Η πρώτη γενοκτονία του 20ού αιώνα: Η σφαγή των Χερέρο,και Ναμα : Ναμίμπια 1904 - θύματα γενοκτονίας της γερμανικής αποικιοκρατίας

Η πρώτη γενοκτονία του 20ού 

αιώνα: Η σφαγή των Χερέρο,και 

Ναμα : Ναμίμπια 1904 - θύματα 

γενοκτονίας της γερμανικής 

αποικιοκρατίας

Το Άουσβιτς της Αφρικής – 

Η άγνωστη  γενοκτονία των Γερμανών!

Δεκάδες χιλιάδες μέλη των φυλών Χερέρο και Νάμα της 

αφρικανικής χώρας εξοντώθηκαν με μεθόδους που αργότερα θα 

γίνονταν προσφιλείς στο ναζιστικό καθεστώς.

Ακόμα μία μαύρη σελίδα γερμανικής Ιστορίας, ξεχασμένη στα βαριά κιτάπια του χρόνου, διάστικτη από θηριωδίες και το αίμα χιλιάδων, έρχεται σιγά - σιγά στο φως. Με την ευαισθητοποίηση του γερμανικού λαού και τη βοήθεια θαρραλέων ακτιβιστών διεκδικεί δικαίωση και αποκατάσταση... 

Λιμοκτονούντες Χερέρο στην έρημο

Γενοκτονία

O όρος γενοκτονία καθιερώθηκε το 1943 από τον Πολωνοεβραίο 

δικηγόρο, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Γέιλ, Ράφαελ Λέμκιν 

(Raphael Lemkin) για να περιγράψει το έγκλημα της μαζικής 

εξόντωσης από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του πολέμου.

O όρος αναδείχθηκε και καθιερώθηκε λίγο πριν από τη Δίκη της 

Νυρεμβέργης.

 Αποτέλεσε ομόφωνη Σύμβαση ΟΗΕ του 1948 «για την Πρόληψη 

και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας» και από το 

1951 τέθηκε σε ισχύ στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου.

Ο ίδιος ο Lemkin σε δηλώσεις του είχε αποκαλύψει ότι ως 

γενοκτονίες θεωρούσε τις σφαγές των Ελλήνων και των Αρμενίων 

από τους Τούρκους αλλά και των Ασσυρίων Χριστιανών στο Ιράκ 

τη δεκαετία του 30.

Για να δημιουργήσει τη λέξη γενοκτονία (genocide) συνδύασε την 

ελληνική λέξη γένος και την λατινική cide (σκοτώνω).

Σήμερα η γενοκτονία ορίζεται ως εξής:

Γενοκτονία αποτελεί οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις, η 

οποία διαπράττεται με σκοπό την καταστροφή –εξ ολοκλήρου ή εν 

μέρει– μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας:

(α) Η δολοφονία μελών της ομάδας.

(β) Η πρόκληση σοβαρής σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε          

μέλη της ομάδας.

(γ) Η εθελούσια επιβολή στην ομάδα συνθηκών διαβίωσης που 

αποσκοπούν στην ολοσχερή ή μερική φυσική εξόντωσή της.

(δ) Η επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση των 

γεννήσεων στο εσωτερικό της ομάδας.

(ε) Η δια της βίας μεταφορά των παιδιών της ομάδας σε μια άλλη 

ομάδα.

Υπό αυτό το πρίσμα και με αυτό τον ορισμό μπορούμε σήμερα, 

έστω και μεταχρονολογημένα, να χαρακτηρίσουμε τις διάφορες 

συστηματικές εξοντώσεις πληθυσμών,

 όπως εκείνη των χριστιανικών πληθυσμών της Τουρκίας την 3ετία 

1894-1924,

σύμφωνα και με την πρόσφατη έρευνα των Morris-Zeevi με τίτλο

The Thirty year Genocide. Turkey's destruction of Christian 

minorities 1894-1914 (Harvard University Press, 2019),  

ως γενοκτονίες.

 

Η εξόντωση των γηγενών πληθυσμών της Ναμίμπια, αν και 

αναγνωρίστηκε ως γενοκτονία –ζητήθηκε επίσημα συγγνώμη από 

την Γερμανία– ωστόσο η τελευταία αρνήθηκε να δώσει 

αποζημιώσεις στους απογόνους των δολοφονημένων.

 

Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία στη γενοκτονία της Ναμίμπια

είναι η γενεαλογία των προσώπων, που θα τη δούμε και αργότερα,  

η εφαρμογή μεθόδων εξόντωσης, που θα επαναληφθούν ως μοτίβα 

και σε άλλα σημεία και πεδία, αλλά και η εδραίωση φυλετικών 

θεωριών που θα πλαισιώσουν ιδεολογικά το ναζιστικό καθεστώς 

τα επόμενα χρόνια.

Υπολογίζεται ότι εξοντώθηκε το 80% των Χερέρο και το 50% των 

Νάμα, και τα συνολικά θύματα της περιόδου 1904-1908, οπότε και 

έληξε η περίοδος των συγκρούσεων, έφτασαν τις 100.000.

Χερέρο και Νάμα.

Αυτές είναι οι ονομασίες των φυλών του γερμανικού 

προτεκτοράτου που λεγόταν στις αρχές του αιώνα Γερμανική 

Νοτιοδυτική Αφρική.

Χιλιάδες οδηγήθηκαν στον σφαγιασμό ενώ πάρα πολλοί ακόμη 

ιθαγενείς πέθαναν από ασιτία, δίψα, καταναγκαστικά έργα, 

βασανιστήρια, πορείες θανάτου και άλλες στερήσεις που 

υπέστησαν κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας τους.

ιστορικα

Όταν ακούγεται η φοβερή λέξη γενοκτονία, στο μυαλό μας έρχεται αυτόματα η γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ποντίων από τους Τούρκους . 

Ελάχιστοι γνωρίζουν για την πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα, πριν από όλες τις άλλες και τον παραλίγο πλήρη αφανισμό δύο φυλών της νοτιοδυτικής Αφρικής των Χερέρο και των Νάμα (ή Ναμάκα) από τους Γερμανούς.

H German South-West Africa (Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική), η σημερινή Ναμίμπια, ήταν η αποικία της Γερμανικής Αυτοκρατορίας στην Αφρική από το 1884 μέχρι το 1915. 

Με έκταση 835.100 km², ήταν μιάμιση φορά το μέγεθος της ηπειρωτικής Γερμανικής Αυτοκρατορίας. 

Μετά τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο η περιοχή διοικείται από την Ένωση της Νοτίου Αφρικής (μέρος της Βρετανικής αυτοκρατορίας) και ονομάσθηκε Νότιο-Δυτική Αφρική, κατόπιν εντολής της Κοινωνίας των Εθνών.

 Έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1990 και ονομάσθηκε έκτοτε Ναμίμπια.

Ποιοι ήταν οι Χερέρο πριν από τη Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική;

Οι Χερέρο ήταν μια φιλήσυχη φυλή νομάδων κτηνοτρόφων οι οποίοι από το 17ο αιώνα κινούνταν μεταξύ της σημερινής Αγκόλα, Μποτσουάνα και Ναμίμπια. 
 
Ζούσαν μια ήρεμη ζωή μέχρι το 19ο αιώνα, όταν άρχισαν τις εχθροπραξίες με μια άλλη αφρικανική φυλή η οποία εισέβαλε στα μέρη τους από τα νότια, τους Νάμα. 
 
Οι Νάμα ήδη είχαν έρθει σε επαφή με δυτικούς εμπόρους και είχαν οπλιστεί εξοβελίζοντας τους Χερέρο από τα μέρη τους.

Σύντομα μια άλλη γνωστή μας πολεμόχαρη φυλή, αυτή των Γερμανών λευκών αποφάσισε στα τέλη του 19ου αιώνα να κατακτήσει ένα κομμάτι της περιοχής με το ετσιθελισμό που διακρίνει πάντα τους αποικιοκράτες αυτής της γης και την ονομάσει Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική.

Ακολούθησαν 35χρόνια σκληρής γερμανικής αποικιοκρατίας, με τον πληθυσμό των Χερέρο και τον Νάμα να αποδεκατίζεται. 

Από το 1884 έως το 1919, το 80% των Χερέρο και το 40% των Νάμα είχαν πέσει νεκροί.

Η ζωή στην Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική

Η Γερμανία έγινε ενιαία κρατική οντότητα μόλις το 1871, πολλούς αιώνες αργότερα σε σχέση με τις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις της Αγγλίας και της Γαλλίας.

Τα γερμανικά κρατίδια όμως, με πρώτη και καλύτερη την Πρωσία είχαν δημιουργήσει προηγουμένως μια ”κοινή ταυτότητα” και κουλτούρα για τα γερμανικά φύλα της περιοχής.

Είχαν ”ένα κοινό ηρωικό παρελθόν”, μια αντίληψη ανώτερης και αγνής φυλής των γερμανόφωνων λαών.
 
Αυτό δημιούργησε στο μυαλό της νεοσύστατης γερμανικής χώρας, από νωρίς, το φαντασιακό πως είχαν μια αποστολή σε αυτή την ζωή ..


Να δείχνουν πόσο ανώτεροι είναι όσο το δυνατόν συχνότερα στους πιο αδύναμους αυτής της γης… 
 
Αυτή η αντίληψη τους οδήγησε σε 2 παγκόσμιους πολέμους.


Όχι πως οι Άγγλοι και οι Γάλλοι ήταν καλύτεροι στο θέμα της αποικιοκρατίας  αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε και με ένα συμπλεγματικό κατακτητή, ο οποίος προσπαθεί να αποδείξει σε όλους και κυρίως στα ανταγωνιστικά αποικιοκρατικά κράτη πόσο στιβαρός είναι.

Το αναμενόμενο ήταν να γίνεται απίστευτα σκληρός στην καθημερινότητα. 

 
Άλλαξε το τρόπο ζωής των φυλών. 

Έντυσε τις γυναίκες με βικτωριανά ρούχα από την κορφή ως τα νύχια και τους άνδρες με στρατιωτικά ρούχα ώστε να μάθει στις μεν σεμνότητα και στους δε πειθαρχία.

Η φυλή αυτή για αιώνες κυκλοφορούσε σχεδόν γυμνή από περιοχή σε περιοχή, λάτρευε δικούς της θεούς και χόρευε για εκείνους μιμούμενη τις κινήσεις των ζώων ξαφνικά βρέθηκε ντυμένη με ρούχα μακριά, δυσκολοφόρετα, που δεν επέτρεπαν, όχι να τρέξεις, έπρεπε να μάθεις να περπατάς εκ νέου με έναν κομψό βηματισμό. 

Εκατοντάδες χριστιανές γυναίκες δέχτηκαν να κάνουν το μακρύ ταξίδι στην Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική για να διδάξουν ”στις μικρές μαύρες αμαρτωλές” το πώς να κρύβουν το σώμα τους κάτω από βαριά φορέματα και να συμπεριφέρονται κομψά και να λατρεύουν τον Θεό των λευκών.

Οι άνδρες, ντυμένοι με στρατιωτικές στολές έπρεπε να μάθουν να ζουν όπως ένα ”καλός Γερμανός πολίτης”, χωρίς βέβαια θεωρούν τους εαυτούς τους ίσους με τους λευκούς Γερμανούς πολίτες. 

Έπρεπε με κάποιο τρόπο να προσαρμοστούν για να τους ανέχονται οι λευκοί η οποίοι δεν ξεπερνούσαν τους 2.600 κατοίκους σε μια χώρα η οποία είχε την μισή έκταση της Γερμανίας.

Ένα τεράστιο ανθρώπινο λούνα παρκ, όπου ελάχιστοι άνθρωποι,συμπεριφέρονταν στις φυλές όπως τα μωρά στις κούκλες. 

Τους έντυναν, τους ξέντυναν, τους μάθαιναν τρόπους και τους κακομεταχειριζόταν αν ”δεν υπάκουαν ”ή ακόμα και όταν υπάκουαν.

Η ειρωνεία σε αυτή την ιστορία είναι πως οι Γερμανοί αντέγραφαν, ένα κατά την γνώμη τους πετυχημένο μοντέλο ζωής, το οποίο ήταν αγγλικό ενώ η ίδια η Αγγλία ασφυκτιούσε μέσα σε αυτό. 

Η βικτωριανή εποχή ήταν για την ανώτερη τάξη μια περίοδος αυστηρού savoir -vivre. 

 Είχε πολλές ετικέτες ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητας. 

Οι άνθρωποι που το δημιούργησαν δεν μπορούσαν να το ακολουθήσουν και κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να το εφαρμόσουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά ως το ιδανικό πρότυπο ζωής και εξαγνισμού της ανθρωπινής φύσης..

Η τραγική ειρωνεία, αν το πάμε βαθμηδόν, είναι φυσικά ότι οι απόγονοι αυτών των δυναστών που πηγαίνουν κατά ορδές στα μέρη της Αφρικής ως τουρίστες επιθυμώντας να βρουν ”την αγνή και παρθένα ψυχή των Αφρικανών ” μετά από τόσα χρόνια ξένης καταπίεσης..

Δεν έμειναν βέβαια στην προσπάθεια να τους ”παιδέψουν” ως καλούς πολίτες, αλλά τους χρησιμοποιούσαν και σαν φθηνή εργατική δύναμη για τις αγροτικές καλλιέργειες των λευκών αγροτών ή στις βαριές σιδηροδρομικές εργασίες. Τους κατέστρεψαν την γη και τα ζώα τους για ασήμαντες αφορμές. Τους έκοβαν την πρόσβαση στο νερό ή στην τροφή΄των ζώων με σκοπό να τους αναγκάσουν να τα πουλούν σε εξευτελιστικές τιμές τους πλούσιους λευκούς κτηνοτρόφους.

Οι Χερέρο και οι Νάμα ήσαν λαός βασικά κτηνοτρόφων και οι Γερμανοί αποικιοκράτες προσπάθησαν να τους «εκσυγχρονίσουν» μετατρέποντάς τους σε γεωργούς και σε εργάτες των επιχειρήσεών των.

Το βασικότερο, όμως, θέμα που οδήγησε τις φυλές σε εξέγερση κατά των Γερμανών αποικιοκρατών τους ήταν το ιδιοκτησιακό καθεστώς και ο τρόπος που οι Γερμανοί το αντιμετώπιζαν.

Οι Χερέρο είχαν παραχωρήσει περισσότερο από το 1/4 εκ των 130.000 τετρ. χλμ. γης που τους ανήκε, για την ολοκλήρωση της σιδηροδρομικής γραμμής Otavi, για την «ανάπτυξη» της περιοχής. 

Ωστόσο, στην πραγματικότητα αυτή η ενέργεια θα πυροδοτούσε την εισβολή πολλών νέων αποικιοκρατών, που θα εκμεταλλευόταν τη γη και τον πλούτο της περιοχής.

Μάλιστα, οι Γερμανοί σχεδίαζαν, με σκοπό πάντα την «ανάπτυξη», όπως αναφέρει ο Γερμανός Ιστορικός Horst Drechsler, τη μετεγκατάσταση των Χερέρο σε ειδικούς καταυλισμούς (native reservations), παίρνοντάς τους τη γη δωρεάν, χρησιμοποιώντας τους Χερέρο και τους Νάμα, ως εργάτες στην ίδια τους τη γη.

Εξάλλου, πολλοί Χερέρο χρησιμοποιούνταν ήδη σαν εργάτες–σκλάβοι στις επιχειρήσεις των Γερμανών. 

Μάλιστα, ο Horst Drechsler καταδεικνύει το χάσμα των δικαιωμάτων μεταξύ Ευρωπαίου και Αφρικανού ως εξής: Η γερμανική διοίκηση (German Colonial League), σε θέματα δικαίου και λοιπών νομικών θεμάτων είχε την άποψη ότι η κατάθεση επτά  Αφρικανών ισοδυναμεί με την κατάθεση ενός λευκού.
 
Άρα κάθε Αφρικανός θα μπορούσε να χάσει την περιουσία του, αν ένας ή περισσότεροι λευκοί ισχυριστούν ότι τους ανήκει. 
 
Το δικαστήριο θα την κατοχύρωνε στους λευκούς.

Άντρες της φυλής Χερέρο στέκονται αλυσοδεμένοι από τους 

Γερμανούς στη Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική.

To 1884 o Βίσμαρκ ανακηρύσσει την περιοχή προτεκτοράτο της 

Γερμανίας με τον τίτλο Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική.

Πρώτος διοικητής της τοποθετείται ο δικαστικός Χάινριχ Ερνστ 

Γκέριγκ, πατέρας του διαβόητου ναζιστή ηγέτη και επικεφαλής της 

Λουφτφάβε, Χέρμαν Γκέριγκ.

Τον Ιανουάριο του 1904 οι Χερέρο και οι Νάμα υπό την 

καθοδήγηση των Samuel Maharero 

(ο οποίος είχε βαφτιστεί λουθηρανός) 

και Hendrik Witbooi αντίστοιχα –

οι οποίοι θεωρούνται σήμερα εθνικοί ήρωες στη Ναμίμπια– 

εξεγείρονται εναντίον των Γερμανών με αφορμή τη διανομή των 

γαιών στη περιοχή και σκοτώνουν 120-150 Γερμανούς περίπου. 

 

Οι Γερμανοί αποστέλλουν στη περιοχή τον διαβόητο στρατηγό 

Adrian Dietrich Lothar von Trotha, 

γνωστό και με το ψευδώνυμο «καρχαρίας» και με ήδη 

επιβαρυμένο παρελθόν, αφού ανήκε σ' εκείνους που είχαν 

καταπνίξει στο αίμα την επανάσταση των Μπόξερ στη Κίνα το 

1901.

Τον Αύγουστο του 1904 ο von Trotha με 14.000 στρατιώτες θα 

νικήσει τους Αφρικανούς στη μάχη του Ohamakari και αφού προέβη σε σφαγές των συλληφθέντων, ώθησε με τη βία τα γυναικόπαιδα και τους γέρους, προς την έρημο Ομεχέκε, όπου οι περισσότεροι εξ αυτών πέθαναν από πείνα και κυρίως από την δίψα. 

Παράλληλα βέβαια υπάρχουν εκτελέσεις και απαγχονισμοί. 

Αναφέρεται μάλιστα ότι στη δραματική αυτή πορεία των Χερέρο προς τον θάνατο, οι Γερμανοί είχαν καταστρέψει ή δηλητηριάσει τα λιγοστά πηγάδια της ερήμου, ώστε ο μεθοδευμένος θάνατος, δηλαδή η γενοκτονία ενός λαού να είναι σίγουρη. 

Μάλιστα, την εντολή για τη γενοκτονία έδωσε ο ίδιος ο στρατηγός Τρόθα. 

Ο Γερμανός στρατηγός φον Τρόθα, υπό τις διαταγές του οποίο εξοντώθηκαν χιλιάδες Αφρικανοί ιθαγενείς.

Οι εντολές του στρατηγού Τρόθα ήταν οι Χερέρο άντρες να εκτελούνται επιτόπου, οι δε γυναίκες και τα παιδιά να οδηγούνται στην έρημο για να πεθάνουν μαρτυρικά.

Ενώ θα ακολουθήσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης, αρρώστιες, 

λιμοί, εξάντληση και κακομεταχείριση. 

 

Σε κείνα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως το Shark Island Concentration Camp,όπου υποχρεώθηκαν σε βάναυση καταναγκαστική εργασία στα κτήματα και επιχειρήσεις των Γερμανών, δίδοντάς τους μόνο ρύζι. 
Φυσικά, πολλοί απεβίωσαν από τις κακουχίες, αρρώστιες και την έλλειψη βιταμινών.Αλλα και την εγκληματικά σκόπιμη έλλειψη νερού και τροφής.

Το Βερολίνο στις αρχές του 1905 έδωσε εντολή όσοι είχαν απομείνει ζωντανοί να μεταφερθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης καταναγκαστικής εργασίας για τους σιδηροδρόμους στην περιοχή της σημερινής Ναμίμπια, με το δυσοίωνο όνομα “Νησί του Καρχαρία”.

Ενδεικτικό για την κατάσταση που επικρατούσε σε αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης ήταν, πως πολλοί που κατάφεραν να επιβιώσουν στις σκληρές συνθήκες της ερήμου, όταν άκουσαν πως θα μεταφερθούν στο συγκεκριμένο στρατόπεδο, αυτοκτόνησαν.

Η ζωή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης

Στα 2 χρόνια που έμεινε ανοικτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης του νησιού Καρχαρία μεταφέρθηκαν περίπου 10.000 Χερέρο. Όλοι άνδρες, γυναίκες, παιδιά δούλευαν σε βαριά καταναγκαστικά έργα. Λάμβαναν ελάχιστη τροφή και νερό τόσο όσο να μπορούν να στέκονται στα πόδια τους.
Οι Γερμανοί στρατιώτες, γιατροί αλλά και ξένοι που επισκέφτηκαν το στρατόπεδο έγραψαν στα απομνημονεύματα τους σκληρές ιστορίες για το τρόπο που ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι.

Οι βιασμοί ήταν συχνό φαινόμενο και δεν έκαναν διακρίσεις στο φύλο ή στην ηλικία. 

Οι ασθένειες όπως ο τύφος, η φυματίωση και οι δερματικές παθήσεις, όπως η λέπρα, ξεσπούσαν συχνά ανάμεσα στους φυλακισμένους που ζούσαν σε υγρά κελιά μαζί με ποντίκια, χωρίς καθαρά ρούχα και σκεύη μαγειρικής.

 
Συχνά, όταν οι άνδρες αντιδρούσαν απέναντι στην κακομεταχείριση μαστιγώνονταν για παραδειγματισμό μπροστά σε όλους ενώ αν συνέχιζαν να αντιστέκονται τους εκτελούσαν με αποκεφαλισμό βάζοντας τις μητέρες τους, τις γυναίκες τους ή και τις κόρες τους να βράσουν τα κεφάλια τους και έπειτα με προσοχή να βγάλουν το δέρμα, το κρέας και τα λοιπά όργανα παραδίδοντας τα κρανιά τους στους Γερμανούς στρατιώτες.

Την ίδια βέβαια τύχη είχαν γυναίκες ή και παιδιά.. 

Τα κρανία, ο εγκέφαλος και τα μάτια μεταφερόταν σε σπουδαίες ιατρικές σχολές στην Γερμανία για να εξεταστούν και να βγουν τεκμηριωμένα πορίσματα με επιστημονική βούλα που κατέληγαν πάντα ”Οι λευκοί είναι ανώτεροι απο τους μαύρους”..

Αυτό το κολαστήριο, έκλεισε τις πόρτες του το 1907. 

Οι φυλακισμένοι, μεταφέρθηκαν σε άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου συνέχιζαν να πεθαίνουν σαν τις μύγες με λίγο καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.  

To 1908, 4 χρόνια μετά την νίκη τους, οι Γερμανοί αποφάσισαν πως τιμώρησαν αρκετά τις φυλές για τον ξεσηκωμό τους και τους άφησαν να φύγουν ελεύθεροι. 

Από τους 60.000 Χερέρο είχαν απομείνει 17.000

Δεν ήταν κέντρα κράτησης αιχμαλώτων παρά φάμπρικες θανάτου, στα πρότυπα των οποίων θα πατούσε αργότερα ο Χίτλερ, ο γιος του Γκέρινγκ και η δολοφονική τους παρέα, κάνοντας τη γενοκτονία της Ναμίμπια να μοιάζει με πρόβα τζενεράλε των φριχτών εγκλημάτων του Β’ Παγκοσμίου. 

Ακόμα κι ένας δόκτωρ Γιούγκεν Φίσερ θα υπήρχε, που θα γινόταν 

τελικά μέντορας του Μένγκελε, που ακρωτηρίαζε πτώματα, έκανε 

ανατριχιαστικά πειράματα και στείρωνε τις γυναίκες των γηγενών.

Την ίδια ώρα, οι αποικιοκράτες Γερμανοί του διαβόητου στρατιωτικού διοικητή Λόταρ φον Τρότα ξαπόστελναν στη μαμά Γερμανία τα κρανία τουλάχιστον 300 ιθαγενών, 

κι αυτό για να πειραματιστούν οι πολιτισμένοι Γερμανοί με τους ιθαγενείς και να «αποδείξουν» τη φυλετική ανωτερότητα των λευκών Ευρωπαίων έναντι των μαύρων Αφρικανών, δικαιολογώντας το έγκλημα στα άνομα μάτια τους.

Τον Οκτώβριο του 1904, η φυλή των Νάμα επαναστάτησε κατά των Γερμανών, για να έχει ακριβώς την ίδια τύχη και κατά τον ίδιο τρόπο με τους Χερέρο. 

Εδώ έδρασε το Β’ Ράιχ και οι αποικιακές του δυνάμεις στην 

Αφρική, εκτοπίζοντας και αφανίζοντας το ντόπιο στοιχείο και  

προοιωνίζοντας τα μελλούμενα που θα ακολουθούσαν μερικές 

μόλις δεκαετίες αργότερα στην «πολιτισμένη» Ευρώπη.

Αν στο 2. Π.Π οι Γερμανοί είχαν καταλήξει στην «Τελική Λύση» για την εξόντωση των ομοφυλόφιλων και όποιου άλλου θεωρούσαν εχθρό, στη Ναμίμπια σκαρφίστηκαν τη «Διακήρυξη Εξόντωσης» των τοπικών πληθυσμών.

 

Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου ο Γερμανός στρατηγός που είχε 

αναλάβει και καθήκοντα διοικητή της περιοχής θα εκδώσει 

ανακοίνωση όπου θα ζητήσει την εκδίωξη κάθε Χερέρο από τη 

γερμανική δικαιοδοσία.

Όποιος παρέμενε θα εξοντωνόταν.

O Lothar von Trotha με αξιωματούχους του στη Ναμίμπια το 1905.

Ο Ευγένιος Φίσερ και τα πειράματα ευγονικής 

 

Πολλά κρανία των νεκρών αποστέλλονταν στη Γερμανία. 

 Μεταφορά κεφαλιών ιθαγενών από Γερμανούς αξιωματούχους.

Τα χρησιμοποιούσε για τα επιστημονικά του πειράματα μια από 

τις πλέον «σκοτεινές» φιγούρες του μετέπειτα ναζιστικού 

οικοδομήματος, ο καθηγητής ιατρικής Ευγένιος Φίσερ (Eugen 

Fischer).

Ο διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπολογίας, Κληρονομικότητας 

και Ευγονικής του KWG –Εταιρείας που ιδρύθηκε το 1911 και 

αναπτύχθηκε μέσα από πολλά ινστιτούτα στην περιοχή του 

Ντάλεμ, αποτελώντας ουσιαστικά τον παγκόσμιο πυρήνα της 

επιστημονικής σκέψης του πρώτου μισού τού 20ού αιώνα– 

Ευγένιος Φίσερ έπαιξε ρόλο-κλειδί στη φρίκη που ακολούθησε τα 

επόμενα χρόνια και σημάδεψε την ευρωπαϊκή και όχι μόνο ήπειρο. 

Ο Χίτλερ διάβασε τα βιβλία του Φίσερ όσο ήταν στη φυλακή το 

1923 και με βάση αυτά ανέπτυξε τη θεωρία για την Αρία Φυλή 

στο βιβλίο «Ο Αγών μου». 

Στις θεωρίες του Φίσερ βασίστηκαν οι Νόμοι της Νυρεμβέργης το 

1935 με τους οποίους η ρατσιστική επίθεση των Ναζί έγινε 

επίσημη κρατική πολιτική. 

Ο ίδιος ο Φίσερ συνέταξε τον νόμο για την «πρόληψη της 

αναπαραγωγής κληρονομικών ασθενειών», με βάση τον οποίο 

εφαρμόστηκε η υποχρεωτική στείρωση τυφλών και κωφών, 

αλκοολικών και όσων έπασχαν από ψυχικές ασθένειες ή 

αναπηρίες. 

Ο ίδιος ο Φίσερ που θα γίνει αργότερα και ενεργό μέλος του 

ναζιστικού κόμματος μέσα από τα πειράματα που διεξήγαγε στα 

κρανία των ιθαγενών της Ναμίμπια, θα εισηγηθεί την απαγόρευση 

των μεικτών γάμων. 

Πολλά κρανία των νεκρών αποστέλλονταν στη Γερμανία για να 

χρησιμοποιηθούν στα επιστημονικά του πειράματα του καθηγητή 

ιατρικής Ευγένιου Φίσερ. 

Πειράματα σε ζωντανά παιδιά

 

Ένα ακόμη γεγονός που αποκαλύπτει τη συνέχεια της γενοκτονίας είναι τα πειράματα που εφάρμοσαν κατά των δύο λαών. 

Για τους Γερμανούς «επιστήμονες», οι φυλές αυτές ήταν λαμπρό και ασφαλές πεδίο ανθρωπολογικών και λοιπών ερευνών.

Ο Γερμανός ανθρωπολόγος Eugen Fischer πήγε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να διεξαγάγει ανθρωπολογικές μελέτες και φυλετικά πειράματα. 

Πήρε δείγματα από παιδιά (ζωντανά και νεκρά) και από παιδιά μιγάδες δηλαδή από πατέρα Γερμανό και μητέρα Χερέρο. 

Ο δε ζωολόγος Leopard Schultze εξέφρασε τον ενθουσιασμό του, που μπορούσε να παίρνει όργανα από «φρέσκα πτώματα» και πίστευε ότι οι κρατούμενα πρέπει να χρησιμοποιούνται για τον σκοπό αυτό. 

Δηλαδή να εξοντώνουν έναν κρατούμενο, για να του παίρνουν τα όργανα!
 
Τελειώνοντας δε με την περιγραφή της φρίκης, να αναφέρω ότι 300 κρανία, από τους κρατούμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στάλθηκαν στη Γερμανία για περαιτέρω έρευνες και για να «αποδείξουν την ανωτερότητα της λευκής φυλής και την κατωτερότητα της μαύρης φυλής». 

Και φυσικά κατέληξαν: «Η γερμανική λευκή και η άρεια φυλή είναι σαφώς ανώτερη της μαύρης».

Βρετανική έκθεση αποκαλύπτει τους Γερμανούς

Το 1918, οι Βρετανοί  ανακοίνωσαν σε έκθεσή τους όλα τα σχετικά με την κατάσταση των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Γερμανών, όπου χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι απεβίωσαν από τις συνθήκες διαβίωσης το 45%-74% των συγκεντρωθέντων Χερέρο και Νάμα, κυρίως γυναίκες και παιδιά.

 Η βρετανική Έκθεση του 1918 για τα γερμανικά έκτροπα

Η γενοκτονία της Ναμίμπια στο σήμερα

Οι Χερέρο, που ήταν και το μεγαλύτερο θύμα την εξοντωτικής 

μανίας των Γερμανών, αποτελούσαν στις αρχές του 20ού αιώνα το 

40% του πληθυσμού της Ναμίμπια ενώ σήμερα μόλις το 7%. 

Το 1985 ο ΟΗΕ αναγνώρισε τις σφαγές της Ναμίμπια ως μια από 

τις πρώτες γενοκτονίες του 20ού αιώνα. 

Το 1998 ο Γερμανός Πρόεδρος Ρόμαν Χέρτσογκ επισκέφθηκε τη 

Ναμίμπια εκφράζοντας τη θλίψη του για τα γεγονότα αλλά 

αρνήθηκε οποιαδήποτε αποζημίωση, αφού ισχυρίστηκε ότι την 

εποχή που έλαβαν χώρα τα γεγονότα δεν υπήρχε το καθεστώς για 

τέτοιου είδους αποζημιώσεις. 

Ο αρχηγός Munjuku Nguvauva απαίτησε μια δημόσια απολογία και αποζημίωση. 

Ο Χέρτζογκ εξέφρασε μόνο τη λύπη του. 

Φυσικά ούτε λόγος για αποζημιώσεις.

Το 2004 στα 100 χρόνια από την επέτειο της σφαγής ο Γερμανός  

υπουργός Οικονομικών ζήτησε επίσημα συγγνώμη, για τις 

θηριωδίες που έλαβαν χώρα στη Ναμίμπια, ωστόσο αρνείται να 

καταβάλλει αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων.

Το 2007 απόγονοι του von Trotha ταξίδεψαν στη Ναμίμπια και 

ζήτησαν συγγνώμη για τις πράξεις του προγόνου τους. 

Το 2008 άρχισε η προσπάθεια για τον επαναπατρισμό 40 κρανίων 

ιθαγενών που είχαν βρεθεί σε 2 γερμανικά πανεπιστήμια, κάτι που 

ολοκληρώθηκε το 2011. 

  

Τέλος, τον Οκτώβριο του 2011 φυλετικοί ηγέτες από τη Ναμίμπια μετέβησαν στο Βερολίνο, προκειμένου να παραλάβουν τα παραμένοντα κρανία 20 συμπατριωτών τους, εκ των αρχικών 300, που είχαν παραλάβει επίορκοι Γερμανοί «επιστήμονες» για μελέτες. 

Το 2018 επεστράφησαν και άλλα κρανία στη Ναμίμπια. 

Η παράδοση των κρανίων στις Αρχές της Ναμίμπια συνιστά μια σπάνια υπενθύμιση του σύντομου αποικιακού παρελθόντος της Γερμανίας, το οποίο οδήγησε στη βίαιη καταστολή της εξέγερσης των Χερέρο και των Νάμα, με τραγικά αποτελέσματα και μεθόδους που ξαναείδαμε 40 περίπου χρόνια αργότερα.

Το 2017, αρκετοί Χερέρος και Νάμα κατέφυγαν σε δικαστήρια της Νέας Υόρκης με σκοπό να διεκδικήσουν αποζημιώσεις. 

Το γερμανικό κράτος δεν εμφανίστηκε ποτέ στο δικαστήριο, ούτε αποδέχτηκε ποτέ να συνομιλήσει με εκπροσώπους των φυλών επί του θέματος.

Τέλος, το γερμανικό κράτος άφησε να εννοηθεί τόσο προς το ναμιμπιανό κράτος, όσο και απέναντι στις φυλές πως ουσιαστικά δε χρωστά τίποτα μια και τόσα χρόνια βοηθά την χώρα μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων να δημιουργήσει σύγχρονες υποδομές και πιθανόν στο μέλλον να συνεχίσει να το κάνει επικεντρωμένη στις περιοχές που διαμένουν οι Χερέρο και οι Νάμα..

Από την ανεξαρτησία της Ναμίμπια το 1990, μέχρι σήμερα, έχει προσφέρει στην άλλοτε αποικία της μόλις περίπου 800 εκατομμύρια ευρώ.

Η Γερμανία δεν έχει αποδώσει αποζημιώσεις ή επανορθώσεις έως 

σήμερα στη Ναμίμπια αλλά παρέχει μια ετήσια οικονομική 

βοήθεια στη χώρα.

 Το βιβλίο (Το Ολοκαύτωμα του Κάιζερ, η ξεχασμένη γενοκτονία των Γερμανών), που αποκαλύπτει τη γενοκτονία.

Είναι πλέον και ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η πρώτη γενοκτονία λαού στον 20ο αιώνα έγινε από το Β’ Ράιχ με φριχτό τρόπο και επαναλήφθηκε με ακόμη πιο φριχτό τρόπο από το Γ’ Ράιχ. 

Είδαμε τις απάνθρωπες και ανελέητες μεθόδους που προκαλούν φρίκη στον πολιτισμένο άνθρωπο, 

γεγονός που δείχνει το «DNA» του γερμανικού κράτους.

Επίλογος

Βλέπουμε και σήμερα μια παρόμοια συμπεριφορά απίστευτης αναλγησίας και εκδικητικής μανίας της γερμανικής ηγεσίας κατά κρατών της Ευρώπης, ιδιαίτερα της Νοτίου Ευρώπης, για οικονομικές παρατυπίες, στρεβλώσεις, ελλείψεις και γενικά για στάση μη συμμόρφωσης τους προς το γερμανικό μοντέλο οικονομικής διαχείρισης και ιδιαιτέρως μη υπακοής προς τις υποδειχθείσες μεταρρυθμίσεις. 

Αδιαφορούν πλήρως για τις οικονομικές συνέπειες των επιβαλλομένων μεταρρυθμίσεων (δηλαδή τα Μνημόνια), που χειροτερεύουν την κατάσταση των λαών, με τη λογική ότι «ποτέ δεν φταίνε οι μεταρρυθμίσεις, αλλά αυτοί που καλούνται να τις εφαρμόσουν». 

Το γερμανικό κράτος κατά την συνήθη τακτική δεν αποδέχεται πως διέπραξε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε καμία περίπτωση.

 Το είδαμε και στις δικές μας περιπτώσεις αποζημιώσεων, στα δικά μας τοπικά ”ολοκαυτώματα”.


Σύγχρονο παράδειγμα τέτοιας συμπεριφοράς η «φυλή των Ελλήνων Χερέρος της Ευρώπης» που υπέστη μια οικονομική καταστροφή μέσω των Μνημονίων που επιβλήθηκαν από την κυρίαρχη στην Ευρώπη Γερμανία, ως μέσον σωφρονισμού και παραδείγματος για τους άλλους λαούς. 

Ευτυχώς αποφύγαμε να έχουμε την τύχη των Χερέρο.

 Ντοκιμαντέρ του BBC για τη γενοκτονία της Ναμίμπια.

Πηγή:

www.katiousa.gr

www.militaire.gr

www.lifo.gr

Ο διαμοιρασμός της Αφρικής και ο σπόρος του κακού

Ο διαμοιρασμός της Αφρικής και ο σπόρος του κακού

Το Άουσβιτς της Αφρικής – Η άγνωστη  γενοκτονία των Γερμανών!

Η Αφρική ήταν για την Ευρώπη, ακόμα και το 1815, μια σχεδόν άγνωστη ήπειρος.
 
Οι Ευρωπαίοι είχαν επαφές με την Αίγυπτο και τις βορειοαφρικανικές ακτές, οι Ολλανδοί είχαν μια μικρή αποικία στον νότο, αλλά όλη η υπόλοιπη Μαύρη Ήπειρος ήταν ένας ανεξερεύνητος και αχαρτογράφητος κόσμος.

Μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα όμως κάθε εκατοστό της Αφρικής, εκτός από την αμερικανική αποικία της Λιβερίας και το ελεύθερο κράτος της Αβησσυνίας, διαφεντεύονταν από εντολές που έφευγαν από κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
 
Η διπλωματική μάχη των τελών του 19ου αιώνα για το μοίρασμα της αφρικανικής πίτας είδε όλες τις φιλόδοξες ευρωπαϊκές δυνάμεις να διεκδικούν με αξιώσεις στη Διάσκεψη του Βερολίνου το 1884-1885 κομμάτια εδαφών για το πλούσιο υπέδαφος, τη

στρατηγική τους σημασία αλλά και την αύξηση του ζωτικού τους 

χώρου.

Εκεί στη στροφή του νέου αιώνα, η Αφρική ήταν ένα αμάλγαμα αλλότριων εξουσιών και διασταυρούμενων συμφερόντων, με τα αυθαίρετα σύνορα που χάραζαν κατά βούληση οι Ευρωπαίοι να κόβουν τις φυλές στα δυο, να στριμώχνουν άλλες στη μια πλευρά των ορίων και να δημιουργούν τελικά όλες τις συνθήκες για έναν ατέλειωτο σπαραγμό.

Η Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική, τσιφλίκι της Γερμανίας από το 1884, ήταν μια τεράστια έκταση στις ακτές του Ατλαντικού, ισόποση ή και μεγαλύτερη από την Αυτοκρατορική Γερμανία της Ευρώπης, που βρισκόταν μεταξύ της βρετανικής αποικίας στη Νότια Αφρική και της πορτογαλικής αποικίας στην Αγκόλα. 

Μείγμα ερήμου, βοσκοτοπιών και καλλιεργήσιμων εδαφών, τα εδάφη κατοικούνταν από καμιά δεκαριά φυλές που τα θεωρούσαν σπίτι τους.

Αυτή την κατάσταση βρήκαν οι Γερμανοί όταν διαπραγματεύτηκαν τη συμπερίληψη της σημερινής Ναμίμπιας στην αυτοκρατορία τους: κάπου 100.000 Χερέρο και άλλους 20.000 Νάμα, κτηνοτρόφους και αγρότες δηλαδή που γνώριζαν όμως για τον κόσμο εκτός Αφρικής, καθώς εμπορεύονταν αγαθά με ευρωπαϊκές επιχειρήσεις εδώ και δεκαετίες. 

Υπήρχαν βέβαια και απομονωμένες φυλές που ζούσαν ακόμα ως νομάδες τροφοσυλλέκτες, ειδικά οι αυτόχθονες της Ερήμου Καλαχάρι, αυτοί ήταν ωστόσο άλλη ιστορία.
 
Οι Γερμανοί άρχισαν να καταφτάνουν στα ήδη πολυπληθή εδάφη κατά χιλιάδες, στρατιώτες και άποικοι διψασμένοι για γη και πλούτη…

Συμφωνίες και προδοσίες

Οι Γερμανοί έπαιξαν την πρώτη παρτίδα τους στη Ναμίμπια σύμφωνα με τους κανόνες: έψαξαν και βρήκαν έναν φύλαρχο με αμφισβητήσιμη εξουσία και διαπραγματεύτηκαν μια συνθήκη που τους έδινε το ιδιοκτησιακό καθεστώς σε όσα εδάφη ήθελαν. 
Και ήθελαν πολλά, είναι η αλήθεια.

Οι Χερέρο βρέθηκαν έτσι να έχουν παραχωρήσει εν αγνοία τους περισσότερο από το 1/4 των δεκάδων χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων που τους ανήκαν, αν και αυτό δεν ανέκοψε την αποικιοκρατική πλεονεξία των Γερμανών. 

Τώρα ήθελαν κι άλλα εδάφη για να φέρουν τον σιδηρόδρομο στην περιοχή και να εγγυηθούν την ανάπτυξη για όλους.

Αυτό πυροδότησε την εισβολή νέων αποικιοκρατών κυμάτων στα προγονικά εδάφη των τοπικών φυλών και όταν οι ντόπιοι διαμαρτυρήθηκαν για την καταπάτηση της γης τους, ο αποικιοκράτης τούς κόλλησε στη μούρη τις συμφωνίες που είχε υπογράψει με τους φυλάρχους. 

Και βέβαια ήταν έτοιμοι οι Γερμανοί να υπερασπιστούν τα «δικά» τους εδάφη με όποιον τρόπο μπορούσαν. 

Και μόνο με έναν τρόπο μπορούσαν, την υπεροχή των δυτικών όπλων.

Το παιχνίδι με τις συμφωνίες ξεκίνησε μάλιστα από το 1883, όταν ένας γερμανός έμπορος από τη Βρέμη, κάποιος Αδόλφος Λούντεριτζ, αγόρασε μια καλή έκταση σε αυτό που είναι σήμερα το νότιο τμήμα της Ναμίμπια και ζήτησε την προστασία των δραστηριοτήτων του από τον ίδιο τον καγκελάριο Βίσμαρκ. 

Δύο χρόνια αργότερα, ο αποικιοκρατικός διοικητής της Γερμανικής Νοτιοδυτικής Αφρικής, κάποιος Χάινριχ Ερνστ Γκέρινγκ (το ένατο παιδί του οποίου, ο Χέρμαν, θα γεννιόταν οχτώ χρόνια αργότερα), υπέγραψε άλλη μια συμφωνία με έναν πολέμαρχο των Χερέρο που εγκαθίδρυε ουσιαστικά τους Γερμανούς στα εδάφη ως τοποτηρητές της -γερμανικών συμφερόντων- εμπορικής δραστηριότητας.

Οι Γερμανοί είχαν τώρα ό,τι χρειάζονταν για να αρπάζουν ανενόχλητοι τη γη από το Έθνος των Χερέρο και να εισάγουν γερμανούς αποίκους κατά καραβιές. 

Οι Χερέρο διαμαρτυρήθηκαν και πάλι, έχοντας στην κατοχή τους όπλα από την εμπορική επαφή τους με τους Ευρωπαίους, και οι Γερμανοί αναγκάστηκαν να παραδεχτούν το σαθρό καθεστώς της αποικιοκρατικής τους δράσης. 

Και συνέχισαν να παίζουν με τους κανόνες.

Την ώρα που οι άλλες ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις άρπαζαν από τους ντόπιους ό,τι ήθελαν, οι γερμανοί άποικοι της Ναμίμπιας έπρεπε να νοικιάζουν χωράφια και βοσκοτόπια από τους γηγενείς, μέχρι να διαπραγματευτεί η Γερμανία με τους Χερέρο ένα νέο σύμφωνο στη δεκαετία του 1880, καθώς η ήδη υπάρχουσα συμφωνία δεν ήταν καθόλου ευνοϊκή στις εμπορικές σχέσεις με τη δεύτερη μεγαλύτερη φυλή της περιοχής, τους Νάμα.

Ο λευκός δεν μπορούσε ωστόσο να υπομείνει τα καμώματα του «απολίτιστου» μαύρου. Οι Γερμανοί πέταξαν στα σκουπίδια τη συμφωνία το 1888, υπέγραψαν καινούρια το 1890, αν και πάλι δεν ήταν ευχαριστημένοι. 

Σκέφτηκαν τότε να σπείρουν τη διχόνοια στον τοπικό πληθυσμό, όντας εχθρικοί απέναντι στις δυνατές φυλές και φιλικότατοι στους εχθρούς των Χερέρο και Νάμα.

Εφτά Χερέρο χρειάζονταν τώρα για να σταθεί η μαρτυρία τους στο γερμανικό αποικιοκρατικό δικαστήριο, εκεί που μόλις ένας λευκός ήταν αρκετός. 

Την ίδια ώρα, μέλη εχθρικών προς τους Χερέρο φυλών έκλειναν πλουσιοπάροχες εμπορικές συμφωνίες με τους αποικιοκράτες και έβρισκαν ακόμα και δουλειά στη λευκή διοίκηση.

Το σκηνικό της φρίκης είχε μόλις στηθεί…

Η δολοφονική απληστία του λευκού

Όλη αυτή η σύγχυση με τις τόσες συμφωνίες και εμπορικές συμμαχίες ήταν φυσικά σκόπιμη, εξυπηρετώντας την πλεονεξία του Ευρωπαίου για πλούτη και εδαφική εξάπλωση. 

Η Ναμίμπια χαρακτηρίστηκε μάλιστα ως η μόνη γερμανική κτήση ικανή για μαζικό αποικισμό, φέρνοντας τους Γερμανούς κατά χιλιάδες στα νέα και αμφισβητούμενα εδάφη. 

Η γεωργική δραστηριότητα που έστησαν μάλιστα στα εύφορα χωράφια της Ναμίμπιας θεωρήθηκε ως η πιο εντατική καλλιέργεια της γης που έβλεπε ποτέ η οικουμένη.

Οι Γερμανοί είχαν κουραστεί όμως με τα σύμφωνα και τις τυπικότητες. 

Ήθελαν τα βοσκοτόπια και τα χωράφια των Χερέρο και τίποτα δεν θα στεκόταν πια στον δρόμο τους. 

Τώρα μιλούσαν για «καταυλισμούς αυτοχθόνων» και μαζικές εκτοπίσεις και επιδίδονταν συνεχώς σε προκλήσεις, που περιλάμβαναν ακόμα και τουφεκισμό χερέρο βοσκών που περνούσαν τα φανταστικά σύνορα που είχαν χαράξει.

Γυναίκες των Χερέρο και των Νάμα που πιάνονταν στα εδάφη που διεκδικούσαν ανοιχτά οι Γερμανοί βιάζονταν μαζικά και κακοποιούνταν, την ίδια ώρα που οι γερμανοί δικαστές συνήθιζαν να κάνουν τα στραβά μάτια στα εγκλήματα. 

Ακόμα και στον αναίτιο φόνο των γηγενών. 

Συνεχίζοντας τα θερμά επεισόδια, η αποικιοκρατική διοίκηση επέβαλλε τώρα φόρους χρήσης στα κτήματα των Χερέρο, τα πατρώα χωράφια τους που ήταν στην κατοχή τους δηλαδή από τις απαρχές της Ιστορίας!

Ήταν σαφές πως επιδίωκαν να εξωθήσουν την κατάσταση στα άκρα και μέχρι το 1900 είχαν καταφέρει να προκαλέσουν τόση εχθρότητα στο τοπικό στοιχείο εναντίον τους που ξεπερνούσε ακόμα και την αποστροφή που ένιωθαν οι ίδιοι για την επαφή τους με το μαύρο στοιχείο. 

Αμφότεροι ήταν έτοιμοι να πιάσουν τα όπλα…

Εξέγερση και καταστολή

Όταν ξέσπασε τελικά ο πόλεμος, δεν θα ήταν παρά μια σύντομη σφαγή. 
Τον Ιανουάριο του 1904, δαφνοστεφής φύλαρχος των Χερέρο έφτιαξε έναν στρατό 5.000 αντρών και εξεγέρθηκε κατά της Αυτοκρατορικής Γερμανίας. 

Οι δυνάμεις του ήταν εξοπλισμένες με ό,τι βρήκαν, από δυτικά τουφέκια μέχρι και παραδοσιακά όπλα των ντόπιων.

 Μαζί τους είχαν κάπου 50.000 άμαχο πληθυσμό και 

επανακαταλάμβαναν αργά αλλά σταθερά όλα τα κλεμμένα εδάφη 

τους.

Λίγες μάχες έλαβαν χώρα, καθώς οι γερμανοί άποικοι δεν θα μπορούσαν να τα βάλουν με τις χιλιάδες των χερέρο μαχητών. 

Μέχρι το τέλος του χειμώνα, ο σχεδόν αναίμακτος αυτός πόλεμος είχε αποφέρει στη φυλή το σύνολο σχεδόν των εδαφικών της διεκδικήσεων.

Και τότε οι Γερμανοί πήραν το πράγμα στα σοβαρά και έριξαν στη μάχη τον αντιστράτηγο Λόταρ φον Τρότα, δίνοντάς του τη θέση του στρατιωτικού διοικητή. 

Ο φον Τρότα είχε μια ξεκάθαρη, αν και σχετικά αντιδημοφιλή, πεποίθηση για το πώς έπρεπε να χειριστεί το πρόβλημα των Χερέρο, αλλά και όποιου άλλου ντόπιου φαινόταν να στέκεται εμπόδιο στην ανάπτυξη της Γερμανίας. 

Με τα δικά του λόγια: «Εξαλείφω τις εξεγερμένες φυλές με ποτάμια αίματος και ποτάμια χρημάτων.

 Μόνο μετά την κάθαρση αυτή θα μπορέσει κάτι καινούριο να αναδυθεί».

Δεν αστειευόταν καθόλου: μέχρι τον Αύγουστο, είχε στην κατοχή του 1.500 πάνοπλους άντρες, 30 χόβιτζερ και 14 πυροβόλα, με τα οποία περικύκλωσε τους Χερέρο στη μόνη μάχη που δόθηκε μεταξύ των δύο δυνάμεων, αφήνοντάς τους πανούργα μία μόνο διέξοδο διαφυγής, αυτή της ερήμου. 

Μετά τη σφαγή, δεκάδες χιλιάδες γυναικόπαιδα και άμαχος πληθυσμός των Χερέρο πήραν τον μόνο δρόμο που τους άφησε ανοιχτό ο φον Τρότα, μόνο και μόνο για να βρουν τα πηγάδια σφραγισμένα ή δηλητηριασμένα. 

Οι στρατιώτες του είχαν ακροβολιστεί κατά μήκος του μονοπατιού και πυροβολούσαν όποιον έκανε το λάθος να στραφεί σε άλλη κατεύθυνση αναζητώντας νερό.

Αυτές οι δεκάδες χιλιάδες πέθαναν από δίψα περιπλανώμενοι στις ερημιές, στρώνοντας το έδαφος για τη γενοκτονία που θα ακολουθούσε. 

Όσο για τις γερμανικές απώλειες στη μάχη, μετρούσαν δεν μετρούσαν δυο δεκάδες νοματαίους.

H αποικιοκρατική κυβέρνηση έσπευσε κατόπιν να καθησυχάσει τους Χερέρο και τους Νάμα που δεν είχαν πάρει μέρος στην εξέγερση ότι δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν από τον λευκό. 

Ο φον Τρότα είχε μόλις αρχίσει…

Η Γενοκτονία των Χερέρο, τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Επιστρέφοντας θριαμβευτής από τη μάχη, ο φον Τρότα ενίσχυσε τη φρουρά του στους 10.000 άντρες και εξέδωσε στις 2 Οκτωβρίου 1904 την παρακάτω διαταγή: «Όλοι οι Χερέρο πρέπει να εγκαταλείψουν τα εδάφη τους. 

Αν αρνηθούν, θα τους υποχρεώσω να το κάνουν με τα μεγάλα όπλα. 

Κάθε Χερέρο που θα βρεθεί μέσα στα γερμανικά σύνορα, με ή χωρίς όπλο, θα εκτελείται. 

Δεν θα πιαστεί κανένας φυλακισμένος. 

Αυτή είναι η απόφασή μου για το Έθνος των Χερέρο».

Αμέσως μετά, οι Γερμανοί προσάρτησαν όλα τα εδάφη της φυλής μεταφέροντας ζώα και χωράφια σε χέρια γερμανικά. 

Οδήγησαν τελικά τους 40.000-50.000 Χερέρο στις ερημιές, όπου κάποιους τους υποδούλωσαν, κάποιους τους σκότωσαν και κάποιους τους άφησαν να πεθάνουν από την πείνα και τη δίψα. 

Το ίδιο έκαναν και στους Νάμα, φέρνοντάς τους στα νεόκοπα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανικής Νοτιοδυτικής Αφρικής.

Μέσα σε καθημερινούς ξυλοδαρμούς, κακοποιήσεις και βιασμούς, ήταν βορά στους δεσμοφύλακες και τις ανομολόγητες ορέξεις τους. 
Πολλά γεννητούρια μιγάδων έλαβαν χώρα στα κολαστήρια αυτά, παρά το γεγονός ότι επισήμως οι διαφυλετικές ερωτικές σχέσεις ήταν κατακριτέες. 

Μόνο που δεν ήταν σχέσεις, ήταν βιασμοί.

Μόλις άκουσαν για τα παιδιά των μεικτών αυτών ενώσεων, γερμανοί παθολόγοι, ζωολόγοι και βιολόγοι κατέβηκαν κατά ορδές στις φάμπρικες του θανάτου για να «αποδείξουν» τις ρατσιστικές θεωρίες τους για τη φημολογούμενη κατωτερότητα της μαύρης φυλής.

 Τους χορηγούσαν ψυχοδιαγνωστικά τεστ, τα οποία δεν καταλάβαιναν καν οι έγκλειστοι, και προέβαιναν σε ανατομίες ελέγχοντας συνεχώς τις απαράδεκτες θεωρίες τους.

Χωρίς καμία έκπληξη, «ανακάλυψαν» πως οι μιγάδες που γεννιόνταν με τη συμβολή των λευκών ήταν σαφώς ανώτεροι σε γνωστικές ικανότητες από τους ντόπιους Χερέρο και Νάμα, αν και κατώτεροι από τους καθαρούς λευκούς Γερμανούς. 

Η ευγονική της Ευρώπης πήρε πολύ τα πάνω της από τα πειράματα αυτά και ένα μάλιστα βιβλίο, «Οι αρχές της ανθρώπινης κληρονομικότητας και φυλετικής υγιεινής» του Eugen Fischer, 

θα διαβαζόταν μετά μανίας λίγα χρόνια αργότερα από κάποιον Αδόλφο Χίτλερ στα χρόνια του εγκλεισμού του (1923-1925).

Απόηχος και καθυστερημένη αναγνώριση

Ήταν στη Ναμίμπια που διδάχτηκαν οι Γερμανοί τους τρόπους και τις πρακτικές της μαζικής εξόντωσης, της γενοκτονίας δηλαδή, αν και ακόμα δεν υπήρχε ο όρος.
Ήταν η παρέμβαση των Βρετανών, που εποφθαλμιούσαν τα πλούσια εδάφη των Χερέρο, αυτή που θα ενημέρωνε τον κόσμο το 1917-1918 για τις αποτρόπαιες θηριωδίες των Γερμανών, αναγκάζοντας τον κάιζερ να ανακαλέσει εσπευσμένα στο Βερολίνο τον φον Τρότα.
Τα νούμερα δεν μπορούν να υπολογιστούν με ακρίβεια, ο Αυτοκρατορικός Στρατός της Γερμανίας εξόντωσε όμως κάπου 70.000 Χερέρο (ακόμα και 100.000 έχει υποστηριχθεί), το 80% του λαού, και άλλους 10.000 Νάμα (ακόμα και στις 19.000 έχουν εκτιμηθεί οι απώλειες), πάνω από το μισό της φυλής.

Όλα τα εδάφη των δύο φυλών εκμεταλλεύονταν πια από γερμανικά χέρια και οι αυτόχθονες δούλευαν τώρα ως σκλάβοι στο βιός τους. 

Η κατάσταση θα συνεχιζόταν μέχρι μετά το πέρας του Α’ Παγκοσμίου, όταν η αποικία πέρασε σε βρετανικά χέρια. 

Η Νότια Αφρική θα ήταν μετά το μεγάλο αφεντικό της περιοχής μέχρι το 1990.

Η λευκή κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής δεν ήταν καθόλου πρόθυμη να αναγνωρίσει τη σφαγή, έχοντας τα δικά της προβλήματα με το Απαρτχάιντ. 

Εμπόδισε έτσι κάθε έρευνα και συζήτηση για το θέμα, μέχρι να φύγουν τουλάχιστον από τη ζωή οι επιζώντες της γενοκτονίας.

Οι απόγονοι του μαζικού φονιά, στρατηγού Λόταρ φον Τρότα, επισκέφτηκαν στις αρχές του 21ου αιώνα τη Ναμίμπια, ζητώντας τη δική τους «συγγνώμη» από τους Χερέρο: «Νιώθουμε ντροπή για τα τραγικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στη Ναμίμπια πριν από 103 χρόνια. 

Αν και ο στρατηγός δεν άφησε άμεσους απογόνους, το γεγονός ότι φέρουμε το όνομά του μας υποχρεώνει να αντιμετωπίσουμε την ιστορική πραγματικότητα», είπε ένας από αυτούς. 

Ο φύλαρχος των Χερέρο τους συνέστησε πάντως να προσλάβουν προστασία, καθώς δεν ήταν καθόλου ασφαλείς στα μαρτυρικά εδάφη, είπε με νόημα.

Λίγο αργότερα, φυλετικοί ηγέτες από τη Ναμίμπια πήγαν στο Βερολίνο για να παραλάβουν τα κρανία 20 ομοεθνών τους που είχαν εξοντωθεί κατά τη διάρκεια της αποικιακής ηγεμονίας του Β' Ράιχ στη χώρα. 

«Ήρθαμε πρώτα απ' όλα για να παραλάβουμε τα θνητά ανθρώπινα λείψανα των προπατόρων μας και να τα επιστρέψουμε στη γη των προγόνων τους», δήλωσαν οι φύλαρχοι.

Η Γερμανία ζήτησε επισήμως «συγγνώμη» για τις θηριωδίες που έλαβαν χώρα στη Ναμίμπια μόλις το 2004, αρνούμενη ωστόσο να καταβάλει οποιαδήποτε αποζημίωση στους συγγενείς των θυμάτων ή να αναγνωρίσει την κτηνωδία με τη νομική της υπόσταση, ως γενοκτονία…

www.newsbeast.gr