σκέφτονταν ότι μια Τζιχάντ υποκινημένη από και με καθοδηγητές τους Οθωμανούς θα ήταν ένας κρυφός άσος στο μανίκι κατά τον Μεγάλο Πόλεμο του 1914».

 Στο πλαίσιο αυτού του οθωμανικού τζιχάντ, υπό την καθοδήγηση των κοσμικών εθνικιστών (Νεότουρκων) και με τις ευλογίες συγκεκριμένων μεγάλων χριστιανικών κρατών (Γερμανίας, Αυστρίας), έγιναν οι μεγάλες γενοκτονίες των χριστιανικών λαών της αυτοκρατορίας: των Αρμενίων, των Ελλήνων της Ανατολής και των Ασσυρίων. 

 

Οι πληθυσμοί αυτοί, που είχαν επιβιώσει για αιώνες μετά από την εισβολή και την κυριαρχία του τουρκικού Ισλάμ στην Ανατολή, θα πάψουν να υπάρχουν οριστικά μόλις στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο τελευταίος Ιερός Πόλεμος θα κηρυχθεί την περίοδο του ελληνοτουρκικού πολέμου 1919-1922. 

 

Με μια παράδοξη οικειοποίηση του Ισλάμ και των συμβόλων του από τον κοσμικό τουρκικό εθνικισμό, ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά θα κηρύξει «τζιχάντ κατά των απίστων» (Ελλήνων και Αρμενίων) την περίοδο του ελληνοτουρκικού πολέμου (1919-1923). 

 

Θα ανακηρύξει εαυτόν gazi (γαζή), δηλαδή Ιερό Πολεμιστή για τη διάδοση του Κορανίου, μετά την πρώτη του νίκη κατά των ελληνικών στρατευμάτων στη μάχη του Σαγγάριου (Αύγουστος 1921).

Η παρακάτω περιγραφή αναδεικνύει τον θρησκευτικό ισλαμικό χαρακτήρα που έδωσε ο Μουσταφά Κεμάλ στην προσπάθεια ανατροπής των δυσμενών διευθετήσεων μετά την ήττα των Νεότουρκων στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο:«Στις 23 Απριλίου 1920 θα λάβει χώρα η εναρκτήρια συνεδρίαση της αυτοαποκαλούμενης εθνικιστικής Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης στην Άγκυρα. 

 

Η αίθουσα της συγκέντρωσης ήταν μακρόστενη, διακοσμημένη με τις πράσινες σημαίες του Ισλάμ και με στίχους από το Κοράνι. Πλάι στην κεντρική αίθουσα υπήρχε αίθουσα προσευχής με αναλόγια και τάπητες στραμμένα προς τη Μέκκα […] 

 

Πριν από την έναρξη, οι βουλευτές συγκεντρώθηκαν στο τέμενος Χατζή Μπαϊράμ και προσευχήθηκαν. Στη συνέχεια κατευθύνθηκαν προς το κτήριο της Εθνοσυνέλευσης με τις σημαίες και τα ιερά κειμήλια μπροστά. 

 

Εκεί παρακολούθησαν την ανάγνωση ολόκληρου του Κορανίου και το κήρυγμα του Μπουχαρί, που αναφερόταν στις παραδόσεις του Προφήτη. 

 

Παράλληλα σφάζονταν αρνιά. 

 

Ακολούθησε ένα κήρυγμα σχετικά με τη θρησκευτική σημασία του εθνικού αγώνα και στη συνέχεια προσευχές για τη σωτηρία του Χαλίφη και της πατρίδας. Στο τέλος οι βουλευτές παρακολούθησαν τον ύμνο «Μεβλούντ» του Σουλεϊμάν Τσελεμπί, για τη γέννηση του Μωάμεθ. Ο ύμνος αυτός ψάλλεται σ’ όλες τις εξαιρετικές περιπτώσεις».

 

2 Οι Έλληνες και οι Αρμένιοι θα συντριβούν στρατιωτικά, με την ευλογία σημαντικών χριστιανικών συμμαχικών κρατών (Ιταλία, Γαλλία), την αδιαφορία άλλων (Μεγ. Βρετανία, ΗΠΑ) και την αμέριστη συμπαράσταση της νεαρής Σοβιετικής Ένωσης. 

 

Το τζιχάντ θα ολοκληρωθεί με ιδιαίτερα αιματηρό τρόπο τον Σεπτέμβρη του 1922, όταν η τότε μοναρχική κυβέρνηση των Αθηνώνσυνειδητά παρέδωσε αφοπλισμένους τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας στους Τσέτες τους gazi Μουσταφά Κεμάλ. 

 

Η πυρπόληση και η σφαγή της Σμύρνης έλαβαν χώρα στο πλαίσιο του τζιχάντ που είχε κηρυχθεί. Η ήττα των «απίστων» επέφερε τις ποινές που προβλέπει το Κοράνι. Η καταστροφή της Σμύρνης υπήρξε η τελευταία δραματική συνάντηση με το τουρκικό Ισλάμ. 

 

Συνάντηση που συνέβη σε ένα εντελώς νέο ιστορικό πλαίσιο, όπου αυτό το Ισλάμ είχε χάσει πλέον την πολιτική του αυτοτέλεια και είχε χρησιμοποιηθεί εργαλειακά από τις ανερχόμενες δυνάμεις του τουρκικού εθνικισμού, οι οποίες προσδοκούσαν να κατασκευάσουν μια Τουρκία απαλλαγμένη από τις μειονότητες.

 

3 Ακόμα και η Συνθήκη της Λωζάννης, η τελευταία συνθήκη που ρύθμιζε τα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και αναθεωρούσε παλαιότερες συνθήκες (Σεβρών), αποφάσισε την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών και των περιουσιών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας με βάση το θρησκευτικό κριτήριο: οι ελληνορθόδοξοι χριστιανοί της Τουρκίας θα έπρεπε να εγκατασταθούν υποχρεωτικά στην Ελλάδα και οι μουσουλμάνοι της Ελλάδας υποχρεωτικά στην Τουρκία.

 

4 1. Stefan Ihrig: «O θαυμασμός της Γερμανίας στις τακτικές του Κεμάλ», συνέντευξη στον Ηλ. Μαγκλίνη, εφημ. Καθημερινή, 27 Ιουνίου 2016. 

 

Τη δομική σχέση φασισμού και Ισλαμισμού υποστηρίζει ο Αλγερινός συγγραφέας Β. Sansal: «Ο ισλαμισμός… συνέπραξε με τον ναζισμό τις δεκαετίες του ’30 και του ’40, όπως και με τα φασιστικά αραβικά καθεστώτα. Οι έννοιες ισλαμοφασισμός και ισλαμικός φασισμός αποτυπώνουν μια πραγματικότητα. 

 

Η σύμπνοια ναζισμού και ισλαμισμού αποτελεί μια ιστορική πραγματικότητα: τη δεκαετία του ’30 ο Χίτλερ, βαδίζοντας προς την εξουσία, είχε εξασφαλίσει τη στήριξη των ισλαμιστών των οποίων πνευματικός ηγέτης ήταν ο Μεγάλος Μουφτής της Ιερουσαλήμ, ο Μοχάμαντ Αμίν αλ Χουσέινι, ο οποίος εξέδωσε φετβά καλώντας τους μουσουλμάνους να συστρατευθούν στον δίκαιο αγώνα του Χίτλερ ενάντια στους άγγλους και γάλλους αποικιοκράτες και ενάντια στον παγκόσμιο εβραϊσμό. 

 

Με αυτούς τους φανατικούς εθελοντές, ο Χίτλερ οργάνωσε έναν αραβικό στρατό, τις «αραβικές ταξιαρχίες» (μεταξύ των οποίων και το 13ο τάγμα Waffen SS Handschar), διαβόητες για την αποτρόπαιη δράση τους». (Γρηγόρης Μπέκος, «Μπουαλέμ Σανσάλ: «Το Ισλάμ είναι ο παιδαγωγός της βίας, φυσικής και συμβολικής»», εφημ. Το Βήμα, 13 Αυγούστου 2016). 2. Paul Dumont, Mustafa Kemal. 1919-1924 La memoire du siècle, εκδ. Εditions Complexe, Bρυξέλλες, 1983, σελ. 70-71, Βλάσης Αγτζίδης, «Ο τζιχαντιστής που κατέστρεψε τη Σμύρνη», εφημ. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 31 Αυγούστου 2014. 3.Mike Scruggs, Jihad and Genocide Come to Smyrna, July 20, 2016,http://www.thetribunepapers.com/2016/07/20/jihad-and-genocide-come-to-smyrna/ 

 

Το παραπάνω κείμενο προέρχεται από το υπό έκδοση (Πατάκης) βιβλίο του «Εμείς και το Ισλάμ»… του Βλάση Αγτζίδη...

 http://www.mixanitouxronou.gr

 

theologos vasiliadis

 

 

Μια εικόνα 1000 λέξεις: Ο Τούρκος και οι σκελετωμένοι Αρμένιοι

Η πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα. Όταν η Τουρκία αφάνισε τον λαό που ζούσε στην σκιά του Αραράτ για 3500 χρόνια

 

Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες φωτογραφίες που έχουμε φιλοξενήσει από αυτή την στήλη του Weekend Edition - όπου οι πληροφορίες, τα ονόματα, οι πρωταγωνιστές, σχεδόν τα πάντα είναι διαθέσιμα – εδώ η εικόνα θα πρέπει να μιλήσει μόνη της – είναι άλλωστε αρκετά δυνατή – καθώς οι πληροφορίες είναι ανύπαρκτες. Το στοιχείο αυτό έγινε αφορμή οι Τούρκοι να αμφισβητήσουν την γνησιότητα της καθώς δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο που να πιστοποιεί, τον τόπο, τα πρόσωπα και της χρονολογία. 

 

Ούτε οι ίδιοι οι Αρμένιοι κατάφεραν να δώσουν απαντήσεις όμως οι ενδείξεις δείχνουν ότι πρόκειται για Τούρκο αξιωματούχο (σε μία από τις αναφορές παρουσιάζεται ως σαδιστής) να περιπαίζει τα σκελετωμένα παιδιά των Αρμενίων με ένα κομμάτι ψωμί που κρατάει ψηλά. Τουλάχιστον αυτό αναφέρει στο πίσω μέρος της μία από τις αρκετές κόπιες που βρέθηκαν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η φωτογραφία δεν είναι προϊόν τεχνικής επεξεργασίας (κάτι που ισχυρίζονται οι Τούρκοι. 

 

Φιλοξενείται στις συλλογές Πανεπιστημίων και Βιβλιοθηκών στην Αμερική που θα είχαν πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων την φωτογραφία αν ήταν κάποιο κατασκεύασμα προπαγάνδας. Άλλωστε υπάρχουν εκατοντάδες άλλες φωτογραφίες που αποδεικνύουν τις εξοντωτικές δράσεις των Τούρκων κατά των Αρμενίων στις αρχές του περασμένου αιώνα. 

 

Λίγες ημέρες πριν την συμπλήρωση 100 χρόνων από την ημερομηνία (24 Απριλίου) που έχει οριστεί ως Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία των Αρμενίων είναι μία καλή αφορμή να θυμηθούμε – ή καλύτερα, οι περισσότεροι, να μάθουμε – τι έγινε στην επικράτεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας λίγο πριν αυτή δύσει και δημιουργηθεί στην θέση της η «σύγχρονη» και καθαρή από ξένα σώματα και εθνότητες Τουρκία. 

 

 
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή οι Αρμένιοι δεν είχαν για αιώνες δική τους πατρίδα. Τα εδάφη των προγόνων τους μοιράζονταν για αιώνες ανάμεσα σε δύο πανίσχυρες αυτοκρατορίες. 

 

Την Οθωμανική και την Περσική. Το 1828 η Ρωσία θα καταλάβει τα εδάφη που βρίσκονταν υπό την κυριαρχία των Περσών (σ.σ. το ανατολικό, και μικρότερο τμήμα) ενώ το υπόλοιπο θα παραμείνει στην παραπαίουσα Οθωμανική αυτοκρατορία.

Με την λήξη του Ρωσο-τουρκικού πολέμου το 1878, στον οποίο ισχυρή παρουσία είχαν και οι Αρμένιοι των ρωσικών εδαφών, στη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου η Ρωσία ζήτησε και πέτυχε, σε μικρό βαθμό από ότι αποδείχθηκε από την ιστορία, μεταρρυθμίσεις υπέρ των Αρμενίων υπηκόων του Σουλτάνου, και εγγυήσεις για την προστασία τους έναντι των Κούρδων.
Οι Αρμένιοι κυρίως της Κωνσταντινούπολης, αρχικά επωφελούνται από τις μεταρρυθμίσεις και τις ελευθερίες που αναγκάζεται να παραχωρήσει η Υψηλή Πύλη, γνωστές ως Τανζιμάτ. Τα δικαιώματα αυτά όμως είναι άγνωστα στους Αρμενίους της Ανατολίας, που στενάζουν κάτω από τον τουρκικό ζυγό. 

 

Η δε Οθωμανική Αυτοκρατορία έχοντας χάσει τα περισσότερα εδάφη της στα Βαλκάνια, φοβάται πως θα απολέσει και το τμήμα της δυτικής Αρμενίας. Έτσι έχει αρχίσει να διαμορφώνεται μια νέα κρατική αντίληψη που κάνει λόγο για οριστική επίλυση του Αρμενικού Ζητήματος, με τον ολοκληρωτικό αφανισμό των Αρμενίων από την ιστορική τους πατρίδα των 3500 χρόνων.
Στα χρόνια του σουλτάνου Αμπτούλ Χαμίτ οι σφαγές ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. 

 

Το 1895, ενώ αναγκάστηκε να υποσχεθεί προς τη Βρετανία, τη Γαλλία και τη Ρωσία ότι θα προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, μεγάλης κλίμακας σφαγές έγιναν στις Αρμενικές επαρχίες. Το 1896 νέες σφαγές ξέσπασαν στην πρωτεύουσα και την Κιλικία.
Μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Νεότουρκους, η «οριστική λύση» του Αρμενικού Ζητήματος παίρνει συγκεκριμένη μορφή. 

 

Επωφελούμενοι από τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (οι Αρμένιοι του Καυκάσου τάχθηκαν με το μέρος της Ρωσίας) οι Νεότουρκοι σχεδιάζουν και θέτουν σε εφαρμογή το σχέδιο εξόντωσης του Αρμενικού λαού, στο διάστημα 1915-1917. Έτσι πιστεύουν ότι θα εξασφαλισθεί η ομοιογένεια του πληθυσμού της Αυτοκρατορίας, ο εκτουρκισμός και θα υλοποιηθεί το όραμα του παντουρκισμού.

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι το διάστημα εκείνο το αρμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης είχε καταγράψει τον αρμενικό πληθυσμό της Τουρκίας στα 2.100.000 άτομα (δηλαδή πιστούς στην Αρμενική Αποστολική Εκκλησία).
 

 

Τρία μέλη της κυβέρνησης, ο Μεχμέτ Ταλαάτ, Υπουργός Εσωτερικών το 1915 και Πρωθυπουργός το 1917, ο Ισμαϊλ Ενβέρ, Υπουργός Πολέμου, και ο Αχμέτ Τζεμάλ, Υπουργός Ναυτικών και στρατιωτικός διοικητής της Συρίας, συνιστούν την τριανδρία που ελέγχει την κυβέρνηση και είναι ο ιθύνων νους της γενοκτονίας. Τις υπογραφές τους φέρουν οι εντολές που αποστέλλουν στους διοικητές των επαρχιών της Αυτοκρατορίας για τον ξεριζωμό των Αρμενίων. 

 

Παράλληλα δημιουργείται μία νέα μυστική οργάνωση, η Ειδική Οργάνωση, που στελεχώνεται με παραστρατιωτικούς και κατάδικους, στους οποίους και ανατίθεται η αποστολή της μαζικής σφαγής των Αρμενίων που θα εκτοπίζονταν από τις εστίες τους.

Στις 12 Φεβρουαρίου 1915 απολύονται οι δημόσιοι υπάλληλοι με αρμενική καταγωγή. Οι τουρκικές αρχές διατάζουν την άμεση αποστράτευση και τον αφοπλισμό των αρμενίων στρατιωτών τους οποίους ομαδοποιούν σε μικρά τάγματα εργασίας και τους στέλνουν σε παραμεθόριες περιοχές όπου και εκτελούνται. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα χρησιμοποιούνται ως στόχοι εξάσκησης του στρατού. 

 

Δύο μήνες αργότερα ξεκινάει ο εκτοπισμός των Αρμενίων από το Γκαρίν (το σημερινό Ερζερούμ). Στα καραβάνια του θανάτου οδηγούσαν τους εκτοπισμένους σκόπιμα σε ατελείωτες πορείες πάνω από τα βουνά κάνοντας άσκοπους κύκλους χωρίς φαγητό και νερό για να τους εξοντώσουν. Έτσι οι αδύναμοι πέθαιναν πρώτοι, οι γέροι, τα παιδιά και οι γυναίκες. Όταν τα καραβάνια έφταναν στον προορισμό τους ελάχιστοι είχαν απομείνει.
 

Στις 24 Απριλίου 1915, (σ.σ. η ημερομηνία που έχει ορισθεί ως Ημέρα μνήμης για την Γενοκτονία των Αρμενίων), συλλαμβάνονται στην Κωνσταντινούπολη και εκτελούνται εκατοντάδες Αρμένιοι διανοούμενοι: στόχος να παραμείνει ο Αρμενικός λαός χωρίς πνευματική ηγεσία και χωρίς καθοδήγηση. Στις αρμενικές επαρχίες της Ανατολίας, στρατολογούνται, αφοπλίζονται και στη συνέχεια εκτελούνται όλοι οι άρρενες Αρμένιοι ηλικίας 15-62 ετών. 

 

Ανυπεράσπιστοι άμαχοι, γυναίκες, γέροι και παιδιά, εκδιώκονται βιαίως από τις πατρογονικές τους εστίες και οδηγούνται μαζικά προς τις αφιλόξενες ερήμους της Συρίας. Καθ'οδόν, δέχονται τις επιθέσεις του τακτικού στρατού αλλά και των ατάκτων και των Κούρδων νομάδων. Σφαγές, βιασμοί, δολοφονίες, αρπαγές παιδιών, ληστείες. Ελάχιστοι επιβιώνουν.
 

Πάνω από ενάμιση εκατομμύριο Αρμένιοι, δηλαδή το 80% του αρμενικού πληθυσμού της δυτικής Αρμενίας, χάθηκε στην πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα. Ένας μικρός, σχετικά, αριθμός επιζώντων βρήκε καταφύγιο στις γειτονικές χώρες – μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα – συγκροτώντας σταδιακά τη μεγάλη Αρμενική Διασπορά. 

 

Στις επαρχίες της Δυτικής Αρμενίας, που εντάσσονται στο νεοσυσταθέν Τουρκικό κράτος, μόνον τα ερείπια της πλούσιας αρμενικής αρχιτεκτονικής κληρονομιάς θυμίζουν πλέον την τρισχιλιετή παρουσία των γηγενών Αρμενίων.

- Με πληροφορίες από την Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδας και το armeniangenocide100.gr

 

 

 

  

 

 

 theologos vasiliadis

Γιατί οι Τούρκοι δεν αναγνωρίζουν τις γενοκτονίες τους;

Αρμένιοι,  Ασσύριοι, Σεπτεμβριανά... Ο 20ος αιώνας είναι γεμάτος διωγμούς και μαζικές δολοφονίες για το νέο τουρκικό κράτος. Το WE συνομίλησε με δύο διεθνούς φήμης ιστορικούς για να καταλάβουμε αν οι σημερινοί Τούρκοι έχουν επίγνωση των εγκλημάτων τους

100 χρόνια συμπληρώθηκαν από εκείνο το Σαββατοκύριακο στις 24 και 25 Απριλίου του 1915, όπου ξεκίνησε η εκκαθάριση των Αρμενίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τότε ήταν που γεννήθηκε η λέξη "γενοκτονία" για να περιγράψει τα φαινόμενα μαζικών εκκαθαρίσεων των μειονοτήτων στην Οθωμανική αυτοκρατορία.

Η λέξη γενοκτονία εμφανίζεται αρχικά στις σκανδιναβικές γλώσσες, στην Νορβηγία το 1917 και στην Δανία το 1925, ως "folkemord", ακριβώς για να περιγράψει τη γενοκτονία των Αρμενίων. Αυτό υποστηρίζει μιλώντας στο news247.gr ο Δανός ιστορικός Matthias Bjornlund, ο οποίος έχει ασχοληθεί με τη γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά ήταν και ο διοργανωτής της διεθνούς ημέρας μνήμης για τα θύματα του Άουσβιτς που διοργώνωσε το 2003-2005 το τμήμα για τα Ολοκαυτώματα και τις Γενοκτονίες του πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης.
Όπως μας εξηγεί, η λέξη γενοκτονία εμφανίζεται επίσης στα σουηδικά το 1906 πάλι σε σχέση με τη σφαγή των Αρμενίων το 1896, η οποία υπολογίζεται σε 200.000 - 300.000 νεκρούς και 50.000 ορφανά. Οι σφαγές αυτές που ξεκίνησε ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίντ ο δεύτερος, σύντομα πήραν τη μορφή διώξεων κατά των μη μουσουλμάνων, με θύματα κάπου 25.000 Ασσύριους στο Ντιγιάρμπακιρ.
Το πρόβλημα είναι ότι οι Ασσύριοι δεν είχαν κάποια "μπουρζουαζία" που να κινήσει θέμα σε παγκόσμιο επίπεδο. Πολλοί Ασσύριοι σφαγιάστηκαν αλλά η γενοκτονία τους δεν έχει επικοινωνηθεί παγκόσμια. Ωστόσο τόσο οι Αρμένιοι όσο και οι Πόντιοι είχαν τέτοιες "ελίτ" που μερίμνησαν ώστε να μαθευτεί η γενοκτονία σε παγκόσμιο επίπεδο, εκτιμά ο ιστορικός Hervé Georgelin διδάκτωρ Ιστορίας και πολιτισμών του Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, πρώην ερευνητής στην έδρα Ζαν Μονέ του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας και μέλος του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών.

Φως στις πτυχές της ιστορίας των γενοκτονιών, με τον Hervé Georgelin
“Το κριτήριο της διαφοροποίησης στην Οθωμανική αυτοκρατορία είναι η θρησκεία. Αν είσαι Τούρκος είσαι μέλος της ομάδας. Αν δεν είσαι πρέπει να εξαφανιστείς. Ο τουρκικός εθνικισμός ανεβαίνει στην εξουσία το 1908 με το οθωμανικό σύνταγμα που είχε καταργηθεί το 1878. Το πρόγραμμά τους όμως έιναι καθαρά εθνικιστικό. Σκοπός τους είναι να σωθεί η αυτοκρατορία και επίσης να γίνει και εθνικό κράτος τουρκικό”.
Ο Χίτλερ λέγεται ότι είχε ως πρότυπο τον Κεμάλ, αληθεύει;
Ήξερε για τις ριζικές αλλαγές στην Τουρκία, ήξερε για την εξόντωση των Αρμενίων. Δεν νομίζω ότι είχε εμμονή με τον Κεμάλ, αλλά ήξερε ότι με αυτό τον τρόπο μπορούσε να λύσει οποιοδήποτε δημογραφικό ζήτημα φανταζόταν ότι υπήρχε.
Η Τουρκία δεν την έχει ακόμα αναγνωρίσει την εκκαθάριση 1.500.000 Αρμενίων ως γενοκτονία. Γιατί; Τα ιστορικά στοιχεία δεν είναι επαρκή; Κι αν είναι επαρκή δεν υπάρχουν ικανοί μελετητές της ιστορίας στην Τουρκία; Πώς εξηγείται η σύγχρονη τουρκική στάση;
Τα ιστορικά δεδομένα και το κατάλληλο ακαδημαϊκό προσωπικό δεν λείπουν στην Τουρκία. Το πρόβλημα είναι σαφώς πολιτικής φύσης. Στο επίπεδο του πληθυσμού υπάρχει αποκλεισμός πραγματικότητα μέσω του κρατικού εκπαιδευτικού συστήματος ακραίας εθνικιστικής έμπνευσης, και μέσω των περισσότερων ΜΜΕ στην Τουρκία που δεν διαφωτίζουν, αλλά καλλιέργουν το συναίσθημα ότι η Τουρκία τριγυρίζεται από εχθρούς. Λόγω της φτώχειας στην οποία ζουν οι περισσότεροι Τούρκοι πολίτες, οι οποίοι δεν έχουν τη δυνατότητα να μάθουν μια ξένη γλώσσα ή να ταξιδέψουν στο εξωτερικό, ο αποκλεισμός αυτός διαιωνίζεται. Από την άλλη, υπάρχει η άρχουσα τάξη την οποία δεν συμφέρει η αναγνώριση των κακουργημάτων. Ο πλούτος του κράτους και των “μεγάλων τζακιών” της Τουρκίας, βασίζεται στην κατάχρηση των περιουσιών των -σήμερα απόντων- μη μουσουλμάνων. Εάν αναγνωριστούν οι γενοκτονίες, εγείρονται και θέματα αποζημιώσεων, οι οποίες φυσικά δεν συμφέρουν το κράτος.

Ωστόσο υπάρχει και μια σχετικά περιορισμένη αλλά ενεργητική πολιτικοποιημένη αστική κοινωνία και ζωντανή ακαδημαϊκή ζωή σε λίγα αλλά σημαντικά πανεπιστήμια στην Πόλη. Δεν πρόκειται να ακούσετε στο Bilgi Üniversitesi ή στο Boğaziçi Üniversitesi ότι δεν έγινε γενοκτονία των Αρμενίων. Είναι ηθικά αναγκαίο να μην γυρίσουμε την πλάτη μας στο ζωντανό πνεύμα εκεί. Η φύση του εθνικιστικού και εγκληματικού κράτους εξηγεί την άρνηση της πραγματικότητας όχι η κακία ούτε η βλακεία των περισσότερων ανθρώπων στη διπλανή χώρα.
Θυμάμαι ότι διαβάζοντας το βιβλίο του Ζυλφύ Λιβανελί "Ευτυχία", υπήρχε μια αλληγορική, σχεδόν ποιητική περιγραφή της γενοκτονίας των Αρμενίων. Σε αυτό το βιβλίο η οικογένεια της Μεριέμ μένει σε ένα παλιό σπίτι Αρμενίων. Δίνεται έτσι η αφορμή να γίνει αναφορά στην εκδίωξη των Αρμενιών και την αρπαγή των περιουσιών τους από όσους απέμειναν πίσω. Έχουν άραγε συνειδητοποιήσει κάποιοι Τούρκοι τι έχει συμβεί ή συντάσσονται με την επίσημη θέση της χώρας που αρνείται κατηγορηματικά τη γενοκτονία;
Η αρπαγή των περιουσιών ήταν σημαντικό κίνητρο της καταστροφής των μη μουσουλμάνων στη σημερινή Τουρκία. Δεν είναι δυνατόν να αρνηθούν σε πολλούς οικισμούς ως σήμερα ότι τα σπίτια, τα κτίρια, μερικές φορές ολόκληρα χωριά είχαν άλλους ιδιοκτήτες κάποτε. Είδα πρόσφατα το ντοκιμαντέρ “ Ήπιαμε το ίδιο νερό” του Σερζ Αβεντικιάν. Γυρίστηκε στο Σιολιόζ στην περιοχή της Προύσας. Δεν μπορούν να πουν οι σημερινοί κάτοικοι της κωμόπολης, οι ίδιοι απόγονοι μουχατζίρηδων και ανταλλάξιμων πληθυσμών από τα Βαλκάνια, πιο συγκεκριμένα από τη βόρεια Ελλάδα, ότι το παρελθόν του τόπου ήταν αρμενικό. Τα μοτίβα στις πόρτες των σπιτιών, οι ταφοπέτρες, ερείπια τους θυμίζουν κάθε μέρα, αν θέλουν να δουν αυτά τα πράγματα, ότι ο πληθυσμός άλλαξε ριζικά, βίαια και οριστικά στον τόπο τους. Αυτό το παράδειγμα δείχνει ότι το κίνητρο της καταστροφής των Οθωμάνων Αρμενίων δεν ήταν μόνο η φιλαργυρία ή τα εθνικιστικά προγράμματα εδαφικής επέκτασης. Σκεφτείτε πόσο μεγάλο πολιτικό όφελος ήταν η εξαφάνιση ενός αρμενικού οικισμού στη Βιθυνία. Τι μεγάλη πηγή πλούτου ήταν για ντόπιους άρχοντες.

Δεν είναι όμως μόνο η γενοκτονία των Αρμενίων. Ήδη από το 1913 είχε ξεκινήσει η γενοκτονία των Ποντίων, ενώ την περίοδο 1922-1925 σφαγιάστηκαν και οι Ασσύριοι. Χρονικά όλες οι γενοκτονίες συμπίπτουν με την άνοδο της ισχύος του Κεμάλ Ατατούρκ στα στρατιωτικά αξιώματα. Είναι τυχαίο;
Νομίζω ότι η περίπτωση της γενοκτονίας των Αρμενίων είναι η πιο απόλυτη. Η βούληση της εκμηδένισης του αρμενικού πληθυσμού δεν είχε όρια. Όμως όπως το λέτε, οι άλλοι μη μουσουλμάνοι, που μάλλον δεν είχαν δαιμονοποιηθεί στο ίδιο βαθμό από την κοινωνικο-δαρβινιστική ιδεολογία του Κομιτάτου δεν πέρασαν άθικτοι τα χρόνια του πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και της Ίδρυσης του τουρκικού εθνικού κράτους.
Ρωμιοί κι Ασσύριοι (Syriaques και Nestoriens) ήταν “ανθρωπολογικές ανωμαλίες” από τη σκοπιά των Τούρκων εθνικιστών. Μπορούμε να μιλήσουμε για συστηματική καταστροφή του ποντιακού πληθυσμού. Υπάρχουν πηγές, κρατικής και ατομικής προέλευσης, για το φαινόμενο. Αναφέρω εδώ μόνο το βιβλίο της Thea Halo Not Even my Name. Οι τεχνικές του δημογραφικού μηχανικού (demographical engineering) είναι παρόμοιες: απομάκρυνση ή γρήγορη σφαγή των ανδρών και εκτοπισμός γυναικόπαιδων. Η πορεία από τον Πόντο ως το Ντιαρμπακίρ στην περίπτωση της μητέρας της Thea Halo δεν μπορεί να θεωρείται ως ομαλή λεπτομέρεια μιας κανονικής ζωής... Όσο αφορά το μαρτύριο των Ασσυρίων, η παραγωγή τεκμηρίων δεν είναι πολύ γνωστή ούτε εφικτή εκτός από το στενό κύκλο των ειδικών. Όμως η θέληση της απομάκρυνσης και αυτών των Χριστιανών δεν μπορεί να αμφισβητείται. Η κατάσταση στο σημερινό Tur Abdin όπου Χριστιανοί χωριάτες ζουν ως σήμερα, είναι πολύ δύσκολη εξ αιτίας των διοικητικών πιέσεων και της πεποίθησης των μουσουλμάνων γειτόνων ότι κάποια στιγμή πρέπει να φύγουν οι “γκιαούρηδες”.

Οι σφαγές αυτές δεν φαίνεται να σταμάτησαν στο διάστημα του Μεσοπολέμου. Σύμφωνα με υπολογισμούς όλοι οι μη μουσουλμανικοί πληθυσμοί μειώνονται διαρκώς από το 1914 μέχρι σήμερα. Πώς το εξηγείτε;
Η ένταση ή μάλλον οι μορφές των διωγμών έχουν αλλάξει στην περίοδο του τουρκικού εθνικού κράτους. Δεν είναι εξαίρεση ούτε οι Εβραίοι της Τουρκίας. Μιλάμε μόνο για εκκένωση συνοριακών περιοχών στα 1930 όταν αποφασίστηκε ότι οι Εβραίοι έπρεπε να αφήσουν την Ανατολική Θράκη. Πρόκειται για γλωσσική ομαλοποίηση με το σύνθημα Türkçe konuş! (σ.σ. Μιλήστε Τουρκικά, από ποίημα του Κεμάλ Ατατούρκ) που έκανε τη γαλλόφωνη παιδεία πολλών Εβραίων, που αποφοιτούσαν τα σχολεία της Alliance Israélite Universelle άχρηστη, ή τη ειδική τους ισπανική καθημερινή γλώσσα ανεπιθύμητη στο καινούργιο πλαίσιο.
Αλλά ο σκοπός παραμένει ο ίδιος: μια Τουρκία για Τούρκους μόνο. Μάλιστα έχει κρατήσει χαμηλούς τόνους και η ντόπια εβραϊκή κοινότητα και το Ισραήλ μετά από την ίδρυση του. Αλλά η πτώση του αριθμού αυτού του πληθυσμού δεν υφιστάται αμφιβολία. Τακτικές δυσκολίες δηλαδή δήθεν ασυγκράτητες βιαιοπραγίες εκ μέρους του όχλου εις βάρος των Ρωμιών και άλλων έκαναν την ατμόσφαιρα της ζωής στην Πόλη πολύ βαριά και απειλητική με αποτέλεσμα να φύγουν οι περισσότεροι άνθρωποι.

Θυμάμαι και μια άλλη στιγμή, το 2009, βγαίνοντας από τον κινηματογράφο που είχα δει την ταινία "Πληγές του φθινοπώρου" ("Güz Sancisi") σκέφθηκα το σοκ που θα ένιωθαν οι Τούρκοι θεατές βλέποντας την ιστορία των Σεπτεμβριανών, τα οποία είναι μέρος του μακρύ καταλόγου των διώξεων που έχουν υποστεί διάφορες μειονότητες. Πόσο μακρύς είναι αυτός ο κατάλογος των μειονοτήτων;
Αφού η σημερινή Τουρκία θεμελιώθηκε στους διωγμούς ο κατάλογος μου φαίνεται ατέλειωτος. Θα μιλήσουμε για τέλος των διωγμών όταν η Τουρκία εκδημοκρατιστεί, γεγονός που δεν αποκλείω αν λάβουμε υπόψη μας τις προόδους που έγιναν τα τελευταία χρόνια, έστω και με δυσκολίες. Το θέμα των Σεπτεμβριανών έχει πλέον γίνει θέμα πολλών άρθρων και βιβλίων στο εξωτερικό και στην Τουρκία την ίδια. Μπορεί να είναι και τακτική κίνηση εκ μέρους του τουρκικού κράτους για να μην αναγνωριστεί η γενοκτονία των Αρμενίων. Επί τέλους είναι εντυπωσιακή βιαιοπραγία, αλλά δεν πέθαναν πολλοί και εν τέλει φύγανε είτε για την Ελλἀδα είτε για την Αμερική, Τι να τους λυπούνται οι περισσότεροι;
Το πρόβλημα της βίας όμως είναι ότι ο καθένας κινδυνεύει κάποια στιγμή. Και ο μουσουλμανικός πληθυσμός δεν ζει στην ασφάλεια.
Κούρδοι, Αλεβίτες, μη Τούρκοι πολίτες με καταγωγή από τα Βαλκάνια, τον Καύκασο ή μόνο πολίτες με διάφορη γνώμη μπορούν να γίνουν στόχος καταπίεσης. Σ΄ αυτή την γενικευμένη απειλή βλέπω τη δυνατότητα ευρύτερης συνειδητοποίησης των Τούρκων πολιτών και του τερματισμού του αιματηρού καταλόγου. Η εξέλιξη μπορεί να είναι γρήγορη, γίνεται και με την βοήθεια ευαίσθητων αλλά αποφασισμένων πιέσεων από το εξωτερικό αλλά η κύρια δυναμική πρέπει να είναι η εσωτερική της τουρκικής κοινωνίας της ίδιας. Χρειάζονται ταυτόχρονα και οι δυο παράγοντες.

 

http://www.news247.gr

Το χρονολόγιο της γενοκτονίας

Το παρόν αποτελεί ένα χρονολόγιο στο οποίο αποτυπώνονται οι σημαντικές εννοιολογικές και νομικές εξελίξεις του όρου γενοκτονία. Δεν επιχειρείται μια λεπτομερής αναφορά όλων των περιπτώσεων που θα μπορούσαν να θεωρηθούν γενοκτονίες, αλλά το πώς ο όρος έγινε μέρος ενός πολιτικού, νομικού και ηθικού λεξιλογίου ανταποκρινόμενου στις διαδεδομένες απειλές βίας κατά ομάδων.

1900: Ραφαέλ Λέμκιν (Raphael Lemkin)(
Ο Ραφαέλ Λέμκιν, ο οποίος αργότερα θα επινοούσε τη λέξη «γενοκτονία», γεννήθηκε το 1900 σε μια πολωνική εβραϊκή οικογένεια. Τα απομνημονεύματά του καταγράφουν λεπτομερώς έκθεση από νωρίς στην ιστορία των οθωμανικών επιθέσεων κατά των Αρμενίων (τις οποίες οι περισσότεροι μελετητές θεωρούν ότι συντελούν γενοκτονία), στα αντισημιτικά πογκρόμ και άλλες ιστορίες βίας κατά συγκεκριμένων ομάδων ως βασικό στοιχείο της διαμόρφωσης των πεποιθήσεών του σχετικά με την ανάγκη νομικής προστασίας των ομάδων.
1933: Άνοδος του Αδόλφου Χίτλερ
Με την ανάδειξη του Αδόλφου Χίτλερ στην καγκελαρία στις 30 Ιανουαρίου 1933, το ναζιστικό κόμμα ανέλαβε τον έλεγχο της Γερμανίας. Τον Οκτώβριο, οι Γερμανοί εκπρόσωποι αποχώρησαν από τη Διάσκεψη στη Γενεύη για τον Αφοπλισμό και η ναζιστική Γερμανία αποχώρησε από την Κοινωνία των Εθνών. Τον Οκτώβριο, σε ένα διεθνές νομικό συνέδριο στη Μαδρίτη, ο Ραφαέλ Λέμκιν (που αργότερα επινόησε τον όρο «γενοκτονία») πρότεινε νομικά μέτρα για την προστασία των ομάδων. Η πρότασή του δε βρήκε ανταπόκριση.
1939: Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε την 1η Σεπτεμβρίου 1939, όταν η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία προκαλώντας, βάσει μιας συνθήκης, την κήρυξη πολέμου στη Γερμανία από τη Βρετανία και τη Γαλλία. Στις 17 Σεπτεμβρίου 1939, ο σοβιετικός στρατός κατέλαβε το ανατολικό μισό τμήμα της Πολωνίας. Ο Λέμκιν διέφυγε από την Πολωνία, δραπέτευσε στη Σοβιετική Ένωση και έφτασε τελικά στις Ηνωμένες Πολιτείες.
1941: Ένα έγκλημα χωρίς όνομα
Στις 22 Ιουνίου 1941, η ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση. Καθώς οι γερμανικές δυνάμεις προήλαυναν προς τα ανατολικά, τα SS, η αστυνομία και το στρατιωτικό προσωπικό διέπρατταν θηριωδίες, οι οποίες ανάγκασαν τον Βρετανό πρωθυπουργό Ουίνστον Τσώρτσιλ να δηλώσει τον Αύγουστο του 1941: «Βρισκόμαστε ενώπιον ενός εγκλήματος χωρίς όνομα.» Τον Δεκέμβριο του 1941, οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήλθαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Συμμαχικών δυνάμεων. Ο Λέμκιν, ο οποίος έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες ως πρόσφυγας το 1941, είχε ακούσει την ομιλία του Τσώρτσιλ και αργότερα ισχυρίστηκε ότι η εισαγωγή του όρου «γενοκτονία» ήταν εν μέρει μια απάντηση στη δήλωση του Τσώρτσιλ.
1944: Επινόηση του όρου «γενοκτονία»
Η ηγεσία των Ναζί εισήγαγε διάφορες πολιτικές αναφορικά με τον πληθυσμό, με σκοπό να αλλάξει τη δομή της εθνοτικής σύνθεσης της Ευρώπης δια της βίας, χρησιμοποιώντας ως μέσο τις μαζικές δολοφονίες. Μεταξύ αυτών των πολιτικών που συνεπάγονταν μαζικές δολοφονίες ήταν  η απόπειρα φυσικής εξόντωσης των ηγετικών τάξεων της Πολωνίας και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Στις πολιτικές αυτές συμπεριλαμβάνονταν επίσης πολυάριθμες πολιτικές μετεγκατάστασης μικρότερης κλίμακας, για την επιβολή των οποίων χρησιμοποιήθηκε ωμή βία και δολοφονίες, στις οποίες πλέον αναφερόμαστε ως μια μορφή εθνοκάθαρσης. Το 1944, ο Ραφαέλ Λέμκιν, ο οποίος είχε μετακομίσει στην Ουάσιγκτον και συνεργαζόταν με το Υπουργείο Πολέμου των ΗΠΑ, επινόησε τον όρο «γενοκτονία» στο έργο του Axis Rule in Occupied Europe (Οι δυνάμεις του Άξονα κυβερνούν στην κατεχόμενη Ευρώπη). Στο κείμενο καταγράφονται μοτίβα καταστροφής και κατοχής σε όλα τα υπό ναζιστική κυριαρχία εδάφη.

1945-1946: Διεθνές Στρατοδικείο
Μεταξύ 20 Νοεμβρίου 1945 και 1 Οκτωβρίου 1946, το Διεθνές Στρατοδικείο της Νυρεμβέργης δίκασε 22 σημαντικούς Γερμανούς ηγέτες των Ναζί που αντιμετώπιζαν κατηγορίες εγκλημάτων κατά της ειρήνης, εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, καθώς και συνωμοσίας για τη διάπραξη τέτοιων εγκλημάτων. Ήταν η πρώτη φορά που διεθνή δικαστήρια χρησιμοποιήθηκαν ως μεταπολεμικός μηχανισμός για να προσαγωγή εθνικών ηγετών ενώπιον της δικαιοσύνης. Η λέξη «γενοκτονία» περιλαμβανόταν στο κατηγορητήριο, αλλά ως περιγραφικός και όχι νομικός όρος.
1947-1948: Δημιουργώντας μια διεθνή σύμβαση για τη γενοκτονία
Ο Ραφαέλ Λέμκιν ήταν αυτός που έφερε τον όρο «γενοκτονία» ενώπιον του προσφάτως ιδρυθέντος Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, στον οποίο απεσταλμένοι από ολόκληρο τον κόσμο διαπραγματεύθηκαν τους όρους ενός διεθνούς νόμου για τη γενοκτονία. Στις 9 Δεκεμβρίου 1948, το τελικό κείμενο εγκρίθηκε ομόφωνα. Η Σύμβαση για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας των Ηνωμένων Εθνών τέθηκε σε ισχύ στις 12 Ιανουαρίου 1951, μετά την επικύρωσή της από περισσότερες από 20 χώρες.
1950-1987: Ψυχρός πόλεμος
Τα μαζικά εγκλήματα κατά άμαχων πληθυσμών ήταν συνηθισμένο φαινόμενο κατά τα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου. Το αν αυτά τα εγκλήματα συνιστούσαν «γενοκτονία»,σπάνια λαμβανόταν υπόψη από τα κράτη που είχαν αναλάβει την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας με τη συμμετοχή τους στη Σύμβαση για τη Γενοκτονία.
1988: Οι ΗΠΑ υπογράφουν τη Σύμβαση για τη Γενοκτονία
Στις 4 Νοεμβρίου 1988, Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν υπέγραψε τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας. Η Σύμβαση είχε ένθερμους υποστηρικτές, αλλά και ισχυρούς αντιπάλους, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι θα περιόριζε την εθνική κυριαρχία των ΗΠΑ. Ένας από τους πιο ισχυρούς υπέρμαχους της Σύμβασης, ο γερουσιαστής William Proxmire από το Ουισκόνσιν, εκφώνησε περισσότερες από 3.000 ομιλίες στο Κογκρέσο υποστηρίζοντας τη Σύμβαση την περίοδο 1968-1987.
1991-1995: Πόλεμοι στην πρώην Γιουγκοσλαβία
Οι πόλεμοι στην πρώην Γιουγκοσλαβία σημαδεύτηκαν από μαζικά εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η σύγκρουση στη Βοσνία (1992-1995) προκάλεσε ορισμένες από τις σκληρότερες μάχες και χειρότερες σφαγές στην Ευρώπη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε μια μικρή κωμόπολη, τη Σρεμπρένιτσα, περίπου 8.000 Βόσνιοι άνδρες και αγόρια δολοφονήθηκαν από σέρβικες δυνάμεις.
1993: Ψήφισμα 827
Ως απάντηση στις θηριωδίες που σημειώθηκαν στη Βοσνία, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εξέδωσε το ψήφισμα 827 που προέβλεπε τη σύσταση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) στη Χάγη. Ήταν το πρώτο διεθνές ποινικό δικαστήριο μετά τη Νυρεμβέργη. Τα εγκλήματα για τα οποία το ICTY μπορεί να ασκήσει δίωξη και να δικάσει είναι: σοβαρές παραβιάσεις των Συμβάσεων της Γενεύης του 1949, παραβιάσεις των νόμων ή των ηθών του πολέμου, γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η δικαιοδοσία του περιορίζεται σε εγκλήματα που διαπράχθηκαν στα εδάφη της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
1994: Γενοκτονία της Ρουάντα
Από τον Απρίλιο έως τα μέσα Ιουλίου, σκοτώθηκαν στη Ρουάντα τουλάχιστον 500.000 πολίτες, κυρίως από τη μειονότητα των Τούτσι. Ήταν δολοφονία σε καταστρεπτική κλίμακα, εμβέλεια και ταχύτητα. Τον Οκτώβριο, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επέκτεινε την εντολή του ICTY, ώστε να συμπεριλάβει ένα ξεχωριστό, αλλά σχετικό, δικαστήριο για τη Ρουάντα, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τη Ρουάντα (ICTR), στην Αρούσα της Τανζανίας.
1998: Πρώτη καταδίκη για γενοκτονία
Στις 2 Σεπτεμβρίου 1998, το ICTR εξέδωσε την πρώτη στον κόσμο καταδίκη για γενοκτονία σε διεθνές δικαστήριο, όταν ο Jean-Paul Akayesu κρίθηκε ένοχος για γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας για πράξεις που διέπραξε και επέβλεψε ως δήμαρχος της κωμόπολης Τάμπα της Ρουάντα.
Μέσω διεθνούς συνθήκης που επικυρώθηκε στις 17 Ιουλίου 1998, ιδρύθηκε μόνιμα το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τη δίωξη της γενοκτονίας, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου. Η συνθήκη επιβεβαίωσε τον ορισμό της γενοκτονίας της Συνθήκης για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας του 1948. Διέρυνε, επίσης, τον ορισμό των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και απαγόρευσε την τέλεση τέτοιων εγκλημάτων εν καιρώ πολέμου ή ειρήνης.
Μολονότι το ICTY, το ICTR και το προκύπτον Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο έχουν συμβάλει στη δημιουργία νομικών προηγουμένων και μπορούν να διερευνούν εγκλήματα εντός της δικαιοδοσίας τους, η καταστολή της γενοκτονίας παραμένει δύσκολη αποστολή. Η πρόληψη της γενοκτονίας αποτελεί μια ακόμη πιο δύσκολη και συνεχή πρόκληση.
2004: Γενοκτονία στο Νταρφούρ
Για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ, μια κρίση σε εξέλιξη χαρακτηρίστηκε ως «γενοκτονία». Στις 9 Σεπτεμβρίου 2004, ο υπουργός Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ σε κατάθεσή του ενώπιον της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας δήλωσε: «Καταλήξαμε –κατέληξα- ότι έχει συντελεστεί γενοκτονία στο Νταρφούρ και ότι η κυβέρνηση του Σουδάν και οι πολιτοφυλακές Ζανζαουίντ φέρουν ευθύνη και επίσης ότι ενδέχεται να εξακολουθεί να συντελείται γενοκτονία».

Copyright © United States Holocaust Memorial Museum, Washington, DC

Ο Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Ο Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

 

 

 

Χάρτης που παρουσιάζει τις απώλειες του Β' Παγκόσμιου 

Πολέμου.

Το κόστος του πολέμου ήταν ασύλληπτα μεγάλο και δεν μπορεί να 

υπολογιστεί με ακρίβεια.

Πολλοί από τους νεκρούς ήταν άμαχοι: θύματα γενοκτονίας, 

πείνας, βομβαρδισμών, εκτελέσεων.

Η Ελλάδα είχε ιδιαίτερα υψηλές απώλειες αναλογικά με τον 

πληθυσμό της.

Τα σύμβολα ■ αναφέρονται σε στρατιώτες,

ενώ τα σύμβολα ▲ αναφέρονται σε αμάχους.  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

https://www.slideshare.net

 

https://el.wikipedia.org

Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ευρώπη: Κάθε μέρα

https://youtu.be/WOVEy1tC7nk

Β' Παγκόσμιος Πόλεμος- περίληψη της πιο θανατηφόρου σύγκρουσης της ιστορίας

Αυτό το βίντεο είναι η περίληψη των κύριων σταδίων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ας εξερευνήσουμε στο χάρτη τις αιτίες, την διεξαγωγή και τις συνέπειες του πιο θανατηφόρου πολέμου της ιστορίας.

https://youtu.be/AUXIuYHFgBE

Εξ Αφορμής: Έναρξη Β' παγκοσμίου πολέμου 1η Σεπτεμβρίου

https://youtu.be/CCkI0XZ5IrY

Παγκόσμια Ιστορία - Αιτίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

https://youtu.be/DUotPTW5UHU

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ Β ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ BBC

ΟΙ ΙΠΤΑΜΕΝΟΙ ΘΡΥΛΟΙ ΤΗΣ RAF

 

https://youtu.be/GGusS7oILy8

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ Β ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ BBC

ΚΟΜΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΕΣ

 

https://youtu.be/fTCutBk1Lqo

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ Β ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ BBC

ΟΙ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΙΣ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

https://youtu.be/Vl8liCFsPzc

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ Β ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ BBC

 

ΠΟΝΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

https://youtu.be/W3FTPxNPmaQ

ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ Β ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ BBC

ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΚΑΙ ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

 

https://youtu.be/8ErnAPS5MGI

ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ Β ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ BBC

Ο ΘΕΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΜΙΚΑΖΙ

 

https://youtu.be/crEB3MyGu5E 

 

 

 

Επιχείρηση «Δράκος»: Η άγνωστη απόβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου 

 

https://youtu.be/gOmyRbwV-54 

 

 

Τα SS: Το σύμβολο του Θανάτου (Die SS: Die waffen - SS) 

Τα SS: Ένα Σκοτεινό Κεφάλαιο στην Ιστορία «Το σύμβολο του Θανάτου» Σειρά ντοκιμαντέρ της ZDF για την ιστορία των Ες-Ες και την εξέλιξή τους σε μηχανή βίας και θανάτου.

https://youtu.be/gjRcXXZTKzo?list=PLNrBFB4Gh4YazV-nI1OBa5neWOY9IKsfQ

Die Waffen SS - Mythos Odessa Ο ΜΥΘΟΣ ΟΝΤΕΣΣΑ

"Οντέσσα" Ηταν μια επιχείριση από την παντοδύναμη μυστική οργάνωση των SS της Ναζιστικής Γερμανίας που είχε σκοπό να φυγαδεύσει και να προστατεύσει τους Ναζιστές μέλη της μετά το τέλος του Β'Παγκόσμιου πολέμου ώστε να μην δικαστούν και εκτελεστούν για εγκλήματα πολέμου. 

 

Η Επιχείρηση "Οντέσσα" ειχε απλωθεί σ' όλο τον κόσμο. 

 

Μετά το τέλος του β'παγκοσμίου πολέμου έγιναν ορισμένες νομικές προσπάθειες έτσι ώστε οι Ναζί και οι συνεργάτες τους να έρθουν ενώπιον της δικαιοσύνης. 

 

Μερικοί από τους πιό υψηλόβαθμους Ναζί δικάστηκαν στις Δίκες της Νυρεμβέργης, από δικαστές των Συμμάχων και ήταν το πρώτο διεθνές δικαστήριο του είδους του. 

 

Στο σύνολο, 5.025 Ναζί εγκληματίες καταδικάστηκαν από το 1945 έως το 1949 στους αμερικανικούς, βρετανικούς και γαλλικούς τομείς της Γερμανίας. 

 

Ωστόσο πολλοί Ναζί κατάφεραν και την γλύτωσαν με μικρές ποινές με τη δικαιολογία ότι «εκτελούσαν διαταγές» να λειτουργεί σαν ελαφρυντικό, και πολλοί επέστρεψαν στην κοινωνία σε σύντομο χρονικό διάστημα.

 

Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις πολλών Ναζιστών που ενώ διέπραξαν μεγάλα εγκλήματα πολέμου κατάφεραν να διαφύγουν και να μην δικαστούν ποτέ για τα εγκλήματά τους. 

 

Αυτό οφειλεται στην οργάνωση "Οντέσσα".

https://youtu.be/fQSp0LIRugo

Βίοι Παράλληλοι - Χίτλερ & Στάλιν

https://youtu.be/eEb_a42oTDU?list=PLNrBFB4Gh4YazV-nI1OBa5neWOY9IKsfQ

ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ... Ο ΧΙΤΛΕΡ ΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

"Η πτώση του Χίτλερ άρχισε πολύ πριν το επίσημο τέλος του πολέμου το 1945. Στις 22 Ιουνίου 1941 ο Χίτλερ εξαπέλυσε την μεγαλύτερη στρατιωτική επίθεση στην Ιστορία εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης: την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. 

 

Με το άνοιγμα του ανατολικού μετώπου ο Φύρερ τυφλωμένος από το πολεμικό του μένος υπέγραψε την καταδίκη του. 

 

Μέσα από αρχεία και ιστορικά ντοκουμέντα θα ζήσουμε αυτή την μοιραία για τον Χίτλερ ημέρα, αυτό το χρονικό σημείο που έγειρε την ζυγαριά και έσωσε τον κόσμο από τα νύχια των Ναζί. 

 

Γιατί ο Χίτλερ άνοιξε και δεύτερο μέτωπο, υπογράφοντας έτσι την τελική του ήττα, γιατί επιτέθηκε ξαφνικά στην Σοβιετική Ένωση, παρά την απροθυμία των στρατηγών του; 

 

Ποιοι ήταν οι δισταγμοί του τον χειμώνα του 1940 – 41; 

 

Πώς πείστηκε ότι μπορούσε να νικήσει; 

 

Γιατί ο Στάλιν δεν προέβλεψε τίποτα και πώς συνήλθε από το τρομερό αυτό σοκ;"

https://youtu.be/hvNRth_oHdA?list=PLNrBFB4Gh4YazV-nI1OBa5neWOY9IKsfQ

ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ... Ο ΣΤΑΛΙΝ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

https://youtu.be/2i_5fnvY_p4

ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ... Ο ΝΤΕ ΓΚΩΛ ΕΠΕΛΕΞΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

https://youtu.be/kjGtLKuW9IE

ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ... Ο ΡΟΥΣΒΕΛΤ ΕΠΕΛΕΞΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

https://youtu.be/-Rh1g7Io8EM

ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ... Ο ΤΣΩΡΤΣΙΛ ΕΠΕΛΕΞΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

https://youtu.be/jre7OgmI_4Y

Άρια φυλή

https://youtu.be/QaRu83KTQ1E?list=PLNrBFB4Gh4YazV-nI1OBa5neWOY9IKsfQ

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ

Αύγουστος 1942: Μέσα από την αδιανόητο πόνο που προκλήθηκε κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Λένινγκραντ από τη γερμανική Wehrmacht, ένας διευθυντής ορχήστρας έλαβε ένα σχεδόν αδύνατο καθήκον: να διοργανώσει την πρεμιέρα της » Συμφωνίας του Λένινγκραντ» του Ντιμίτρι Σοστακόβιτς. 

 

Η παράσταση έγινε σύμβολο του σύντομου θριάμβου του πολιτισμού ενάντια στη βαρβαρότητα του πολέμου. 

 

Αυτή είναι μια ιστορία για την αδάμαστη ανθρώπινη βούληση να επιβιώσει και για τον αγώνα της ανθρωπότητας κόντρα στο πρόσωπο του θανάτου.

 

 -Το «Leningrad Symphony», ένα συναρπαστικό δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, απεικονίζει την τραγωδία από την οπτική των πολιορκημένων και των πολιορκητών. 

 

Εντυπωσιακές συνεντεύξεις με μάρτυρες και ειδικούς, μοναδικά αρχεία από πολιορκημένο Λένινγκραντ και περίτεχνα παραγόμενες σκηνές εντοπίζουν την οδυνηρή ιστορία πίσω από μία από τις πιο διάσημες συμφωνίες του περασμένου αιώνα.

https://youtu.be/8AL1FVvJVKk?list=PLNrBFB4Gh4YazV-nI1OBa5neWOY9IKsfQ

 theologos vasiliadis