Δέκα φρικιαστικά εγκλήματα που έγιναν από παιδιά

Παιδιά που διέπραξαν εγκλήματα που ακόμη και ο πιο αρρωστημένος νους αδυνατεί να σκεφτεί και πέρασαν το υπόλοιπο της ζωής τους στη φυλακή (pics)

Μπορεί να πιστεύουμε ότι τα παιδιά συμβολίζουν την αθωότητα, καθώς κανένα παιδί δεν έρχεται στον κόσμο έχοντας μίσος ή με δολοφονικά ένστικτά, αυτά τα αποκτά κατά τη διάρκεια της ζωή του, όταν έρχεται αντιμέτωπο με καταστάσεις που δεν μπορεί να διαχειριστεί, αναζητώντας τη λύση στη βία.
Δέκα περιπτώσεις παιδιών στις ΗΠΑ που τα εγκλήματά τους θα σε κάνουν να χάσεις τον ύπνο σου.

10. Eric Smith, 1980

"Μπορεί να νομίζετε ότι είμαι μια απειλή στην κοινωνία και καταλαβαίνω γιατί το νομίζετε αυτό, η αλήθεια είναι όμως ότι θα αποτελούσα ένα σημαντικό πλεονέκτημα για αυτή", αυτά είναι τα λόγια του 13χρονου κατά την απολογία του στο δικαστήριο.
Ο Eric είχε πέσει πολλές φορές θύμα σχολικού εκφοβισμού λόγω των γυαλιών του, αλλά και της εμφάνισής του, που ίσως να οφειλόταν στα φάρμακα που έπαιρνε η μητέρα του κατά την κύηση. Ο 13χρονός διέπραξε ένα τρομερό έγκλημα, καθώς σκότωσε ένα 4χρονο αγόρι τον Derrick Robie. Σύμφωνα με τις αναφορές των αρχών ο μικρός έιχε πέσει θύμα στραγγαλισμού, ενώ έφερε πολλαπλά τραύματα στο κρανίο από χτυπήματα με πέτρα.
Όταν ο ανήλικος δολοφόνος κλήθηκε να δικαιολογήσει τη πράξη του δεν μπορούσε με αποτέλεσμα οι ψυχίατροι να μιλήσουν για μια σημαντική διαταραχή που αφορούσε τις ανεξέλεγκτες εκρήξεις θυμού.

9. Joshua Phillips, 1984

Η τραγική πράξη του 14χρονου Joshua αποκαλύφθηκε τυχαία από τη μητέρα του, η οποία καθάριζε το δωμάτιό του και ανακάλυψε κάτω από το κρεβάτι έναν περίεργο λεκέ. Όταν άρχισε να ψάχνει από που προερχόταν ο λεκές ανακάλυψε κάτω από το κρεβάτι του γιου της το πτώμα της 8χρονης γειτόνισσας τους Maddie Clifton, που αγνοούνταν για 7 ημέρες. Το έγκλημα συγκλόνισε τη γειτονιά. Μάλιστα ο δολοφόνος συμμετείχε στις έρευνες για τον εντοπισμό της μικρής. Λόγω της ηλικίας του ο δράστης γλύτωσε τη θανατική ποινή, ωστόσο τιμωρήθηκε με ισόβια φυλάκιση, χωρίς να διευκρινιστούν τα αίτια του εγκλήματος.

8. George Stinney 1929-1944

Ο George αποτέλεσε τον νεότερο φυλακισμένο που καταδικάστηκε με εκτέλεση. Κατηγορήθηκε για το θάνατο δυο κοριτσιών, των Betty June Binnicker 11 ετών και της Mary Emma Thames 8 ετών, που βρέθηκαν νεκρές σε μια λακκούβα.
Φαίνεται πως τα κορίτσια έπεσαν νεκρά από πολλαπλά χτυπήματα στο κεφάλι σε απομακρυσμένο σημείο στην περιοχή που βρέθηκαν. Ο George ομολόγησε το έγκλημά του και δήλωσε στο δικαστήριο πως ήθελε να κάνει σεξ με τη Betty, αλλά σκότωσε τα κορίτσια, με αποτέλεσμα να καθίσει στην ηλεκτρική καρέκλα.
Παρόλα αυτά είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η υπόθεση έκλεισε χωρίς ιδιαίτερη έρευνα, καθώς η οικογένεια του φερόμενου ως δράστη δεν είχε την οικονομική άνεση να καλύψει τα έξοδα της υπόθεσης. Το 2014 οι αρχές επανεξέτασαν την υπόθεση και ανακάλυψαν πως ο Stinney είχε αδίκως εκτελεστεί.

7. Lionel Tate, 1987

"Μιμήθηκα τους επαγγελματίες παλαιστές", είπε ο Lionel κατά την απολογία του.
Ο Lionel πρόσεχε την μικρή Tiffany Eunick και οι δυο τους άρχισαν να βλέπουν τηλεόραση και να μιμούνται τη πάλη που έβλεπαν στη τηλεόραση. Ο 14χρονός είχε κάνει κεφαλοκλείδωμα στην άτυχη 6χρονη και την είχε σκοτώσει κατά λάθος. Όταν κάλεσε τις αρχές ήταν πολύ αργά για το κορίτσι που είχε σταματήσει να αναπνέει και έφερε σημαντικά τραύματα στο κρανίο και τη σπονδυλική στήλη.
Επειδή τα τραύματα μαρτυρούσαν την βάναυση επίθεση του 14χρονου, ο ίδιος αναγκάστηκε να αλλάξει την αρχική κατάθεσή του και να δηλώσει ότι πήδηξε πάνω της από τα σκαλιά. Τιμωρήθηκε με ισόβια φυλάκιση, ωστόσο η ποινή του μειώθηκε σημαντικά καθώς δεν είχε εξετασθεί η ψυχολογική του κατάσταση.

6. Barry Dale Loukaitis

Το 1996 το σχολείο Frontier έζησε έναν αληθινό εφιάλτη, καθώς ο Loukaitis προχώρησε σε ένοπλη επίθεση την ώρα που τα παιδιά διδάσκονταν Άλγεβρα. Ο Barry πυροβόλησε και δολοφόνησε εν ψυχρώ 3 ανθρώπους, ενώ τραυμάτισε πολλούς άλλους. Σύμφωνα με τις αναφορές των αρχών ο 14χρονος δράστης έπασχε από ψυχολογικά και οικογενειακά προβλήματα, ενώ εμπνεύστηκε την επίθεσή του από ένα βιντεοκλίπ του Pearl Jam, που δείχνει έναν έφηβο να εισβάλλει στην τάξη και να πυροβολεί αδιακρίτως.
Ο 14χρονος τιμωρήθηκε με ποινή φυλάκισης δις ισόβια, δηλαδή 205 συνολικά χρόνια.

5. Craig Price

Το 1989 η Joan Heaton και οι δυο κόρες της Jennifer και Melissa εντοπίστηκαν νεκρές μέσα στο σπίτι τους, τα θύματα έφεραν πολλαπλά τραύματα από μαχαίρι σε όλο τους το σώμα. Οι αρχές έφτασαν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για ληστεία και πως ο δράστης ήταν κάποιος από την περιοχή.
Έτσι, έφτασαν στον 16χρονο Craig από το τραύμα που έφερε στο χέρι του , ενώ ερευνώντας το σπίτι του εντόπισαν το μαχαίρι με αποτέλεσμα ο δράστης να αναγκαστεί να παραδεχτεί την αποτρόπαια πράξη του. Αργότερα αποκαλύφθηκε πως ο Craig εμπλεκόταν και σε άλλη παρόμοια δολοφονία, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί με ισόβια ποινή φυλάκισης.

4. Graham Young

"Ήταν σαν εθισμός από ναρκωτικά, μόνο που δεν έπαιρνα εγώ τα ναρκωτικά", δήλωσε ο ίδιος στο δικαστήριο.
Από πολύ μικρή ηλικία ο Graham είχε ιδιαίτερη αγάπη για τη χημεία, τις χημικές ενώσεις και τα πειράματα, ενώ ινδάλματά του ήταν ο Hawley Crippen, ο William Palmer και ο Χίτλερ. Έλεγε συχνά ψέμματα για την ηλικία του προκείμενου να μπορεί να προμηθεύεται τις δηλητηριώδεις ουσίες που χρησιμοποιούσε.
Θύματά του ήταν η οικογένειά του και οι φίλοι του. Σε ηλικία 14 ετών είχε ήδη αποκτήσει μάστερ στη χημεία, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε πέσει και ο ίδιος θύμα των πειραμάτων του. Για τις πράξεις του είχε συλληφθεί αρκετές φορές, ώσπου σε ηλικία 23 ετών ξανάρχισε την παλιά του συνήθεια. Φυλακίστηκε εκ νέου και έχασε τη ζωή του στο κελί του.

3. Jesse Pomeroy

"Μπορεί να το έχω κάνει" είπε ο Jesse κατά την απολογία του. Ο Jesse ήταν ο νεότερος άνθρωπος που καταδικάστηκε για δολοφονία στην ιστορία των ΗΠΑ ΤΟ 1859. Ο Pomeroy ξεκίνησε την εγκληματική του δράση από τα έντεκα του χρόνια, όταν παγίδευσε 7 παιδιά και τα βασάνισε με μαχαίρια, συνελήφθη και εστάλη σε ίδρυμα συμμόρφωσης και αφέθηκε ελεύθερος μετά από ένα χρόνο, λόγω καλής διαγωγής. Τρία χρόνια αργότερα απήγαγε ένα 10χρονο κορίτσι και το δολοφόνησε, ενώ κατηγορήθηκε και για τη δολοφονία ενός 4χρονου αγοριού. Το πτώμα του κοριτσιού βρέθηκε στο υπόγειο του καταστήματος με φορέματα που διατηρούσε η μητέρα του, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί με ισόβια ποινή φυλάκισης. Πέθανε στη φυλακή σε ηλικία 72 ετών.

2. Jon Venables και Robert Thompson

Μια γυναίκα άφησε το 2χρονο αγόρι της να παίζει στην πόρτα του κρεοπωλείου, από όπου θα ψώνιζε, ωστόσο δεν ήξερε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα έβλεπε το αγοράκι της. Οι Jon και Robert που είχαν κάνει κοπάνα από το σχολείο εκείνη τη μέρα, όταν τους ήλθε η ιδέα να απαγάγουν το παιδί, ώστε να το χτυπήσει ένα αυτοκίνητο. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους τα δυο ανήλικα αγόρια κακοποίησαν και ξυλοκόπησαν βάναυσα το δίχρονο παιδάκι. Καθώς έφθασαν κοντά στις ράγες του τρένου που περνούσε από εκεί το χτύπησαν με τούβλα στο κεφάλι, με σιδερόβεργες και το εγκατέλειψαν για να το διαμελίσει το τρένο. Η ιατροδικαστική υπηρεσία ανέφερε ότι το βρέφος είχε χάσει τη ζωή του αρκετή ώρα πριν χτυπηθεί από το τρένο.

1. Mary Bell

Ο Brian Howe εντοπίστηκε νεκρός λίγες μόλις ημέρες μετά το θάνατο από ασφυξία του Martin Brown. Τα μαλλιά του θύματος είχαν κουρευτεί, τα γεννητικά του όργανα είχαν γδαρθεί και εντοπίστηκαν πολλά τραύματα στο στέρνο του, όπου ήταν χαραγμένο το γράμμα Μ. Το τρίχρονο αγοράκι είχε χάσει τη ζωή του μετά από ασφυξία. Μετά τη δολοφονία οι αρχές συνέλαβαν την ανήλικη Mary που περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια το αποτρόπαιο έγκλημα. Σύμφωνα με τις αρχές τα αίτια που οδήγησαν τη μικρή στη δολοφονία πήγαζαν από το οικογενειακό περιβάλλον, καθώς η Mary πίστευε ότι πατέρας τής ήταν ένας διαβόητος κακοποιός ο Billy Bell. Παράλληλα, αναφέρεται ότι η μικρή είχε εξωθηθεί στην πορνεία από την ηλικία των τεσσάρων ετών. Λόγω του νεαρού της ηλικίας της, (11 ετών) δεν φυλακίστηκε, αλλά έζησε όλη τη ζωή της εσώκλειστη σε ένα ίδρυμα για ψυχικά ασθενείς.

(Πηγή: ListVerse)

Πως οι Γερμανοί «άρπαξαν» μαγαζιά των Ρωμιών στην Μικρασία και την Πόλη το 1914

Το 1914 ξεκίνησε ο πρώτος διωγμός των Ρωμιών στα παράλια της Μικρασίας, με τη σφαγή της Φώκαιας. Μία σύντομη περιγραφή των γεγονότων.
«Όλη τη μέρα του Σαββάτου 13 Ιουνίου, μέχρι τις επτά περίπου το βράδυ, εκτυλίσσονται ταυτόχρονα οι σκηνές των δυο μεγάλων πράξεων του δράματος: η οικτρή έξοδος και η αναίσχυντη λεηλασία. Τρεις χιλιάδες οκτακόσιοι Έλληνες Οθωμανοί έφυγαν για τη Θεσσαλονίκη με το πρώτο πλοίο και δυο χιλιάδες περίπου με το δεύτερο για τον Πειραιά. Τηλεγράφησα ήδη από το πρωί στη Σμύρνη για να μας στείλουν κι άλλα πλοία.
Υπάρχουν επτά χιλιάδες Έλληνες στην Παλαιά Φώκαια (7.077, σύμφωνα με την επίσημη τουρκική στατιστική του 1913). Πρόσφυγες από τα γύρω χωριά ενώθηκαν μαζί τους. Τα δυο πρώτα πλοία δεν μπορούσαν να τους χωρέσουν. Δυο ρυμουλκά που έστειλε αμέσως ένας γενναιόδωρος Γάλλος της Σμύρνης, ο κ. Γκυφραί, φτάνουν υπό τη σημαία μας το απόγευμα και ξαναφεύγουν φορτωμένα για τη Μυτιλήνη.»




Ο φόβος εξαπλώνεται στα παράλια της Ιωνίας. 300.000 εκδιωγμένοι, βρίσκουν καταφύγιο αρχικά στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Στο εσωτερικό οι Χριστιανοί πιέζονται δεινώς, εξισλαμίζονται, κορίτσια μεταφέρονται με τη βία στα χαρέμια και νεαρά αγόρια πωλούνται για λίγα μετζήτια στην αγορά του Ικονίου, εκεί που γίνεται πραγματικό σκλαβοπάζαρο!
Ολοκληρώνεται έτσι το πρώτο στάδιο της γενοκτονίας των παραλίων και ο εμπνευστής του “λευκού θανάτου” Λίμαν Φον Σάντερς θέλησε να πάει να δει με τα μάτια του τα αποτελέσματα. Μετά το ταξίδι του αρχικά στη Σμύρνη και μετά στις παραλιακές πόλεις της Μικράς Ασίας ο Λίμαν Φον Σάντερς, διαπίστωσε ότι είχαν παραμείνει στις εστίες τους αρκετές χιλιάδες Έλληνες διασκορπισμένοι και αγανακτισμένος λέει “ο πληθυσμός αυτός σε ενδεχόμενη εκστρατεία της Ελλάδος, μπορεί μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να οπλιστεί και να χρησιμοποιηθεί σα στρατός μάχης, συνεπώς επιβάλλεται να συμπληρωθεί το έργο του διωγμού”.
Ο φόβος έχει κυριεύσει τους γηγενείς χριστιανικούς πληθυσμούς και τότε οι Γερμανοί βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιο της αρπαγής των περιουσιών τους. Έτσι τα μικρά και μεγάλα καταστήματα στη Κωνσταντινούπολη και την Σμύρνη, περιέρχονται στην κατοχή τους.
Η “Ντόιτς-Μπαγκ” , ανοίγει τα χρηματοκιβώτιά της και παρέχει όλα τα μέσα στους Γερμανούς που καταφθάνουν με τα πλοία κατά χιλιάδες στα παράλια, με σκοπό τη μόνιμη εγκατάσταση και να αγοράσουν τα εμπορικά καταστήματα των Ρωμιών. Η ευκαιρία για τους Ρωμιούς φαντάζει μοναδική, αφού ο καθένας σκέπτεται ότι αν πουλήσει το κατάστημά του, θα μπορέσει να διαφύγει από τον κίνδυνο που αυξάνεται μέρα με τη μέρα.
Όσοι δεν είναι διατεθειμένοι να τα πουλήσουν, καταφεύγουν σε Γερμανούς εμπόρους ή σε άνεργους, ακόμα και σε ύποπτες γυναίκες και προτείνουν συνεταιρισμό με μόνο κεφάλαιο από μέρους τους τη χρήση του ονόματός.
Έτσι οι Γερμανοί γίνονται κάτοχοι, εκατοντάδων καταστημάτων. Στο Πέρα, στον Γαλατά, στον φραγκομαχαλά της Σμύρνης εκεί που ο επισκέπτης έβλεπε στο παρελθόν στις επιγραφές των καταστημάτων τα ονόματα, Ιωαννίδης, Παπαδόπουλος, Αλεξανδρόπουλος κλπ, τώρα διαβάζει Κάρολος Φρανκλάιν, Ερρίκος Φριτς, Γουλιέλμος Χολβενστάιν κλπ.
Οι νεότουρκοι μας έσφαξαν, λήστεψαν τις περιουσίες και τα σπίτια στα χωριά και τις μικροκωμοπόλεις και οι Γερμανοί την ίδια εποχή άρπαξαν τα καταστήματα στις πόλεις με τον πλέον φανερό τρόπο, χρησιμοποιώντας τον φόβο…
Θα αναρωτηθεί κάποιος, μα πως κατάφεραν όλα αυτά οι Γερμανοί;  Είναι πολύ απλό»Μπούκωσαν» με χρυσό τους Τούρκους ηγήτορες, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά. Μίζες τότε, μίζες έως και σήμερα, αρκεί να γίνει πράξη το «Deutschland uber alles»

με πληροφορίες από το βιβλίο του Μιχαήλ Ροδά «Πως η Γερμανία κατέστρεψε τον Ελληνισμό της Τουρκίας»

Τι κρύβεται πίσω από το KONY 2012;

Who is Joseph Kony?

https://youtu.be/i-wQ7OXs8LI

Σύνταξη: Βασιλική Γρίβα

Αλήθειες και ψέματα για την καμπάνια KONY2012, τις πολεμικές σκοπιμότητες και την επέμβαση των ΗΠΑ, τα κίνητρα της οργάνωσης και τις αντιδράσεις από την ίδια την Ουγκάντα.

Kony 2012. Το βίντεο για τις θηριωδίες του Joseph Kony στην Ουγκάντα, το οποίο έκανε πρεμιέρα στις 5 Μαρτίου 2012 στο YouTube, μετράει ήδη 63 εκατομμύρια προβολές. Συγκίνησε, προκάλεσε, τάραξε, αλλά κυρίως δίχασε την παγκόσμια κοινή γνώμη, θέτοντας πολλαπλά ερωτήματα για τα κίνητρα της οργάνωσης και τις σκοπιμότητες της αμερικανικής επέμβασης ενώ προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις από μέρους της ίδιας της Ουγκάντα.

KONY 2012

https://youtu.be/Y4MnpzG5Sqc

Η καμπάνια
Πως ξεκίνησαν όμως όλα αυτά; Σύμφωνα με το αμφιλεγόμενο βίντεο, ο ακτιβιστής Jason Russell, σκηνοθέτης και παραγωγός του βίντεο, επισκέφθηκε την Ουγκάντα το 2003 και τυχαία, γνώρισε ένα νεαρό αγόρι, το οποίο είχε ζήσει τον πόλεμο και την αγριότητα του Joseph Kony.

KONY 2012: Part II - Beyond Famous

https://youtu.be/c_Ue6REkeTA

Ο Joseph Kony είναι ο αρχηγός της εξτρεμιστικής οργάνωσης LRA (Lord Resistance Army) που εις το όνομα του Θεού διαπράττει εγκλήματα, στρατολογώντας νεαρά αγόρια, σκοτώνοντας και βιάζοντας απρόσκοπτα από το 1986, όπου και ξεκίνησε η «επανάσταση» και έχει ως μοναδικό στόχο την εγκαθίδρυση θεοκρατικού καθεστώτος. Δραστηριοποιείται στην Ουγκάντα, το Νότιο Σουδάν, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και είναι καταζητούμενος για εγκλήματα πολέμου από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, τα τελευταία 7 χρόνια, αποφεύγοντας συστηματικά τη σύλληψη

. Έτσι δημιουργήθηκε η οργάνωση Invisible Children, με σκοπό τη σύλληψη του Joseph Kony και την επιβολή της ειρήνης στην περιοχή.

Joseph Kony 2012: What happened to Invisible Children? - Truthloader

https://youtu.be/okmswBs4rdg

Η επέμβαση των ΗΠΑ
Το εν λόγω βίντεο, λοιπόν, καταδικάζει τον Joseph Kony και ζητά από το κοινό να βοηθήσει οικονομικά την εκστρατεία της ακτιβιστικής οργάνωσης, προκειμένου τα εγκλήματα του ανθρώπου αυτού να γίνουν γνωστά και εν τέλει, να συλληφθεί. Η οργάνωση στην αρχή της δράσης της ζήτησε τη βοήθεια της Αμερικανικής Κυβέρνησης για να επέμβει στρατιωτικά και να συνδράμει τον κυβερνητικό στρατό της Ουγκάντα στην προσπάθεια αντιμετώπισης της LRA και σύλληψης του Kony. Αρχικά αρνήθηκαν, αφού η επέμβαση αυτή δε αφορούσε στα διεθνή συμφέροντα των ΗΠΑ, μετέπειτα όμως δέχτηκαν, στέλνοντας άντρες των ειδικών δυνάμεων στην περιοχή, όπως αναφέρει το βίντεο. Η αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ βοηθούν τα τέσσερα αφρικανικά έθνη να αντιμετωπίσουν την LRA εδώ και πολλά χρόνια, παρέχοντας ένοπλες δυνάμεις για κατάρτιση και εξοπλισμό. Στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, οι ΗΠΑ βοήθησαν να εκπαιδευτεί ένα ελαφρύ τάγμα πεζικού για την καταπολέμηση της LRA, και τα τελευταία τρία χρόνια έδωσαν 33 εκατομμύρια δολάρια, προκειμένου να βοηθηθεί στρατιωτικά η Ουγκάντα. Οι ΗΠΑ, λοιπόν, επεμβαίνουν στρατιωτικά και οικονομικά την τελευταία δεκαετία, ανεξάρτητα από την εκστρατεία της οργάνωσης Invisible Children.

Το Μάιο του 2010 υπογράφηκε νομοσχέδιο στις ΗΠΑ (“The Lord’s Resistance Army Disarmament and Northern Uganda Recovery Act”) με σκοπό «την παροχή πολιτικών, οικονομικών, στρατιωτικών και μυστικών υπηρεσιών για τη στήριξη των βιώσιμων πολυμερών προσπαθειών και την προστασία των αμάχων από την LRA». Η πράξη πέρασε από τα δύο σώματα του Κογκρέσου με την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας, στις 10 Μαΐου 2010 και σε δήλωση του ο Ομπάμα αναφέρει: «Το νομοσχέδιο επαναλαμβάνει την πολιτική των ΗΠΑ και τη δέσμευσή μας να εργαστούμε προς την κατεύθυνση μιας συνολικής και βιώσιμης επίλυσης της σύγκρουσης στη Βόρεια Ουγκάντα και σε άλλες πληγείσες περιοχές, συμπεριλαμβανομένων της βορειοανατολικής Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, του νότιου Σουδάν, και της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας». Ο πρόεδρος Μπαράκ Οµπάµα έστειλε τον περασμένο Οκτώβριο επί τόπου 100 αμερικανούς κοµάντος, οι οποίοι θα συμμετέχουν στην αποστολή σύλληψης του Kony με συμβουλευτικό χαρακτήρα και δεν θα εμπλακούν οι ίδιοι σε πολεμικές επιχειρήσεις, «εκτός και αν κριθεί απαραίτητο για λόγους αυτοάμυνας». Μέχρι τώρα είναι άγνωστο εάν έχουν καταφέρει κάτι. Κανείς δεν αρνείται τις θηριωδίες που έχει διαπράξει ο Joseph Kony και η LRA, ποιος όμως δίνει το δικαίωμα στις ΗΠΑ να επεμβαίνουν και η οργάνωση να επωμίζεται τις επεμβάσεις αυτές;

KSHMR & Tigerlily - Invisible Children

https://youtu.be/3QVYpRdb2l0

Οι απάντηση της Ουγκάντα
Οι αντιδράσεις από την Αφρική χαρακτηρίζονται από θυμό και αγανάκτηση για την επανειλημμένη προσπάθεια των ΗΠΑ και του Δυτικού Κόσμου να αυτοανακηρύσσονται «σωτήρες» σε χώρες, όπως η Αφρική (βλ. Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη κλπ.) και να χειραγωγούν συναισθηματικά τις μάζες, προκειμένου να προχωρήσουν σε επεμβάσεις, όπως οι προαναφερθείσες. Δημοσιογράφοι και πολίτες από την Ουγκάντα διαμηνύουν ότι και ο πόλεμος έχει τελειώσει και ο Kony δεν είναι καν στην περιοχή τα τελευταία 6 χρόνια ενώ η όλη εκστρατεία υπεραπλουστεύει μία πολεμική πραγματικότητα 20 χρόνων, παραπληροφορώντας την κοινή γνώμη.
Άλλοι λένε ότι η οργάνωση Invisible Children προτρέπει τη στρατιωτική επέμβαση στη χώρα και ότι έχει χρησιμοποιήσει μόνο το 32% των 8, 6 εκατομμυρίων δολαρίων σε άμεση βοήθεια στην περιοχή, ποσό που συγκέντρωσε μόνο την περσινή χρονιά. Άλλοι καλούν την οργάνωση να προβεί σε «χειροπιαστές» κινήσεις, όπως το να βοηθήσουν τους πληγέντες από τον πολυετή πόλεμο. Η Dr Beatrice Mpora, διευθύντρια του Kairos, μίας κοινοτικής οργάνωσης για την υγεία, ανέφερε στην Daily Telegraph : «Δεν υπάρχει ούτε μία ψυχή από την LRA εδώ από το 2006. Τώρα έχουμε ειρήνη, οι άνθρωποι γύρισαν στα σπίτια τους, φυτεύουν τις αυλές τους, ξεκινούν δικές τους επιχειρήσεις. Με αυτό θα πρέπει να μας βοηθήσουν».
Η δημοσιογράφος της Ουγκάντα, Rosebell Kagumire, σε βίντεο που ανέβασε στο YouTube,

My response to KONY2012.

https://youtu.be/KLVY5jBnD-E

υπογραμμίζει τις αδυναμίες της καμπάνιας KONY2012, σημειώνοντας ότι η Ουγκάντα και γενικώς, η Αφρική δεν είναι ανίκανη να βοηθήσει τον εαυτό της, όπως προβάλλει ο Δυτικός Κόσμος επανειλημμένα. Υποστηρίζει ότι πρέπει να δοθεί «φωνή» και στο λαό της Ουγκάντα και ότι ο πόλεμος δεν αφορά μόνο στον Joseph Kony αλλά είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο.
«Εκείνοι που ανησυχούν για τη ρηχότητα της, πρέπει να παρέχουν στην καμπάνια ένα νέο πρόσωπο, όχι μόνο online αλλά και μέσω ενεργειών», αναφέρει στους New York Times, ο Angelo Izama, δημοσιογράφος από την Ουγκάντα, συμπληρώνοντας ότι «Στο τέλος της ημέρας η εκστρατεία Kony 2012 δε θα κάνει τον Joseph Kony διασημότερο, αλλά την οργάνωση Invisible Children».

What happened to KONY 2012?

https://youtu.be/rr7amwiE-gw

Τα κίνητρα
Δημιουργώντας μία επικοινωνιακή εκστρατεία που θα ζήλευε κάθε άλλη φιλανθρωπική οργάνωση, το Invisible Children χρησιμοποιεί διάσημους αστέρες του Χόλυγουντ και της μουσικής σκηνής, ανθρώπους που μπορούν να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κοινού, να πείσουν και να κατευθύνουν. Προσπαθούν, πουλώντας ειδικά βραχιολάκια, μετρώντας τον αριθμό των tweets ή των hashtag και των likes στη σελίδα τους στο facebook να αφυπνίσουν τον κόσμο, εκστρατεία η οποία μέχρι τώρα έχει επιτύχει το σκοπό της. Με εσφαλμένη πληροφόρηση, διαθέτοντας την υποστήριξη της Αμερικανικής κυβέρνησης και αποκτώντας την οικονομική βοήθεια του κόσμου, αποδεικνύουν για άλλη μία φορά, την τεράστια δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και την άγνοια του κοινού, ενισχύοντας την άποψη ότι ένας πόλεμος δε σταματά από τον καναπέ του σπιτιού μας.

Kony 2012 Video is Misleading

https://youtu.be/7DO73Ese25Y

Η κριτική που δέχεται η οργάνωση για τις δράσεις της έχει βρει πρόσφορο έδαφος λόγω της αδυναμίας της να παρουσιάσει μία ολοκληρωμένη αλήθεια για την Ουγκάντα και την LRA. Μήπως ήρθε η ώρα να αναρωτηθεί κανείς τι κρύβεται πίσω από την καλοφτιαγμένη εκστρατεία ενημέρωσης και το αμφιλεγόμενο βίντεο KONY 2012; Πολλοί υποστηρίζουν ότι όλος αυτός ο σάλος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η ίδια η οργάνωση δημιουργήθηκαν με σκοπό να «ευαισθητοποιήσουν» την κοινή γνώμη, ώστε να μπορέσει η Αμερικανική κυβέρνηση με τις ευλογίες της να εισέλθει ανενόχλητη στην Κεντρική Αφρική. Τα ερωτήματα για τη φύση των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών κινήτρων τους δεν μπορούν να απαντηθούν ακόμη. Οι εξελίξεις και οι αποκαλύψεις τρέχουν κάθε μέρα και εμείς μέσα στο χάος των πληροφοριών που δεχόμαστε πρέπει να διερωτηθούμε, να ψάξουμε, να αναρωτηθούμε και να μην επαναπαυτούμε ποτέ…

An Extremely Rare Interview with Joseph Kony (2006)

https://youtu.be/scMHLWzGOd0

we forgive you kony

https://youtu.be/70G8M7g9tAs

http://pacific.jour.auth.gr

Φιλανθρωπικές οργανώσεις "χρηματοδοτούν" την τρομοκρατία.

Φιλανθρωπικές οργανώσεις "χρηματοδοτούν" την τρομοκρατία. Συνέντευξη με τον ισχυρό της Kuwait Liberal Movement

 

Ο Αμπντουλαζίζ Αλ Οραγιέντ, σύμβουλος της κυβέρνησης του Κουβέιτ, πολιτικός αναλυτής και γενικός γραμματέας της KLM (Kuwait Liberal Movement) ή αλλιώς η πνοή της KLM, μας μίλησε για την τρομοκρατία που διασχίζει τα σύνορα, κάθε μέρα και πιο πολύ.

 
Για τις οργανώσεις που ξεπηδούν από παντού στο όνομα του ISIS αλλά κυρίως για τις χώρες που κατηγορούνται για την χρηματοδότηση της τρομοκρατίας.

Δεν είναι λίγες αυτές οι οργανώσεις που χρυσοπληρώνουν ουσιαστικά τους τρομοκράτες για να κάνουν την δουλειά τους και το ξεκαθάρισμα των λαών. 

Η συνέντευξη αυτή έγινε σε μια κρίσιμη στιγμή για το Κουβέιτ, το οποίο κατηγορείται όλο και πιο πολύ για το ότι χρηματοδοτεί μαζί με άλλες χώρες εξτρεμιστικές οργανώσεις μέσω φιλανθρωπικών οργανώσεων.

«Τις οργανώσεις αυτές τις δημιούργησαν ισχυρά λόμπι τα οποία ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις» λέει με νόημα ο αξιωματούχος ενώ εξηγεί γιατί χτυπούν την Τουρκία. Σχολιάζει τις πρακτικές της Αμερικής και αποκαλύπτει την πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από την κατηγορία ότι το Ισλάμ ευθύνεται για τις επιθέσεις.
 

 

Δείτε εδώ την σύντομη συνέντευξη του ισχυρού άνδρα της Kuwait Liberal Movement που ξεκαθαρίζει το τοπίο της τρομοκρατίας μιλώντας έξω από τα δόντια για όλες τις χώρες που έχουν αναμειχθεί στα παγκόσμια εγκλήματα με θύματα κυρίως απλό κόσμο

Αμπτουλαζίζ Αλ Οραγιέντ πολιτικός αναλυτής KLM, σύμβουλος κυβέρνησης Κουβέιτ

https://youtu.be/8n07GIfPQeY

theologos vasiliadis

 

Οι περισσότεροι serial killers είναι το ίδιο ζώδιο!

Αν ο... διπλανός σας είναι Ταύρος τότε καλύτερα να απομακρυνθείτε από κοντά του.
Η εφημερίδα Mirror κατέληξε πρόσφατα ότι το ζώδιο δεν συνδέεται με το αν κάποιος θα εξελιχθεί σε serial killer ή όχι.
Ο συγγραφέας Ντέιβιντ Τζέστερ όμως, στην έρευνα που έκανε για το βιβλίο του Clinic, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι περισσότεροι serial killers ανήκουν στο ζώδιο του Ταύρου, έχουν γεννηθεί δηλαδή μεταξύ 20 Απριλίου και 20 Μαΐου.
Και για να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς, η πλειοψηφία των κατά συρροή δολοφόνων, γεννήθηκαν στις 21 Απριλίου και στις 18 Φεβρουαρίου.

pronews

Serial Killers Documentaries

Στο μυαλό των Ελλήνων serial 

killers: το ψυχολογικό προφίλ τους

Τα εγκλήματά τους είναι επαναλαμβανόμενα και συνήθως ειδεχθή, συγκλονίζοντας την κοινή γνώμη.

Κατά συρροή δολοφόνοι (serial killers) ορίζονται, σύμφωνα με την αστυνομία, τα άτομα εκείνα που αφαιρούν τη ζωή ενός αριθμού ανθρώπων σε τρία ή περισσότερα διακριτά περιστατικά, με χρονικές περιόδους «ανάπαυσης», οι οποίες διαρκούν από εβδομάδες έως και χρόνια.

Προμελετημένα χτυπήματα

Ποιο είναι, όμως, το ψυχολογικό προφίλ των κατά συρροή δολοφόνων; Τι τους οδηγεί σε κατ' εξακολούθηση δολοφονίες;

«Αρχικά, οι κατ΄ εξακολούθηση δολοφονίες θεωρούνται προμελετημένες, περιλαμβάνοντας φαντασιώσεις σχετικά με το αδίκημα και λεπτομερή σχεδιασμό. Όταν ο χρόνος είναι κατάλληλος και ο δράστης - δολοφόνος έχει ηρεμήσει συναισθηματικά από την προηγούμενη ανθρωποκτονία, επιλέγει το επόμενο θύμα του και προχωρεί στην εκτέλεση του σχεδίου του» τονίζει στο ρεπορτάζ του ΑΠΕ - ΜΠΕ ο Χρήστος Παπαζαφείρης,

«Χαρακτηριστικοί δράστες αυτού του είδους», αναφέρει, «είναι ο 'δράκος του Σέιχ- Σου', ο H. L. Lucas στις ΗΠΑ, ο οποίος κατέθεσε ότι σκότωσε 350 ανθρώπους κατά την περίοδο 1975 - 1983 και το ζευγάρι των F. και R. West στο Hνωμένο Bασίλειο, το οποίο σε διάστημα 18 χρόνων κακοποίησε σεξουαλικά και σκότωσε 27 κοπέλες, συμπεριλαμβανόμενης και της μεγαλύτερης κόρης τους.

Το «ιδεατό» θύμα

Ποιό είναι, όμως, το ψυχολογικό προφίλ των συγκεκριμένων δολοφόνων και κυρίως τι είναι αυτό που τους ωθεί στη διάπραξη επαναλαμβανόμενων και αποτρόπαιων εγκλημάτων;

Όπως επισημαίνει ο κ.Παπαζαφείρης, με βάση τις προηγούμενες παρατηρήσεις, εύκολα οδηγείται κανείς στη διαπίστωση ότι σημαντικό ρόλο στην τελική εκδήλωση της εγκληματικής πράξης έχουν οι φαντασιώσεις του δράστη.

Για πολλά χρόνια οι θεωρίες που αναπτύχθηκαν για να ερμηνεύσουν τις ενέργειες των δραστών αυτών, στηρίχθηκαν στην άποψη ότι υπάρχει για τον καθένα, κάποιος τύπος «ιδεατού» θύματος, το οποίο καταδιώκει.

Η μελέτη, όμως, αυτών των περιπτώσεων, δείχνει ότι αυτό που συμβαίνει, είναι μία διαδικασία αποπροσωποποίησης αναφορικά με τα θύματα που επιλέγονται. Στο πλαίσιο της παρόρμησης για την αφαίρεση της ζωής του θύματος, ένα περισσότερο κοινό άτομο καλύπτει τις φαντασιωσικές ανάγκες του δράστη.

Στην πράξη, το θύμα πρέπει όχι μόνο να αποπροσωποποιείται, αλλά και να είναι τέτοιο, ώστε με τη συμπεριφορά του, όπως αυτή ερμηνεύεται από το δράστη, να δικαιολογεί τη χρήση της θανατηφόρας βίας.

Σεξουαλικά κίνητρα

Ένα από τα συνήθη χαρακτηριστικά των serial killers είναι ότι πιστεύουν πως δεν πρόκειται ποτέ να συλληφθούν. Ο υποστράτηγος της ΕΛ.ΑΣ. θα πει χαρακτηριστικά «Ο κατ΄εξακολούθηση δολοφόνος συνήθως επιλέγει ένα είδος θύματος. Πιστεύει ότι δεν θα συλληφθεί ποτέ και μερικές φορές επιβεβαιώνεται. Ενας κατ΄ εξακολούθηση δολοφόνος ελέγχει προσεκτικά τη συμπεριφορά του για να αποφύγει τον εντοπισμό του, καθώς, επίσης, σχεδιάζει και επιλέγει το θύμα του και το χώρο, μερικές φορές διακόπτοντας τις δραστηριότητες του αν δεν ικανοποιούνται οι απαιτήσεις του».

Μια κατηγορία κατά συρροή δολοφόνων έχουν σεξουαλικά κίνητρα,

θα πει ο κ.Παπαζαφείρης.

«Η ανθρωποκτονία κατά συρροή», υπογραμμίζει, «συχνά περιγράφεται στο πλαίσιο των ανθρωποκτονιών με σεξουαλικά κίνητρα. Οι δράστες που διαπράττουν ανθρωποκτονίες με σεξουαλικά κίνητρα, συχνά συνεχίζουν τη δράση τους μέχρι να συλληφθούν.

Από την άλλη πλευρά, οι περισσότεροι δράστες αυτής της ομάδας, που έχουν αναγνωρισθεί και συλληφθεί, έχουν ασκήσει κάποια μορφή σεξουαλικής βίας στα θύματά τους. 'Άλλωστε, είναι μάλλον συχνό φαινόμενο ο δράστης μιας σεξουαλικής επίθεσης να σκοτώνει το θύμα του, ώστε να αποφύγει τη σύλληψη του.

Για μερικούς βιαστές, η χρήση βίας είναι συχνά αναγκαία για να έχουν σεξουαλική διέργεση, έτσι το θύμα μπορεί να θανατωθεί είτε ηθελημένα, είτε συμπτωματικά. Μια άλλη επιλογή του δράστη είναι η θανάτωση του θύματος, ώστε να έχει στην διάθεσή του ένα πτώμα για την ικανοποίηση νεκροφιλικής διαστροφής».

Χαρακτηριστικά της προσωπικότητας των δραστών

«Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να αναγνωρίσει και να κατανοήσει κανένας τα χαρακτηριστικά αυτών των δραστών», υπογραμμίζει ο διοικητής της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής. «Η πρώτη δυσκολία σχετίζεται με το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί συνήθως περιπλανώνται και σκοτώνουν τα θύματά τους, τα οποία πολύ συχνά είναι και αυτά περιπλανώμενα άτομα και όχι σταθερά μέλη μιας κοινωνίας. Τα θύματα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι άτομα, τα οποία ζουν στο κοινωνικό περιθώριο, όπως αλκοολικοί, χρήστες παράνομων ουσιών, πόρνες ή έφηβοι και παιδιά που έχουν φύγει από το σπίτι τους. Τα χαρακτηριστικά αυτά των θυμάτων, δυσκολεύουν σημαντικά τη δυνατότητα που έχουν οι διωκτικές αρχές να συλλέξουν στοιχεία για την ταυτότητά τους. Συχνά το μόνο εργαλείο για την αναγνώριση,ανακάλυψη και σύλληψη του δράστη είναι η διενέργεια ψυχολογικής αυτοψίας, (δημιουργία προφίλ του δράστη)».

Ικανοποίηση απο την πράξη

«Οι περισσότεροι από τους ερευνητές στον τομέα αυτό», προσθέτει ο κ.Παπαζαφείρης, «υποστηρίζουν ότι οι ανθρωποκτονίες αυτού του τύπου, δεν διαπράττονται για κάποιο υλικό όφελος, αλλά πιθανώς σχετίζονται με την επιθυμία του δράστη να αποκτήσει εξουσία έναντι του εκάστοτε θύματος. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο δράστης παίρνει ικανοποίηση από την πράξη της ανθρωποκτονίας αυτής καθ΄ εαυτής, ενώ άλλοι μελετητές θεωρούν πιο σημαντική τη διαδικασία απογύμνωσης του θύματος από κάθε σύμβολο σταθερότητας και ισχύος ( απογύμνωση, κλείσιμο των ματιών κ.α.). Κάποιοι από τους δράστες βλέπουν τους εαυτούς τους ως «αποστόλους» που έχουν την εντολή να απαλλάξουν τον κόσμο από συγκεκριμένα άτομα, όπως είναι οι πόρνες και οι ομοφυλόφιλοι».

Μια κατηγορία κατά συρροή δολοφόνων είναι αυτή των σαδιστών. 

 

Ο κ.Παπαζαφείρης εξηγεί: «Οι σαδιστές δράστες των κατά συρροή ανθρωποκτονιών έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά, όπου η ανθρωποκτονία συνδυάζεται με σεξουαλική δραστηριότητα, βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς και τεμαχισμούς του θύματος. Οι ανθρωποκτονίες αυτές δεν σχετίζονται στο σύνολό τους, με σεξουαλικές διαστροφές, αλλά η ηδονιστική ευχαρίστηση του δράστη προέρχεται από τη συνολική διαδικασία της απόλυτης εξουσίας επί του θύματος ζωντανού και νεκρού. Συχνά τέτοιες ανθρωποκτονίες αποτελούν μέρος του τελετουργικού παραθρησκευτικών τελετών".

Υποθέσεις ανθρωποκτονιών, κατά συρροή δολοφόνων, που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη

Ο δολοφόνος των ιερόδουλων

Στις 29 Οκτωβρίου του 1995, κοντά στα διόδια της Τραγάνας, ανακαλύπτεται τυχαία το τεμαχισμένο πτώμα της 29χρονης ιερόδουλης Ελένης Παναγιωτοπούλου. Διασκορπισμένα μέλη της βρέθηκαν σε διάφορα σημεία της περιοχής. Αιτία θανάτου: στραγγαλισμός. Δύο μήνες μετά, σε ένα αδιέξοδο του Βοτανικού, περαστικοί ανακαλύπτουν το πτώμα της 26χρονης ιερόδουλης Αθηνάς Λαζάρου και αυτή στραγγαλισμένη.

Μετά από καταγγελίες ιερόδουλων στην αστυνομία, οι Αρχές ξεκινούν έρευνες για την ταυτότητα ενός αγνώστου νεαρού με λευκό φορτηγάκι, ο οποίος επιτίθεται σε ιερόδουλες προσπαθώντας να τις στραγγαλίσει. Όσες κατάφεραν να ξεφύγουν από τα χέρια του αναγνωρίζουν στις φωτογραφίες σεσημασμένων από την αστυνομία το πρόσωπό του.

Είναι ο 22χρονος Αντώνης Δαγκλής.

Αφού στραγγάλισε την Παναγιωτοπούλου κατά την διάρκεια της ερωτικής επαφής, μετέφερε το πτώμα σε ερημική περιοχή και το τεμάχισε. Η απολογία του το 1996 συγκλονίζει με τη σκληρότητα της.

Η δεύτερη ιερόδουλη, η Λαζάρου, όπως είπε ο Δαγκλής, τον προσέβαλε για τον ανδρισμό του κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης.Τη στραγγάλισε και τη λήστεψε.

Την ίδια περίοδο, οι αρχές ανέσυραν από το αρχείο μια παλαιότερη υπόθεση με τεμαχισμένο πτώμα. Ο Δαγκλής ομολογεί ότι ήταν πίσω και από αυτό το έγκλημα. Η αλλοδαπή ιερόδουλη με το όνομα «Καίτη» είχε ερωτική επαφή μαζί του κατά την διάρκεια της οποίας την στραγγάλισε με τα χέρια. Στην προσπάθεια του να εξαφανίσει το πτώμα, το τεμάχισε.

Στην απολογία του ο Δαγκλής δήλωσε ότι τις σκότωνε γιατί του θύμιζαν την μητέρα του. «Τη μητέρα μου την αγαπούσα, όμως ποτέ δεν της συγχώρεσα που δούλευε σε ύποπτα μπαρ και σε δουλειές που δεν ήταν ηθικές. Την ώρα που σκότωνα τις ιερόδουλες νόμιζα ότι σκότωνα τη μητέρα μου», δήλωσε, μεταξύ άλλων, στην απολογία του. Τον Ιανουάριο του 1997 ο Δαγκλής καταδικάζεται σε δεκατρείς φορές ισόβια και φυλακίζεται. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου κρεμιέται από τα κάγκελα του κελιού του μαζί με έναν συγκρατούμενό του. Είναι ο μοναδικός Έλληνας ο οποίος αναγράφεται στις διεθνείς εγκυκλοπαίδειες με serial killers.

«Ο Δράκος της Παραλίας»

Δεύτερος σε… φήμη «Δράκος» είναι ο φυσιοθεραπευτής Σπύρος Μπέσκος, ο οποίος το 1983 καταδικάζεται σε δύο φορές ισόβια για τον βιασμό και στραγγαλισμό δύο γυναικών στην Πάρνηθα, αλλά και για δεκατέσσερις ακόμα απόπειρες.

Τα θύματά του τα αναζητούσε βραδινές ώρες στις παραλιακές περιοχές της Αττικής, κάτι που του έδωσε το παρατσούκλι «Ο Δράκος της Παραλίας». Στις φυλακές Κορυδαλλού απολάμβανε το καθεστώς ελεύθερης διαβίωσης, προσφέροντας τις υπηρεσίες του ως φυσιοθεραπευτής στο νοσοκομείο κρατουμένων. Αποφυλακίσθηκε το 2008 με περιοριστικούς όρους.

O πρώτος «serial killer» της Ελλάδας

Πέντε εν ψυχρώ δολοφονίες και έξι σοβαροί τραυματισμοί ήταν τα εγκλήματα που διέπραξε ο οδηγός ταξί, Δημήτρης Βακρινός, σε διάστημα ενός έτους (1995-1996) και χαρακτηρίστηκε ο πρώτος «serial killer» της Ελλάδας. Αν και τα εγκλήματα του Βακρινού δεν είναι όλα τοποθετημένα με χρονολογική ακρίβεια, η πρώτη του δολοφονική ενέργεια φαίνεται πως έγινε στις 21 Δεκεμβρίου του 1995, όταν σκότωσε εν ψυχρώ τον Κώστα και τον Αντώνη Σπυρόπουλο. Ο δολοφόνος ένιωσε πως αδικήθηκε οικονομικά από τα δύο αδέλφια, όταν τους πούλησε ένα αυτοκίνητο για 600.000 δραχμές έναντι 700.000 που ήταν η αρχική συμφωνία. Έτσι, αποφάσισε να πάρει πίσω το αυτοκίνητο με το αντικλείδι που είχε κρατήσει. Για κακή του τύχη την τελευταία στιγμή τον άκουσαν τα αδέλφια και άρχισαν να τον καταδιώκουν με άλλο αυτοκίνητο. Ο Βακρινός έμεινε από βενζίνη και αναγκάστηκε να σταματήσει σε ένα βενζινάδικο, όπου τον ακολούθησαν τα δύο αδέλφια.

 

Προσπάθησαν να τον ακινητοποιήσουν χωρίς να γνωρίζουν ότι κουβαλούσε πάνω του όπλα. Ο Βακρινός άνοιξε πυρ. Αφού άδειασε πάνω τους όλες τις σφαίρες, επέστρεψε στο αυτοκίνητό του. Πήρε ένα δεύτερο όπλο, έδωσε στα δύο αδέλφια τη χαριστική βολή και εξαφανίστηκε. Το Μάϊο του 1996 ο Βακρινός διέπραξε έναν ακόμη φόνο. Σκότωσε τον Σεραφείμ Αγιαννίδη, γιατί, όπως ισχυρίστηκε αργότερα στην αστυνομία, «του είχε χαλάσει ένα προξενιό με μια κοπέλα που ήταν ερωτευμένος και για αυτό έπρεπε να πεθάνει».

Ο Βακρινός επισκέφτηκε το σπίτι του θύματος στο Περιστέρι φορώντας μια μαύρη κουκούλα. Ψύχραιμα χτύπησε το κουδούνι. Την ώρα εκείνη ο Αγιαννίδης απουσίαζε και η μητέρα του που είδε τον κουκουλοφόρο από το ματάκι της πόρτας, ειδοποίησε την αστυνομία. Ο δολοφόνος κρύφτηκε και περίμενε μέχρι που εμφανίστηκε ο Αγιαννίδης, τον οποίο πυροβόλησε θανάσιμα. Από τα πυρά του δολοφόνου δεν γλίτωσαν ούτε οι αστυνομικοί που είχαν φτάσει για να διερευνήσουν την καταγγελία, ούτε ο πατέρας του θύματος, που τραυματίστηκαν σοβαρά.

Ο τραυματισμός του συναδέλφου τους πείσμωσε τους αστυνομικούς, που έβαλαν σκοπό να συλλάβουν το δράστη. Εκτός από δολοφονίες, ο Βακρινός έκλεβε αυτοκίνητα και μηχανάκια. Παράλληλα εργαζόταν ως οδηγός ταξί. Η αστυνομία τον αναζητούσε παντού, αλλά δεν είχε καταφέρει να τον εντοπίσει. Η μαρτυρία μιας γυναίκας για μια από τις κλοπές του Βακρινού που ανέφερε ότι ο δράστης διέφυγε με ταξί, βοήθησε την έρευνα των αστυνομικών.

Το όνομα «Δημήτρης Βακρινός» προέκυπτε ήδη από τη δολοφονία των αδελφών Σπυρόπουλου. Οι αστυνομικοί σκέφτηκαν ότι αντικλείδι για το κλεμμένο αυτοκίνητο θα μπορούσε να έχει μόνο ο αρχικός ιδιοκτήτης του, δηλαδή ο Βακρινός.

Συνελήφθη στις 12 Μαΐου του 1997. Στην κατάθεση του ομολόγησε τις δύο δολοφονίες (η μία διπλή) και αποκάλυψε και άλλες τρεις.

Πρώτο θύμα του κατά συρροή δολοφόνου ήταν ο συγκάτοικός του, Παναγιώτης Δαγλιάς, που τον είχε αδικήσει σύμφωνα με τα λεγόμενά του, όταν του έκλεψε ένα κυνηγετικό όπλο. Επόμενο θύμα ήταν μια γυναίκα, η Αναστασία Σιμιτζή, που τον είχε προσβάλει αποκαλώντας τον «κοντό». Τρίτο θύμα ήταν ένας συνάδελφος του οδηγός ταξί, ο Θεόδωρος Ανδρεάδης, που τον σκότωσε γιατί δεν τον είχε αφήσει να πάρει κάποιο πελάτη στο ταξί του.

Στις 25 Μαΐου ο Βακρινός βρέθηκε νεκρός στο κελί του στις φυλακές Κορυδαλλού. Ο δολοφόνος είχε κρεμαστεί με τα κορδόνια των παπουτσιών του, προτού προλάβει να δικαστεί. Οι αστυνομικοί και οι ψυχολόγοι τον χαρακτήρισαν μανιακό δολοφόνο, παρόλο που η δράση του δεν ήταν ακριβώς ίδια με τους αντίστοιχους του εξωτερικού. Οι ειδικοί έκαναν λόγο για έναν άνθρωπο με ψυχοπαθολογικό υπόβαθρο που είχε τις ρίζες του στην τραυματική του παιδική ηλικία. Είχε μειωμένη αυτοεκτίμηση και συμπλεγματική συμπεριφορά, γεγονός που τον οδηγούσε στο να διαπράττει φόνους για ασήμαντους λόγους, απλά και μόνο επειδή θεωρούσε τον εαυτό του αδικημένο. Το χειρότερο που θα μπορούσε κάποιος να του πει, ήταν ότι ήταν κοντός. Αυτό ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη, καθώς, όπως είπε σε μια αναπαράσταση, την ώρα της δολοφονίας… «ψήλωνε»....

«Να εκδικηθεί το γυναικείο φύλο»

Το όνομα του Κυριάκου Παπαχρόνη, έγινε γνωστό στην ελληνική κοινή γνώμη το 1981, όταν συνδέθηκε με τη διάπραξη ανθρωποκτονιών και βιασμών σε βάρος γυναικών στη Θεσσαλονίκη, τη Δράμα και την Ξάνθη. Χαρακτηριστικό σημείο της δράσης του, πέρα από την ανεξέλεγκτη χρήση της ιδιαίτερης σωματικής δύναμης που διέθετε, ήταν το ότι σε κάθε του επίθεση φορούσε τη στρατιωτική στολή, σαν να βρισκόταν σε υπηρεσία ή διατεταγμένη αποστολή!

Ο 22χρονος τότε Παπαχρόνης κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για σωρεία εγκλημάτων:

Τον βιασμό και την ανθρωποκτονία, με στιλέτο, της ιερόδουλης Γρ. Θεοχαρίδου στις 5-9-1981 στη Δράμα.

Την απόπειρα δολοφονίας στις 20-12-1981 σε βάρος της Μ. Ποστιάδου στη Δράμα.

Την απόπειρα βιασμού και την ανθρωποκτονία της φοιτήτριας Ε. Παπαδοπούλου στις 15-1-1982 στη Δράμα.

Τον βιασμό και την ειδεχθή ανθρωποκτονία της 20χρονης φοιτήτριας Αναστασίας Αλεξανδρίδου στις 15-8-1982, στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης.

Τις απόπειρες βιασμού και ανθρωποκτονίας κατά της 18χρονης Αγοραστής Τέζα και της 30χρονης νοσοκόμας Βασιλικής Λαζαρίδου, στη Δράμα.

Την απόπειρα βιασμού και ανθρωποκτονίας σε βάρος της 23χρονης Δ. Πεχλιβανίδου.

Δύο ακόμη απόπειρες βιασμού και δολοφονίας κατά μιας ιερόδουλης και μιας άλλης γυναίκας, στην Ξάνθη.

Πέντε βομβιστικές επιθέσεις. Συγκεκριμένα, 2 ωρολογιακές βόμβες στις 12-3-1982 στο Ταχυδρομείο και την Εθνική Τράπεζα της Ξάνθης, άλλες 2 στις 13-3-1982 στην Τράπεζα Πίστεως κι σε ένα κατάστημα στην Καβάλα και μια πέμπτη στις 16-6-1982 στην είσοδο του στρατοπέδου της Δράμας. Έναν εμπρησμό στο Διεθνές Αεροδρόμιο Καβάλας.

Οι μαρτυρίες των θυμάτων και των παρ' ολίγο θυμάτων του έδωσαν στις διωκτικές Αρχές μια αρχική εικόνα του δράστη. Παράλληλα με την Αστυνομία, ενεργοποιήθηκαν οι κατάλληλοι μηχανισμοί του Ελληνικού Στρατού, ξεκινώντας μια σειρά από ανακριτικές πράξεις σε στρατόπεδα της Βόρειας Ελλάδας, καθώς ο δράστης φορούσε στρατιωτική στολή κι οι αρχές πιθανολογούσαν ότι επρόκειτο για εν ενεργεία στρατιωτικό. Κάθε στρατόπεδο όρισε κάποιους επικεφαλής για να κάνουν τις έρευνες κι ένας από αυτούς χρίζεται ο ίδιος ο Παπαχρόνης.

Ο ίδιος ο δράστης είχε αποδώσει την εμμονή στη θυματοποίηση, που θεωρούσε ότι υπέστη από το γυναικείο φύλο, την πρώτη φορά που επισκέφθηκε με τους φίλους του έναν οίκο ανοχής, όταν ήταν περίπου 13 ετών. Κατά τον ίδιο, η ιερόδουλη προσέβαλε την ανδρική του υπόσταση, με αποτέλεσμα να επηρεαστεί τόσο αρνητικά και σε τόσο απόλυτο βαθμό, ώστε αποφάσισε να εκδικηθεί το γυναικείο φύλο.

Κατά την απολογία του είχε παραδεχθεί μεταξύ άλλων ότι αν δεν τον έπιαναν, θα συνέχιζε τη δράση του εναντίον των γυναικών, προς τις οποίες, έτρεφε ιδιαίτερο μίσος και γι' αυτό έλεγε ότι εισέπραττε ικανοποίηση όταν τις χτυπούσε. Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, όταν οδηγήθηκε στον ανακριτή, αμέσως μετά τη σύλληψή του, «έσπασε» και τα ομολόγησε όλα, όταν άκουσε τον ήχο των τακουνιών που φορούσε η γραμματέας!

Ο Παπαχρόνης τελικά αποφυλακίστηκε υπό όρους το 2004, έπειτα από 22 χρόνια εγκλεισμού και παρέδωσε μέσω της δικηγόρου του γραπτή δήλωση προς τους εκπροσώπους του τύπου που είχαν σπεύσει στην έξοδο της φυλακής της Λάρισας, όπου ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ζητώ από τη θεσπίζουσα πολιτεία, από την κοινή γνώμη συγγνώμη από "μέσης ψυχής" για εκείνα τα απεχθή φορτία των ανομιών μου και υπόσχομαι στο εφεξής να διαβιώ "εν αγνεία και σεμνή πολιτεία..." »

iefimerida.gr