Ο εποικισμος της Ελλαδας
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΕ 10 ΛΕΠΤΑ
ΤΑ 6 ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ
Ως αποτέλεσμα της δημοκρατίας ήταν ο πολιτισμός να φτάσει στη μεγαλύτερη ακμή του και η περίοδος αυτή της ελληνικής ιστορίας να ονομαστεί «χρυσός αιώνας».
Οι Έλληνες είχαν αλφάβητο
Το γραπτό κείμενο 7270 ετών που βρέθηκε στην Καστοριά και ανατρέπει τα πάντα!
Είναι εμφανές πως η όποια επίσημη δημοσίευσή της θα ανέτρεπε όλο το ιστορικό σκηνικό περί ανακάλυψης της γραφής, της αποτύπωσης της έναρθρης φωνής του ανθρώπου με γράμματα (και όχι με ιδεογράμματα) και μάλιστα στο γεωγραφικό χώρο της Ελλάδας, στο γεωγραφικό χώρο της Ευρώπης.
Θα ανατρέπονταν δηλαδή η θεωρία πως οι Έλληνες έλαβαν και αυτοί, το φως εξ ανατολάς ( από βαβυλώνιους, σουμέριους, φοίνικες κλπ. !!) και θα έπρεπε να καλύψουν το μεγάλο κενό των τεσσάρων χιλιάδων χρόνων, όταν δηλαδή, οι ανατολικοί λαοί εκφράζονταν με ιδεογράμματα, οι Έλληνες έγραφαν με συλλαβές όπως σήμερα. Είναι καταφανές ότι αυτό δηλώνει πρώιμο στάδιο σκέψης και πολιτισμού.
Η Ομηρική (Ελληνική) Γλώσσα, αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών.
1. Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων.
2. Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο.
3. Γκρεμίστε κάθε τι Ελληνικό από όλο τον πλανήτη…
Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού.
1. Από την ιατρική σας, την φαρμακευτική σας.
2. Από τα μαθηματικά σας (γεωμετρία, άλγεβρα)
3. Από την φυσική σας, χημεία
4. Από την αστρονομική σας
5. Από την πολιτική σας
6. Από την καθημερινότητα σας.
Διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη, σβήστε την γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας,
Σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου, διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική, διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη),
Σβήστε από την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη, αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού που και αυτό βγαίνει από τα Ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα, αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία),
Σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της ιστορίας, αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας, αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε την φιλοσοφία,
διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε…
Θα πείτε «δεν γίνεται».
Σωστά, δεν γίνεται γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση!
Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη…
Η τελευταία λέξη της γης, όταν θα αφήνει την τελευταία της πνοή, θα είναι ΕΛΛΑΣ!
Η πρόκληση πάντως ισχύει.
Ένα δημοσίευμα αυστραλιανής εφημερίδας τάραξε τα ιστορικά ύδατα την δεκαετία του 1990. Το δημοσίευμα έλεγε για ελληνικό πολιτισμό σε πόλη της Κίνας. Έτσι έχουμε το παράδοξο ότι αφού ο Μέγας Αλέξανδρος έφθασε μέχρι το Γάγγη ποταμό πως υπάρχουν ελληνικές πόλεις στην Κίνα;
Υπάρχουν τουλάχιστον άλλες ένδεκα Ελληνικές πόλεις
Ο Αμφορέας αυτός στην παρακάτω εικόνα βρέθηκε στην πόλη Νίγια κάπου 640 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της πόλης Kashgar το 1993. Η ανακάλυψη δεν είναι νέα, δηλαδή δεν είναι ούτε του προαναφερόμενου χρόνου. Πηγαίνει αρκετά πίσω.
Ο Βρετανός εξερευνητής σερ Όρελ Στέιν, περιδιαβάζοντας την Κίνα το 1903 (106 χρόνια πριν) άκουσε από Κινέζους χωρικούς για την ύπαρξη μιας αρχαίας ελληνικής πόλης κάτω από μεγάλους αμμόλοφους. ( Όταν επιβλήθηκε στην Κίνα το κομμουνιστικό καθεστώς τα αρχαιολογικά ενδιαφέροντα αδράνησαν.).
Από τον Διόνυσο και τον Ηρακλή στον Μέγα Αλέξανδρο και τους Διαδόχους του
Κατά την μυθολογία ο Διόνυσος μεγάλωσε στο όρος της Νύσσας αλλά και λαμβάνοντας υπʼ όψιν το ακόλουθο απόσπασμα του Αρριανού από τα «Ινδικά» σχετικά με την καταγωγή των Σίβας ή Σίνδων και λαμβάνοντας υπʼ όψιν την ετυμολογική συγγένεια των Σίβας με την Ινδική Θεότητα Σίβα.:«Όσον αφορά τους Σίβας οι οποίοι ήταν γένος Ινδικόν επειδή ορισμένοι τους είδαν να ντύνονται με δέρματα, ισχυρίζονται ότι είναι υπολείμματα του στρατού εκ της εκστρατείας του Ηρακλέους επειδή μάλιστα οι Σίβαι φέρουν και ράβδο ώς ανάμνησιν του ροπάλου του Ηρακλέους».
Ενώ στα «Αργοναυτικά» του Ορφέως στίχος 1046 διαβάζουμε: «Επειτα τρέχοντες (η Μήδεια και ο Ιάσων) το ρεύμα του ποταμού Φάσι λογω ανοησιών εις το μέσο της πεδιάδος έφτασαν που κατοικούν οι Γυμνοί, οι Βουονόμαι,και οι αγρότες Άρκυες, επίσης και η φυλή των Κερκετικών υπερήφανων Σινδών».
Η σημερινή φυλή των Σίντ.
Ο Μ. Αλέξανδρος, μας λέει ο Αρριανός, κατά την εκστρατεία του στην Ασία, συνήντησε Έλληνες στην πόλη Νύσσα, από το Διο-Νυσσος από την εκστρατεία του Διονύσου και καλλιεργούσαν την άμπελο που τους δίδαξε ο Διόνυσσος.
Και λέμε ίσως διότι προς την Ασία εξεστράτευσε και ο Ηρακλής παλαιότερος του Διονύσου.
Μούμια τακλαμακαν
Ένα κείμενο του Αριστοτέλη τόσο επίκαιρο - Πώς το εφαρμόζουν σήμερα πάνω μας;
Η Απαγορευμένη Ιστορία των Ελλήνων
Βυζάντιο: Ο δολοφόνος των Ελλήνων
Ρωμαίοι VS Ελλήνων: 5 συγκρούσεις που άλλαξαν την ιστορία (Α' μέρος)
Ρωμαίοι VS Ελλήνων: Η ολοκληρωτική κατάκτηση της Ελλάδος από τη Ρώμη (Β' μέρος)
Η Μάχη της Λευκόπετρας
Το 146 π.χ. οι Έλληνες έδωσαν την τελευταία μάχη για την ελευθερία τους, εναντίων των Ρωμαίων, στην Λευκόπετρα, Κορινθίας.
Από τους Ρωμαίους ποτέ δεν απελευθερώθηκαν.
Το 146 π.χ. είναι η αποφράδα χρονολογία που οι Έλληνες δεν έχασαν μόνο την ελευθερία τους, αλλά κάτι ακόμη πολυτιμότερο, έχασαν τα ιδανικά τους, την ιδεολογία τους, την νοοτροπία τους, έχασαν όλα αυτά που τους έκαναν να μεγαλουργήσουν, παραδίδοντας στο σύγχρονο κόσμο έναν πολιτισμό που όμοιός του δεν υπήρξε.
Τα χρόνια που ακολούθησαν από το 146 π.χ. και μέχρι το 325, οι Έλληνες κατάφεραν κάτι το αδιανόητο, να επιβληθούν στους Ρωμαίους πολιτισμικά.
Ήταν τόσο φανερή η επιβολή που ανάγκασε το Ρωμαίο ποιητή Οράτιο να ομολογήσει: “Μπορεί οι Ρωμαίοι να επεβλήθησαν στους Έλληνες δια των
όπλων, αλλά οι Έλληνες τους επιβλήθηκαν με τον πολιτισμό τους”.
Στο διάστημα αυτό είχαμε και φιλελληνικές τάσεις από Ρωμαίους αυτοκράτορες, όπως του Αδριανού, και γενικώς οι Έλληνες ετύγχαναν ιδιαιτέρας εκτίμησης.
Με την εδραίωση όμως στον θρόνο της αυτοκρατορίας του (Μεγάλου) Κωνσταντίνου, την προώθηση του Χριστιανισμού, και την επιβολή του ως αποκλειστικής θρησκείας από τον (Μέγα) Θεοδόσιο το 392, ο ελληνικός πολιτισμός και μαζί του ο δυτικός κόσμος εισέρχονται στο βαθύ σκοτάδι του βυζαντινού μεσαίωνα...
Τα παρακάτω είναι αυτοκρατορικά διατάγματα από την εποχή του Βυζαντίου με τα οποία δίνονται οδηγίες προς τους τοπικούς άρχοντες για το πως θα
εξαλείψουν τους “Έλληνες”.
Σαν Έλληνες θεωρούνται αυτοί που δεν ασπάστηκαν τον χριστιανισμό αλλά συνέχιζαν να εξασκούν την προγονική τους Ελληνική θρησκεία και να διαβάζουν και να μελετούν αρχαία κείμενα φιλοσόφων.
Τα αυτοκρατορικά διατάγματα (κώδικες) είναι απάνθρωπα και διατάσσουν: Θάνατος και δήμευση της περιουσίας σε όποιον τελεί ιεροτελεστίες προς τιμή των παλιών θεών.
ΜΕΓΑΣ ΣΦΑΓΕΑΣ του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ- ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ (VIDEO)
Εντύπωση προκαλεί η φράση «διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού»! Ο ορισμός του μίσους! Απολαύστε:
«Διατάσσουμε όλα τα ιερά και οι ναοί τους (των Ελλήνων), όσα βρίσκονται ακόμα άθικτα, να καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και να εξαγνιστούν με την ύψωση του σημείου της σεβαστής χριστιανικής θρησκείας.
Αν με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον ικανού δικαστή εμφανιστεί κάποιος που έχει παραβλέψει αυτόν τον νόμο, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου». (Αυτοκράτορες Θεοδόσιος και Βαλεντιανός προς Ισίδωρον, Έπαρχο Πραιτωρίου, 14 Νοεμβρίου 435 μ.Χ.)
«Να κλείσουν όλοι οι ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης. Αν κάποιος με οποιαδήποτε δύναμη παραβεί (αυτόν τον νόμο) θα
τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό». (Ιουστινιάνειος Κώδικας 1.11 : αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Α’ προς Ταύρο. Έπαρχον του Πραιτωρίου, Δεκέμβριος 534 μ.Χ.)
«Τέτοιου είδους πράξεις (λατρεία των ελλήνων θεών) αν εξακολουθούν να συμβαίνουν(η καταγγελθεί ότι συμβαίνουν) ακόμα και σε κάποιο λιβάδι ή σπίτι, το λιβάδι ή το σπίτι αυτό θα προσαρτηθεί ταμείο των ιεροτάτων ανδρών (δηλαδή των Ιερέων της Χριστιανικής Εκκλησίας)
ενώ ο ιδιοκτήτης τους, που έδωσε τη συγκατάθεσή του να μιανθεί ο τόπος, θα αποπεμφθεί από το (οποιοδήποτε) αξίωμά του, θα χάσει την περιουσία του και αφού υποστεί βασανισμό με μεταλλικά όργανα, θα οδηγηθεί σε διαρκή εξορία». (Ιουστινιάνειος Κώδικας 1.11.8,αυτοκράτορες Λέων και Ανθέμιος προς Διόσκουρον, Έπαρχο του
πραιτωρίου. Παρεδόθη το 472 μ.Χ.).
«Διατάσσουμε τους άρχοντές μας, αλλά και όσους διδάσκονται από τους θεοφιλέστατους επισκόπους, να αναζητούν σύμφωνα με το νόμο όλες τις
περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της Ελληνικής θρησκείας έτσι ώστε να μη συμβαίνουν, αλλά και αν συμβαίνουν να τιμωρούνται.
Κανείς να μην έχει το δικαίωμα να κληροδοτεί με διαθήκη(περιουσίες) ή να χαρίζει με δωρεά οτιδήποτε σε πρόσωπα ή τόπους, που έχουν επισημανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού.
Όσα δίδονται ή κληροδοτούνται μ’ αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνται.
Με την παρούσα ευσεβή νομοθεσία να διατηρηθούν σε ισχύ όλες οι τιμωρίες, με τις οποίες οι προηγούμενοι βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την Ελληνική πλάνη, με τις οποίες προσπαθούσαν (οι προγενέστεροι χριστιανοί βασιλείς) να διασφαλίσουν την Ορθόδοξη πίστη». (Ιουστινιάνειος Κώδικας 1.11.9 επίσης Β1,1,19 και Νομοκάνων 6,3.
Ο συγκεκριμένος νόμος θεωρείται νομοθέτημα του Ιουστινιανού).
«Επειδή μερικοί συνελήφθησαν(αν και αξιώθηκαν το χριστιανικό βάφτισμα) διακατεχόμενοι την πλάνη των ανόσιων μυσαρών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο Θεό μας, αυτοί θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας.
Αν επιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών.
Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα το σεβαστό βάφτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιερότατες εκκλησίες μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους και μαζί με όλους του οίκου τους και να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών.
Αφού διδαχθούν και αποβάλουν την πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως, θα πρέπει να ζητήσουν το σωτήριο βάπτισμα.
Διαφορετικά ας γνωρίζουν ότι αν παραμελήσουν να το κάνουν(να ζητήσουν μόνοι τους δηλαδή το σωτήριο βάπτισμα) δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιουσίας, ούτε κινητής ούτε ακίνητης.
Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και επιπλέον θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες.
Θα παρεμποδίσουμε κάθε μάθημα που διδάσκεται από όσους πάσχουν από τη νόσο και τη μανία (μάθησης) των ανόσιων των Ελλήνων, ώστε προσποιούμενοι ότι διδάσκουν, να μη διαφθείρουν πια τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες.
Αν φανεί λοιπόν κάποιος τέτοιος άνθρωπος και δεν τρέξει στις άγιες εκκλησίες μας μαζί με όλους τους συγγενείς και τους οικείους του, θα τιμωρηθεί με
τις προαναφερθείσες ποινές.
Θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο τα παιδιά, όταν είναι σε μικρή ηλικία θα πρέπει να βαπτίζονται αμέσως και χωρίς αναβολή, όσα δε είναι μεγαλύτερα στην ηλικία θα πρέπει να συχνάζουν στις ιερότατες εκκλησίες μας και να διδάσκονται τις θείες γραφές και τους θείους (εβραιο-βιβλικούς) κανόνες.
Αφού δε εννοήσουν και αποβάλλουν την παλαιά (αρχαιο-Ελληνική) πλάνη, θα μπορέσουν να δεχθούν το βάπτισμα και στη συνέχεια να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθόδοξων χριστιανών.
Όσων δε έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα ή περιουσία μεγάλη και για να κρατήσουν προσχήματα(προσποιούμενοι τους πιστούς) ήλθαν ή πρόκειται να έρθουν να βαφτιστούν, αλλά αφήνουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και τα υπόλοιπα μέλη του οίκου τους μέσα στην Ελληνική πλάνη, διατάσσουμε να δημευθεί η περιουσία τους, να αποκλεισθούν από τα πολιτικά τους δικαιώματά τους και να υποβληθούν σε αντάξιες τιμωρίες, αφού είναι φανερό, ότι πήραν το βάπτισμα χωρίς καθαρή πίστη.
Θεσπίζουμε αυτούς τους νόμους για τους αλιτήριους Έλληνες». (Ιουστινιάνειος κώδικας 1.11.10).
Κάτω από την κυριαρχία των αυτοκρατόρων της Ανατολικής Ρώμης του Θεοδοσίου 379-395 και του Ιουστινιανού 527-565 φροντίσανε για τα μεγαλειώδη ανθελληνικά Νομοθετήματα και μ΄ αυτά την αυξανόμενη καταπίεση της Ελληνικής θρησκείας.
Μεγαλοπρεπή αριστουργήματα κτιριακών οικοδομημάτων καταστράφηκαν ή μετατράπηκαν σε εκκλησίες και οι τελετουργίες των αρχαίων απαγορεύτηκαν.
Παρά τούτων των διαπιστώσεων και γεγονότων οι αγώνες επιβιώσανε και επί των χριστιανικών χρόνων μέχρι το 393 μετά Χριστών
Ο Αυτοκράτορας Θεοδόσιος Τον Φεβρουάριο του 380 καθιέρωσε τον «θρίαμβο της ορθοδοξίας» και υπέβαλε ως επίσημη υποχρεωτική θρησκεία τον
χριστιανισμό.
Συγκάλεσε το 381 τη Δευτέρα Οικουμενική Σύνοδο για να αποβάλει τους αιρετικούς και να ρυθμίσει τις διάφορες ενδοεκκλησιαστικές έριδες.
Υπό του Θεοδοσίου εγκαινιασθείς διωγμός εναντίον των αιρετικών επεκτάθηκε σε όλες τις πόλεις της Ανατολής.
Όλες οι εκκλησίες και όλα τα ιερά κτήματα
δόθηκαν στους ορθοδόξους, απαγόρευσε στους αιρετικούς να κατέχουν πολιτικά αξιώματα, πολλούς από αυτούς τους έστειλε στην εξορία.
Επίσης εστράφη με φανατισμό εναντίον των επιμενόντων στην αρχαιοελληνική λατρεία, προέβηκε ακόμα περαιτέρω μεταξύ άλλων και στην κατάργηση των ολυμπιακών αγώνων και γενικά πανελλήνιων αγώνων, ως υποθάλποντων αυτήν την λατρεία.
Οι φανατικοί χριστιανοί αφού έλαβαν θάρρος και
αποθρασύνθηκαν από τη στάση του αυτοκράτορα, προέβησαν στην κατεδάφιση πολλών αρχαίων ναών.
Μεταξύ άλλων κατεστράφη τότε ο περίφημος ναός
του Σεράπιδος στην Αλεξάνδρεια, ο περικαλλής ναός στην Απαμεία και πολλοί άλλοι.
Κατ΄ αυτόν τον τρόπον θριάμβευσε επί της εποχής του Θεοδοσίου ο χριστιανισμός επί των Ελλήνων εθνικών, και των αλλιώς σκεπτόμενων και επίσης η Ορθοδοξία επί των αιρετικών, έτσι που ανακηρύχτηκε από την εκκλησία ως Θεοδόσιος ο Μέγας.
324 Ο Κωνσταντίνος συντρίβει τον ανταγωνιστή του Λικίνιο και ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό μόνη επίσημη λατρεία της Αυτοκρατορίας. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος κοντά στην Μίλητο και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του.
Στο ιερό όρος Άθως εξαπολύεται μέγας διωγμός κατά των Εθνικών και καταστρέφονται όλα τα εκεί ελληνικά Ιερά.
326 Με προτροπή της μητέρας του Ελένης, ο Κωνσταντίνος εκθεμελιώνει το Ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας και χρησιμοποιεί τους κίονές του για κατασκευή εκκλησιών.
Επίσης, καταστρέφει τον Ναό της Θεάς Αφροδίτης επάνω στον υποτιθέμενο τάφο του ραβί Τζεσουά, αλλά και άλλους Ναούς της ιδίας Θεάς όπως λ.χ. στην Άφακα Λιβάνου, την Μάμβρη, την Φοινίκη και την Βααλβέκ (Ηλιόπολη), και αυτές οι καταστροφές είναι βεβαίως μόνον όσες ομολογεί ο βιογράφος του Ευσέβιος.
335 Εγκαίνια της Εκκλησίας του. «Αγίου Τάφου», ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326 –
327, και για τον διάκοσμό του λεηλατούνται όλα σχεδόν τα Εθνικά Ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Ασίας.
Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα
σταυρώνονται ως τάχα… υπαίτιοι της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους (…) όλοι οι «μάγοι και μάντεις», και ανάμεσά τους μαρτυρεί ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος εξ Απαμείας, μαθητής του Ιαμβλίχου.
355 Στους «Αποστολικούς Κανόνες», συνταχθέντες εκείνη ακριβώς την εποχή, διαβάζουμε τα εξής ανατριχιαστικά:
«Απόφευγε όλα τα βιβλία των Εθνικών. Τι χρειάζεσαι τις ξένες συγγραφές, τους νόμους και τους ψευδοπροφήτες που οδηγούν τους άφρονες μακριά από την πίστη;
Τι βρίσκεις να λείπει από τις εντολές του Θεού και το αναζητάς στους μύθους των Εθνικών;
Αν επιθυμείς να διαβάζεις ιστορίες έχεις το βιβλίο των Βασιλειών, αν ρητορική και ποιητική έχεις τους Προφήτες, έχεις τον Ιώβ, έχεις τις Παροιμίες, όπου θα βρεις σοφία μεγαλύτερη από κάθε ποιητική και σοφιστική, γιατί αυτά είναι τα λόγια του Κυρίου, του μόνου σοφού.
Αν επιθυμείς τραγούδια έχεις τους Ψαλμούς, αν επιθυμείς αρχαίες γενεαλογίες έχεις την Γένεση, αν νομικά βιβλία και επιταγές, έχεις τον ένδοξο Θείο
Νόμο.
Γι’ αυτό απόφευγε με επιμονή κάθε εθνικό και διαβολικό βιβλίο».
356 Κοινό έδικτο του Κωνσταντίου και του Κώνσταντος («Προς τον Φλάβιο Ταύρο, Έπαρχο του Πραιτωρίου»), την 20η Φεβρουαρίου ή κατ’ άλλους την 1η Δεκεμβρίου του έτους αυτού, διατάσσει την απομάκρυνση του Βωμού της Θεάς Victoria – Νίκης από την αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου (η Θεά αποτελούσε από την εποχή του Διοκλητιανού. τμήμα της ανωτάτης Τριάδος -Jupiter, Hercules, Victoria- του Πανθέου των Εθνικών), το σφράγισμα των Εθνικών Ιερών και την κατάσχεση των περιουσιών τους, καθώς και την θανάτωση δι’ αποκεφαλισμού όλων όσων ασκούν (ή και απλώς… ανέχονται !) την
Παραδοσιακή Λατρεία
365 Έδικτο της 17ης Νοεμβρίου απαγορεύει στους Εθνικούς αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες. Άπειροι σωροί βιβλίων, όλα τους
λογοτεχνικά, φιλοσοφικά κι επιστημονικά ελληνικά συγγράμματα -και όχι.. «εγχειρίδια μαγείας», όπως ήθελε η διαστροφή των ιεροεξεταστών- καίγονται
στις πλατείες των αστικών κέντρων, ενώ μέσα στα πλήθη των διωκομένων Ελληνικώς θρησκευόμενων («ειδωλολατρών» κατά τους χριστισανούς),
βρίσκονται όλοι σχεδόν οι εναπομείναντες αξιωματούχοι του Ιουλιανού, που είτε καθαιρούνται, όπως λ.χ. ο γνωστός Καίσαρ Σαλλούστιος (συγγραφεύς της θαυμαστής πολυθεϊστικής θεολογικής επιτομής «Περί των Θεών και του Κόσμου», ο οποίος και είχε επίσης προτρέψει τον Ιουλιανό στη θέσπιση της
απολύτου ανεξιθρησκείας),
είτε ρίχνονται στις φυλακές και οι πιο άτυχοι από αυτούς καίγονται ζωντανοί, αποκεφαλίζονται, ή στραγγαλίζονται μετά από φρικτά βασανιστήρια με την κατηγορία, φυσικά, της… «ασκήσεως μαγείας» (!), όπως λ.χ. ο ιατρός Ορειβάσιος, ο φιλόσοφος Σιμωνίδης που τον έκαψαν ζωντανό (στην πρώτη ιστορικά χριστιανική καύση, πολύ πριν τα περιβόητα «auto da fe» των παπικών), ο αρχιερεύς των Εθνικών Ναών της Τρωάδος και πρώην χριστιανός επίσκοπος Πηγάσιος, κ.ά
373 Επαναλαμβάνεται η απαγόρευση των μαντικών πρακτικών και της Αστρολογίας, και πρωτοχρησιμοποιείται ο απαξιωτικός όρος «pagani» (παγανιστές, άνθρωποι της υπαίθρου) για μείωση των Εθνικών.
Εφεξής, οι Εθνικοί δεν θ’ αναφέρονται πλέον στα έδικτα των αυτοκρατόρων ως «gentiles» ή «ethnici», αλλά με τον απαξιωτικό όρο «pagani» με τον οποίο το θράσος των χριστιανών προσπαθεί να παρουσιάσει τον Εθνισμό ως τάχα σύμφυρμα δεισιδαιμονικών αντιλήψεων αμόρφωτων χωριατών «.gentiles quos vulgo paganos vocamus» («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 3. 46).
380 Στις 27 Φεβρουαρίου, ο αυτοκράτωρ Φλάβιος Θεοδόσιος απαγορεύει όλες τις θρησκείες πλην της χριστιανικής.
Όλοι οι μη χριστιανοί χαρακτηρίζονται στο εξής «σιχαμεροί, αιρετικοί, μωροί και τυφλοί».
Ο επίσκοπος Μεδιολάνου Αμβρόσιος εξουσιοδοτείται να καταστρέψει όλους τους
Ναούς των Εθνικών και να κτίσει επάνω στα θεμέλιά τους εκκλησίες.
Οι αρχηγοί μερικών γοτθικών φυλών βαπτίζονται χριστιανοί.
Καθοδηγούμενος από το μισαλλόδοξο ιερατείο, ο χριστιανικός όχλος επιτίθεται στο ελληνικό Ιερό της Ελευσίνος, το βεβηλώνει και απειλεί να λυντσάρει τους ιερείς Νεστόριο και Πρίσκο.
Ο 95χρονος Ιεροφάντης Νεστόριος, γεμάτος θλίψη και αγανάκτηση, ανακοινώνει το οριστικό τέλος των πανάρχαιων Ελευσινίων Μυστηρίων και την απαρχή της επί γής βασιλείας του πνευματικού σκότους.
Ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος αποκαλεί σε διάταγμά του «παράφρονες» όλους όσους διαφωνούν με το χριστιανικό δόγμα της Αγίας Τριάδος και απαγορεύει κάθε διαφωνία με τις θελήσεις της Εκκλησίας.
389 Κηρύσσεται εκτός νόμου κάθε μη χριστιανική μέθοδος χρονολογήσεως.
Πλήθη μοναχών της ερήμου εισβάλουν στις πόλεις της Μέσης Ανατολής και καταστρέφουν με μανία αγάλματα, βωμούς και Ιερά, λυντσάρουν Εθνικούς και καίνε Βιβλιοθήκες.
Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος κινητοποιεί τον φανατισμένο χριστιανικό όχλο για να κάνει μεγάλους διωγμούς κατά των Εθνικών.
Μετατρέπει σε εκκλησία τον Ναό του Θεού Διονύσου, πυρπολεί το Μιθραίο και καταστρέφει τον Ναό του Διός.
Το 390 ο Θεοδόσιος δίνει εντολή και μέσα στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης σφαγιάζονται 15.000 άοπλοι Έλληνες πολίτες.
Στο φως ο ομαδικός τάφος των σφαγιασθέντων Ελλήνων το 390 μ.χ. στην Θεσσαλονίκη
392 Νέος μεγάλος διωγμός κατά των Εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία.
Σβήνουν τα Μυστήρια της Σαμοθράκης μετά από κατασφαγή των ιερέων και όλων των θρησκευτών από απόσπασμα «διωγμιτών» που αποβιβάσθηκε στο νησί.
Καταστροφή του Μαντείου του Άμμωνος Διός στην Άφυτο της Χαλκιδικής.
Στις αίθουσες των δικαστηρίων «κυλούν ρυάκια αίματος», όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Λιβάνιος.
Στην Κύπρο, ο εβραϊκής καταγωγής επίσκοπος («Άγιος» και αυτός !) Επιφάνειος και ο «Άγιος» Τύχων εκχριστιανίζουν μαζικά και με την απειλή του φασγάνου και της πυράς χιλιάδες Εθνικούς
και καταστρέφουν όλα τα Ιερά της νήσου.
Παύουν οριστικά τα κυπριακά Μυστήρια της Αφροδίτης.
Το σχετικό διάταγμα του Θεοδοσίου δηλώνει κυνικά: «όποιος δεν υπακούσει στον πατέρα Επιφάνειο δεν έχει θέση πάνω στο νησί».
Στις μεσανατολικές πόλεις Πέτρα, Αερόπολη, Ράφια, Γάζα και Βααλβέκ (Ηλιόπολη) ξεσπούν απελπισμένες εξεγέρσεις των Εθνικών κατά των διωγμητών, των χριστιανών οχλοκρατών και των μοναχών ροπαλοφόρων.
Στην πόλη Σούφες της Β. Αφρικής, 60 χριστιανοί πληρώνουν με τη ζωή τους την προσπάθειά τους να γκρεμίσουν το εκεί άγαλμα του Ηρακλέους.
Στη Γαλατία σφάζονται όλοι οι ιερείς και κατάσχονται οι περιουσίες όλων των Εθνικών Ναών που στη συνέχεια πυρπολούνται κι εκθεμελιώνονται.
393 Ο αυτοκράτωρ Ευγένιος φθάνει στην Ιταλία, όπου ο διανοούμενος στρατηγός Βίριος Νικόμαχος Φλαβιανός ξαναστήνει τον Βωμό της Νίκης στην
αίθουσα της Συγκλήτου κι επαναφέρει τη λατρεία των παραδοσιακών Θεών.
Στην Ανατολή, ο Θεοδόσιος καταργεί τα Πύθια, τα Άκτια και τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Λεηλασία της Ολυμπίας και ισοπέδωση όλων των βωμών της.
395 Οι αυτοκράτορες Αρκάδιος και Ονώριος απαγορεύουν ακόμα και την είσοδο στους Εθνικούς Ναούς («Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 13), ενώ με τα έδικτα της 22ας Ιουλίου και 7ης Αυγούστου, κηρύσσουν νέους διωγμούς κατά των Εθνικών.
Το ίδιο έτος, ο ευνούχος πρωθυπουργός του αυτοκράτορος Αρκαδίου Ρουφίνος κατευθύνει τις ορδές τών, υπό τον Αλάριχο, χριστιανών πλέον Γότθων προς τον ελλαδικό χώρο.
Ακολουθούμενοι από πλήθη φανατισμένων μοναχών, οι Γότθοι του Αλαρίχου (ο οποίος είχε πολεμήσει με τον Θεοδόσιο κατά των Εθνικών του Φλαβιανού) κατασφάζουν αμέτρητους Εθνικούς Έλληνες και καταστρέφουν πόλεις και Ιερά στο Δίον, τη Θεσσαλία, τους Δελφούς, τη Βοιωτία, την Αττική, τα Μέγαρα, την Κόρινθο, τη Φενεό, το Άργος, τη Νεμέα, τη Λυκόσουρα, τη Σπάρτη, τη Μεσσήνη, τη Φιγαλεία, την Ολυμπία.
Στην Ελευσίνα πυρπολείται το εκεί πανάρχαιο Ιερό και θανατώνονται στην πυρά ο Θεσπιεύς Ιεροφάντης Ιλάριος και όλοι οι ιερείς των Μυστηρίων τα οποία είχαν αναβιώσει από τους Μιθραϊστές λίγο μετά τον θάνατο του Νεστορίου.
Την ίδια εποχή περίπου, το βεβηλωθέν Ιερό της Θεάς Κελαιστίδος αρχίζει να επαναλειτουργεί ως χριστιανική εκκλησία έως το έτος 421 που οι χριστιανοί θα το πυρπολήσουν επειδή οι θρησκευτές μέσα από την χριστιανική λατρεία τιμούσαν και την Θεά.
Στο έργο του «Paraenesis», ο Ισπανός επίσκοπος Βαρκελώνης Πασιανός (Pacianus) δυσανασχετεί, με πολύ γλαφυρό μάλιστα τρόπο («Me Miserum ! Quid ego facinoris admisi !»), για το γεγονός ότι παρά τους διωγμούς, εξακολουθούν να υπάρχουν στην περιοχή του ενεργοί Εθνικοί που τιμούν τους Θεούς τους, πράξη η οποία, κατά το μισαλλόδοξο μυαλό του, είναι στον ίδιο βαθμό. «εγκληματική» με την ανθρωποκτονία !
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ το 395 μχ
Ο πολυάριθμος Γοτθικός στρατός ήταν βαρέως εξοπλισμένος αλλά δυσκίνητος γιατί περιελάμβανε σμήνη πεινασμένων παιδιών γυναίκες και άμαξες για την μεταφορά των κλοπιμαίων.
Έμοιαζε με ένα κινητό στρατόπεδο.
Στο στρατό συμμετείχαν και πλήθη φανατισμένων μοναχών για την καταστροφή των Ελληνικών ναών και τον σφαγιασμό των «μιαρών και δαιμονισμένων Ελλήνων».
Η ετερόκλητη αυτή στρατιά με αρχηγό τον Αλάριχο ξεκίνησε από την Θράκη προχώρησε δια μέσου της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας και τον Νοέμβριο του 395 μ Χ έφθασε στις Θερμοπύλες «τις πύλες της Ελλάδας» που από αυτό το σημείο άρχιζε τότε η επαρχία της Αχαΐας που διατηρούσε ακόμα ζωντανή την προγονική της δόξα στις τέχνες και τα γράμματα.
Από τις Θερμοπύλες ο χείμαρρος αυτός έφθασε στην Βοιωτική πεδιάδα και πολιόρκησε και
λεηλάτησε την Θήβα και αφού εξαφάνισε πόλεις της Βοιωτίας εισήλθε στην Αττική.
Όταν είδε ο Αλάριχος από μακριά τον Παρθενώνα από θαυμασμό και σεβασμό στην προσφορά της Αθήνας στον πολιτισμό δεν της δημιούργησε κανένα πρόβλημα.
Ο εθνικός ιστορικός Ζώσιμος αναφέρει ότι:
«Ο Αλάριχος είδε τον Αχιλλέα ιστάμενο πάνοπλο και οργισμένο επί των τειχών της Αθήνας όπως τον περιέγραφε ο Όμηρος και η Πρόμαχος Αθηνά
περιερχόταν τα τείχη οπλισμένη σαν να ετοιμαζόταν να αποκρούσει τους επιτιθέμενους και γι αυτό ο Αλάριχος ζήτησε συνθηκολόγηση».
Συνεχίζοντας το στράτευμα την πορεία του για την Πελοπόννησο λεηλάτησε τον Πειραιά και σταμάτησε στην Ελευσίνα, όπου καταστράφηκε από τους μοναχούς το πανάρχαιο ιερό της Δήμητρας και σφαγιάστηκαν ο Θεσπιεύς ιεροφάντης Ιλάριος και οι ιερείς.
Το ιερό της Ελευσίνας μετά την καταστροφή
του στους διωγμούς που έγιναν το 380 μχ είχε αναβιώσει από Μιθραιστές και λειτουργούσε ως Μιθραίο.
Το καλοκαίρι του 396 μ.χ ο Αλάριχος ( 350- 412) εισέβαλε στην Πελοπόννησο. Αφού κατέστρεψε την Κόρινθο λεηλάτησε το Άργος και προχώρησε στο εσωτερικό της Πελοποννήσου χωρίς να συναντήσει καμία αντίσταση.
Ο κόσμος φοβισμένος εγκατέλειπε τις πόλεις και τα χωριά και ανέβαινε στα βουνά για να σωθεί.
Η εκστρατεία αυτή δεν ήταν μία πολεμική αναμέτρηση για κάποια σοβαρή αιτία αλλά οργανωμένος και βίαιος διωγμός κατά των Ελλήνων και της θρησκείας τους.
Σ αυτόν τον διωγμό τον Αλάριχο τον ενδιέφερε μόνο η αρπαγή θησαυρών έργων τέχνης και τροφίμων για να ταΐσει τα πεινασμένα
γυναικόπαιδα και τον στρατό του.
O Aλάριχος είχε σαφή έννοια της αξίας των έργων τέχνης, αυτό φαίνεται από τον θαυμασμό του «στα έργα των Θεών» και την διαφύλαξη της Αθήνας από την καταστροφή.
===================================
===================================
Οι καλόγεροι και οι φανατισμένοι χριστιανοί που ακολουθούσαν το στράτευμα διέπραξαν τους
διωγμούς και τoν σφαγιασμό των Ελλήνων και την καταστροφή των ναών και των αγαλμάτων.
Όσα από τα έργα τέχνης ήταν ογκώδη και δεν μπορούσαν να μεταφερθούν καταστρέφονταν, συχνά μάλιστα οι καλόγεροι όταν δεν προλάβαιναν να ολοκληρώσουν την καταστροφή των αγαλμάτων τότε με μανία τα αποκεφάλιζαν και τους έκοβαν τα γεννητικά τους όργανα για να τα παραμορφώσουν.
Όλα έπρεπε να ισοπεδωθούν βιβλιοθήκες πυρπολήθηκαν, πανεπιστήμια φιλοσοφικές σχολές Ασκληπιεία και θέατρα έκλεισαν με την αστεία κατηγορία ότι ήταν κατοικία δαιμόνων.
===================================
===================================
Η αιτία όμως της καταστροφής της Ελλάδας είναι ότι: ο απάνθρωπος αυτός διωγμός διεπράχθη γιατί η δημοκρατία η επιστημονική έρευνα και ο Ελληνικός πολιτισμός ήταν εμπόδιο και έπρεπε να εξαφανιστούν για να γίνουν οι πολίτες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας υπάκουα και άβουλα πρόβατα του χριστιανικού ποιμνίου για να μπορούν οι αυτοκράτορες και οι επίσκοποι να επιβάλλουν ευκολότερα την στυγνή τους εξουσία.
===================================
===================================
Τότε καταστράφηκαν τα Μέγαρα το Άργος η Φενεός η Λυκοσούρα η Νεμέα η Σπάρτη η Μεσσήνη η Φιγαλεία η Λασιώνα η Ψωφίδα η Λοκρίδα η Φωκίδα η Δελφοί η Ολυμπία και χιλιάδες άλλες πόλεις βωμοί ιερά και έργα τέχνης μοναδικής ομορφιάς.
Ο Ζώσιμος αναφέρει: μέχρι τότε οι πόλεις και τα μνημεία της Ελλάδας που είχαν παραμείνει σχεδόν άθικτα έπαθαν τόσο μεγάλες καταστροφές που
επέφερε το τέλος του αρχαίου κόσμου στις χώρες της αρχαίας Ελλάδας.
Ο ιστορικός Ευνάπιος αναφέρει ότι: η καταστροφή υπήρξε τόσο μεγάλη εξ αιτίας των φανατισμένων Χριστιανών μοναχών.
Και ενώ ο Αλάριχος συνέχιζε το καταστροφικό του έργο πλήθος Ελλήνων προσφύγων πέρασαν στην Ιταλία και ζήτησαν την προστασία της Ρώμης.
Τον χειμώνα του 397 ο Στηλίχων με όλες τις διαθέσιμες λεγεώνες της Δύσης έφθασε στην Κόρινθο την οποία κατέστησε ορμητήριό του κατά του Αλάριχου.
Στον Στηλίχωνα προσχώρησαν και Έλληνες Εθνικοί που κατεδίωξαν τον Αλάριχο που κατέφυγε και στρατοπέδευσε στο οροπέδιο της Φολόης
όπου λεηλάτησε και εξαφάνισε τις πόλεις Οπούντα, Λασιώνα, Ψωφίδα και Ακρώρεια, και το Ιερό της Ολυμπίας που εξακολουθούσε να λειτουργεί.
Αφού διέφυγε τους κινδύνους από επέμβαση του Στηλίχωνα εγκατέλειψε την Πελοπόννησο και δια μέσου της Ηπείρου και της Πίνδου εγκαταστάθηκε στην Αχρίδα όπου άρχισε να προετοιμάζεται για την λεηλασία της Ρώμης.
Για την επιτυχία των διωγμών και την καταστροφή της Ελλάδας η σύγκλητος της Κωνσταντινούπολης έδωσε στον Αλάριχο τον τιμητικό τίτλο μαγίστρου ( διοικητή) του Ιλλυρικού και χαρακτήρισε την επέμβαση του Στηλίχωνα προδοσία γιατί δεν άφησε τον Αλάριχο να καταστρέψει όλες τις πόλεις της Πελοποννήσου.
Άγνωστος ο αριθμός των σφαγιασθέντων, στα 2 χρόνια που κράτησε η επιδρομή.
Εικάζεται ότι ανέρχεται σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες.
------------------------------------------
ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ Α΄ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΔΟΧΩΝ ΤΟΥ ( 379-457 )
Όταν ανήλθε στον θρόνο ο Θεοδόσιος Α σε ηλικία 33 ετών σε συνεργασία με το Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος άρχισε απάνθρωπους διωγμούς με εκατομμύρια νεκρούς για την επικράτηση του χριστιανισμού ως μοναδικής θρησκείας του κράτους.
Ο Θεοδόσιος εφάρμοσε την Ιερά εξέταση στην Ανατολή πολύ πριν εφαρμοστή στην Δύση επιβάλλοντας μαζικές εκτελέσεις διανοουμένων και καταστρέφοντας στην πυρά φιλοσοφικά έργα.
380 Κηρύσσει όλες τις θρησκείες εκτός νόμου πλην της Χριστιανικής, όλοι όσοι δεν είναι Χριστιανοί θεωρούνται «αιρετικοί, μωροί, και σιχαμεροί».
Αρχίζουν οι καταστροφές ναών και ιερών και πάνω στα θεμέλια τους κτίζονται εκκλησίες.
Δίνει εξουσιοδότηση στον επίσκοπο Μεδιολάνου Αμβρόσιο να καταστρέψει όλους τους ναούς των Εθνικών.
Χριστιανοί ιερείς καθοδηγούν τον χριστιανικό όχλο ενάντια στον ναό της Δήμητράς στην Ελευσίνα
καταστρέφουν τα πάντα γύρω τους και προσπαθούν να λιντσάρουν τους Ιεροφάντες των Ελευσίνιων Μυστηρίων Νεστόριο και Πρίσκο.
Ο 95-χρονος Ιεροφάντης Νεστόριος λίγο πριν οδηγηθεί στην πυρά περίλυπος ανακοινώνει το τέλος των Ελευσίνιων Μυστηρίων και την βίαιη επικράτηση του πνευματικού σκότους.
381 Απαγορεύεται η επίσκεψη σε Εθνικούς ναούς, και καταδικάζονται σε θάνατο όσοι προσφέρουν θυσίες και τους κατάσχεται η περιουσία.
Οι Εθνικοί χαρακτηρίζονται παράφρονες και ιερόσυλοι.( Θεοδοσ. Κώδιξ. 16,10, 7 ).
Μια επιστροφή στις αρχαίες λατρείες αρχίζει να παρατηρείται στην αυτοκρατορία με μαζικές αποκηρύξεις της θρησκείας του γιαχβέ και του ναζωραίου.
ο “Μέγας” και “Άγιος” Θεοδόσιος βλέποντας την επιστροφή πολλών χριστιανών στις πατρώες λατρείες με διάταγμα του στερεί τα πολιτικά δικαιώματα όλων των χριστιανών που επιστρέφουν στης παραδοσιακές λατρείες.
Σε όλη την ανατολική αυτοκρατορία ναοί και βιβλιοθήκες γκρεμίζονται και καίγονται.
Με νέο διάταγμα του ο Θεοδόσιος απαγορεύει ακόμα και την απλή επίσκεψη στους ελληνικούς και εθνικούς ναούς.
Στην Κωνσταντινούπολη ο ναός της Θεάς Αφροδίτης μετατρέπεται από τους “ευσεβείς” χριστιανούς σε πορνείο ενώ της Θεάς Αρτέμιδος και του Θεού Ήλιου σε στάβλους.
382 Καθιερώνεται στις εκκλησίες το αλληλούια ( hallelu – jah ) δηλ. «Δόξα στον Ιαχωβά».
Ο Θεοδόσιος διορίζει Ύπαρχο Ανατολής και υπεύθυνο για τους διωγμούς τον ανθέλληνα Μάτερνο Κυνήγιο που σε συνεργασία με τους επισκόπους και στρατιές καλογέρων αρχίζουν οι διωγμοί στη Βορ. Ελλάδα και την Μ. Ασία.
Χιλιάδες οι σφαγιασμένοι.
384 Ο Θεοδόσιος διορίζει Ύπαρχο Ανατολής τον Ματέριο Κυνήγιο και τον διατάζει να συνεργαστεί με τους τοπικούς χριστιανούς επίσκοπους στην
καταστροφή των ελληνικών και εθνικών ναών σε νότια Ελλάδα και Μικρά Ασία καθώς και την καταστροφή και το κάψιμό όλων των ελληνικών βιβλίων.
385 Στην Ανατολή οι φυλακές γεμίζουν από πλήθη Εθνικών, για την αντιμετώπιση του προβλήματος του συνωστισμού οι διωκτικές αρχές απελευθερώνουν εγκληματίες.
Ο Λιβάνιος στον λόγο του ΄΄Προς Βασιλέα περί δεσμωτών΄΄ αναφέρει ότι: η στενότης των χώρων των φυλακών υποχρεώνει τους φυλακισμένους να κοιμούνται όρθιοι.
Οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγάλη βία στην Ανατολή.
Καταστρέφονται αμέτρητα ιερά και ναοί, ανάμεσα τους το Δυμαίο ο ναός της Εδέσσης όλα τα ιερά της Παλμύρας και καταργούνται τα Καβείρια στην Ίμβρο.
Στο στρατόπεδο θανάτου της Σκυθόπολις οδηγούνται και θανατωνονται χιλιάδες Έλληνες της Παλαιστίνης και Ελληνίζοντες Εθνικοί.
Tο αίσχος της Σκυθόπολης.
Στα μέσα λοιπόν του +4ου αιώνα, στην Σκυθόπολη της Συρίας (σημερινό Beit She’an στο Ισραήλ), παλαιά πρωτεύουσα της ρωμαϊκής Δεκαπόλεως, λειτουργούσαν «στρατόπεδα θανάτου», οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των καταδικασθέντων Εθνικών (κυρίως ελληνόθρησκων) που αρνήθηκαν να
ασπασθούν το χριστιανισμό.
Εμπνευστής και οργανωτής του σφαγείου αυτού ήταν, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αμμιανού Μαρκελλίνου (Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος ήταν ο ιστορικός του Ρωμαίου Χριστιανού αυτοκράτορα Κωνστάντιου του Β΄, κατά την εποχή του οποίου άρχισαν οι πιο αποτρόπαιοι διωγμοί εναντίων των Ελλήνων), ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Γεώργιος, το οποίο υλοποίησε ο Κωνστάντιος ο Β, δευτερότοκος γιός του "Μεγάλου" Κωνσταντίνου.
Στο 11ο κεφάλαιο του 17ου τόμου του έργου του, ο Αμμιανός αναφέρει ότι: «ο Γεώργιος με τη συμμορία του προχωρούσε στους δρόμους των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας κομματιάζοντας ανθρώπους και καίγοντας τα πάντα και είχε αναρριχηθεί στη θέση του επισκόπου εξοντώνοντας πολλούς ανθρώπους».
Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο ιστορικός: «…και από τα πιο απομακρυσμένα σημεία της Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως.
Και από αυτούς πολλοί πέθαιναν στη διαδρομή ή στις ανά τόπους φυλακές.
Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων», ενώ στο ίδιο σημείο της συγγραφής του (ΙΘ, 12) τονίζει ότι «αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος από κακόβουλο ρουφιάνο ότι φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή ότι κάποιος τον είδε να κάθεται κοντά σε αρχαίους τάφους ή
ερείπια για να καταδικασθεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντης».
Στα «στρατόπεδα θανάτου» της Σκυθοπόλεως θ’ «ανδραγαθήσουν» οι ιεροεξεταστές Μόδεστος (αντικαταστάτης του Επάρχου Πραιτωρίου Ερμογένους του Πόντου, ο οποίος είχε κριθεί…«ελαστικός» και…«ανεκτικός») και
Παύλος «Ταρταρεύς» (ένας εξαιρετικά αιμοδιψής χριστιανός, πρώην εκπαιδευτής μονομάχων).
Σε εκείνους ακριβώς τους τρομερούς καιρούς θα βασανισθούν ή εξορισθούν, ανάμεσα σε άλλους, και οι Σιμπλίκιος Φιλίππου (πρώην Έπαρχος Αιγύπτου και Ύπατος), Παρνάσιος ο Αχαιός (Έλλην εκ Πατρών, πρώην Έπαρχος Αιγύπτου), καθώς και ο υπέργηρος φιλόσοφος Δημήτριος Κύθρας (με την κατηγορία ότι απλώς θυσίαζε στους Θεούς).
Σύμφωνα με τον χριστιανό χρονογράφο Σωζομενό, τον οποίο φυσικά, δύσκολα μπορεί να τον κατηγορήσει κάποιος ως συκοφαντούντα τους ομοθρήσκους του, μαθαίνουμε ότι «των ελληνιστών μικρού πάντες κατ’ εκείνο
διεφθάρησαν, και οι μεν πυρί, οι δε ξίφει απολέσθαι προσετάχθησαν.
Παραπλησίως δε δια την αυτήν αιτίαν
διεφθάρησαν οι ανά πάσαν την αρχομένην λαμπρώς φιλοσοφούντες.
Αλλά και εις μη φιλοσόφους, εσθήτι δε τη εκείνων χρωμένους εχώρει ο φόνος -ως μηδέ τους τα- άλλα επιτηδεύοντας κροκωτοίς τριβωνίοις αμφιένυσθαι,
δι υπόνοιαν κινδύνου και δέος» (Ερμ. Σωζομενού, «Εκκλ. Ιστορ.», βιβλ. Στ’, κεφ. 35).
Αντιλαμβάνεστε τι λέει ο χριστιανός Σωζομενός;
Η τρομοκρατία είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα που οι άνθρωποι φοβόντουσαν τι ρούχα θα φορέσουν για να μην τους περάσουν για φιλόσοφους!
Ο αριθμός των θυμάτων των σφαγών αυτών, που έλαβαν χώρα στη Σκυθόπολη και διήρκεσαν σχεδόν για μια εικοσαετία, είναι ανυπολόγιστος, αλλά μετριέται τουλάχιστον σε εκατομυρια.
Βέβαια, οι ελληνορθόδοξοι χριστιανοί δεν παραδέχονται τις σφαγές της Σκυθόπολης, ή αυτοί που τις παραδέχονται, επικαλούνται «πολιτικούς λόγους» και «συνωμοσίες εναντίον του αυτοκράτορα», και ότι εν πάση περιπτώσει οι Εθνικοί δεν ήταν ο μοναδικός στόχος και αυτοσκοπός.
Ακόμα κι αν είναι έτσι, το μόνο που διδάσκεται κάποιος απ’ αυτή την εκδοχή, είναι ότι το «ου φονεύσεις» μπορεί να έχει και τις εξαιρέσεις του, ή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Κοντολογής, για τους χριστιανούς φαίνεται ότι όταν ο φόνος διαπράττεται από την πλευρά τους εις βάρος κάθε είδους «αντιφρονούντα», δεν είναι χριστιανικό αμάρτημα…
Και επειδή τα «γραπτά μένουν», παρατίθενται
μερικά αποσπάσματα από τον Ιουστινιάνειο και Θεοδοσιανό Κώδικα
Θεοδοσιανός Κώδικας (αποσπάσματα)
που αποτυπώνουν γλαφυρά την «καλοπέραση» των Ελλήνων και κατ’ επέκταση των Εθνικών, στα χέρια των χριστιανών-Βυζαντινών ομοεθνών τους και μη, όταν τολμούσαν να «διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού»!
Πηγή:http://www.pare-dose.net/
Ο Μάτερνος Κυνήγιος ακολουθούμενος από
χιλιάδες φανατικούς μοναχούς περιδιαβαίνει την ελληνική ύπαιθρο καίγοντας και καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμα του.
Εκατοντάδες ελληνικοί ναοί και βιβλιοθήκες ισοπεδώνονται και καίγονται από τους οπαδούς της θρησκείας της “αγάπης”.
Χιλιάδες Έλληνες και Εθνικοί από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας καταλήγουν στα στρατόπεδα θανάτου της Σκυθοπόλεως.
386 Με έδικτο της 16ης Ιουνίου απαγορεύεται κάθε συντήρηση η φροντίδα των ναών.
Μαζικές συλλήψεις πυρπολήσεις και εκτελέσεις Εθνικών.
Ο επίσκοπος Μάρκελλος (…Άγιος) καταστρέφει τον ναό του του Διός Βήλου στην Απάμεια.
387 Απαγορεύονται οι εθνικές εορτές των Ρωμαίων και καταδικάζονται όσοι μελετούν τα Μαθηματικά (Θεοδος. Κώδιξ 9, 16, 8 )
Ο επίσκοπος Μεδιολάνων (Μιλάνου) Αμβρόσιος αναλαμβάνει πνευματικός καθοδηγητής (σύμβουλος) του αυτοκράτορα Φλάβιου Θεοδόσιου.
388 Οι διωγμοί συνεχίζονται με την μεγαλύτερη βία και φανατισμό πλήθη φανατισμένων χριστιανών και ευνουχισμένοι καλόγεροι επιτίθενται με ξύλα πέτρες σίδερα λεηλατούν και καταστρέφουν σπίτια Εθνικών ναούς και έργα τέχνης ανεπανάληπτης ομορφιάς.
Ο Λιβάνιος στέλνει την έκκληση υπέρ των ιερών στον αυτοκράτορα και τον παρακαλεί να σταματήσουν οι διωγμοί για να διαφυλαχτούν οι ναοί και τα έργα τέχνης.
389 Όλες οι μέθοδοι χρονολόγησης πέραν της χριστιανικής καταργούνται δια νόμου.
390 Με δόλο κάλεσε ο Θεοδόσιος τους Εθνικούς της Θεσσαλονίκης στον Ιππόδρομο τάχα για να παρακολουθήσουν ιπποδρομίες και εκεί η φρουρά του κατάσφαξε μέσα σε τρεις ώρες 15000 αθώους ανθρώπους επειδή αρνούνταν να βαφτιστούν χριστιανοί :
Ο πατριάρχης Αλεξάνδρειας Θεόφιλος εξαπολύει μέγα διωγμό κατά των Ελλήνων και των Εθνικών της περιοχής.
Καταστρέφει σχεδόν όλους τους μη-χριστιανικούς ναούς της Αλεξάνδρειας εκτός του Σεραπείου και των ναών της Ίσιδος (όχι φυσικά λόγο κάποιου είδους σεβασμού αλλά λόγο του πολυάριθμου των Ισιδιστών της περιοχής).
Οι μισαλλόδοξοι εβραιοχριστιανοί θέλοντας να εξευτελίσουν τα Ιερά των Εθνικών ανεβάζουν σε γαϊδούρια ιερά σκεύη και αγάλματα και τα περιφέρουν στην πόλη.
Η φαιδρή αυτή πράξη οδηγεί σε εξέγερση των Εθνικών.
Ο χριστιανός Γότθος στρατηγός Βοθέριχος αρχηγός των Βυζαντινής φρουράς(11) της Θεσσαλονίκης προσπαθεί με την βία να επιβάλλει την θρησκεία του Ναζωραίου στους Έλληνες της πόλης.
Οι Έλληνες εξεγείρονταί και σκοτώνουν πολλούς αξιωματικούς και στρατιώτες της φρουράς.
Ο Θεοδόσιος μαθαίνοντας τα συμβάντα καλεί τους κάτοικούς της Θεσσαλονίκης στον ιππόδρομο
δήθεν να παρακολουθήσουν ιπποδρομίες.
Μέσα σε τρεις ώρες ο Θεοδόσιος με την βοήθεια των εκχριστιανισμένων Γότθων ΣΦΑΖΟΥΝ 7000 ΕΛΛΗΝΕΣ
(ΑΛΛΕΣ ΠΗΓΕΣ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ 15.000) ΕΠΕΙΔΗ ΕΜΜΕΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΜΑΣ
ΚΑΙ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΑΣΠΑΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗΣ “ΑΓΑΠΗΣ”.
Σε μια προσπάθεια να ηρεμίσουν τα πνεύματα η
χριστιανική εκκλησιά καταδικάζει την πράξη του Θεοδοσίου ενώ βέβαια στην συνέχεια τον ανακηρύσσει Μέγα και Άγιο.
391 Νέοι διωγμοί στην Βόρεια Αφρική μεγάλες καταστροφές στην Αλεξάνδρεια.
Ομάδες χριστιανών και μοναχών καθοδηγούμενοι από τον επίσκοπο Αλεξάνδρειας Θεόφιλο (Άγιος ) ληστεύουν τα σπίτια των Εθνικών και σκοτώνουν τους ιδιοκτήτες τους , πυρπολούν και ισοπεδώνουν την ονομαστή Βιβλιοθήκη Αλεξανδρείας , πλήθος ναών ιερών και μνημείων καταστρέφονται.
Οι Εθνικοί κλείνονται στους ναούς για να σωθούν αλλά οι χριστιανοί γκρεμίζουν τι στέγες και τους σκοτώνουν.
Τα ιερά σκεύη του Σεραπίου διαπομπεύονται στους δρόμου και μετά καταστρέφονται.
Οι διωγμοί συνεχίζονται με βία σε ολόκληρη την Β. Αφρική, μεγάλες καταστροφές ναών και σφαγιασμοί αθώων Εθνικών στην Καρχηδόνα και την περιοχή της :
Ο Θεοδόσιος με νέο του έδικτο απαγορεύει εκτός από την απλή επίσκεψη σε εθνικούς ναούς ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΣΠΑΣΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ
ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ.
Επίσης απαγορεύει την ελληνική γλώσσα και καθιερώνει την λατινική γλώσσα ως την επίσημη της αυτοκρατορίας.
Νέοι διωγμοί και σφαγές των Εθνικών.
Νέα εξέγερση των Εθνικών στην Αλεξάνδρεια που οχυρώνονται στο Σεράπειο(12).
Μέσα στον ναό βρίσκονται τα τελευταία
διασωθέντα έργα από την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.
Με την λήξη της πολιορκίας ο ναός καίγεται και φυσικά τα βιβλία –τι άλλο- καίγονται.
392 Νέοι διωγμοί σε ολόκληρη την αυτοκρατορία σταματούν τα Καβίρεια στη Σαμοθράκη και σφάζονται οι ιερείς και οι κάτοικοι του νησιού από ομάδες μαγκουροφόρων καλόγερων που αποβιβάστηκαν στο νησί.
Στην Κύπρο ο Εβραϊκής καταγωγής επίσκοπος Επιφάνειος εκχριστιανίζει δια πυράς χιλιάδες
Εθνικούς, αυτοί που αρνούνται να βαφτιστούν θανατώνονται, Δεκάδες χιλιάδες οι νεκροί. ιερά και ναοί καταστρέφονται, τα μυστήρια της Αφροδίτης
σταματούν.
Με διάταγμα του ο Θεοδόσιος δηλώνει κυνικά : Όποιος δεν υπακούει τον πατέρα Επιφάνιο δεν έχει θέση πάνω στο νησί. (. Κώδιξ 16, 10, 12) :
Νέο έδικτο του Θεοδοσίου που απαγορεύει την θρησκεία των Ελλήνων και κάθε μη-χριστιανική τελετή.
Νέες σφαγές Ελλήνων και Εθνικών.
Τα Καβήρεια μυστήρια της Σαμοθράκης παύουν και οι Έλληνες ιερείς σφάζονται.
Στην Κύπρο οι τοπικοί επίσκοποί Επιφάνιος και Τύχων (Άγιοι και οι δύο) καταστρέφουν σχεδόν όλους τους ναούς στο νησί.
Τα μυστήρια της Θεάς Αφροδίτης σταματούν.
Νέο παρανοϊκό εδίκτο του Θεοδοσίου, σύμφωνα με το οποίο, όποιος δεν υπακούει τον “Άγιο” Επιφάνιο δεν έχει δικαίωμα ζωής στο νησί!
Νέες εξεγέρσεις Ελλήνων και Εθνικών ενάντια στον αυτοκράτορα και την εκκλησία σε πολλές περιοχές της αυτοκρατορίας.
===================================
===================================
393 Ο Θεοδόσιος καταργεί τα Πύθια τα Άκτια και τα Ολύμπια-τους γνωστούς Ολυμπιακούς Αγώνες : Απαγόρευση των Πυθικών, των Ολυμπιακών και
Άκτιων αγώνων ως ελληνικά μιάσματα.
Οι οπαδοί της “αγάπης” ισοπεδώνουν τους ναούς της Ολυμπίας.
Παράλληλα με όλα αυτά ο (“Μέγας” και “Άγιος”)
Θεοδόσιος –όλος περιέργως- ορίζει την ιουδαϊκή θρησκεία ως ανεκτή από τους χριστιανούς και απαγορεύει κάθε καταστροφή Ιουδαϊκής συναγωγής..
===================================
===================================
Διωγμοί επί Αρκαδίου ( 395-408 )
Ο Αρκάδιος όταν ανήλθε ήταν 18 ετών, ως αυτοκράτωρ ήταν άπειρος και άβουλος και γρήγορα έγινε πειθήνιο όργανο των ευνοουμένων του.
Επί της βασιλείας του οι διωγμοί κατά των Ελλήνων και των Εθνικών συνέχισαν με την ίδια ακριβώς βαρβαρότητα όπως επί Θεοδοσίου.
395 Μεγάλος διωγμός κατά των Ελλήνων : Στον θρόνο ανεβαίνει ο επίσης ισπανικής καταγωγής Φλάβιος Αρκάδιος με δύο έδικτα του διατάζει ανηλεή διωγμό κατά Ελλήνων και Εθνικών.
Όμως ο κίνδυνος των Γότθων ( χριστιανών στο θρήσκευμα ασφαλώς) αρχίζει να ανησυχεί την “βασιλεύουσα”.
Ο ευνούχος συμβουλάτορας του Αρκάδιου, Ρουφίνος συμβουλεύει τον αρχηγό των Γότθων Αλάριχο να στραφεί εναντίον της Γης των Ελλήνων και του υπόσχεται αμύθητα πλούτη τα οποία κρύβονταί μέσα στους ελληνικούς ναούς.
Οι εκχριστιανισμένοι Γότθοι του Αλάριχου συνεπικουρούμενοι από πλήθος “ειδωλοφάγων” μοναχών αρχίζουν την ισοπέδωση των ελληνικών πόλεων και την σφαγή των Ελλήνων.
Το Δίων, η Μεσσηνία, το Άργος, η Νεμέα, η
Λυκόσουρα, η Σπάρτη, τα Μέγαρα, η Κόρινθος και άλλες ελληνικές πόλεις καταστρέφονται ολοκληρωτικά. Τα ιερά του Διός στην Νεμέα, τα ιερά της Ολυμπιάς, τα αρκαδικά ιερά της Λυκόσουρας και το ιερό της Ελευσίνας μαζί με πλήθος άλλων ελληνικών λατρευτικών κέντρων καταστρέφονται ολοκληρωτικά ενώ οι ιερείς τους είτε σφάζονται, είτε –όπως ο Ιεροφάντης του Μίθρα- Ιλάριος καίγονται ζωντανοι.
Χαρακτηριστική είναι η στάση που κρατάνε οι απανταχού την ελληνική επικράτεια αυτοκρατορικές φρουρές που αντί να εμποδίσουν τον Γότθο εισβολέα που καταστρέφει πόλεις τις
αυτοκρατορίας παρακολουθούν απαθέστατα .
396 Με έδικτο στις 7 Δεκεμβρίου ο Αρκάδιος και ο Ονώριος χαρακτηρίζουν την Εθνική θρησκεία χειρίστη προδοσία κατά του κράτους .
Οι Εθνικοί ιερείς στερούνται όλων των προνομίων τους και τους απαγορεύεται να ιερουργούν : Έδικτο του Αρκάδιου ορίζει ότι οποιαδήποτε είδους ενασχόληση με το Δωδεκάθεο και τις εθνικές λατρείες πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ύστατη προδοσία απέναντι στην αυτοκρατορία.
Οι εναπομείναντες Εθνικοί ιερείς και Ιεροφάντες φυλακίζονται.
397 Με νέο έδικτο ο Αρκάδιος απαιτεί να γκρεμιστούν όλοι οι ναοί των Εθνικών που στέκουν ακόμα όρθιοι : Νέο έδικτο του Αρκάδιου (με την
παρότρυνση του “Άγιου” και φανατικού ανθέλληνα Χρυσόστομου, αυτού του ανεκδιήγητου που απεκάλεσε τους Έλληνες φιλόσοφους “ανήθικα
καθάρματα”) διατάζει το “Ες έδαφος φέρειν” για όλους τους εναπομείναντες ναούς Ελλήνων και Εθνικών, καθώς και την ασβεστοποίηση των μαρμάρων τους και την χρήση τους ως οικοδομικά υλικά ώστε να χαθούν για πάντα τα ίχνη των εθνικών λατρειών.
398 Η σύνοδος της Καρθαγένης αποφασίζει την απαγόρευση ανάγνωσης των εθνικών βιβλίων ακόμα και στους επισκόπους, χιλιάδες επιστημονικά βιβλία μεγάλων φιλοσόφων του αρχαίου κόσμου καταστρέφονται στην πυρά.
Διωγμοί στην Γάζα ο επίσκοπος Πορφύριος καταστρέφει τους ναούς και μνημεία της περιοχής.
Το συναξάρι του …Αγίου..Πορφυρίου αναφέρει ότι: κατά την διάρκεια της καταστροφής των ναών των δαιμονισμένων ειδωλολατρών (τους ασπαζόμενους την Ελληνική θρησκεία) όταν το καταραμένο άγαλμα της Αφροδίτης αντίκρισε τον σταυρό τότε έσπασε και έγινε χίλια κομμάτια και βγήκε ο δαίμονας που κατοικούσε μέσα του.
Το 4ο εκκλησιαστικό συνέδριο της Καρχηδόνας απαγορεύει την μελέτη των βιβλίων των Ελλήνων και λοιπών Εθνικών ακόμα και στους χριστιανούς επίσκοπους.
Ο επίσκοπός Πορφύριος (και αυτός “Άγιος”) ισοπεδώνει σχεδόν όλους τους ναούς των εθνικών στη Γάζα.
Ο Γότθος Αλάριχος για το “θεάρεστο” έργο της ισοπέδωσης της Ελλάδος διορίζεται γενικός αρχηγός του ιλλυρικού ζητήματος.
399 – 401 εκδίδονται νέα έδικτα που απαγορεύουν τις θυσίες αλλά ανακαλούνται προηγούμενες διατάξεις που πρόσταζαν την καταστροφή του διακόσμου των δημοσίων κτηρίων.( Ιουστ. Κώδιξ 1, 11, 3 ) Νέο διάταγμα αναφέρει ΄΄Όπως ακριβώς διατάξαμε την απαγόρευση των θυσιών έτσι τώρα διατάσουμε την διατήρηση των διακοσμήσεων στα δημόσια κτίρια΄΄ (Θεοδος. Κώδιξ 16, 10, 15 ).
Στις επαρχίες όμως η κατάσταση είναι διαφορετική νέα διατάγματα διατάσουν την καταστροφή μνημείων και την εξαφάνιση των ναών.
Οι διωγμοί συνεχίζονται βίαιοι στην Βορ. Αφρική Αίγυπτο και Παλαιστίνη.
Ο Αρκάδιος διατάζει με νέο έδικτο την ισοπέδωση όσον από τους ελληνικούς και εθνικούς ναούς έχουν παραμείνει.
Ο επίσκοπός Νικήτας καταστρέφει το μαντείο του
Θεού Διονύσου στις Βέσσες και “βαπτίζει” τους κατοίκους της πόλης.
401 μ.Χ.Ο χριστιανικός όχλος της Καρχηδόνας με κραυγές “Όπως και στην Ρώμη έτσι και στην Καρχηδόνα” καταστρέφει ναούς και “είδωλά”.
Ο Πορφύριος (“άγιος”) ολοκληρώνει το έργο του στην Γάζα καταστρέφοντας και τα τελευταία 9 εθνικά ιερά, καίγοντας βιβλία και λυντσάροντας Εθνικούς.
Η 15η σύνοδός της Καρχηδόνας αποφασίζει ότι όσοι δημιουργούν συγγένειες με “ειδωλολάτρες” – με όσους ασπάζονται την Ελληνική θρησκεία – αλλά και όσοι δεν αποκληρώνουν τους συγγενείς τους που παραμένουν “ειδωλολάτρες”
ΘΑ ΑΦΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ!
405-406 Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος φανατικός εχθρός του Ελληνισμού από το ΄΄χρυσό΄΄ του στόμα έχουν εξέλθει οι χειρότερες ύβρεις κατά των Ελλήνων και ότι δήποτε Ελληνικού.
Όταν ήτανε αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινούπολης έκανε έρανο σε πλούσιες χριστιανές γυναικούλες και με τα χρήματα πλήρωσε την κατεδάφιση του ναού της Αρτέμιδος στην Έφεσο ενός από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου.
Ο ναός ήταν διπλάσιος από τον Παρθενώνα
με μήκος 133 μέτρα και 73 μέτρα πλάτος, τη διακόσμηση του την έκαναν οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες της εποχής Φειδίας, Πραξιτέλης, Απελλής, Πολύκλειτος κ.α
Αυτός ο ΄Άγιος΄΄ ήταν που με τις ΄΄χρυσοστομίες΄΄ του απαίτησε από τον Θεοδόσιο Α και το πέτυχε την κατάργηση των Ολυμπιακών αγώνων το 393 μχ.
407-408 Οι ιδιοκτήτες των τόπων συναθροίσεως των Εθνικών τιμωρούνται με δήμευση της περιουσίας τους και καταναγκαστική εργασία σε μεταλλεία ( Θεοδόση. Κώδιξ 16,5, 40) Με νέο έδικτο ζητείται η ολοκληρωτική καταστροφή των αγαλμάτων και το ξερίζωμα εκ θεμελίων των ναών και των χώρων λατρείας, οι ναοί και οι ιδιοκτησίες τους παραδίδονται για δημόσια χρήση.( Θεοδοσ. Κώδιξ 16, 10, 19)
Μεγάλες καταστροφές και διωγμοί στη Δύση.
Στη Ρώμη Καταστρέφεται και ληστεύεται ο ναός του Καπιτωλίου Διός.
Κατασχονται και δημεύονται οι περιουσίες των Πρισκιλιανών
Διωγμοί επί Θεοδοσίου Β του Μικρού ( 408 – 450 )
Τον Αρκάδιο τον διαδέχτηκε στο θρόνο ο γιος του Θεοδόσιος ο Β ο Μικρός σε ηλικία επτά ετών.
Ονομάστηκε Μικρός προς διάκρηση από τον παππού του Θεοδόσιο Α τον ….Μέγα. Επίτροπος ορίστηκε ο Ανθέμιος και μετά την παραίτηση του
ανακηρύχτηκε από την σύγκλητο το 414 αυτοκράτειρα η αδελφή του Πουλχερία που ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερη του.
Φανατική χριστιανή και θρησκόληπτη όταν έγινε αυτοκράτειρα έδωσε όρκο στην Παναγία ότι θα παραμείνει στην ζωή της «παρθένα νύμφη του Νυμφίου Υιού της» και τηρώντας τον όρκο της παρέμεινε άγαμη όπως και οι δύο νεότερες θρησκόληπτες αδελφές της και αφοσιώθηκαν στην ορθοδοξία και την χριστιανική ανατροφή του Μικρού αυτοκράτορα.
Η Πουλχερία αυταρχική και φιλόδοξη για να κρατήσει την εξουσία και μετά την ενηλικίωσή του αδελφού της έστρεψε τα ενδιαφέροντα του στην εκκλησία.
Για να αποκτήσει χριστιανική αγωγή ο Μικρός αυτοκράτορας τα ανάκτορα είχαν μετατραπεί σε
μοναστήρι με εκκλησιαστικό πρόγραμμα που άρχιζε με τον όρθο ακολουθούσε η ανάγνωση των Ευαγγελίων συνέχιζε με τους Ψαλμούς του Δαυίδ και τελείωνε με τον εσπερινό.
Τα κεριά έκαιαν νύχτα μέρα στα Θεοσκέπαστα ανάκτορα της Nova Roma και από τα παράθυρα τους που έμοιαζαν με καπνοδόχους έβγαιναν ακριβά Περσικά λιβανωτά και άλλα πανάκριβα θυμιάματα της Ανατολής.
Έτσι διαπαιδαγωγήθηκε ο Θεοδόσιος Β ο Μικρός που ζούσε κάτω από την εξουσία της Πουλχερίας και έγινε ένα μικρό ανθρωπάκι άβουλο και φοβισμένο αλλά μεγάλος διώκτης των Ελλήνων και των Εθνικών.
Με υπόδειξη της Πουλχερίας ο Θεοδόσιος Β παντρεύτηκε την Αθηναίδα που τότε είχε επισκευφτεί την Κωνσταντινούπολη και γνωρίστηκε με την Πουλχερία.
Η Αθηναίδα ήταν κόρη του πλατωνικού φιλόσοφου Λεοντείου ήταν ωραιότατη έξυπνη, αξιόλογης μόρφωσης και λάτρης της θρησκείας των Ολυμπίων Θεών όπως και ο πατέρας της.
Ο γάμος έγινε το 421 η Αθηναίδα βαφτίστηκε χριστιανή πήρε το όνομα Ευδοκία και ανακηρύχτηκε Αυγούστα το 423.
Η Αθηναίδα προστάτιδα των Ελληνικών γραμμάτων αντέδρασε στην θρησκόληπτη και ανθελληνική πολιτική των ανακτόρων και προωθούσε συνεργασίες με εθνικούς και
Ελληνολάτρες αξιωματούχους Ύστερα από ραδιουργίες κατηγορήθηκε ότι είχε ερωτικές σχέσεις με τον αξιωματούχο των ανακτόρων Παυλίνο ο οποίος φυλακίστηκε και λίγο αργότερα εκτελέστηκε.
Μετά από αυτά τα θλιβερά γεγονότα με την δικαιολογία ότι θέλει να επισκεφθεί τον Πανάγιο τάφο εγκατέλειψε τον άβουλο σύζυγο της και τα ανάκτορα και έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής το 460 στην Παλαιστίνη.
Ύστερα από βασιλεία 42 ετών ο Θεοδόσιος ο Β πέθανε το 450 σε ηλικία 51 ετών.
409 – 414 Μέχρι το 414 που ο Θεοδόσιος Β ήταν ανήλικος και επετροπεύοταν από τον αρχηγό της ανακτορικής φρουράς Ανθέμιο οι διωγμοί συνέχισαν με μεγάλη ένταση σε ολόκληρη την αυτοκρατορία.
415 Είναι το έτος που θα σημαδευτεί με ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα των χριστιανων. –χαρακτηριστικό της σε παρανοϊκό βαθμό μισαλλοδοξίας αλλά και του μισελληνισμού αυτής της Ιουδαϊκής αίρεσης-.
Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου σωματοφύλακες (παραβολάνοι) του εκεί πατριαρχείου, που
κατεύθηνε και συμμετείχε ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύριλλος (..Άγιος), βρίσκουν στον δρόμο την μαθηματικό και φιλόσοφο Υπατία (κόρη του αστρονόμου Θέωνα), ένα από τα πιο φωτεινά πνεύματα της εποχής.
Αφού την συλλαμβάνουν την οδηγούν ΜΕΣΑ στην εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ (άλλες πήγες αναφέρουν την εκκλησία Κωνσταντίνου και Ελένης) και αφού της ξεσκίζουν τα ρούχα
ΤΗΣ ΓΔΕΡΝΟΥΝ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΜΕ ΚΟΧΥΛΙΑ, ΤΗΣ ΣΠΑΝΕ ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ, ΤΗΝ ΚΟΒΟΥΝ ΣΕ ΜΙΚΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΤΑΝΕ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΚΥΛΙΑ.
Η μόνη αιτία για κάτι τόσο αισχρό δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι η Υπατία ήταν μαθηματικός (άρα μάγισσα για τους χριστιανούς), φιλόσοφος και το σημαντικότερο κοινωνός του ελληνικού πνεύματος.
Φυσικά κανείς από αυτά τα δίποδα ζώα που ευθύνονταν για τον θάνατο της δεν θα τιμωρηθεί.
Τουναντίον μάλιστα ο πατριάρχης Αλεξάνδρειας Κύριλλος ( ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας) ΘΑ ΑΓΙΟΠΟΙΗΘΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΤΗΣ “ΑΓΑΠΗΣ”.
Υπατία: Η πρώτη γυναίκα μαθηματικός και φιλόσοφος
«Η Υπατία ήταν ένα πρόσωπο που χώριζε την κοινωνία σε δύο μέρη:
αυτούς που την θεωρούσαν θαύμα του φωτός
και αυτούς που την έβλεπαν σαν απόστολο του σκότους.»
(Elbert Hunnard)
Agora (2009) :: Greek subtitles, Greek subs
Νέοι διωγμοί των εθνικών και των ιερέων τους στην Νότια Αφρική οι τρόποι εκτέλεσης είναι δυο σταύρωση ή θάνατος στην πηρά.
Με σειρά διαταγμάτων κατασχέθηκαν περιουσίες της Εθνικής Θρησκείας και παραχωρήθηκαν στην εκκλησία ( Ιουστιν. Κώδιξ 1, 11, 5 )
416 – 423 Οι διωγμοί συνεχίζονται με την έκδοση διαταγμάτων και εκατομμύρια νεκρούς σε ολόκληρη την αυτοκρατορία :
Στην Αβυθινία ο μοναχός Υπάτιος ο αποκαλούμενος και ως “η σπάθα του θεού” μαζί με ροπαλοφόρους συνοδοιπόρους του περιδιαβαίνουν την περιοχή καταστρέφοντας ναούς, σκοτώνοντας Εθνικούς (συμπεριλαμβανομένων και των οικογενειών τους βέβαια), καίγοντας ιερά άλση και ανακαλύπτοντας κρυφούς Εθνικούς ιερείς που ασφαλώς σκοτώνουν.
Όσοι αξιωματούχοι εμμένουν στις πατρώες θρησκείες χάνουν της θέσεις τους..
426 Ολοκληρωτική καταστροφή και ισοπεδώσει των ναών και κατάσχεση των περιουσιών τους – πυρπολήθηκε ο ναός του Ολυμπίου Διός κατά διαταγή του αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης Θεοδοσίου του Β΄.
Οι σφαγιασμοί οι εξορίες και φυλακίσεις κατά των Εθνικών συνεχίζονται.
429 Λεηλασία του Παρθενώνα και καταστροφή μνημείων της Αθήνας : Ροπαλοφόροι μοναχοί και αυτοκρατορικοί στρατιώτες γκρεμίζουν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Θεάς Αθηνάς από τον Παρθενώνα, καταστρέφουν την ξύλινη σκεπή του ναού και λαφυραγωγούν το ιερό.
Οι Έλληνες εθνικοί της Αθήνας διώκονται.
440 – 450 Καταστροφή όλων των μνημείων, βωμών και Ναών που έστεκαν ακόμη στην Αθήνα, την Ολυμπία και τις άλλες ελληνικές πόλεις.
430-450 Εκδίδονται δεκάδες έδικτα που διατάσουν την συνέχιση των διωγμών, την ισοπέδωση των ναών που έχουν ακόμη μείνει όρθιοι , καταστροφή
φιλοσοφικών βιβλίων στην πυρά και διαμόρφωση της νομοθεσίας για την έκδοση δικαστικών αποφάσεων κατά των Εθνικών.
Με έδικτο του ο Θεοδόσιος ο Β διατάζει την ποινή του θανάτου για τους Έλληνες εθνικούς καθώς και τους αιρετικούς.
Επίσης ορίζει ΟΤΙ Η ΜΟΝΗ ΝΟΜΙΜΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ !
Μεγάλος λοιμός πέφτει τον χειμώνα του έτους στην αυτοκρατορία και ο Θεοδόσιος κατηγορεί ως αιτία τους Εθνικούς που λατρεύουν δαίμονες.!
Οι Χριστιανοί γκρεμίζουν όλους τους ναούς και τα ιερά των Ελλήνων πλην εκείνων που μετατρέπονται σε χριστιανικές εκκλησίες.
Οι ναοί της πόλεως Αφροδισίας καταστρέφονται και η πόλη μετονομάζεται σε Σταυρούπολη.
448 Ο Θεοδόσιος διατάσσει να παραδοθούν στις φλόγες όλα τα «αντιχριστιανικά» βιβλία.
Ανάμεσά τους καταστρέφονται και τα βιβλία του νεοπλατωνικού Πορφυρίου που βήμα προς βήμα ξεσκέπαζαν την αληθινή φύση του Χριστιανισμού.
----------------------------------------------
Μαρκιανός ( 450-457 ) – Πουλχερία
Μετά τον θάνατο του Θεοδοσίου Β’ στις 28 Ιουλίου 450 πανίσχυρη η Πουλχερία ως μοναδική κληρονόμος της Θεοδοσιανής δυναστείας στην Ανατολή αντιμετώπισε το σοβαρό πρόβλημα να υποταγή το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος στο Δυτικό λόγω ελλείψεως διαδόχου.
Η Πουλχερία που διοικούσε την αυτοκρατορία από κοριτσάκι δέκα ετών δεν ήθελε να παραμεριστεί αλλά δεν ξεχνούσε και τον όρκο που είχε δώσει στην Παναγία ότι στην ζωή της θα παρέμενε ΄΄παρθένα νύμφη του Νυμφίου Υιού της΄΄
Τηρώντας τον όρκο της στην Παναγία παντρεύτηκε τον Θράκα χιλίαρχο Μαρκιανό 58 ετών υπασπιστή του Αλανού στρατηγού Άσπαρ θέτοντας του τον αυστηρό όρο ότι στις συζυγικές τους σχέσεις θα διατηρούσε την παρθενία της.
Έτσι ο χιλίαρχος Μαρκιανός (..Άγιος) αναβαθμίστηκε σε αυτοκράτορα και εισήλθε πανηγυρικά με την παλλακίδα του στα ανάκτορα και η Πουλχερία (..Αγία) παρέμεινε παρθένα και Βασίλισσα όπως και επί Θεοδοσίου Β.
Κατά την βασιλεία του ο Μαρκιανός συνέχισε τους διωγμούς κατά των Εθνικών και την έκδοση
διαταγμάτων κατά της αρχαίας θρησκείας με μικρότερη όμως ένταση γιατί ήδη είχε επιβληθεί βίαια και με κατακόμβες νεκρών ο Χριστιανισμός.
457-491 Σποραδικές εκτελέσεις εθνικών σε όλη την αυτοκρατορία.
Σε μια τελευταία προσπάθεια να υπερασπιστούν την λατρεία τους και την τιμή τους από τους από τους οπαδούς του εξ’ανατολάς “φωτός” οι Έλληνες της Μικρας Ασίας εξεγείρονται.
Η εξέγερση καταστέλλεται και οι έλληνες σφάζονται από τον αυτοκρατορικό στρατό.
Μεγάλες μορφές της αυτοκρατορίας με την κατηγορία πως είναι Έλληνες εκτελούνται.
Ο Ζώσιμος, ο Ισίδωρος, ο Σεβεριανός, και άλλοι ενώ λαμβάνει χώρα η περίφημη δίκη του φιλόσοφου Ισοκάσιου.
Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου χριστιανοί αξιωματούχοι εκτελούν βασανίζουν και διαπομπεύουν πολλούς κρυφούς εθνικούς ιερείς.
Το 474μ.α.χ.χ. αυτοκράτορας αναλαμβάνει ο Ζήνων επι της βασιλείας του το 484μ.α.χ.χ. εκδηλώνεται νέα εξέγερση των Ελλήνων κατά του
εβραιοχριστιανικού κατεστημένου με ηγέτες τον Λεόντιο, τον Ίλλο και τον αθηναίο φιλόσοφό Παμπρέπιο επιδιώκουν την ανατροπή του χριστιανισμού και την επιστροφή των πατρώων αντιλήψεων.
Παρά τον γενναίο αγώνα των Ελλήνων εξεγερθέντων 4 χρόνια μετά και οι τελευταίοι επαναστάτες θανατώνονται.
Στην Ίμβρο ο προσηλυτιστής Κόνων ακολουθούμενος από το σύνηθες πλήθος των ειδωλοφάγων μονάχων εκτελεί όλους τους Έλληνες του νησιού.
Ακόμα μια δωδεκαθειστική λατρεία αυτή του Λαβρανίου Δια βρίσκει το τέλος της όπως και οι λάτρεις της από τους οπαδούς της “αγάπης”.
500 Η χριστιανική εσχατολογία προβλέπει, ανεπιτυχώς φυσικά, ότι το συγκεκριμένο έτος θα γίνει η συντέλεια του Κόσμου.
Νέες πυρές των χριστιανών καταστρέφουν ό,τι είχε απομείνει από την σοφία και επιστήμη των Εθνικών.
Η ανθρωπότητα πέφτει σε ακόμη μεγαλύτερη αποκτήνωση.
Εξαφανίζονται παντελώς η αποχέτευση των οικιών, η ρωμαϊκή κεντρική θέρμανση και τα κρεβάτια.
515 Ο νέος αυτοκράτορας Αναστάσιος εξαπολύει τους στρατιώτες της αυτοκρατορίας και τον ειδωλοφαγικό “στρατό” των διαφόρων επισκόπων και ισοπεδώνει τον ναό του Θεού Θεανδρίτου στη Ζοάρα της Αραβίας καθώς και δεκάδες άλλα ιερά στην περιοχή οι εθνικοί της περιοχής τι άλλο…
εκτελούνται.
Στα χρόνια του Αναστάσιου γίνετε επίσης και υποχρεωτικό το βάπτισμα ακόμα και για όσους είναι ήδη χριστιανοί.
528 Αυτοκράτορας είναι πλέον ένας από τους κορυφαίους ανθέλληνες της ιστορίας ο Γιουτπράδα (ελληνιστί Ιουστινιανός) επί των ημερών του
καταργούνται οι ολυμπιακοί αγώνες
και εκδηλώνεται η περίφημη “στάση του Νίκα” (19).
Παρόλες τις αρχικές επιτυχίες των επαναστατών ο
αυτοκρατορικός στρατός ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΡΒΑΡΙΚΟ ΦΥΛΟ ΤΩΝ ΕΡΟΥΛΩΝ (χριστιανών ασφαλώς) πνίγει την εξέγερση των Ελλήνων στο αίμα.
40.000 νεκροί αρχικά και εν συνεχεία γκρέμισμα ελληνικών ναών και κλείσιμο φιλοσοφικών σχολών.
Η τελευταία ελπίδα του ελληνισμού είχε πια
χαθεί.
Μέσα στα αντίποινα της ιουδαιοχριστιανικής ηγεσίας είναι η αφαίρεση κτημάτων των Ελλήνων προς όφελος ασφαλώς της χριστιανικής εκκλησιάς
και του δημόσιου ταμείου.
Ο Γιουτπράδα συνεχίζοντας το θεάρεστο έργο του επιβάλλει ποινές θανάτου δια σταύρωσης πυρός και βασανιστηρίων για όσους “εκ των ανοσιών και μυσαρών Ελλήνων κατεχόμενοι πλάνη”. \
Συντάσσει επίσης και τον περίφημο “Ιουστινιάνειο κώδικα” μνημείο ανθελληνικού παροξυσμού.
529 Με έδικτο του αυτοκράτορος Γιουτπράδα-Ιουστινιανού, κλείνει η Ακαδημία των Αθηνών και κατάσχεται η περιουσία της.
Οι επτά τελευταίοι διδάσκαλοι καταφεύγουν στον βασιλιά των Περσών Χοσρόη που τους δίδει έδρες στο Πανεπιστήμιο του Ιουντισαπούρ (Jundishapur).
Τα θανατηφόρα αυτοκρατορικά διατάγματα (κώδικες) κατά των Ελλήνων εξακολουθούν να εκδίδονται συνεχώς, ακόμη και επί Ιουστινιανού το 530.
Στη “Στάση του Νίκα” το 532 θανατώνονται στον ιππόδρομο της Πόλης 30.000 άοπλοι πολίτες.
532 Ο μονοφυσίτης μοναχός Ιωάννης Ασιακός μαζί με οπαδούς του περιδιαβαίνουν την Μικρά Ασία και διαλύουν ότι απομένει από της εθνικές λατρείες.
540 Η ελληνική Ιατρική έχει ήδη απαγορευθεί ως «γνώση του Διαβόλου» και τα συγγράμματά της έχουν ήδη χαθεί για πάντα στη φωτιά των χριστιανών.
Με μόνη θεραπευτική μέθοδο την αφαίμαξη και το διάβασμα εξορκισμών, αρχίζει στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η μεγάλη επιδημία που
υπολογίζεται (Panati Charles, 1989) ότι εξόντωσε 100 εκατομμύρια ανθρώπους.
Η Εκκλησία βγαίνει παρόλα αυτά κερδισμένη, καθώς αποδίδει την επιδημία στην οργή του Θεού για την επιβίωση των «αιρέσεων» και της Ελληνική θρησκεία («ειδωλολατρίας» κατά τους χριστιανούς).
542 – 546 Λόγο της συνεισφοράς του στην καταστροφή του ελληνικού πολιτισμού ο Ιουστινιανός ονομάζει τον Ιωάννη Ασιακό επίσημο αυτοκρατορικό προσηλυτιστή εξουσιοδοτημένο να εξοντώσει ή να βαπτίσει της “ειδωλολατρικές” ψυχές που έχουν απομείνει στην αυτοκρατορία – όσους δηλ. ασπάζονταν ακόμη την Ελληνική θρησκεία.
Ύστερα από 35 χρόνια σφαγών, βίαιων προσηλυτισμών δωροδοκιών και βασανιστηρίων ο Ιωάννης περιγράφει ο ίδιος τα κατορθώματα του στο έργο του.
Ενώ στην Κωνσταντινούπολη φυλακίζονται, βασανίζονται και εκτελούνται γραμματικοί, ρήτορες, νομικοί και λόγιοι με την κατηγορία πως είναι “Έλληνες”.
556 Ο επίσκοπος Αμάνθιος στέλνεται από τον Ιουστινιανό στην Αντιόχεια για να εξοντώσει όλους τους εναπομείναντες εθνικούς της πόλης και να
καταστρέψει όλες της κρυφές ιδιωτικές τους βιβλιοθήκες με την “ανόσια” γνώση των Ελλήνων.
562 Νέος διωγμός των Ελλήνων και λοιπών εθνικών σε Αθήνα, Παλμήρα και Κωνσταντινούπολη.
Ο χρονικογράφος Ι.Μαλαλάς στο έργο του
¨χρονογραφία¨ γράφει χαρακτηριστικά “Έλληνες πιάστηκαν και διαπομπεύθηκαν μέσα στην Κωνσταντινούπολη ταυτόχρονα με το κάψιμο των ελληνικών βιβλίων στον ¨Κυνήγιον¨ μαζί με εικόνες των Θεών”.
578 – 582 Την εξουσία παίρνει ένας νέος αυτοκράτορας ο Τιβέριος, ο οποίος ασφαλώς συνεχίζει το έργο των προκατόχων του ,εκατοντάδες κρυπτοεθνικοί εκτελούνται, παλουκώνονται, αποκεφαλίζονται και σταυρώνονται.
Ο ύπαρχος Ανατολής Ανατόλιος ρίχνεται στα λιοντάρια με την κατηγορία της λατρείας
του Διός.
Όταν τα λιοντάρια δείχνουν απροθυμία να τον κατασπαράξουν οι οπαδοί της θρησκείας της “αγάπης” αποφασίζουν την σταύρωση του ενώ εν
συνεχεία πετούν το πτώμα του καθώς και τα πτώματα άλλων Έλλήνων στους σκουπιδότοπους εκτός των τειχών της πόλης .
Φήμες ότι η εξουσία έχει ύποπτες συνδιαλλαγές με τους μιαρούς Έλληνες οδηγούν τον χριστιανικό όχλο της Κωνσταντινούπολης σε επίθεση εναντίον των ελαχίστων εναπομεινάντων Ελλήνων της πόλης τους οποίους είτε λιθοβολούν είτε καίνε ζωντανούς.
582 – 602 Είναι η περίοδος της αυτοκρατορίας του Μαυρίκιου ο οποίος εγκαινιάζει την βασιλεία του με νέους διωγμούς κατά των εναπομεινάντων
εθνικών της ανατολικής αυτοκρατορίας.
Οι οπαδοί της θρησκείας της “αγάπης”εκτελούν βασανίζουν, καινε, σταυρώνουν οποιονδήποτε είναι ύποπτος για εθνική λατρεία.
Η ερήμωσή της επαρχίας, η πνευματική και υλική εξαθλίωση, η υπερσυγκέντρωση του πληθυσμού της αυτοκρατορίας στης μεγάλες πόλεις οδηγούν στην αποκτήνωση της καθημερινής ζωής και στην εμφάνιση συνεχών επιδημιών πανούκλας που οδηγούν στον θάνατο μεγάλο αριθμό ατόμων από τα εξαθλιωμένα πλήθη της αυτοκρατορίας.
Με τον θάνατο του Μαυρίκιου το 602μ.α.χ.χ. ξεσπά μια “εμφύλια” (20) διαμάχη στους κόλπους της αυτοκρατορίας οι όχλοι της Κιλικίας, της Μικράς Ασίας, της Παλαιστίνης, της Θεσσαλονίκης, των Βαλκανικών επαρχιών και της ίδιας της πρωτεύουσας αλληλοσκοτώνονται.
Είναι μια εποχή παραλογισμού και σχιζοφρένειας (όπως κάθε εποχή που ακολουθεί μετά από λοιμούς και επιδημίες).
692 Είναι η χρονολογία που λαμβάνει χώρα η “Πενθέκτη σύνοδος”.
Σε αυτήν, η ίδια η ηγεσία του ιουδαιοχριστιανισμού παραδέχεται πως παρόλες τις πολύχρονες (σχεδόν 4 αιώνες διωγμών) προσπάθειες της υπάρχουν ακόμα ελληνικά και εθνικά κατάλοιπα.
Έτσι τα μέλη της συνόδου αποφασίζουν την
απαγόρευση όσων από τις γιορτες των εθνικών λατρειών συνεχίζουν ακόμα σε σκόρπια μέρη της αυτοκρατορίας όπως τα Βρουμάλια, τα Ανθεστήρια, τα Βοτά και άλλες διονυσιακές και εθνικές εορτές.
804 Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιος αποπειράται να εκχριστιανίσει τους τελευταίους Έλληνες της αυτοκρατορίας τους κάτοικούς της Μέσα Μάνης αποτυγχάνει όμως καθώς το περήφανο ελληνικό στοιχείο της περιοχής ανθίσταται σθεναρά.
850 – 860 Αυτό που δεν κατάφερε ο Ταράσιος πέτυχε με την φωτιά και το σπαθί ο Αρμένιος προσηλυτιστής και “άγιος” Νίκων.
Από τον Αρμένιο προσηλυτιστή Νίκωνα τον «Μετανοείτε» και τους ένοπλους μοναχούς του, εκχριστιανίζονται με τη βία οι τελευταίοι Έλληνες Εθνικοί της Λακωνίας και κατασφάζονται οι Δούκες και οι Ιερείς τους.
Έτσι στα μέσα του 9ου αιώνα παύει η τελευταία λατρεία των Ελλήνων Θεών στα ιερά χώματα της πατρίδας μας.
Τα χρόνια μετέπειτα Η καταγραφή αυτή μπορεί να αναφέρθηκε στην περίοδο μεταξυ του 314μ.α.χ.χ.και του 860μ.α.χ.χ. -που έγινε και το μεγαλύτερο μέρος από το διωγμό των Ελλήνων και του ελληνικού πνεύματος- αλλά σκόρπιες καταστροφές και διώξεις του ελληνικού πνεύματος συνεχίστηκαν και συνεχίζονται μέχρι σήμερα..
Με πρωτοστατούντες Δεσποτάδες, παπάδες και καλογέρους, οι διωγμοί, και τα εγκλήματα, κατά των μη χριστιανών, τέλος δεν έχουν, συνεχίστηκαν μέχρι το 990 περίπου, με τελευταίους υποκύψαντες τους Μανιάτες.
Το Βυζάντιο, ο νεκροθάφτης του ελληνικού πολιτισμού και ο δολοφόνος του ελληνικού πληθυσμού, ήταν το κράτος όπου κυριαρχούσαν τα δύο σύνδρομα η θεοκρατία και η αναξιοκρατία, και που κατάντησε τους λίγους εναπομείναντες Έλληνες, αγράμματους, κουρελήδες, και πεινασμένους, έρμαιους στη κτηνωδία του κάθε επιδρομέα.
Η δημοκρατία καρατομήθηκε, και λέξεις “Έλλην” και “Ελλάς” διαπομπεύτηκαν, και για αιώνες έσβησαν από το λεξιλόγιο των Ελλήνων.
Ο ελλαδικός χώρος εκεί που κάποτε έσφυζε από ζωή, και χαρούμενες γιορτές ερήμωσε, τεράστιες περιοχές έμειναν ακατοίκητες, και όπου συναντούσες οικισμούς εκεί βασίλευε η θλίψη και ο μαρασμός.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τα Νέμεα, τα Ίσθμια, τα Πύθια, τα Παναθήναια σταμάτησαν.
Οι ποιητικοί και θεατρικοί αγώνες δεν ξανάγιναν.
Τα στάδια και τα θέατρα έρημα, έμειναν βουβοί μάρτυρες, του λαμπρού παρελθόντος, και με τις κουκουβάγιες που τα κατοίκισαν να θρηνούν ολονυχτίς, την πνευματική και πολιτισμική κατάντια των Ελλήνων.
Το ελληνικό έθνος ψυχορραγούσε, όχι μόνο πολιτισμικά αλλά και πληθυσμιακά.
Κατά την υποδούλωση των Ελλήνων στους Ρωμαίους το 146 π.χ. λογικό είναι ο πληθυσμός τους θα αριθμούσε πολλά εκατομμύρια.
Αν λάβουμε υπ' όψιν τις περιγραφές του Παυσανία, που θέλοντας να δείξει πόσο πυκνοκατοικημένος ήταν ο ελλαδικός χώρος, γράφει ότι τα κατσίκια
μπορούσαν να πηδούν από τα κεραμίδια τις μιας οικίας στα κεραμίδια της άλλης.
Ακόμη και τους, οικειοθελώς, εξελληνισμένους, από τους διαδόχους του Μ. Αλεξάνδρου, λαούς της Μικράς Ασίας.
Προτού από την επιβολή του Χριστιανισμού, ως αποκλειστικής θρησκείας, οι ελληνόφωνες της αυτοκρατορίας υπερέβαιναν τα 40 εκατομμύρια.
Σήμερα το ελληνικό έθνος, αν δεν σφαγιαζόταν, θα έπρεπε να ήταν πολύ περισσότερος από 100 εκατομμύρια.
Η ασυδοσία των (αγίων) πατέρων των νεοφώτιστων χριστιανών και οι ορδές των καλογέρων, αφιονισμένοι από το νέο δόγμα, θανάτωναν από απλούς πολίτες μέχρι ανθρώπους της διανόησης, φυσικούς, μαθηματικούς, αστρονόμους, που δεν αποδέχονταν τον Χριστιανισμό.
Ολοκληρώνοντας τον αφανισμό του ελληνικού γένους, του πολιτισμού του, και θάβοντας για 15 αιώνες, τα μέχρι τότε επιτεύγματα της τεχνολογίας.
Την βαρβαρότητα αυτή μαρτυρούν τα χιλιάδες αποκεφαλισμένα και ακρωτηριασμένα αγάλματα, που κοσμούν σήμερα, τα ελληνικά μουσεία, αλλά και τα μουσεία της Ευρώπης και της Αμερικής.
Το μαρτυρεί, ο πρώτος υπολογιστής της ανθρωπότητας, ο υπολογιστής των Αντικυθήρων, και βοά, που η τεχνολογία του χάθηκε και ξεχάστηκε.
Οι Έλληνες που υπερείχαν συντριπτικά, πολιτισμικά και πνευματικά, από όλους τους άλλους λαούς, τους ήταν αδιανόητο να απαρνηθούν τη θρησκεία των προγόνων τους, και να αποδεχθούν την θρησκεία των Εβραίων ενός ανατολίτικου και κατώτερου λαού όπως πίστευαν.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Έλληνες έλεγαν: “Πας μη Έλλην είναι βάρβαρος”.
Μπορεί η αρχική σημασία της λέξης “βάρβαρος” να ήταν αυτός που δεν μιλά Ελληνικά, αλλά σύντομα είχε πάρει τη σημασία του αγροίκου, του απολίτιστου.
Το αίσθημα της πατρίδος χάθηκε, μαζί του χάθηκε το “μολών λαβέ” του Λεωνίδα, και ο παιάνας των Σαλαμινομάχων “Ώ παίδες Ελλήνων ίτε ελευθερούτε πατρίδα ελευθερούτε δε παίδας γυναίκας θεών τε πατρώων έδη θήκας τε προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών” και τη θέση τους πήρε το “κύριε ελέησον ”.
Οι κουκουλοφόροι καταδότες και τα χριστιανικά “κρεουργεία” που στήθηκαν έπιασαν γρήγορα δουλειά, η πελατεία μπόλικη, και εξασφαλισμένη, κυρίως Έλληνες.
Ο φόβος έσβησε τα ίχνη τους μέχρι σήμερα, παρά τη μακροχρόνια δράση τους.
Η 20ετής δράση όμως του “κρεουργείου” της Σκυθούπολης (όπως αναφέρει ο Ρωμαίος ιστορικός Μαρκελλίνος Αμμιανός) το οποίο στήθηκε προτού καν γίνει ο Χριστιανισμός επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας, υποδηλώνει το τι έγινε μετά.
===================================
Ετσι λοιπον εδω τελειωνει η παρουσια των ελληνων πανω στα πατρια εδαφη .
Ερημωμενη πλεον για κατι αιωνες εγινε ορμητηριο καθε λογης τυχοδιωκτη και κακοποιου στοιχειου απο τις γυρω βαρβαρες χωρες που βρηκαν ελευθερο εδαφος για να αποικησουν.
και με την βοηθεια των μισελληνων εβραιων να ¨"αναγνωριστουν" απο την παγκοσμια οικογενεια ως "ελληνες".
===================================
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Οι Έλληνες δεν κατάγονται από Έλληνες
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
===================================
Ο εποικισμος της ερημης ελλαδας
===================================
Γενική παρακμή - ερήμωση τού ελλαδικού χώρου
Στην Αθήνα, οι ανασκαφές τής Αγοράς απέδειξαν, ότι υπήρξαν εκτεταμένες καταστροφές γύρω στο 580 κι ύστερα μια περίοδος πρόχειρων
καταλυμάτων, πού διάρκεσε μέχρι το δεύτερο μισό τού 7ου αιώνα.
Στή συνέχεια η περιοχή τής Αγοράς εγκαταλείφθηκε τελείως και ο οικισμός
περιορίστηκε στην Ακρόπολη και σε ένα μικρό οχυρωμένο περίβολο προς τη βόρεια πλευρά της.
Στην Κόρινθο, πολλοί από τους κατοίκους της κατέφυγαν στην Αίγινα περί το 580, ενώ η βυζαντινή παρουσία διατηρήθηκε στο απρόσιτο φρούριο τής Ακροκορίνθου.
Στήν υπόλοιπη Πελοπόννησο όλες οι πόλεις εξαφανίστηκαν.
Ο Cyriaco de Pizicolli, γνωστός ως Κυριακός ο Αγκωνίτης, Καλαβρός αρχαιολάτρης περιηγητής τού ιε΄ αιώνα περιγράφει ως εξής τη Σπάρτη: «Είδαμε τα ερείπια μεγάλης πολιτείας, περιφανή αγάλματα, μαρμαρένιους κίονες και επιστύλια σκορπισμένα εδώ κι εκεί στους αγρούς. Από τα μέγιστα κι επιφανέστατα κτίρια απόμειναν το γυμναστήριο από λείο μάρμαρο και πολλά
μαρμάρινα βάθρα αγαλμάτων».
Για την κεντρική Ελλάδα οι μαρτυρίες που έχουμε είναι σποραδικές.
Στις Βοιωτικές Θήβες δεν υπάρχουν ενδείξεις για ύπαρξη αστικής ζωής ανάμεσα στον 6ο και το δεύτερο μισό τού 9ου αιώνα.
Οι Φθιώτιδες Θήβες στη θεσσαλική ακτή καταστράφηκαν στο τέλος τού 6ου ή τον 7ο αιώνα.
Ούτε μία παλαιοχριστιανική εκκλησία δεν έμεινε όρθια σε όλη την Ελλάδα με εξαίρεση τη Θεσσαλονίκη και την Πάρο.
Δεν υπάρχει κανένα δείγμα οικοδομικής δραστηριότητας ανάμεσα στο 600 περίπου και στα πρώτα χρόνια τού 9ου αιώνα.
Η Θεσσαλονίκη, έδρα τού έπαρχου τού Ιλλυρικού, παρέμεινε σε βυζαντινά χέρια σε όλη τη διάρκεια των σκοτεινών αιώνων.
Τα τείχη της, πού πιθανόν χτίστηκαν περί το 450, περιέκλειαν μια σημαντική έκταση: περίπου 1.750 μέτρα από τα ανατολικά προς τα δυτικά και 2.100 μέτρα από βορρά προς νότο.
Πέντε φορές πολιορκήθηκε από τους Σλάβους και τους Αβάρους κι επανειλημμένα προσβλήθηκε από το λοιμό και την πείνα.
Πολλές ιστορικές πηγές αναφέρουν πολλαπλά κρούσματα πανώλης σε πολλά μέρη τού ελλαδικού χώρου.
Ειδικά τo 746 η πανούκλα, που μεταδόθηκε στην Ελλάδα και την Ιταλία εξολόθρευσε τον ελληνικό πληθυσμό.
Ο αυτοκράτορας τού Βυζαντίου, Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος μνημονεύοντας το γεγονός τού λοιμού και κάνοντας λόγο για την τότε κάθοδο των Σλάβων γράφει, πως «εσλαβώθη πάσα η χώρα» («Περί θεμάτων», ΙΙ, 3). (Για τους σλάβικους εποικισμούς στον ελλαδικό χώρο θα παρουσιασθεί ειδική σχετική μελέτη προσεχώς στην «Ελεύθερη Έρευνα».)
Στη «λειψανδρία» αναφέρεται κι ο Κ. Παπαρρηγόπουλος στην «Ιστορία τού ελληνικού έθνους» (τόμ. Δ΄, σελ. 391).
Το 1348 η πανούκλα, που έμεινε γνωστή στη μεσαιωνική ιστορία σαν μαύρος θάνατος, θέρισε τη Μεσόγειο και ολόκληρη την ηπειρωτική Ευρώπη, από τη Μόσχα ως τη Φλάνδρα.
Οι πληθυσμοί των ελληνικών ακτών και των νήσων αποδεκατίστηκαν και πάλι.
Από τον 9ο έως τον 11ο αιώνα υπήρξε θαλασσοκρατία των Αράβων, οπότε η πειρατεία στις ελληνικές θάλασσες είχε λάβει τρομακτικές διαστάσεις.
Η Κρήτη έχει μεταβληθεί από το 823 σε ορμητήριο των Αράβων πειρατών, που ερήμωσαν τα νησιά τού Αιγαίου και τις ηπειρωτικές ακτές.
Πολιορκήθηκε η Πάτρα.
Η Νικόπολη δέχθηκε επίθεση.
Η Αίγινα καταστράφηκε.
Η Πελοπόννησος λεηλατήθηκε, εξαφανίστηκε η Δημητριάς.
Το 904 οι Σαρακηνοί πειρατές κυρίευσαν τη Θεσσαλονίκη κι αιχμαλώτισαν 22.000 ανθώπους.
Ο Λέων Χοιροσφάκτης, πρεσβευτής τού Βυζαντίου στους Άραβες τής Μάλτας, τής Ταρσού και τής Βαγδάτης, υπερηφανευόταν, ότι κατόρθωσε να
εξαγοράσει (πέτυχε «αλλάγιον») εκατόν είκοσι χιλιάδες αιχμαλώτους, που είχαν συλληφθεί κατά τις επιδρομές των πειρατών στα εδάφη τής
αυτοκρατορίας.
Τη θαλασσοκρατία των Αράβων ακολούθησαν οι νορμαδικές επιδρομές και οι σταυροφορίες.
Η πειρατική δράση ξανάρχισε ακολουθώντας
την πορεία των δραματικών γεγονότων, που συντάραξαν την ανατολική λεκάνη τής Μεσογείου.
Έτσι και κατά τον 12ο αιώνα ήταν αβέβαιη η έκβαση τού ταξιδιού στο Αιγαίο.
Τότε, η Αττική βρισκόταν στο έλεος των πειρατών, Τούρκων, Λατίνων και Ελλήνων.
Οι αυτοκρατορικές φυλακίδες δεν περιπολούσαν
πιά στο Σαρωνικό και τον Ευβοϊκό και οι παράκτιες φρουρές ήταν τόσο αραιές, που αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν τις επιδρομές.
Ορμητήρια των κουρσάρων ήταν η Αίγινα, η Σαλαμίνα και η Μάκρη (πρόκειται για την απέναντι τού Λαυρίου, Μακρόνησο, όπου υπήρχε μονή τού
Αγίου Γεωργίου).
Η Αίγινα είχε ερημωθεί.
Οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν εγκαταλείψει το νησί κι όσοι απέμειναν συνεργάζονταν με τους πειρατές.
Ασύδοτοι αποβιβάζονταν στις ακτές τής Αττικής, απογύμνωναν και αιχμαλώτιζαν τους κατοίκους και ακρωτηρίαζαν ή ρινοκοπούσαν όσους δεν μπορούσαν να προσφέρουν λύτρα.
Κλάδευαν τα χέρια των ανθρώπων «σαν ξερόκλαδα».
Και γέμισε ο τόπος από «χειροτμήτους» και «ρινοτμήτους».
Κι είχαν τόσο αποθρασυνθεί, που εισχωρούσαν και στα μεσόγεια.
Οι πειρατικές επιδρομές είχαν ξεκληρίσει τους πληθυσμούς των νησιών και των παραλιακών
περιοχών τής ηπειρωτικής Ελλάδας.
Μεταξύ 1480 και 1546 η πόλη των Αθηνών είχε ξεκληρισθεί από επιδημίες, όπως προκύπτει από το ανώνυμο χρονικό τής Οξφόρδης (Ectesis chronica
and chronicon Athenarum, London, 1902.)
Οι ιστορικοί συμφωνούν: Η Αθήνα είχε απολησμονηθεί εξ αιτίας τού ιστορικού κενού τόσων αιώνων.
Ήταν ένα ασήμαντο κάστρο τής φραγκοκρατίας.
Ως το τελευταίο τέταρτο τού 17ου αιώνα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη για τους ξένους.
Όλοι πίστευαν, πως αποτελούσε ένα σωρό ερειπίων, άν δεν είχε ολότελα εξαφανισθεί.
Έγραφε το 1675 ο Guillet: «Είχα διαβάσει κι είχα χίλιες φορές ακούσει, πως η Αθήνα ήταν ένας
έρημος τόπος» (Guillet, σελ. 211).
Αλλά και πριν 500 ακριβώς χρόνια βρισκόταν στην ίδια τραγική παρακμή.
Όταν ο Μιχαήλ Ακομινάτος ανήλθε στο μητροπολιτικό θρόνο των Αθηνών και μπήκε (το 1175) εν πομπή στην πολιτεία είδε στο «κλεινόν άστυ» χαλάσματα και καλυβόσπιτα εδώ κι εκεί σε
πανάθλια στενορύμια.
Η Αθήνα, γράφει, ήταν «σωρός ερειπίων οικουμένων υπό ανθρώπων πενομένων».
Ο Ολλανδός περιηγητής Favolius περιέγραφε την πόλη των Αθηνών ως «μιά πολίχνη φτωχών ανθρώπων». (Hodoeporiki byzantini lib. III auctore Hugone Favolio - Lovanii (Excudebat Servatius Sassenus, 1563).
Ένα τουρκοχώρι είδε στην Αθήνα και ο Γάλλος ταξιδιώτης Julien Bordier: «Απ΄ αυτή την πανένδοξη πολιτεία δεν έχει απομείνει παρά ένα θλιβερό τουρκοχώρι, που λέγεται Σετίνα και βρίσκεται στα χέρια ενός αγά».
(Η Αθήνα ονομαζόταν Σατίνες ή Σετίνες ή Στίνες. Η Ακρόπολη, Κάστρο.
O Πειραιάς λεγόταν Πόρτο-Δράκο ή Πόρτο-Λεόνε από το μαρμάρινο λεοντάρι, που άρπαξαν αργότερα οι Βενετοί.)
Ο Γενοβέζος καπετάνιος Francesco - Maria Levanto σημείωνε στο χρονικό του: «Η σημερινή Αθήνα δεν είναι παρά ένας έρημος, άγονος τόπος,
κατασπαρμένος με πέτρες». (Prima parte dello specchio del Mare Mediterraneo dal capitan Francesco - Maria Levanto (In Genova, 1664.)
«Η άλλοτε ένδοξη Αθήνα είναι τόσο ερημωμένη, που φαίνεται απίστευτο, ότι υπήρξε κάποτε ένδοξη. Εγώ, τουλάχιστον, δεν είδα πουθενά φοβερότερο
τόπο. Ερημιά, ξεραΐλα, αγκαθιές και βάλτοι.»
Εντυπώσεις τού Γάλλου πρεσβευτή, D΄ Aramon, όπως τις κατέγραψε ο γραμματικός του, ο ευγενής Jean Chesneau το 1546. (Jean Chesneau: Le voyage de monsieur d΄ Aramon ambassadeur pour le Roy en Levant, escript par un noble homme Jean Chesneau publie et annote par M. Ch. Schefer (Paris, 1887).
https://iseeyou1.blogspot.com/2018/02/blog-post_18.html
Κύρια προσπάθεια τής επιχείρησης δημιουργίας ελληνικής εθνικής ταυτότητας από επίσημους και μη φορείς τής Ρωμιοσύνης από τον 19ο αιώνα και εντεύθεν αποτέλεσε η προσπάθεια «απόδειξης» τής φυλετικής καθαρότητας, δηλαδή τής συνέχειας των σημερινών κατοίκων τού ελλαδικού χώρου στο χρόνο και στο χώρο.
Εργασίες - μελέτες από κύκλο λογίων τής εποχής, που δημοσιεύτηκαν κατά κόρον σε διάφορα περιοδικά (Παρνασσός, Ελληνομνήμων, κ.ά.), εξακολουθούν δε αυτούσιες ή παρόμοιες να δημοσιεύονται σε εθνικιστικά περιοδικά και ιστοσελίδες ακόμα και σήμερα, αφιερώθηκαν σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να αποδοθεί η προέλευση αρβανίτικων, σλάβικων, τούρκικων κ.λπ. λέξεων, ονομάτων και τοπωνυμίων σε δήθεν παραφθορές τής αρχαίας ελληνικής γλώσσας.
Στη νεοελληνική παιδεία στοχοποιήθηκε ο «ανθέλληνας» Φαλμεράγιερ, παρ΄ όλο, που δεν είναι ο μόνος· το σύνολο των περιηγητών (αρχαιολατρών, ιστορικών, απεσταλμένων ξένων κυβερνήσεων κ.λπ.) των μεσαιωνικών χρόνων περιγράφουν την μεγάλη έκταση των εποικισμών στην περιοχή.
Απάντηση σε όλους αυτούς επιχείρησε να δώσει ο ιστορικός τής Ρωμιοσύνης, Κ. Παπαρρηγόπουλος (βλ. Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος) γράφοντας περί τής δήθεν συνέχειας και τής φυλετικής ενότητας των κατοίκων τού ελλαδικού χώρου στη διαδρομή τής Ιστορίας.
Η αμφισβήτηση τού κυρίαρχου αυτού ιστοριογραφικού μοντέλου στην επιεικέστερη εκδοχή της επιχειρήθηκε να παρουσιασθεί ως προερχόμενη από ήσσονος αξίας ιστορικούς και στην αυστηρότερη ως εθνική προδοσία.
Καμμία φυλή όμως, ούτε κανένας λαός στις μέρες μας είναι φυλετικά καθαρός.
Στον ελλαδικό χώρο ειδικότερα κι εξ αιτίας των βυζαντινών διωγμών, των επιδημιών, των ανεπάλληλων κατακτήσεων και τής πειρατείας,
ο αριθμός των ελληνόφωνων Ρωμιών ελαττώθηκε σημαντικά.
Έτσι, ο αριθμός των κατοίκων ενισχύθηκε επανειλημμένα στο πέρασμα τής Ιστορίας από ξένους λαούς, στους οποίους τις περισσότερες φορές δόθηκαν από τις εκάστοτε αρχές επί πλέον κίνητρα, προκειμένου να εγκατασταθούν στην περιοχή και να καλύψουν τα πληθυσμιακά κενά.
H μεγάλη ποικιλία φορεσιών, οργάνων, παραδοσιακών χορών, τραγουδιών κ.λπ. στη σημερινή Ελλάδα (τα οποία σήμερα παρουσιάζονται ως ελληνικά)
οφείλονται στούς διάφορους λαούς, που κατά καιρούς μετανάστευσαν στον ελλαδικό χώρο φέροντας μαζί τους ήθη, έθιμα, χορούς, ήχους κ.λπ..
Θα ξεκινήσουμε την παρουσίαση μιας σειράς μελετών μας σχετικών με τους εποικισμούς (αλβανικών, σλάβικων, τούρκικων κ.ά) στην περιοχή, που εκτείνεται το σημερινό ελληνικό κράτος.
Αρβελέρ: Να σταματήσουμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες!
ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΙΛΑΜΕ;
http://attheendshavedpriest.blogspot.com
https://ello.co/theologosvasiliadis
Γιατί λεγόμαστε Greeks και όχι Έλληνες;
Το
Σολέτο είναι μια από τις εννιά ελληνόφωνες
πόλεις στην επαρχία της Απουλίας, στην
Ιταλία. Οι κάτοικοι είναι απόγονοι του
πρώτου κύματος του Ελληνικού Αποικισμού
στην Ιταλία και τη Σικελία τον 8ο αιώνα
π.Χ.. Η διάλεκτος που χρησιμοποιούν
προέρχεται από την Δωρικήτων πρώτων
αποίκων, αλλά αναπτύχθηκε ξεχωριστά
από την Ελληνιστική Κοινή. Οι ίδιοι οι
κάτοικοι αποκαλούνται Grekos, από το
λατινικό Graecus, και θεωρούν τους εαυτούς
τους Έλληνες.
Η σύγχρονη αγγλική
λέξη Greek προέρχεται από τη λατινική
Graecus, η οποία με τη σειρά της προέρχεται
από την ελληνική Γραικός, το όνομα φυλής
Βοιωτών που μετανάστευσε στην Ιταλία
τον 8ο αιώνα π.Χ.. Με αυτό το όνομα ήταν
γνωστοί οι Έλληνες στη Δύση. Ο Όμηρος,
κατά την απαρίθμηση των βοιωτικών
δυνάμεων στην Ιλιάδα (Κατάλογος των
Νηών), παρέχει την πρώτη γραπτή αναφορά
για μια πόλη της Βοιωτίας με το όνομα
Γραία και ο Παυσανίας αναφέρει ότι Γραία
ήταν το όνομα της αρχαίας πόλης της
Τανάγρας. Η Κύμη, πόλη δυτικά της Νεάπολης
και νότια της Ρώμης, ιδρύθηκε από Κυμείς
και Χαλκιδείς, καθώς και κατοίκους της
Γραίας. Στην επαφή τους με τους Ρωμαίους
ίσως και να οφείλεται η λατινική ονομασία
Graeci για όλες τις ελληνόφωνες φυλές.
http://attheendshavedpriest.blogspot.com
Ο Ελληνοέλληνας
Message to albanian
Οι Αρβανιτοβλαχοι εχουν "Ελληνικό_DNA"
https://drive.google.com/file/d/1McBan7Ft6JHQRn1LzGzGRBIM0ulUFT3S/view?usp=sharing
Οι Αρβανίτες είναι Αλβανοί…
https://aigianpelagos.blogspot.com/2018/02/blog-post_91.html
Η καταγωγη των αλβανων
Ποια Ελλάδα; Δεν υπάρχουν Έλληνες. Όλοι είναι Αλβανοί...
ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ..ΟΧΙ ΕΛΛΗΝΕΣ...
από Αλβανίδα ιστορικό: Η Ελλάδα προέρχεται από την Αλβανία
=======================================
Η αρχή γίνεται με την παρουσίαση των αλβανικών εποικισμών.
Ντοκουμέντα: Η πραγματική καταγωγή των Αλβανών
Τα τοπωνύμια της Ελλάδας και η προέλευσή τους
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/04/blog-post_83.html
ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ ΤΟΝ 13ο -15ο ΑΙΩΝΑ
https://iseeyou1.blogspot.com/2018/02/13-15.html
Ακούγοντας για άλλη μια φορά διάφορα από τα κάθε λογής παράθυρα, πιστεύουμε πως έχει ενδιαφέρον να δούμε την πορεία των αλβανικών φύλων στον ελλαδικό χώρο και την παρουσία τους εδώ, που χρονολογείται από τα τέλη του 13ο αιώνα.
Διευκρινίζοντας ότι η δημιουργία εθνών συντελείται παράλληλα με την δημιουργία κρατών χωρίζοντας ανθρώπους και λαούς και τοποθετώντας τους υπό τη σκέπη ενός έθνους κράτους και μιας κοινής εθνικής συνείδησης.
Οι βασικότεροι λόγοι, λοιπόν, της κατάβασης των αλβανών ήταν η κοινωνική καταπίεση που είχε γίνει αφόρητη την περίοδο εκείνη, αλλά κυρίως λόγω της ερήμωσης μεγάλων γεωγραφικών περιοχών που εκτείνονταν στη Θεσσαλία, Πελοπόννησο και Στερεά.
Συγκεκριμένα η Θεσσαλία ήταν η πρώτη επαρχία του ελλαδικού χώρου (αρχές 14ου αιώνα), που δέχθηκε μεγάλο αριθμό αλβανών λόγω των προσπαθειών προσέλκυσης τους που ασκούσε η βυζαντινή διοίκηση της Κωνσταντινούπολης.
Αιτία;
Η έλλειψη ανδρών που είχε σημειωθεί λόγω των καταστροφικών μαχών μεταξύ του ντόπιου πληθυσμού και των Καταλανών.
Για τους ίδιους δημογραφικούς λόγους εγκαταστάθηκαν, αργότερα, στα τέλη του 14ου αιώνα στην Αττική και στα κοντινά της νησιά μετά από πρωτοβουλία του Καταλανικού δουκάτου της Αθήνας.
«Στη στροφή του 14ου προς τον 15ο αι, οι διάφορες δυνάμεις που μοιράζονταν τα ελληνικά εδάφη αποδύθηκαν σε ένα πραγματικό ανταγωνισμό υποσχέσεων για να προσελκύσουν τους αλβανούς: αλλά φαίνεται ότι οι Καταλανοί ήταν οι πρωτεργάτες της πολιτικής επανεποικισμού που ακολουθήθηκε επίσης από τους έλληνες δεσπότες του Μυστρά και, κυρίως, από τη Βενετία στις κτήσεις της στην Ελλάδα και την Πελοπόννησο».
Οι αλβανοί, ως ένας λαός πολεμιστών οργανωμένος κυρίως στις ορεινές περιοχές σε οικογενειακές φάρες, εξεγείρονταν συχνά. Συγκεκριμένα:
Το 1407 ο Θεόδωρος Α΄ του Μυστρά εγκατέστησε 10.000 αλβανούς στη Πελοπόννησο σε γαίες που είχαν μείνει ακαλλιέργητες.
Εκεί ασχολήθηκαν κυρίως με την γεωργία και την κτηνοτροφία σε συμπαγείς ομάδες, υπό την εξουσία των παραδοσιακών τους αρχηγών.
Μπροστά στην ενδοτική πολιτική στάση του Μυστρά και στις ολοένα πιο συχνές τούρκικες επιδρομές, οι αλβανοί εξεγείρονται συχνά καθ’ όλη τη διάρκεια του 15ου αιώνα και αναδεικνύονται σε βασικό στοιχείο αντίστασης στους Οθωμανούς.
Το 1423 οι αλβανοί των περιχώρων της Τρίπολης, σε αντίθεση με τις τοπικές αρχές, εκδήλωσαν για πρώτη φορά την εξαγρίωση τους στις οθωμανικές επιδρομές.
Το 1453 εξεγέρθηκαν εναντίον του δεσπότη Θωμά, ο οποίος όντας υπόχρεος στον Μωάμεθ Β΄ μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, συγκέντρωσε το ποσό των φόρων από τους αλβανούς, αλλά το ξόδεψε για δική του χρήση(!).
Το 1458-59 εξεγέρθηκαν με την βοήθεια και αρκετών ελλήνων εναντίον του Μωάμεθ Β΄ στην Αργολίδα και την Αρκαδία.
Η μεγάλη αριθμητική παρουσία αλβανών στην Πελοπόννησο οδήγησε τους Τούρκους να τους απονείμουν φορολογικά προνόμια υποδαυλίζοντας παράλληλα τα ενδοκοινοτικά πάθη.
Πρέπει να γίνει σαφές, επίσης, ότι στην περιοχή της νότιας Βαλκανικής διάφορες (ή και ίδιες) φυλετικές ομάδες πολεμούσαν σήμερα αυτούς με τους οποίους συνεργάζονταν χθες.
Έτσι βλέπουμε από τη μια έλληνες και αλβανούς να συμμαχούν για να καταλάβουν τη Λευκάδα το 1378 –για παράδειγμα– και από την άλλη να βρίσκονται αντίπαλοι στα Ιωάννινα το 1379.
Το ίδιο συνέβη πολλές φορές και αργότερα μεταξύ ελλήνων και τούρκων ακόμα και κατά την περίοδο του 1821.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όμως είναι η διαμάχη μεταξύ Σουλιωτών (εκχριστιανισμένων αλβανών, δηλαδή) και του αλβανού Αλή πασά για το ποιος θα κυριαρχήσει στην περιοχή.
Οι «φυλές» των Αλβανών. Ας τις γνωρίσουμε...
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_41.html
Οι Αλβανοί συνίστανται από δύο διακεκριμένους κλάδους.
Τους Γκέγκηδες και τους Τόσκηδες.
Οι Γκέγκηδες είναι ψηλοί με σκοτεινό χρώμα τριχών, ενώ οι Τόσκηδες είναι κοντύτεροι, λιγότερο βραχυκέφαλοι και με ανοικτό χρώμα τριχών.
Οι αλβανικές αποικίες στην Ελλάδα συνίστανται αποκλειστικά από Τόσκηδες.
Ο κλάδος αυτός διαιρείται σε πολλές φατρίες:
Τους κυρίως Τόσκηδες, τους Τσάμηδες και τους Λιάπηδες.
Παλαιότερα υποστηρίχτηκε, πως οι Αλβανοί ήρθαν στην Ελλάδα κι εγκαταστάθηκαν μάλιστα πολλοί στη Μάνη, από τον 8ο και 9ο αιώνα. (Βλ. μελέτη Σ.Γ. Παναγιωτόπουλου, στο περ. «Εβδομάς», τ.4, 1884, σ. 113 και ΚανελλΙδη, στο ίδιο περιοδικό, τ.4, 1887, φύλ. 37, σελ. 1-3, φύλ. 38, σελ. 3 - 4 και φύλ. 39, σελ. 1).
Πρίν όμως από αυτούς, ο Σάθας διατύπωσε τη γνώμη, πως οι Αλβανοί είχαν έρθει στην Πελοπόννησο από τον 7ο αιώνα και πως οι αναφερόμενοι από τους βυζαντινούς, Σλάβοι και Άβαροι, ήταν Αλβανοί. («Μνημεία τής ελληνικής ιστoρίας», πρόλογοι τόμ. Ι και ΙV).
Η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Ρούμελη, η Αττική, η Μεγαρίδα, το μεγαλύτερο μέρος τής Βοιωτίας,
η Πελοπόννησος (όλη η Αργολίδα και η Κορινθία μέχρι την ανατολική Αχαΐα και τη βόρεια Αρκαδία, οι πλαγιές τού Ταΰγετου -Βαρδούνια-, Κάβο Μαλιά -Βάτικα-, βόρεια Καρύταινα, Πύλος, Κορώνη),
η νότια Εύβοια και πολλά νησιά (Άνδρος, όλη η Ύδρα, όλες οι Σπέτσες, όλη η Σαλαμίνα, μέρος τής Αίγινας, καθώς και πολλά νησιά τού Αιγαίου, π.χ. Κέα, Κύθνος, Σκόπελος, Ίος, Σάμος, Κάσος κ.ά.) γέμισαν από Αλβανούς, πολλοί από τους οποίους ακόμα και σήμερα μιλούν την αλβανική (αρβανίτικα).
(Βλ. Σπυρ. Λάμπρου: «Η ονοματολογία τής Αττικής και η εις την χώραν εποίκησις των Αλβανών» στην «Επετηρίδα Συλλόγου Παρνασσού», τ. 1, 1896, Μ. Λαμπρινίδου: «Οι Αλβανοί κατά την κυρίως Ελλάδα και την Πελοπόννησον», Αθήνα, 1907, Ιωάννη Χρ. Πούλου: «Η εποίκησις των Αλβανών εις Κορινθίαν», Αθήνα, 1950, Π. Φουρίκη: «Μελέτες και άρθρα», στη «Λαογραφία», τ. 9, 1926, σελ. 507-563, στο περιοδ. «Αθηνά», τ. 40, 1928, σελ. 26-59 και τ. 43, 1931, σελ. 3 και πέρα, στο «Ημερολόγιο Μεγάλης Ελλάδος», 1922, σελ. 404-420), Δ. Πασχάλη: «Οι Αλβανοί εις τας Κυκλάδας», στο «Ημερολόγιο Μεγάλης Ελλάδος», 1934, σελ. 262-282.)
Πλήθος Αλβανών κατέκλυσαν και τα Ιόνια. Σύμφωνα με τον Ουίλλιαμ Μίλλερ, έως το 1470, είχαν έλθει 15.000 στη Λευκάδα από την Ήπειρο και 10.000 στη Ζάκυνθο. («Ιστορία τής Φραγκοκρατίας εν Ελλάδι», τόμ. III, σελ. 47.)
Το 1528 ο Αλβανικός πληθυσμός τής Ζακύνθου είχε αυξηθεί στα 17.255 άτομα.
Ο μεσαιωνοδίφης Κ. Σάθας, ανακάλυψε στα αρχεία τής Βενετικής Δημοκρατίας έγγραφα και διατάγματα, που μας μιλούν γι΄ αυτές τις αλβανικές μεταναστεύσεις.
Σύμφωνα με αυτά, στις 30.4.1541, αποφασίστηκε από την Βενετική Γερουσία η εγκατάσταση τεσσάρων σωμάτων Αρβανιτών με αρχηγούς τους Παύλο Μπούα, Ρεπούση Μπουζίκα, Γιώργο Γκερμπέση και Αλέξη Γκαμπριέρα στις Βενετικές κτήσεις τής Κρήτης, Ζακύνθου, Κεφαλλονιάς και Κέρκυρας.
Η κατάληξη -ατ είναι αθροιστική και σημαίνει τους οικιστές, όταν τη βρίσκουμε σε ονόματα χωριών, ή ολόκληρη μία φάρα Αρνανιτών.
Επικράτησε στην Κεφαλλονιά με τον τύπο -άτα, από τους πρώτους Αρβανίτες εποίκους, που εγκαταστάθηκαν εκεί κατά τις αρχές τού 16ου αιώνα.
Μέχρι σήμερα συναντάμε στα μέρη αυτά Αρβανίτικα ονόματα.
Στην Κρήτη: Κούντουρος, Βρεττός κ.λπ..
Στη Ζάκυνθο: Σιγούρος (Σγούρος ή Σγουρός), Μάτεσης, Δούσμανης, Μάρμορης, Κόκλας κ.λπ.. Στην Κεφαλλονιά υπάρχουν ολόκληρα Αρβανιτοχώρια: Κομποθεκράτα (Κομποθέκρα), Μουζακάτα (Μουζάκι), καθώς και ονόματα, όπως Μενάγιας, Λουκίσιας.
Στην Κεφαλλονιά πρωτοκατέβηκαν οι Αρβανίτες με άδεια τής Βενετσάνικης Διοίκησης τον Μάιο τού 1502 με αρχηγούς τον Γιάννη Σπάτα, Σγούρο Καγκάδη Μπούα, Θόδωρο Μαρκεζίνη, Νικόλα Μενάγια κ.λπ.. (Κ. Σάθα: «Ελληνικά ανέκδοτα», τόμ. Α΄).
Ο Θόδωρος Μπούας Γρίβας εποίκισε στα 1502 επίσης, την σχεδόν έρημη κι ακατοίκητη Ιθάκη.
«Ο Μαραθών, αι Πλαταιαί, τα Λεύκτρα, η Σαλαμίς, η Μαντινεία, η Είρα και η Ολυμπία κατοικούνται νυν από Αλβανών και όχι υπό Ελλήνων.
Ακόμη και εις τας οδούς των Αθηνών, καίτοι διατελούσης ήδη τόσων χρόνων πρωτευούσης τού Ελληνικού βασιλείου, η Αλβανική γλώσσα ακούεται ακόμη μεταξύ των παιδίων των παιζόντων εις τους δρόμους παρά τον ναόν τού Θησέως και την πύλην τού Αδριανού». (Γεωργίου Φίνλεϋ: «Ιστορία τής ελληνικής επαναστάσεως», μετάφραση: Αλ. Παπαδιαμάντη, τ. Α΄, κεφ. Β΄, σελ. 74, έκδ. «Ίδρυμα τής Βουλής των Ελλήνων», Αθήνα, 2008).
Η παλαιότερη μαρτυρία για κάθοδο Αλβανών στη Θεσσαλία είναι μια επιστολή τού Μαρίνου Σανούδου, που γράφτηκε το 1325 και στην οποία γίνεται λόγος για τους Αλβανούς, που εκτόπισαν τους Βλάχους από τη Θεσσαλία.
Άλλη μαρτυρία είναι έγγραφο τού δυνάστη τού Φαναρίου (Θεσσαλίας) με χρονολογία 1342. Από τα όσα γράφει ο Κατακουζηνός, βγαίνει, πως οι πρώτοι Αλβανοί, που εγκαταστάθηκαν στα θεσσαλικά βουνά, ήρθαν γύρω στο 1315. (Βλ. Ιωάν. Χρ. Πούλου: «Η εποίκησις των Αλβανών εις Κορινθίαν», σελ. 14).
Μέσα σε 30 χρόνια οι Αλβανοί, που κατέβηκαν κι εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλία, όχι μόνο πλήθαιναν πολύ, αλλά και με την εργατικότητά, τους, έγιναν περιζήτητοι.
Ήταν λιτοδίαιτοι και χωρίς αξιώσεις μισθών.
Γι΄ αυτό πρόσφεραν σχεδόν δωρεάν την εργασία τους στα αφεντικά - τσιφλικάδες.
Η πραγματικη καταγωγη των αλβανων
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_99.html
Η πραγματικη καταγωγη των αλβανων
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_44.html
Η προέλευση των Αλβανών και η θέση τους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία- τουρκική πηγή
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_47.html
Ιστορικός Όλσι Γιαζέτζι: Οι Αλβανοί είναι δημιούργημα των Τούρκων
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/07/blog-post.html
Τι σημαίνουν οι λέξεις Αλβανός, μάγκας, σαμπάνης, λιάπης και βλάμης;
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_6.html
Η παγκόσμια αυτοκρατορία του Αλβανικού οργανωμένου εγκλήματος
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_54.html
Η Αλβανία στις πέντε χώρες με τη μεγαλύτερη παραγωγή μαριχουάνα
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_70.html
Τα Δυτικά Βαλκάνια γίνονται η «Κολομβία» της Ευρώπης
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_12.html
Κολομβία της Ευρώπης χαρακτηρίζει Ελβετός εισαγγελέας την Αλβανία
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_89.html
Λαζαράτι, μέσα στον χασισοβολώνα της
Ευρώπης
https://drive.google.com/file/d/1aCkL9R1masZqA6jtzVdDT-BjpXXTK-zO/view?usp=sharing
Λαζαράτι: Η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα των ναρκωτικών!
Τί πραγματικά συμβαίνει εκεί ;
και γιατί όλοι δηλώνουν... ανθοπώλεις;;;
Κοσοβο Η Κολομβία των Βαλκανίων
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_36.html
Κοσσοβο το κρατος μαφια - η κολομβια της ευρωπης
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_60.html
Οταν η Ελλάδα έκανε εξαγωγές χασίς
Χότζας στο Κοσσυφοπέδιο: Τους Αλβανούς τους έφεραν οι Τούρκοι τον 15ο αιώνα
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/15.html
Αλβανία: Το 60% των νέων δεν ξέρει αριθμητική
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/60.html
Αυτό είναι το ελληνικό χωριό που κατοικείται μόνο από αλλοδαπούς
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_72.html
Αλβανοί κατοικούν πλέον στα εγκαταλειμμένα ελληνικά χωριά της χώρας
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_50.html
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/1991.html
Αλβανοί στην Ελλάδα, τότε και τώρα: Όσα άλλαξαν στη ζωή τους από το '97 και μετά
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post
Βλάχοι του Κρουσόβου: Δεν είμαστε Έλληνες, έχουμε έρθει από την Αλβανία!
http://attheendshavedpriest.blogspot.com
ΡΟΥΜΑΝΟΒΛΑΧΟΙ...!!!
Στη Θεσσαλία, στα χρόνια αυτά οι Βλάχοι αποτελούσαν την πλειοψηφία τού πληθυσμού.
Όμως, όταν οι Αλβανοί πλήθαιναν, άρχισαν να εκτοπίζουν από το θεσσαλικό κάμπο τους Βλάχους. Ακόμα πρέπει να έχουμε υπ΄ όψη, πως οι Βενετσάνοι, που κατείχαν τότε τον Πτελεό (Φτελιό) στη νοτιοανατολική μεριά τής Θεσσαλίας, έμειναν ευχαριστημένοι από την αλβανική μετανάστευση, γιατί οι Άλβανοί χρησίμευαν και σαν φύλακες τής ανατολικής Θεσσαλίας από τις επιδρομές των Καταλανών, που ήταν εγκατεστημένοι στα Σάλωνα (Άμφισσα).
[«Πλην δε των ποικίλων τούτων μνηστήρων τής κληρονομίας των Αγγέλων (τής Ηπείρου) εναφανίσθησαν τότε το πρώτον εν τη πεδιαδη τής Θεσσαλίας και μεγάλα πλήθη Αλβανών μεταναστών, αποτελεσάντων νέον και ακμαίον στοιχείον τού πληθυσμού αυτής.
Οι Αλβανοί εδήουν άπασαν την ύπαιθρον χώραν και επειδή έφερον μεθ΄ εαυτών τας γυναίκας, ο αριθμός αυτών ηυξήθη ταχέως και ήρχισαν αντικαθιστάνοντες τους Βλάχους, οίτινες μέχρι εκείνου τού χρόνου απετέλουν το μέγιστον πλήθος των εγκατοίκων τής Θεσσαλίας, ήτις εξ αυτών είχε ονομασθεί Μεγαλοβλαχία.
Οι δε Βενετοί (τού Πτελεού), εφρόνουν, ότι η αλβανική αύτη μετανάστευσις παρείχε το μέγα κέρδος, ότι δι΄ αυτής απησχολούντο οι Καταλάνιοι ούτως, ώστε να ηυκαίρουν να επιτίθενται κατά των γειτόνων των.» Μίλλερ - Λάμπρου: «Η Φραγκοκρατία εν Ελλάδι», τ. Α΄, 354.]
Τόσο από τους Βλάχους, όσο κι από τους Αρβανίτες διακρίνονται οι Καραγκούνηδες τής Θεσσαλίας, των οποίων η γλώσσα περιέχει Λατινικά, Ρουμάνικα και Αρβανίτικα στοιχεία.
Από παλαιότερα υπήρχε έντονο Αλβανικό στοιχείο στη Δακία (στη σημερινή Ρουμανία περίπου), οι οποίοι παλινόστησαν κι ύστερα προωθήθηκαν προς τη Θεσσαλία.
------------------------------------------------------------
Αυτή η φυλή, που αποτελεί επιμιξία Αλβανών και Ρουμάνων, είναι πιθανώς οι Καραγκούνηδες.
------------------------------------------------------------
Οι Αλβανορουμάνοι είναι επίσης γνωστοί και ως Αρβανιτόβλαχοι.
------------------------------------------------------------
Σήμερα, οι αλβανοί του 13ου -15ου αιώνα που εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο ονομάζονται αρβανίτες και ακόμη και σήμερα σε πολλά χωριά μιλούν την αρβανίτικη γλώσσα (παλαιά αλβανικά).
Στις περισσότερες περιπτώσεις οι αρβανίτικες ονομασίες χωριών μετονομάστηκαν και εξελληνίστηκαν απ’ το ελληνικό κράτος ώστε τίποτα να μην θυμίζει την καταγωγή των κατοίκων τους.
Οι αρβανίτες υπολογίζονται σήμερα στο 30% του πληθυσμού, αναλογία που λογικά ευσταθεί αν θεωρήσουμε ότι στις αρχές του 19ου αιώνα αντιστοιχούσαν σε 200 χιλιάδες (1/4 του πληθυσμού της «κυρίως ελλάδας»).
Παρατηρούμε λοιπόν ότι τον 13-15ο αιώνα οι πρώτοι αλβανοί κατέβηκαν νοτιότερα για να καλλιεργήσουν τις μεγάλες ακαλλιέργητες εκτάσεις των βυζαντινών επαρχιών, ενώ τώρα για να καλύψουν τις ανάγκες για φθηνό ανειδίκευτο εργατικό και αγροτικό δυναμικό.
Τότε η αφόρητη κοινωνική καταπίεση των βενετσιάνων τους ωθούσε στη φυγή, όπως και την δεκαετία του 1990 το καθεστώς Αλία.
Τελικά η ιστορία πράγματι κάνει κύκλους, όσο δεν σπάμε τα σύνορα που μας χωρίζουν.
Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας
1. Ιός της Κυριακής, «Κ.Ε.», 28.11.1999.
2. Οι αλβανοί στην Ελλάδα (13ος- 15ος αι.), Alain Ducellier, έκδ. Ίδρυμα Γουλανδρή-Χόρν, σ. 34.
3. Τα καπάκια, Κ. Παπαγεώργης, εκδ. Καστανιώτη.
4. Ιστορία της Ελλάδος, Γ. Κορδάτος, σ. 293.
Άλλες πηγές:
α) Κυριαρχία και κοινωνικοί αγώνες στον «ελλαδικό χώρο», τ. Α’, Ομάδα ενάντια στη Λήθη, έκδ. Αναρχική Αρχειοθήκη.
β) Περιοδικό Contact, τ. 6, Αγρίνιο.
Από τη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.29. α΄ 15νθήμερο Οκτωβρίου 2004
Προκαλεί Αλβανίδα ιστορικός που λέει πως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν Έλληνες
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/05/blog-post_7.html
Ονοματεπώνυμα των Αλβανών (Αρβανιτών) της βορειοδυτικής Πελοποννήσου τον 15ο αιώνα
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/05/15.html
Αρβανίτικα επώνυμα: Από πού προέρχονται και τι σημαίνουν
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_55.html
Ελληνικα επωνυμα απο αρβανιτικα παρατσουκλια
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_76.html
O πίνακας με τις πενήντα ελληνικές λέξεις αλβανικής προέλευσης.
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/11/o.html
ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΛΒΑΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΤΗΣ ΣΚΟΠΕΛΟΥ ..... ΟΙ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΤΗΣ ΣΚΟΠΕΛΟΥ ΚΑΙ ΚΑΣΟΥ
Οι εποικισμοι των ακατοικητων νησιων του Αιγαιου Πελαγους με νεους κατοικους ειναι μια συστηματικη ενεργεια των Τουρκων για να δωσουν ξανα ζωη στα νησια αυτα.
Ο εποικισμος αυτος γινεται κατα τα μεσα του 16ου αιωνα.Αναμεσα στους αλλους εποικους βρισκονται και πολλοι Αρβανιτες,αν και εχουμε και εποικισεις-παλι με ενεργεια των Τουρκων-που αφορα ειδικα αυτους(1).
Εδω
θα εξετασουμε τους Αρβανιτες της Σκοπελου και της Κασου.
Δυο νησια που αν και βρισκονται,το ενα στις Σποραδες και το αλλο στα Δωδεκανησα,τα εξεταζουμε μαζι μια και οι πληροφοριες μας για την εποικιση Αρβανιτων σ'αυτα ειναι λιγοστες.
http://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_28.html
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/05/blog-post_48.html
ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/04/judaism-and-zionism-part-1-of-5.html
300 τούρκικες λέξεις στην ελληνική καθημερινότητα
https://www.koutipandoras.gr/article/300-toyrkikes-lexeis-stin-elliniki-kathimerinotita/
Το κουτσοβλαχικό ζήτημα
http://attheendshavedpriest.blogspot.com
Η Ρουμανία στο Μακεδονικό ζήτημα απέναντι στην Ελλάδα: η περίπτωση των Βλάχων.
http://attheendshavedpriest.blogspot
ΡουμανοΒλαχοι στον ελλαδικο χωρο
Τι λεει η προπαγανδα τους;
Όπως γράφει ο πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών Νικόλαος Μέρτζος, βλάχος κι ο ίδιος στην καταγωγή, στο βιβλίο του «Οι Αρμάνοι Βλάχοι», έκδ. της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Ανδρών Θεσσαλονίκης, 2010, «ο όρος Βλάχοι αποτελεί ετεροπροσδιορισμό.
( όταν μια πράξη ή μια πολιτική θεωρία ή οποιαδήποτε ενέργεια δεν καθορίζεται σύμφωνα με τις προσωπικές αρχές του/των υποκειμένων, αλλά ανάλογα ή σε αντίδραση προς τις κινήσεις και τις απόψεις κάποιων άλλων:
- το κόμμα μας σύντροφοι πρέπει να αποφασίσει για απεργία με βάση τις αρχές μας και όχι να την κηρύξει μόνο και μόνο επειδή είναι κατά της απεργίας οι αντίπαλοί μας - αυτό είναι ετεροπροσδιορισμός.
- θα βγω με τον Κώστα επειδή μου αρέσει και όχι από αντίδραση στους γονείς μου που δεν τους αρέσει - είναι πράξη επιλογής η σχέση μου και όχι ετεροπροσδιορισμός.
- επιβεβλημένος ετεροπροσδιορισμός από ενήλικο σε ανήλικο ή σε άτομο που δεν έχει πλήρη και νομικά αναγνωρισμένη συνειδητότητα, δηλαδή νηπιοβαπτισμός και βάπτιση νοητικά υστερούντων)
- https://el.wiktionary.org
Έτσι ορίζονται από τρίτους όσοι αυτόχθονες αρχαίοι πληθυσμοί, προ πάντων ορεσίβιοι αλλά και αστοί, λατινοφώνησαν στην προφορική αποκλειστικά λαλιά τους επειδή υπηρέτησαν όλη τη ζωή τους ως στρατιώτες και αξιωματούχοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Ελλάδα και στον ευρύτερο χώρο της Βαλκανικής.
Επί μακρούς αιώνες παρέμειναν επίμονα ενδογαμικοί, δηλαδή παντρεύονταν μονάχα μεταξύ τους, και, γι’ αυτό, διατήρησαν ανόθευτη τη γηγενή καταγωγή τους.
Ανέκαθεν εμείς οι αποκαλούμενοι Βλάχοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Αρμάνοι, δηλαδή Ρωμαίοι πολίτες της καθ’ ημάς Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που κατά τους τελευταίους αιώνες της επονομαζόταν και Ρωμανία.
Ως Ρωμαίοι, άλλωστε, αυτοπροσδιορίζονται επί χίλια διακόσια και άνω χρόνια όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες οι οποίοι ακόμη μέχρι σήμερα αυτοπροσδιορίζονται, επίσης, ως Ρωμιοί. Αρειμάνιοι στην ελληνική γλώσσα σημαίνει αγέρωχοι πολεμιστές.
Και ανέκαθεν οι Βλάχοι ήμασταν πολεμιστές».
Στον πρόλογο του ίδιου βιβλίου, ο Πρόεδρος της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Ανδρών Θεσσαλονίκης, Καθηγητής Ιατρικής του ΑΠΘ, Θεόδωρος Ι. Δαρδαβέσης, γράφει: «…οι Βλάχοι δεν πρέπει να θεωρούνται ως μια εξελληνισμένη εθνοτική ομάδα ή ως μια πληθυσμιακή ομάδα διχασμένη από τις εθνικές προπαγάνδες των αρχών του 20ου αιώνα, αλλά ως μια γνήσια έκφραση της ρωμιοσύνης, που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της νεοελληνικής ταυτότητας».
Τι λεει η πραγματικη Ιστορια!
Ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, ο Ν. Α. Βέης, ο Π. Αραβαντινός κ.ά. έχοντας ως μοναδικό κριτήριο τη γλώσσα των Βλάχων και την ομοιότητά της με τη ρουμανική, θεωρούσαν ότι οι βλαχόφωνοι Έλληνες Ηπείρου, Μακεδονίας και Θεσσαλίας, έχουν κοινή καταγωγή με τους Βλάχους των περιοχών γύρω από τον Δούναβη και τον Αίμο της Βουλγαρίας.
Αντλώντας επιχειρήματα από τους βυζαντινούς χρονογράφους Κίνναμο, Κεκαυμένο και Χαλκοκονδύλη, δέχονται ότι οι βλαχόφωνοι της Βόρειας Ελλάδας, μετοίκησαν σ’ αυτή από την περιοχή του Δούναβη.
Τέλος, ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης (15ος αιώνας), θεωρεί , ότι το έθνος που κατοικεί στην Πίνδο της Θεσσαλίας, εγκαταστάθηκε εκεί από την Δακία.
Το έθνος αυτό ονομάζεται Βράχοι.
Στην Πίνδο, κατοικούν Βλάκοι, που είναι ομόγλωσσοι με τους Δάκες του Δούναβη και μοιάζουν μεταξύ τους.
Οι Βράκοι ή Βλάκοι (Βλάχοι) ζουν ως ένοπλοι είναι διαιρεμένοι σε δύο περιοχές χώρες, η μία κοντά στον Δούναβη και η άλλη στην Μπογδανία (σημ. Μολδαβία!)
Ένας εβραίος ραββίνος περιηγητής, ο Βενιαμίν εκ Τουδέλας, ο οποίος το 1159 ξεκίνησε περιοδεία στην Ευρώπη, Αφρική και Ασία, η οποία κράτησε 13 χρόνια, λέει για τούς βλάχους: «…Σε απόσταση μιάς μέρας βρίσκεται το Simon Potamo ή Ζητούνι, όπου ζουν 50 Εβραίοι.
Εδώ βρίσκονται τα σύνορα τής Βλαχίας, που οι κάτοικοί της ονομάζονται βλάχοι.
Είναι αλαφροί και γρήγοροι σαν ζαρκάδια και κατεβαίνουν από τα βουνά στούς ελληνικούς κάμπους για ληστεία και αρπαγές.
Κανείς δεν ριψοκινδυνεύει πόλεμο μαζί τους, ούτε μπορεί να τούς υποτάξει, γιατί τα καταφύγιά τους είναι απρόσιτα κι αυτοί μονάχα γνωρίζουν τους δρόμους.
Δεν είναι ούτε χριστιανοί ούτε εβραίοι.
Τα ονόματά τους είναι εβραϊκά.
Μερικοί μάλιστα αποκαλούν τούς εβραίους αδελφούς.
Όταν συναντήσουν ισραηλίτη, τον ληστεύουν, αλλά δεν τον σκοτώνουν, όπως κάνουν με τούς έλληνες». (Voyages faits principalement en Asie dans les XII, XIII, XIV et XV siecles, par Benjamin de Tudele, έκδ. Bergeron, 1735).
Η εικασία τού ραββίνου είναι μάλλον αφελής, καθ΄ ότι θεωρεί τούς ληστές εβραϊκής καταγωγής, επειδή δεν σκοτώνουν τούς ομοφύλους του, όπως κάνουν με τούς έλληνες.
Πάντως διαφοροποιεί σαφώς τούς βλάχους από τούς έλληνες.
Η περιοχή βόρεια τού Σπερχειού ονομαζόταν κατά τους μέσους χρόνους, Βλαχία.
Άλλωστε, ως την επανάσταση τού 1821, τα χωριά τής περιοχής τού Σπερχειού ήταν γνωστά ως βλαχοχώρια:
Τον Οκτώβριο 1829 «η συσταθείσα δημογεροντία εκατέβη εις το χωρίον Φτέρη και η δικαιοδοσία της εκτείνετο εις όλα τα Βλαχοχώρια, Πολιτοχώρια και κάμπον» (Γ. Βλαχογιάννη, Το Ελληνικόν Έτος, Ημερολόγιον Συντακτών Ενώσεως Αθηναϊκών Εφημερίδων 1930, 6, 9, 38. Πρβ. Κασομούλη: «Ενθυμήματα» τόμ. Β΄. σελ. 250:
«Το εσπέρας μετέβημεν εις τα βλαχοχώρια τής επαρχίας Πατρατζικίου».
Επίσης: Φιλήμονος: «Δοκίμιον Ιστορικόν», τόμ. Γ΄, σελ. 362:
«Ο Ομέρ Βρυώνης εκίνησε υπέρ τούς τρισχιλίους κατά των βλαχοχωρίων προς το μέρος τής Γκιώνας».
Η ληστρική δράση των βλάχων κατά τούς χρόνους τού Μανουήλ Κομνηνού στη Βόρειο Ελλάδα και στη Θεσσαλία έχει εξακριβωθεί από τη νεότερη ιστορική έρευνα (Wase Thomson, The normads of the Balcan, 1915). Επίσης:
Θωμά Π.: Μονογραφία περί Βλάχων (Πανδώρα, 1869 και 1870).
Γράφει ο Pouqueville για τις επιδρομές των βλάχων: «Kαταστρέφουν τις καλύτερες χώρες τής Θράκης και τής Μακεδονίας.
Σύμμαχοι με τούς ρωμαίους και τούς σκύθες κατεβαίνουν σαν χείμαρρος από τις οροσειρές τού Αίμου και τής Ροδόπης.
Προσαρμόζονται εύκολα στις εσωτερικές αναταραχές και παίρνουν μέρος στις επαναστάσεις και διαμελίζουν τον τόπο, για να μοιρασθούν τα ράκη που απομένουν” (Histoire de la regeneration de la Grece)
Υπήρξαν ενστάσεις σχετικές με την αξιοπιστία ή όχι των υποστηριζομένων από το ραββίνο σχετικά με την πραγματική θέση τής Βλαχίας.
Ο Carmoly όμως, παρατηρεί, ότι κατά τούς μεσαιωνικούς χρόνους υπήρχαν πολλές Βλαχίες: στην Ουγγαρία, στη Ρουμανία, αλλά και στη Μακεδονία και στη Θεσσαλία.
Το σύνολον αυτών των χωρών ήταν γνωστό με τη γενική ονομασία: Μεγάλη Βλαχία.
Ο Παπαρρηγόπουλος παρατηρεί, ότι οι νότιες περιοχές τής Θεσσαλίας ήταν κατά τον ιγ΄ αιώνα γνωστές ως Μεγαλοβλαχία (τόμ. Ε΄, σελ. 94).
Είναι αλήθεια, πως στα χρόνια τού Βασιλείου Β΄ και πιο πριν, η Βλαχία ανήκε στο Βυζάντιο.
Στη νεοελληνική βλάχος θα πει άξεστος, απολίτιστος.
Καταλαβαίνουμε δηλαδή, γιατί οι βλάχοι στα τελευταία χρόνια, όχι μόνον άρχισαν να ντύνονται όπως κι οι άλλοι, αλλά και να μιλούν τη νεοελληνική, όπως οι αρβανίτες τής Αττικής, τής Πελοποννήσου και των άλλων περιοχών.
Χαρακτηριστικές λέξεις, που χρησιμοποιούν οι βλάχοι δεν είναι ελληνικές: τσέλιγκας, στάνη, στρούγκα, τσοπάνης, κονάκι κ.ά..
Οι καραγκούνηδες, επιμιξία αλβανών και ρουμάνων, είναι γνωστοί και ως αρβανιτόβλαχοι.
Πρόκειται για αλβανούς, οι οποίοι είχαν πάει στη Δακία, αναμίχθηκαν με τούς τοπικούς πληθυσμούς, παλινόστησαν και κατά διαστήματα διάφοροι ηγεμόνες τούς προωθούσαν προς τον ελλαδικό χώρο, για κάλυψη των πληθυσμιακών κενών και την καλλιέργεια των χωραφιών.
(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Από τον Σπάτα και τον Τατόη, στο Χαλάνδρι και τη Λούτσα…).
To όνομα προέρχεται από το τούρκικο καρά (μαύρο) και το αλβανικό γκούνα (επενδύτης ή κάπα), γιατί φορούσαν μαύρη χλαίνη από πρόβατο (βλ. στην αριστερή φωτογραφία, καραγκούνη από τη Σαμαρίνα).
Στις φωτογραφίες, στη μέση ο Δημήτρης Καραγκούνης, πρόεδρος τής Ενωσης Μετόχων τού Χρηματιστηρίου και δεξιά ο Γιώργος Καραγκούνης, αρχηγός τής εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου.
«Ε.Ε.»: Οι καραγκούνηδες τι είναι;
- Είναι αρβανίτες (αλβανοί), τούς οποίους είχαν φέρει στην ελλάδα διάφοροι ηγεμόνες κατά διαστήματα για να καλλιεργούν τα χωράφια τους.
Αυτοί έλαβαν την ελληνική γλώσσα, η οποία ήταν και η βυζαντινή, διότι έλληνες δεν υπήρχαν, τούς είχαν εξοντώσει οι ορθόδοξοι βυζαντινοί ως ειδωλολάτρες.
Το όνομα Καραγκούνης έχει βγει από μια γούνα μαύρη, που φόραγαν (καρά = μαύρο στα τούρκικα).
«Ε.Ε.»: Οι σαρακατσάνοι;
- Η καταγωγή των καρακατσαναίων ή σαρακατσαναίων είναι από την Ήπειρο.
Γενάρχης τους ήταν κάποιος ονόματι Κατσάνος.
Το καρά προστέθηκε, διότι ήταν πιθανόν μελαχροινός.
Έλεγαν λοιπόν: στού Κατσάνου τού μελαχροινού κι έμεινε καρα-κατσάνος.
Στα χρόνια τής Τουρκοκρατίας κατέφυγε εκεί κάποιος τούρκος αξιωματούχος, καταδιωκόμενος από τούς πολιτικούς του αντιπάλους στην Τουρκία.
Ο Κατσάνος τον έκρυψε κι όταν με τα χρόνια επικράτησαν στην Τουρκία οι δικοί του, ξαναγύρισε και κατέλαβε το αξίωμα τού βεζύρη.
Για λόγους ευγνωμοσύνης, ο τούρκος εξέδωσε ένα φιρμάνι στον Κατσάνο να μην πληρώνουν φόρο.
Πεθαίνοντας όμως ο τούρκος, οι διάδοχοί του δεν αναγνώρισαν το φιρμάνι.
Τότε, ο Κατσάνος, που είχε καλομάθει να μην πληρώνει φόρους, έφυγε με όλη τη φάρα του στα βουνά, πότε εδώ και πότε εκεί.
Στο διάστημα αυτό ενώθηκαν με τούς συρακιώτες, λόγω ανάγκης, διότι από τις ταλαιπωρίες είχαν μείνει λίγοι.
Έτσι λοιπόν οι κατσαναίοι ένωσαν και τα ονόματά τους.
Αφαίρεσαν το καρά από το όνομα και πρόσθεσαν το συρα· έτσι έγιναν σαρακατσαναίοι.
Από την Τουρκοκρατία και δώθε, οι κάτω από τη Ρουμανία βλάχοι, πήραν διάφορα ονόματα: Λέγονταν και λέγονται βλάχοι, κουτσόβλαχοι, σαρακατσάνοι κ.λπ.. (Βλ. Δ.Ι. Γεωργακά: «Περί των Σαρακατσάνων κ.λπ.» στο «Αρχείον τού Θρακικού λεογραφικού και γλωσσικού θησαυρού», τ. ΙΔ΄, σελ. 214 και πέρα, 1947-1948).
Πρόκειται για την ίδια εθνότητα, πού, όπως είπαμε, ξεκίνησε από τη σημερινή Ρουμανία και διαδοχικά ξεχύθηκε προς τα κάτω, όπου χωρίστηκε σε διάφορες ομάδες και στο πέρασμα των αιώνων ανακατεύτηκε με τούς ντόπιους πληθυσμούς καί πήρε διάφορα ονόματα.
Γιάννης Κορδάτος
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Το παραπάνω κείμενο -εκτός τού προλόγου- αποτελεί απόσπασμα από την «Μεγάλη Ιστορία τής Ελλάδας» τού Γιάννη Κορδάτου (τόμ. VIII, κεφ. «Βλάχοι και Βυζάντιο»). Ο πρόλογος (τρείς πρώτες παράγραφοι), οι εικόνες, ο τίτλος και οι υπότιτλοι είναι τής «Ελεύθερης Έρευνας» (Γ. Λάζαρη, ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ). Ορισμένες εικόνες έχουν ληφθεί από τη σειρά «Ρίζες Ελλήνων», έκδ. «Πήγασος Εκδοτική Α.Ε.».
Το άρθρο αυτό είναι το δεύτερο τής έρευνας, για την αποκάλυψη τής πραγματικής καταγωγής των σημερινών κατοίκων τού ελλαδικού χώρου.
Περι της μη ελληνικης καταγωγης των βλαχων
Ειμαι βλαχος δεν ειμαι ελληνας
http://anthellinicsminorities.blogspot.com
Μιλάει στην «Ελεύθερη Έρευνα» ένας 82χρονος βλάχος από την ορεινή Πίνδο
- Για το ότι σήμερα οι βλάχοι έχουν ελληνική συνείδηση (την ψευδαίσθηση δηλαδή, ότι είναι απόγονοι δήθεν των αρχαίων ελλήνων) δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία.
Έγιναν όμως, χωρίς να έχουν κάποια άμεση φυλετική σχέση με τούς αρχαίους έλληνες.
- Δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί, ότι οι βλάχοι είμαστε έλληνες, ενώ μιλάμε λατινικά.
- Την ελληνική γλώσσα μάς την επέβαλε δια τής βίας ο νεοελληνικός εθνικισμός.
Στο χωριό μου, όταν ήμουν μικρός, είχε στείλει ένα δάσκαλο ο Μεταξάς, που μάς κτυπούσε, όποτε μάς ξέφευγε και μιλούσαμε στη μητρική μας γλώσσα, τα βλάχικα.
- Αναγνωρίζω όμως, το ότι το νεοελληνικό κράτος με έκανε έλληνα, παρά τού ότι δεν είμαι, και νοιώθω την Ελλάδα ως θετή μου πατρίδα.
Αυτά διευκρίνισε -μεταξύ πολλών άλλων ιστορικών, λαογραφικών κ.ά. στοιχείων- στην «Ελεύθερη Έρευνα» σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε μαζί του, ένα βλάχος, ο κ. Γιώργος Μαυρομμάτης (82 ετών σήμερα), ο οποίος κατάγεται από την Τζούρτζια, ένα βλαχοχώρι τής ορεινής Πίνδου.
Ακολουθεί απομαγνητοφωνημένο το πλήρες κείμενο τής συζήτησης.
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/12/blog-post_24.html
- Μετά την επικράτηση τού χριστιανισμού στο Βυζάντιο, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Μέγας και μετέπειτα άγιος τής Εκκλησίας, επέβαλε τη χριστιανική θρησκεία υποχρεωτική για όλους τούς κατοίκους τής αυτοκρατορίας του.
Από εκεί ξεκίνησαν οι διωγμοί των «ειδωλολατρών» ελλήνων, που συνέχισαν κι οι μετέπειτα αυτοκράτορες.
Έκλεισαν τις φιλοσοφικές σχολές των αρχαίων ελλήνων, όπως και τα σχολεία, απαγόρευσαν τούς ολυμπιακούς αγώνες και γενικά να αθλούνται οι έλληνες.
Επίσης, έκαψαν όλους τούς αρχαίους ναούς των ελλήνων και τα μάρμαρά τους τα έκαναν στις υψικάμινους.
Επίσης έκαψαν όλα τα αγάλματα των αρχαίων ελλήνων, τα αριστουργήματα αυτά τής ανθρωπότητας.
Ο τρόμος και ο φόβος βασίλευε παντού.
- Έλα εδώ εσύ.
Τι είσαι; Έλληνας;
Κόψτε τον και πετάξτε τον στα σκυλιά.
Επί πλέον δέσμευαν την περιουσία και όλα τα υπάρχοντά του και βρέθηκε σήμερα η Εκκλησία να κατέχει ένα πολύ μεγάλο μέρος τής Ελλάδας.
Ο τόπος ερήμωσε.
Μόνο κουκουβάγιες και τσακάλια υπήρχαν στον ελλαδικό χώρο.
Έσβησαν για πάντα ο,τιδήποτε θύμιζε έλληνες και ελληνικό πολιτισμό.
Στον τόπο αυτό τής ερημιάς κατέβηκαν κατά περιόδους από το βορά διάφορα φύλα: σλαβικά, αρβανίτικα κ.λπ. κ.λπ.
Βλέποντας χερσαίες εκτάσεις ακαλλιέργητες να κατοικούνται μόνον από κουκουβάγιες.
=================================
Αλβανίδα ιστορικός σε παροξυσμό: «Ποια Ελλάδα; Δεν υπάρχουν Έλληνες. Όλοι είναι Αλβανοί...
Αποκλειστικό: Αλβανός ο Τσίπρας, υποστηρίζει ανιστόρητη Αλβανίδα ιστορικός
Για ποιούς έλληνες συζητάμε λοιπόν, σήμερα;
Η Πελοπόννησος είναι κατά μεγάλο μέρος αρβανίτες, όπως κι η Στερεά Ελλάδα, η Βοιωτία κ.λπ..
Η Θεσσαλία, βλάχοι,
η Ήπειρος κι αυτοί αρβανίτες.
Όσο για τη Μακεδονία, εκεί υπήρχε πανσπερμία λαών, σλάβοι, εβραίοι, τούρκοι κ.λπ..
Όλοι οι λαοί αυτοί, που εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο, μετά το 1821 έγιναν "έλληνες" δίχως να είναι έλληνες κι αποτελούν σήμερα την Ελλάδα.
(Σ.σ.: διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Με το ζόρι Έλληνες!).
===================================
Πολλοί από αυτούς διατήρησαν τη γλώσσα τους π.χ. αρβανίτες, βλάχοι κ.λπ., ορισμένοι βέβαια.
Οι υπόλοιποι έκαναν την ελληνική γλώσσα δική τους, διότι η ελληνική γλώσσα, μετά την επικράτηση τού Αλεξάνδρου και των διαδόχων του είχε επικρατήσει διεθνώς.
Βυζαντινοί αυτοκράτορες την είχαν ως επίσημη γλώσσα, ενώ οι ίδιοι δεν ήταν έλληνες.
(Σ.σ.: διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Ούτε ένας έλληνας βυζαντινός αυτοκράτορας!).
==================================
Ο Κωλέττης, πρωθυπουργός τής Ελλάδας, έλεγε στο Κοινοβούλιο: «Για ποιούς έλληνες συζητάμε κύριοι; Η Ελλάδα φοράει τσαρούχια βλάχικα και φέσια αρβανίτικα».
===================================
Εδώ τίθεται ένα ερώτημα:
Αφού δεν υπάρχουν έλληνες, πώς επικράτησε η επανάσταση τού ΄21;
Επικράτησε χάρη στούς άγγλους, οι οποίοι ήθελαν ένα κράτος δικό τους στη Μεσόγειο, για να μην κατέβουν οι ρώσοι.
Έτσι λοιπόν, εκμεταλλεύτηκαν τον ξεσηκωμό των κατοίκων τού ελλαδικού χώρου και βλέποντας την κατάρρευση τής οθωμανικής αυτοκρατορίας τούς βοήθησαν.
Ψαριανός: Η επανάσταση του 1821 είναι ένα παραμύθι που λέμε στον κόσμο
===================================
Σας ρωτώ λοιπόν:
Έχουν καμμία σχέση οι σημερινοί αποκαλούμενοι έλληνες με τούς αρχαίους έλληνες;
Είχε άδικο ο Φαλμεράγιερ, που έλεγε, ότι «ούτε σταγόνα αίματος ελληνικού δεν υπάρχει στούς σημερινούς κατοίκους τού ελλαδικού χώρου;»
Ας μην ξεγελιόμαστε λοιπόν και λέμε, ότι είμαστε έλληνες.
Εκτός αν θέλουμε να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.
===================================
Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράιερ: Ο μεγαλύτερος ανθέλληνας όλων των εποχών
http://attheendshavedpriest.blogspot.com
ΤΡΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΕΞΗΓΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΜΙΣΟΥΝ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
http://genoktoniaellhnon.blogspot.com
Ανθελληνικες Μειονοτητες στην Ελλαδα
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Ανθελληνικες Μειονοτητες Στην Ελλαδα (Μερος 1ον)
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Ανθελληνικες Μειονοτητες Στην Ελλαδα (Μερος 2ον)
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Ανθελληνικες Μειονοτητες Στην Ελλαδα (Μερος 3ον)
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Ανθελληνικες Μειονοτητες Στην Ελλαδα (Μερος 4ον)
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
========================
Μάς έχουν υποδουλώσει κι εμάς τούς βλάχους στη θρησκεία την ορθόδοξη.
Οι βλάχοι είναι πιστοί χριστιανοί.
Η άγρια φύση, μέσα στην οποία είχαν εγκατασταθεί κι η αμορφωσιά τους, τούς έκανε να επιζητούν μια προστασία.
Αυτό το εκμεταλλεύτηκε η θρησκεία και τούς έκανε θύματα.
Χρειάζεται αγώνας, για να τα αποβάλεις αυτά. Πάντα υπάρχει το ψεύδος.
Δεν θα μπορέσει ποτέ να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από το ψεύδος.
Η αδελφή μου, ακόμα σήμερα, μού είπε: «Μή μού λες για τη θρησκεία, γιατί φοβάμαι. Θέλω να πιστεύω κάτι.»
Αυτή την αδυναμία τού ανθρώπου και το φόβο εκμεταλλεύτηκαν οι θρησκείες και βύθισαν στο σκότος όλη την ανθρωπότητα.
Ο Βενιζέλος έλεγε, αν δεν δώσουμε στούς εργάτες και γενικά στούς υπαλλήλους, θα κάνουν επανάσταση, όπως έκαναν στη Ρωσία και θα μάς κόψουν τα κεφάλια.
Από το φόβο λοιπόν σε όλη την ανθρωπότητα άρχισαν να δίνουν στούς εργάτες και γενικά στούς ανθρώπους δικαιώματα και ζούμε σήμερα λίγο σαν άνθρωποι, αλλιώς θα ζούσαμε τώρα, όπως ζούσαμε εκείνη την εποχή, με το ξύλο.
==================================
Τα εθνη επινοουνται και κατασκευαζονται
http://anthellinicsminorities.blogspot.com
Οι Έλληνες δεν κατάγονται από Έλληνες
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Ποσοι ελληνες υπαρχουν στην Ελλαδα;
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Ποσοι ελληνες υπαρχουν στα νησια του Αιγαιου
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Ποσοι Ελληνες υπαρχουν στην πελοπονησσο;
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Ποσοι Ελληνες υπαρχουν στην Σαμο
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Αλβανικά τοπωνύμια Σάμου
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/11/blog-post_6.html
Λέκκα (Σάμος)
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/05/blog-post_91.html
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/05/blog-post_11.html
Οι Αλβανοί (Αρβανιτες)
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/05/blog-post_57.html
Πληθυσμός και οικισμοί των Αρβανιτών (1879 – 1907)
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/05/1879-1907.html
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/05/blog-post_18.html
Το ονομαστικό τεσσάρων αρβανίτικων χωριών της Κορινθίας
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/05/blog-post_26.html
Αρβανίτες της Κορινθίας, και της ορεινής Αργολίδος.
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_26.html
Οι αρβανιτες της σκοπελου και κασου
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_28.html
Ιστορία των Αρβανιτών και της αρβανίτικης γλώσσας
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_27.html
Χάρτης των αλβανικών χωριών της Ηπείρου στα τέλη του 19ου αιώνα
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/19-2009.html
Χωριά και πληθυσμός της περιοχής Παραμυθιάς (1856-1928) [2009]
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/1856-1928-2009_82.html
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/410-1907.html
====================================
ΣΛΑΒΟΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ
Αν και δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια, η αρχική τους κοιτίδα βρισκόταν στην περιοχή ανάμεσα στους ποταμούς Βιστούλα στα δυτικά, τον μέσο ρου του Δνείπερου στα δυτικά, τα Καρπάθια στον νότο και τους ποταμούς Νάρεβ και Πριπέτ στον βορρά, δηλαδή στην περιοχή της σημερινής ανατολικής Πολωνίας, δυτικής Ουκρανίας και νοτιοδυτικής Λευκορωσίας.
Ο λόγος της μετακίνησής τους, ήταν η τελευταία φάση της «μεγάλης μετανάστευσης των λαών», καθώς οι Ούννοι αρχικά και οι Άβαροι στη συνέχεια διασχίζοντας τις περιοχές όπου ζούσαν οι Σλάβοι, προκάλεσαν σ΄αυτούς μεγάλη αναστάτωση.
Έτσι οι Σλάβοι, θύματα αρχικά των Αβάρων, έγιναν στη συνέχεια σύμμαχοί τους, στις κατακτήσεις τους στη Βαλκανική.
Στην αρχή οι Σλάβοι διακρίνονται σε δυο ομάδες, τους “Σκλαβίνους” και τους “Άντες”.
Η γεωγραφική κατανομή τους κατά τον 6ο αιώνα δεν αφήνει αμφιβολίες ότι οι πρώτοι είναι πρόγονοι των Σλάβων των Βαλκανίων
και οι δεύτεροι αποτέλεσαν μέρος της κοινότητας των Ανατολικών Σλάβων, οι οποίοι επρόκειτο να γίνουν αργότερα γνωστοί ως Ρώσοι.
Οι Σλάβοι ΄΄χωρίστηκαν΄΄ σε τρεις ομάδες κατά τη μετακίνησή τους.
-Η πρώτη κινήθηκε ανατολικά- βορειανατολικά, πέρα από τον Δνείπερο,
-η δεύτερη εγκαταστάθηκε στην Κεντρική Ευρώπη ως τη Βαλτική Θάλασσα.
-Το τρίτο μεταναστευτικό ρεύμα των Σλάβων, κατέβηκε προς τα νότια, ιδιαίτερα προς τα βυζαντινά εδάφη.
Αρχικά, οι επιδρομές τους που ξεκίνησαν το 6ο αιώνα, είχαν προσωρινό χαρακτήρα.
Περνούσαν νότια του Δούναβη, ωστόσο σύντομα επέστρεφαν στην πατρίδα τους, βόρεια του ποταμού.
Το βυζαντινό κράτος, έχοντας πολλά ανοιχτά μέτωπα εκείνη την εποχή, παρά τις επιτυχίες του στα πεδία των μαχών εναντίον των Σλάβων και των Αβάρων, δεν μπόρεσε να αποτρέψει τη μόνιμη εγκατάστασή τους στα εδάφη του.
Μάλιστα οι Σέρβοι και οι Κροάτες, εγκαταστάθηκαν μετά από πρωτοβουλία των Βυζαντινών στα εδάφη τους.
Οι πρώτες τεκμηριωμένες εισβολές Σλάβων συνέβησαν κατά τη βασιλεία του Ιουστίνου Α΄ (518 – 527) χωρίς ωστόσο αυτές οι επιθέσεις να πάρουν μεγάλες διαστάσεις μέχρι την εποχή του Ιουστινιανού.
Ο ιστορικός του 6ου αιώνα Προκόπιος αναφέρει: «Το Ιλλυρικό και όλη η Θράκη, δηλαδή απ’ το Ιόνιο Πέλαγος ως τα προάστεια της Κωνσταντινούπολης μαζί με την Ελλάδα και τη χερσόνησο (εννοεί τη χερσόνησο της Καλλίπολης), κατακλύζονταν απ’ τους Ούννους (εννοεί τους Βούλγαρους), τους Σκλαβίνους και τους Άντες σχεδόν κάθε χρόνο απ’ την εποχή που ο Ιουστινιανός ανέλαβε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και προξενούσαν ανείπωτα κακά στους κατοίκους».
Αν και η περιοχή που περιγράφει ο Προκόπιος καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της βαλκανικής, ωστόσο αυτές οι επιδρομές γίνονταν στην ύπαιθρο με σκοπό τη λεία και που μετά αποσύρονταν πέρα από τον Δούναβη.
Αλλά από το 550 και μετά η εικόνα αλλάζει: η διάρκεια των επιδρομών επιμηκύνεται και οι Σλάβοι αποτολμούν επιθέσεις σε φρούρια και πόλεις.
Είναι ένα πρώιμο παράδειγμα μόνιμων σλαβικών εγκαταστάσεων στη Θράκη, Μακεδονία και στη νοτιότερη Ελλάδα.
Οι Άβαροι μαζί με τους Σλάβους συνέχισαν κατά τη δεκαετία 580 – 590 να σκορπίζουν τη καταστροφή στα Βαλκάνια.
Το 586 πολιόρκησαν τη Θεσσαλονίκη και τη επόμενη χρονιά επέδραμαν στην Ήπειρο, Θεσσαλία, Αττική και Εύβοια και κατέλαβαν τμήματα της Πελοποννήσου.
Επιπλέον, ρίχτηκαν στη θάλασσα, λεηλάτησαν τα νησιά του Αιγαίου και έφτασαν μέχρι την Κρήτη.
Όλες οι βόρειες και κεντρικές περιοχές των Βαλκανίων, βορείως του τεσσαρακοστού παράλληλου, απ’ τις Άλπεις ως τη Μαύρη Θάλασσα κι από την Αδριατική ως το Αιγαίο, κατέχονταν από τους Σλάβους.
Η Θεσσαλία, η Ήπειρος και οι δυτικές περιοχές της Πελοποννήσου κατοικούνταν πυκνά από Σλάβους.
Η εγκατάσταση Σλάβων στην Πελοπόννησο είναι ένα αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός. Φαίνεται ότι η κάθοδος σλαβικών ομάδων στον ελλαδικό χώρο αρχίζει ουσιαστικά μετά το 602, όταν κατέρρευσε το σύνορο του Δούναβη.
Δύο δεκαετίες αργότερα, οι Σλάβοι εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο, προτιμώντας κυρίως τις ορεινές και δυσπρόσιτες περιοχές της.
Ο εκσλαβισμός στο νότιο τμήμα της χερσονήσου είχε εξαπλωθεί σημαντικά και σε ορισμένες περιοχές ήταν ολοκληρωτικός.
Ο Ισίδωρος της Σεβίλλης, που ταξίδεψε στην ελληνική χερσόνησο δεν υπερέβαλλε καθόλου γράφοντας ότι στην αρχή της βασιλείας του Ηρακλείου «οι Σλάβοι πήραν την Ελλάδα από τους Ρωμαίους».
Ο προσκυνητής Willibald στο ταξίδι του για την Παλαιστίνη, μεταξύ του 723 – 728 πέρασε από τη Μονεμβασία που όπως αναφέρει «βρισκόταν στα χέρια των Σλάβων».
Αλλά και ο Κωνσταντίνος Ζ΄ Πορφυρογέννητος, ο βυζαντινός αυτοκράτορας γράφοντας το 934 και περιγράφοντας τη Πελοπόννησο δηλώνει ότι μετά τη μεγάλη πανούκλα του 746 – 747 «ολόκληρη η χώρα εκσλαβίστηκε και έγινε βαρβαρική».
Για ένα διάστημα λοιπόν τριών αιώνων οι Σλάβοι παρέμειναν ο κυρίαρχος πληθυσμός (προσοχή: κυρίαρχος πληθυσμός όσον αφορά τον διοικητικό έλεγχο και όχι πληθυσμιακά!) στην ελληνική χερσόνησο και είναι βέβαιο ότι επηρέασαν το εθνογραφικό τοπίο της περιοχής.
Δεν είχαν έρθει ως “φοιδεράτοι” όπως οι Γότθοι επιδιώκοντας μια μόνιμη και υποδεέστερη θέση.
Είχαν έρθει ως εισβολείς αποφασισμένοι να κατακτήσουν.
==================================
Οποιαδήποτε άποψη κι αν διατηρούμε για την εθνική προέλευση των κατοίκων της νεώτερης Ελλάδας κι οποιαδήποτε θέση κι αν παίρνουμε στην εμπαθή θέση και σφοδρή συζήτηση που ξεσήκωσε ο ισχυρισμός, που διατύπωσε τη δεκαετία του 1830 ο Γερμανός ακαδημαϊκός Φαλμεράγιερ,
ότι οι σημερινοί Έλληνες είναι βασικά σλαβικής και αλβανικής καταγωγής, αυτό είναι σίγουρα πέρα από κάθε αμφισβήτηση:
===================================
οι σλαβικές φυλές που στα πρώτα μεσαιωνικά χρόνια είχαν εποικήσει ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα, άρχισαν να χάνουν τη πολιτική τους ανεξαρτησία και την εθνική τους ταυτότητα από τα τέλη του 9ου αιώνα.
Η αφομοίωσή τους προκλήθηκε απ’ την ενσωμάτωσή τους στον θεσμό των θεμάτων, απ’ την αποδοχή του ελληνικού χριστιανισμού και απ’ τη γοητεία που ασκούσε πάνω τους το ανώτερο κύρος του Βυζαντίου και ο ελληνικός πολιτισμός.
Παρά τη συνεχιζόμενη αντίσταση απομονωμένων σλαβικών θυλάκων – ιδιαίτερα στις ορεινές περιοχές της Πελοποννήσου – η διαδικασία αφομοίωσης δεν έχασε ποτέ την ορμή της μετά τα μέσα του 9ου αιώνα.
Αφού πρώτα υποτάχτηκαν, στη συνέχεια προσηλυτίστηκαν και τελικά εκπολιτίστηκαν απ’ το Βυζάντιο,
οι Σλάβοι των κεντρικών και νότιων περιοχών της Βαλκανικής, έγιναν Έλληνες!
Τα τρία στάδια σ’ αυτή τη διαδικασία απορρόφησης αποδόθηκαν με σαφήνεια σ’ ένα βυζαντινό κείμενο των αρχών του 10ου αιώνα, στο οποίο ο αυτοκράτορας Λέων ΣΤ΄ (886 – 912) αποδίδει φόρο τιμής στα επιτεύγματα του προκατόχου του Βασίλειου Α΄ (867 – 886): «Ο πατέρας μας, αιωνία του η μνήμη, ο Βασίλειος, ο αυτοκράτορας των Ρωμαίων, τους έπεισε (τους Σλάβους) να εγκαταλείψουν τα αρχαία έθιμά τους και, αφού τους έκανε Έλληνες και τους υπήγαγε στους κυβερνήτες σύμφωνα με το ρωμαϊκό πρότυπο και τους βάπτισε, τους ελευθέρωσε απ’ τη σκλαβιά στους ηγεμόνες τους και τους δίδαξε να πολεμούν τα έθνη που είναι εχθρικά προς τους Ρωμαίους».
Ενδεικτική βιβλιογραφία
Ostrogorski G. , Ιστορία του Βυζαντινού κράτους, Εκδ. Στέφανος Δ. Βασιλόπουλος
Α.Α. Vasiliev, Ιστορία της βυζαντινής αυτοκρατορίας, Εκδ. Πάπυρος
Dmitry Obolensky, Η βυζαντινή Κοινοπολιτεια, Εκδ. Βάνιας
Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, Βυζαντινή υψηλή στρατηγική 6ος – 11ος αιώνας, Εκδ. Ποιότητα
Πηγή:https://www.alfavita.gr/epistimi/260041_i-kathodos-ton-slabon-sta-balkania-kai-stin-ellada
Σλαβοι στην πελοποννησο το 1463
Σε ένα τουρκικό κατάστιχο περιέχονται ποσοτικά δεδομένα για τον πληθυσμό τής Πελοποννήσου τον 15ο αιώνα, που μας επιτρέπουν να σχηματίσουμε
μιά ιδέα για τους οικισμούς τής εποχής εκείνης, τουλάχιστον στη βορειοδυτική ζώνη τής Πελοποννήσου.
Πρόκειται για ένα αναλυτικό κατάστιχο τιμαρίων
(mufassal defter) τού 1461/1463, το οποίο αναφέρεται σ΄ ένα τμήμα τής σημερινής Αχαΐας και Ηλείας, μας δίνει δηλαδή μιά εικόνα τής περιοχής ακριβώς μετά την κατάκτηση τής χώρας από τους Τούρκους το 1460.
Το κατάστιχο αυτό σώζεται στη βιβλιοθήκη «Κύριλλος και Μεθόδιος» τής Σόφιας. (Βλ. P.
Assenova - R. Stojkov, Th. Kacori: «Prenoms, noms de famille et noms de localite dans le Nord-Ouest du Peloponnese vers la moitie du XVe siecle», Annuaire de l΄Universite de Sofia. Faculte des Philologies Slaves 68, αρ. 3, 1975, σελ. 213-297. Βλ. επίσης των ιδίων: «Oikonymes et anthroponymes du Peloponnese vers la moitie du XVe siecle», Actes du XVe Congres International des Sciences Onomatiques - Sofia, 1972- Ι, Sofia 1974, sel. 69-72).
(Σημείωση: Η Πελοπόννησος, είχε προ αιώνων ερημωθεί και εποικισθεί κυρίως από σλάβους.
Οι σλάβοι αυτοί, με την πάροδο των αιώνων -δεν εξελληνίστηκαν βέβαια, αλλά- εκρωμαίστηκαν (εκβυζαντινίστηκαν), δηλαδή τούς επιβλήθηκε η επίσημη γλώσσα τής ανατολικής αυτοκρατορίας (ελληνικά) και η επίσημη θρησκεία (ορθοδοξία).
Εκβυζαντινισμένοι -ελληνόφωνοι πλέον και χριστιανοί- σλάβοι είναι στην πλειοψηφία τους οι "έλληνες", που συναντάμε ειδικά στην Πελοπόννησο τούς επόμενους αιώνες και καταχρηστικά τους αποκαλούμε έλληνες.
Το σωστότερο θα ήταν να τούς αποκαλούσαμε απλά ελληνόφωνους, διότι έτσι δημιουργείται η ψευδαίσθηση τής αρχαιοελληνικής δήθεν καταγωγής τους).
Σλάβοι στη βυζαντινή Πελοπόννησο
Εζερίτες και Μηλιγγοί: Οι Σλάβοι της Πελοποννήσου
δύο από τα σλαβικά φύλα, που εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο τον 8ο αιώνα και την ιστορία τους.
Η εγκατάσταση Εζεριτών και Μηλιγγών στην Πελοπόννησο
Το 746-747, επιδημία χολέρας προερχόμενη από τη Σικελία και την Καλαβρία, εξόντωσε μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Κωνσταντινούπολης, της ηπειρωτικής Ελλάδας, των νησιών και άλλων περιοχών της βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Το 755, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε’, ο επονομαζόμενος Κοπρώνυμος, έφερε στην Κωνσταντινούπολη κατοίκους από την Ελλάδα (συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της Πελοποννήσου) και τα νησιά, για να αυξήσει τον πληθυσμό της που είχε μειωθεί αισθητά.
Εκείνη την εποχή φαίνεται ότι οι Στρυμόνιοι και οι Παγασαίοι Σλάβοι, όπως γράφει ο Καρλ Χοπφ, βρήκαν την ευκαιρία να καταλάβουν κάποιες περιοχές της βυζαντινής αυτοκρατορίας, στη Βόρειο Ελλάδα και τη Θεσσαλία.
Τότε, πιθανότατα, οι Εζερίτες και οι Μηλιγγοί φτάνουν και εγκαθίστανται στην Πελοπόννησο.
Οι Εζερίτες, που η ονομασία τους προέρχεται από τη λέξη έζερον= έλος, εγκαταστάθηκαν κυρίως στο ανατολικό τμήμα της Λακωνίας, από την πεδιάδα του Έλος μέχρι το ακρωτήριο Μαλέας.
Κάποιοι απ’ αυτούς εγκαταστάθηκαν στην Αχαΐα, στην περιοχή που ονομάζεται σήμερα Νεζερά και βρίσκεται εκεί που «συναντιώνται» ο Ερύμανθος με το Παναχαϊκό Όρος, στην άνω κοιλάδα του ποταμού Πείρου.
Ζούσαν νομαδικό βίο και ήταν αποκομμένοι από τον ντόπιο πληθυσμό.
Οι Μηλιγγοί, εγκαταστάθηκαν στις δυτικές πλαγιές του Ταΰγετου.
Τόσο οι Εζερίτες όσο και οι Μηλιγγοί, απέφευγαν τις πεδινές περιοχές.
Διατηρούσαν τη θρησκεία, τη γλώσσα, την κοινωνική οργάνωση σε πατριές (zadrugas) και τον νομαδικό βίο.
Με τους τοπικούς πληθυσμούς, ερχόταν σε επαφή μόνο για τις απαραίτητες συναλλαγές και τις ανάγκες των ποιμνίων τους.
Η πρώτη εξέγερση Εζεριτών και Μηλιγγών, έγινε το 783.
Τότε στάλθηκε εναντίον τους ο «πατρίκιος και λογοθέτης του οξέος δρόμου» Σταυράκιος, ο οποίος τους κατατρόπωσε και τους περιόρισε στις πλαγιές του Ταΰγετου. «…εισήλθε δε και εν Πελοποννήσω και πολλήν αιχμαλωσίαν και λάφυρα ήγαγε τη Ρωμαίων βασιλεία», γράφει χαρακτηριστικά ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος.
Η πολιορκία της Πάτρας, έγινε στα χρόνια του αυτοκράτορα Νικηφόρου Α’ (802-811).
Ο Βλάσης Φειδάς την τοποθετεί το 805, ο Περικλής Ζερλέντης, στηριζόμενος στον Κωνσταντίνο τον Πορφυρογέννητο, το «Χρονικόν της Μονεμβασίας» και το σημείωμα του Καισαρείας Αρέθα το 807 και ο Καρλ Χοπφ, το 811.
Οι Εζερίτες «τας των γειτόνων οικίας των Γραικών εξεπόρθουν και εις αρπαγήν ετίθεντο, έπειτα κατά των οικητόρων της των Πατρών ορμήσαντες πόλεως τα προ του τείχους πεδία κατεστρέφοντο και ταύτην επολιόρκουν, μεθ’ εαυτών έχοντες και Αφρικανούς και Σαρακηνούς» (Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος).
Πραγματικά, στα χρόνια του Νικηφόρου, συγκεκριμένα το 807, Σαρακηνοί επιτέθηκαν στα νησιά μεταξύ των οποίων και τη Ρόδο και έσπευσαν να συνδράμουν τους Σλάβους που πολιορκούσαν την Πάτρα.
Οι κάτοικοι της Πάτρας, ζήτησαν τη βοήθεια του αυτοκρατορικού στρατηγού που είχε έδρα την Κόρινθο.
Ωστόσο χωρίς τη βοήθειά του και χάρη στη θαυματουργή παρέμβαση του Αγίου Ανδρέα, κατάφεραν να αποκρούσουν τη σλαβική επίθεση.
Για να καταστείλει οριστικά τη σλαβική εξέγερση στην Πελοπόννησο, στάλθηκε από την Κωνσταντινούπολη ο Λέων Σκληρός, ο οποίος κατατρόπωσε τους Σλάβους.
Ο αυτοκράτορας Νικηφόρος, προήγαγε την αρχιεπισκοπή Πατρών σε μητρόπολη και όρισε για τους στασιαστές Σλάβους φορολογική επιβάρυνση για την οικονομική ενίσχυση του ναού του Αγίου Ανδρέα της Πάτρας.
Μάλιστα, σύμφωνα με τον Καρλ Χοπφ ο οποίος τοποθετεί την αναβάθμιση της αρχιεπισκοπής Πατρών σε μητρόπολη μεταξύ 898 και 912, με «εντολή του Νικηφόρου, οι υπόδουλοι Σκλαβηνοί δόθηκαν ως δούλοι στην εκκλησία της Πάτρας».
Νέες εξεγέρσεις Εζεριτών και Μηλιγγών
Στα χρόνια του αυτοκράτορα Θεόφιλου (829-842), εξεγέρθηκαν οι Εζερίτες και οι Μηλιγγοί του Ταΰγετου στασίασαν.
Ο αυτοκρατορικός στρατηγός της Πελοποννήσου Ιωάννης Πρωτεύων, ενημέρωσε τον αυτοκράτορα «ότι αποστατήσαντες ου πείθονται ούτε στρατηγώ, ούτε βασιλική κελεύσει υπείκουσιν…».
Στάλθηκε τότε στην Πελοπόννησο ο στρατηγός Κρινίτης Αροτράς, ο οποίος από τον Μάρτιο του 921 «κατακαύσας τα θέρη (=τη σοδειά) αυτών και ληισάμενος πάσαν την γην αυτών (=την ερήμωσε) έσχεν αυτούς ανθισταμένους (=αντιστεκόμενους) και αντέχοντας μέχρι του μηνός Νοεμβρίου», κατάφερε να τους υποτάξει.
Επιβλήθηκε τότε στους μεν Εζερίτες φόρος 600 νομίσματα, στους δε Μηλιγγούς 540 ετησίως.
Όταν όμως στάλθηκε στρατηγός στην Πελοπόννησο ο πρωτοσπαθάριος Βάρδας Πλατυπόδης και στασίασε μαζί με άλλους πρωτοσπαθάριους και άρχοντες κατά του αυτοκράτορα Ρωμανού Α’, διώχθηκε από τους στασιαστές ο πρωτοσπαθάριος Λέοντας Αγέλαστος από την Πελοπόννησο και οι Εζερίτες και οι Μηλιγγοί ζήτησαν να σταματήσουν να καταβάλλουν τους πρόσθετους φόρους που τους είχαν επιβληθεί.
Ο Ρωμανός, φοβούμενος μήπως οι Σλάβοι συμπράξουν με τους στασιαστές και επαναστατήσουν, δέχτηκε το αίτημά τους και με χρυσόβουλο επανέφερε τους φόρους στα προηγούμενα ποσά.
Αυτή είναι και η τελευταία φορά που Εζερίτες και Μηλιγγοί δημιούργησαν προβλήματα στην αυτοκρατορία.
Από τον 10ο αιώνα, ο Όσιος Νίκων ο «Μετανοείτε», κάνει προσπάθειες για τον εκχριστιανισμό των, ειδωλολατρών ως τότε, Σλάβων της Πελοποννήσου.
Οι προσπάθειες συνεχίζονται συστηματικότερα τον 11 αιώνα, οπότε Εζερίτες και Μηλιγγοί εκχριστιανίζονται και αφομοιώνονται σταδιακά από τους ελληνικούς πληθυσμούς της Πελοποννήσου.
Μάλιστα, στα χρόνια της φραγκοκρατίας (13ος-14ος αιώνας), τα απείθαρχα και αξιόμαχα σλαβικά φύλα του Ταΰγετου, συνεργάζονται με τους ντόπιους εναντίον των Φράγκων τους οποίους θεωρούν κοινή απειλή.
Οι Φράγκοι ηγεμόνες, αναγκάζονται να χτίσουν κάστρα, για να ελέγχουν τους αδούλωτους Μανιάτες, τους Τσάκωνες και τους Μηλιγγούς.
Ένα από αυτά, είναι το κάστρο του Λεύκτρου (γαλλ. Beaufort= Ωραιοκόκαστρο), στη δυτική μεσσηνιακή Μάνη, κοντά στο σημερινό χωριό Στούπα Μεσσηνίας.
Ένα άλλο, το κάστρο της Μεγάλης Μαΐνης, δεν είναι απόλυτα βέβαιο πού βρισκόταν. Χτίστηκε γύρω στο 1248-1250, από τον Γοδεφρείδο Βιλεαρδονίνο, για να ελέγχει τους Μηλιγγούς.
Και βέβαια, τότε χτίστηκε (1249) και το κάστρο του Μυστρά από τον Γοδεφρείδο Βιλεαρδουίνο, επίσης για τον έλεγχο των Μηλιγγών.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, θέλοντας να εντάξει τους Εζερίτες και τους Μηλιγγούς ευκολότερα στους Κόλπους της ορθόδοξης Εκκλησίας, το 1082 προήγαγε την επισκοπή Λακεδαιμονίας σε μητρόπολη, ενώ το ίδιο έτος ίδρυσε και την επισκοπή Εζερών (J. Miklosich et I. Muller “Acta et Diplomata Craeca medii aevi sacra et profana”, 1860).
Αναφορές για την επισκοπή Εζερών, έχουμε ως το 1309-1315.
Τότε, επίσκοπός της ήταν ο Βασίλειος Ανατολικός, ενώ μητροπολίτης Λακεδαιμονίας ήταν ο Νικηφόρος Μοσχόπουλος.
Έκτοτε δεν γνωρίζουμε τι απέγινε η επισκοπή αυτή.
Το πιθανότερο είναι, ότι υποβαθμίστηκε σε πατριαρχική εξαρχία.
Τελευταίες αναφορές για τους Μηλιγγούς, έχουμε τον 15ο αιώνα από τον Κανανό Λάσκαρη, ο οποίος αναφέρεται στους Ζυγιώτες, απογόνους των Μηλιγγών, που μιλούσαν σλαβικά.
Ο Σπυρίδων Λάμπρος, ταυτίζει τον Κανανό Λάσκαρη με τον Ιωάννη Κανανό, που έγραψε για την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τον Μουράτ (1422).
Απομεινάρια Εζεριτών και Μηλιγγών στον Μοριά
Όπως γράφει ο Περικλής Ζερλέντης, οι μεν Εζερίτες δεν άφησαν κανένα ίχνος στην περιοχή του Ταΰγετου.
Λίμνες που θυμίζουν τους Σλάβους αυτούς πάντως, υπάρχουν σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Οζερός στην Αιτωλοακαρνανία, Νεζερός(γνωστότερη ως Ζαραβίνα στο Πωγώνι του νομού Ιωαννίνων) και πιθανότατα και η Ζηρός του νομού Πρεβέζης.
Αντίθετα οι Μηλιγγοί «άφησαν» κάποια τοπωνύμια.
Ο Ζυγός του Μελιγγού, ο Δρόγγος του Μελιγγού και ο Δρόγγος των Σκλαβών είναι μερικά από αυτά.
Η χώρα όπου κατοικούσαν λεγόταν Σκλαβικά και Σκλαβωνία.
Κοντά στο Άστρος βρίσκονται τα Καλύβια της Μελιγγής, ενώ ο Γεώργιος Φραντζής, στο «Χρονικόν», μνημονεύει τη λακωνική πόλη Μελίγον.
Τέλος, το 1612 από επιστολή του πατριάρχη Νεόφυτου, πληροφορούμαστε για το μοναστήρι της Παναγίας της Ελεούσης, που βρισκόταν στην (τότε επαρχία) Ναυπλία, κοντά στην κώμη Μελιγούν.
Σλάβοι και δυτικοί ιστορικοί, προσπάθησαν να εκμεταλλευθούν τους, αναμφισβήτητους αυτούς εποικισμούς, οι μεν για να τονίσουν την κυριαρχία τους στον ελλαδικό χώρο, οι δε (βλ. Φαλμεράιερ), για να αμφισβητήσουν την αμιγή συνέχεια του ελληνισμού σε αυτόν.
Η έλλειψη μαρτυριών στη νότια Ελλάδα, η φράση του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου «εσκλαβώθη η χώρα πάσα και γέγονε βάρβαρος» και η επιστολή του πατριάρχη Νικόλαου Γραμματικού (1084-1111), στην οποία αναφέρει ότι οι Σλάβοι για 218 έτη είχαν αποσπάσει την Πελοπόννησο από την βυζαντινή κυριαρχία, ήταν πρόσθετα βέλη στη φαρέτρα με τα επιχειρήματα των ιστορικών αυτών
Ωστόσο, η μελέτη των τοπωνυμίων του Μοριά και οι αποσπασματικές βυζαντινές ιστορικές πηγές, αποδεικνύουν ότι οι σλαβικοί εποικισμοί έγιναν μόνο στις ορεινές περιοχές.
Οι Εζερίτες και οι Μηλιγγοί όπως είδαμε έμειναν αποκομμένοι από τον ντόπιο πληθυσμό και οι ανταρσίες τους, καταπνίγηκαν εύκολα από τους Βυζαντινούς.
Οι δε Φράγκοι, που από το 1205 κυριάρχησαν σε μεγάλο μέρος της Πελοποννήσου, δεν κάνουν καμία αναφορά σε Σλάβους στα χρονικά τους, παρά μόνο σε:" Έλληνες".
Εζερίτες και Μηλιγγοί: Οι Σλάβοι της Πελοποννήσου
Πηγές: Περικλής Γ. Ζερλέντης, «ΜΗΛΙΓΓΟΙ ΚΑΙ ΕΖΕΡΙΤΑΙ ΣΛΑΒΟΙ ΕΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΩ», Ερμούπολη Σύρου 1922, ΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΟΤΗ ΚΑΡΑΒΙΑ, 2000.
ΚΑΡΛ ΧΟΠΦ, «ΟΙ ΣΛΑΒΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ», ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΒΑΝΗ,ΑΘΗΝΑ 1995.
Σλάβικες λέξεις, ονόματα και τοπωνύμια στην Ελλάδα
https://elefthero.net/viewtopic.php?t=4522
Τα τοπωνύμια της Ελλάδας και η προέλευσή τους
Σλάβικες λέξεις, ονόματα και τοπωνύμια στην Ελλάδα
Αυτό είναι δουλειά των γονέων σου.
Re: Σλάβικες λέξεις, ονόματα και τοπωνύμια στην Ελλάδα
από Freisinniger » 2
Aber hoff doch mal, die Geistererscheinung ab und an.
Re: Σλάβικες λέξεις
ονόματα και τοπωνύμια
στην Ελλάδα
από Adminović » 30 Ιούλ 2016, 09:52
Re: Σλάβικες λέξεις, ονόματα και τοπωνύμια στην Ελλάδα
από Freisinniger » 3
Aber hoff doch mal, die Geistererscheinung ab und an.
από Adminović » 31 Ιούλ 2016, 07:20
========================================================================
https://sarantakos.wordpress.com/2013/09/11/100slav/
100 ελληνικές λέξεις σλαβικής προέλευσης
Πριν από μερικούς μήνες είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο στο οποίο απαριθμούνταν 220 ελληνικές λέξεις τουρκικής προέλευσης «που χρησιμοποιούμε καθημερινά». Τον κατάλογο εκείνον δεν τον είχα καταρτίσει εγώ, κυκλοφορούσε στο Διαδίκτυο απ’ όπου τον πήρα και, όπως έγραψα άλλωστε, είχε αρκετά λάθη, ωστόσο το λημματολόγιο μού είχε φανεί αρκετά καλό τουλάχιστον για μια πρώτη συζήτηση του θέματος. Η τουρκική είναι μια από τις βασικότερες πηγές δανείων της ελληνικής, αλλά όχι η μόνη και μάλλον όχι η σημαντικότερη ποσοτικά -σε ένα σημερινό λεξικό, οι λέξεις ιταλικής/βενετικής προέλευσης πρέπει να είναι περισσότερες, ενώ οι δάνειες λέξεις αγγλικής προέλευσης κατά πάσα πιθανότητα θα τις ξεπεράσουν αργά ή γρήγορα.
Στο σημερινό άρθρο παραθέτω δάνεια μιας σαφώς ολιγομελέστερης κατηγορίας, δηλ. τα δάνεια σλαβικής προέλευσης (από ρωσικά, βουλγαρικά, σερβικά κτλ.) Όπως θα δείτε, οι λέξεις αυτές είναι πολύ λιγότερες, με αποτέλεσμα οι 100 λέξεις του σημερινού καταλόγου να είναι κατά μέσον όρο πολύ λιγότερο συχνές από τις 220 λέξεις τουρκικής προέλευσης.
Τον κατάλογο τον έφτιαξα με αποδελτίωση του ετυμολογικού λεξικού Μπαμπινιώτη και των ετυμολογικών πληροφοριών του Λεξικού της Κοινής Νεοελληνικής, προσθέτοντας και μερικές ιδιωματικές λέξεις που είχα συμπεριλάβει στις (366 τον αριθμό) «Λέξεις που χάνονται», το προπέρσινο βιβλίο μου.
Να σημειωθεί ότι για προέλευση λογαριάζω τη γλώσσα από την οποία μπήκε η λέξη στα ελληνικά. Έτσι, δεν υπολογίζω στον κατάλογο το βαμπίρ, που έχει μεν σλαβική αρχή αλλά εμείς το πήραμε από τα γαλλικά, ενώ υπολογίζω την τσέργα, που είναι αντιδάνειο λατινογενές, αλλά μπήκε στην ελληνική γλώσσα από τα σερβικά -και είναι και το μοναδικό αντιδάνειο του καταλόγου. Παρόμοια περίπτωση είναι και η λ. βλάχος, που εμείς την πήραμε από σλάβικη γλώσσα, εχει όμως τρομακτικά ενδιαφέρουσα ιστορία που πρέπει κάποτε να γράψω (ανεβαίνουν τα χρέη του ιστολογίου…)
Ο κατάλογος χωρίζεται σε τρία μέρη. Καταρχάς, έχουμε τις γενικές λέξεις σλαβικής προέλευσης:
- ασβός
- βάβω/μπάμπω
- βαγένι
- βάλτος
- βαρδάρης
- βερβερίτσα
- βίδρα
- βίτσα
- βλάχος
- βοεβόδας
- βολοδέρνω [κατά το ΛΚΝ μόνο, ο Μπαμπινιώτης παράγει τη λέξη από τον βώλο του χώματος]
- βρικόλακας
- γιάφκα
- γκλάβα
- γκλαβανή [η καταπακτή]
- γκορτσιά
- γουστερίτσα
- ζαβλακώνομαι [κατά Μπαμπινιώτη μόνο, το ΛΚΝ παράγει από ζαβώνω+βλακώνω]
- ζαλίκι [φορτίο, και ρ. ζαλικώνω/ζαλώνω]
- ζούζουλο [ζωύφιο]
- καρβέλι
- κλούβιος [κατά ΛΚΝ, ο Μπαμπινιώτης εκφράζει επιφυλάξεις]
- κόρα
- κόσα [γεωργικό κοπτικό εργαλείο]
- κοτσάνι [ο Μπαμπινιώτης θεωρεί πως είναι τουρκικό δάνειο, πιθανώς σλαβικής απώτερης αρχής]
- κοτσίδα [ο Μπαμπινιώτης δίνει ελληνική ετυμολογία]
- κουνάβι
- κούρκος
- κουρνιάζω
- κουτάβι
- λακκούβα [με παρετυμολογία προς τον λάκκο]
- λόγγος
- λούτσα [κατά Μπαμπινιώτη είναι αλβανικό δάνειο]
- μαγούλα
- μαζούτ [το ΛΚΝ το θεωρεί δάνειο από αγγλ. ή γαλλικά, ρωσικής αρχής]
- μόρα
- μουντός
- μπαλαμούτι
- μπάρα [με τη σημασία ‘λάκκος με νερά, λιμνούλα’]
- μπέμπελη
- μπουχός
- μπράτιμος
- μπροστέλα [με παρασύνδεση με τη λέξη ‘μπροστά’]
- ντόμπρος
- πάπρικα
- πέστροφα [παρετυμ. σύνδεση με το «επιστρέφω»]
- πλάβα [βάρκα λιμνίσια χωρίς καρίνα]
- πογκρόμ
- πρόγκα
- ραβάνι [το ρυθμικό βάδισμα αλόγου, ο πλαγιοτροχισμός]
- ραβασάκι
- ρεκάζω
- ρήσος [ο λύγκας]
- ρούχο
- σανός
- σβάρνα
- σέμπρος
- στούμπος
- τζόρας
- τραντάζω [ο Μπαμπινιώτης δίνει και ελληνική εκδοχή]
- τρόικα
- τσαντίλα [το αραιοφαμένο σακούλι]
- τσάρος
- τσέλιγκας
- τσίπα
- τσίτσα [ξύλινο δοχείο για κρασί]
- χουγιάζω
Ως εδώ ο κατάλογος έχει 67 λέξεις, που τις λέω «γενικές» γιατί τις πήρα από δύο μεγάλα γενικά λεξικά. Συμπληρώνω τώρα με 20 λέξεις που θα μπορούσαμε να τις πούμε «πολιτισμικές», με την έννοια ότι αναφέρονται ειδικά σε πρόσωπα και πράγματα σλαβόφωνων χωρών. Βέβαια, και στον πρώτο κατάλογο υπάρχουν κάποιες λέξεις που μπορούν να θεωρηθούν τέτοιες (τσάρος κτλ.) αλλά χρησιμοποιούνται και εγχώρια. Οι λέξεις αυτές θα μπορούσαν να είναι περισσότερες. Διάλεξα 20 για να βγει 100 ο τελικός αριθμός. Φυσικά για κάποιες από αυτές είναι υποκειμενικό αν θα καταταγούν στον ένα ή στον άλλο κατάλογο.
- αγκιτάτορας
- βότκα
- ιντελιγκέντσια
- κνούτο
- κολεκτίβα
- κολχόζ
- κουλάκος
- μενσεβίκος
- μουζίκος
- μπολσεβίκος
- νομενκλατούρα
- ντιρεκτίβα
- περεστρόικα
- πιροσκί
- προβοκάτσια
- ρούβλι
- σαμοβάρι
- σοβιέτ
- σπούτνικ
- φράξια
Όπως βλέπετε, κάμποσες από αυτές τις λέξεις είναι λατινογενείς (ιντελιγκέντσια, νομενκλατούρα κτλ.) αλλά εμείς τις πήραμε από τα ρώσικα όπως δείχνει η κατάληξη. Ξαναλέω, θα μπορούσα εύκολα να συμπεριλάβω άλλες τόσες λέξεις -τελευταία στιγμή έσβησα τον αταμάνο και τη γκλάσνοστ για να βγει στρογγυλό το νούμερο.
Το οποίο βγαίνει στρογγυλό επειδή θα προσθέσω και 13 ιδιωματικές λέξεις από τις «Λέξεις που χάνονται», διότι αν δεν παινέψεις το βιβλίο σου ο εκδότης δεν θα το επανεκδώσει.
- αστρέχα [το γείσο της στέγης]
- βεδούρι [ξύλινο δοχείο για το γάλα]
- γράνα [χαντάκι]
- γρεντιά [ξύλινο δοκάρι]
- καρούτα [ποτίστρα για τα ζώα]
- καρτόφι [πατάτες στα ποντιακά]
- καστραβέτσι [αγγούρι]
- μισίρκα [γαλοπούλα στα σερρέικα]
- οβορός [περιφραγμένη αυλή]
- πλόσκα [ξύλινο φλασκί]
- σμερδάκι [χαμοδράκι, είδος ξωτικού]
- σουβάλα [φυσικός ταμιευτήρας νερού]
- τσέργα [βελέντζα]
Και για να ολοκληρώσουμε τη δουλειά μας, ενοποιούμε τους τρεις πίνακες σε έναν και έχουμε 100 ελληνικές λέξεις σλαβικής προέλευσης:
- αγκιτάτορας
- ασβός
- αστρέχα [το γείσο της στέγης]
- βάβω/μπάμπω
- βαγένι
- βάλτος
- βαρδάρης
- βεδούρα [ξύλινο δοχείο για το γάλα]
- βερβερίτσα
- βίδρα
- βίτσα
- βλάχος
- βοεβόδας
- βολοδέρνω [κατά το ΛΚΝ μόνο, ο Μπαμπινιώτης παράγει τη λέξη από τον βώλο του χώματος]
- βότκα
- βρικόλακας
- γιάφκα
- γκλάβα
- γκλαβανή [η καταπακτή]
- γκορτσιά
- γουστερίτσα
- γράνα [χαντάκι]
- γρεντιά [ξύλινο δοκάρι]
- ζαβλακώνομαι [κατά Μπαμπινιώτη μόνο, το ΛΚΝ παράγει από ζαβώνω+βλακώνω]
- ζαλίκι [φορτίο, και ρ. ζαλικώνω/ζαλώνω]
- ζούζουλο [ζωύφιο]
- ιντελιγκέντσια
- καρβέλι
- καρούτα [ποτίστρα για τα ζώα]
- καρτόφι [πατάτες στα ποντιακά]
- καστραβέτσι [αγγούρι]
- κλούβιος [κατά ΛΚΝ, ο Μπαμπινιώτης εκφράζει επιφυλάξεις]
- κνούτο
- κολεκτίβα
- κολχόζ
- κόρα
- κόσα [γεωργικό κοπτικό εργαλείο]
- κοτσάνι [ο Μπαμπινιώτης θεωρεί πως είναι τουρκικό δάνειο, πιθανώς σλαβικής απώτερης αρχής]
- κοτσίδα [ο Μπαμπινιώτης δίνει ελληνική ετυμολογία]
- κουλάκος
- κουνάβι
- κούρκος
- κουρνιάζω
- κουτάβι
- λακκούβα [με παρετυμολογία προς τον λάκκο]
- λόγγος
- λούτσα [κατά Μπαμπινιώτη είναι αλβανικό δάνειο]
- μαγούλα
- μαζούτ [το ΛΚΝ το θεωρεί δάνειο από αγγλ. ή γαλλικά, ρωσικής αρχής]
- μενσεβίκος
- μισίρκα [γαλοπούλα στα σερρέικα]
- μόρα
- μουζίκος
- μουντός
- μπαλαμούτι
- μπάρα [με τη σημασία ‘λάκκος με νερά, λιμνούλα’]
- μπέμπελη
- μπολσεβίκος
- μπουχός
- μπράτιμος
- μπροστέλα [με παρασύνδεση με τη λέξη ‘μπροστά’]
- νομενκλατούρα
- ντιρεκτίβα
- ντόμπρος
- οβορός [περιφραγμένη αυλή]
- πάπρικα
- περεστρόικα
- πέστροφα [παρετυμ. σύνδεση με το «επιστρέφω»]
- πιροσκί
- πλάβα [βάρκα λιμνίσια χωρίς καρίνα]
- πλόσκα [ξύλινο φλασκί]
- πογκρόμ
- προβοκάτσια
- πρόγκα
- ραβάνι [το ρυθμικό βάδισμα αλόγου, ο πλαγιοτροχισμός]
- ραβασάκι
- ρεκάζω
- ρήσος [ο λύγκας]
- ρούβλι
- ρούχο
- σαμοβάρι
- σανός
- σβάρνα
- σέμπρος
- σμερδάκι [χαμοδράκι, είδος ξωτικού]
- σοβιέτ
- σουβάλα [φυσικός ταμιευτήρας νερού]
- σπούτνικ
- στούμπος
- τζόρας
- τραντάζω [ο Μπαμπινιώτης δίνει και ελληνική εκδοχή]
- τρόικα
- τσαντίλα [το αραιοφαμένο σακούλι]
- τσάρος
- τσέλιγκας
- τσέργα [βελέντζα]
- τσίπα
- τσίτσα [ξύλινο δοχείο για κρασί]
- φράξια
- χουγιάζω
========================================================================
https://el.wiktionary.org/wiki/
Προέλευση λέξεων από σλαβικές γλώσσες (νέα ελληνικά)
| Γλώσσα: Νέα ελληνικά » Ετυμολογία » Προέλε |
Η προέλευση των λέξων από γλώσσα σε γλώσσα έως την απώτατη αρχή τους με κάθε είδος ετυμολογικής σχέσης.
Υποκατηγορίες
Αυτή η κατηγορία έχει τις ακόλουθες 2 υποκατηγορίες, από 2 συνολικά.
Σελίδες στην κατηγορία "Προέλευση λέξεων από σλαβικές γλώσσες (νέα ελληνικά)"
Αυτή η κατηγορία περιέχει τις ακόλουθες 142 σελίδες, από 142 συνολικά.
Β
Κ
Μ
Τ
Ω
========================================================================
https://sites.google.com/site/ddstamatopoulos/ellenika-epitheta-slabikes-arches
ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΙΘΕΤΑ ΣΛΑΒΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ
ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ Συνεχίζοντας την ενημέρωση των πολυπληθών ελληνομαθών φίλων σε παγκόσμιο επίπεδο κοινοποιούμε ελληνικά επώνυμα που έχουν ρίζα σλαβική και παρακαλούμε για την προσεχτική ανάγνωσή τους. Τα επώνυμα ανήκουν σε προγονούς των σημερινών ελλήνων και είναι άσχετα με τους χαρακτήρες των σημερινών.
* Ακοβίτης < Akovο, κορμός δέντρου ή βαρέλι 50 λίτρων (Βογ. 16 α΄.) Υπάρχει η πιθανότητα το τοπωνύμιο να προέρχεται από τουρκ. λέξη ak, “λευκός ” και τη σλαβική κατάληξη – ova (=χωριό) = “Λευκοχώρι.” (Vasmer,Messinia”) Γιάκας < jak, δυνατός, Γιάκης (Τρ. 79) Γκλαβάνης < (glava, κεφάλι) (Τρ. 79) Δέρβος < drvo, δέντρο (Τρ. 79) Ζέλης < selje, λάχανο (Τρ. 79) Ζολώτας < zoloto, χρυσάφι (Τρ. 79) Ζώρας < zora, αυγή (Αυγέρης, αυγερινός). (Τρ. 79) Καμμένος < kamen, λίθος-πέτρα, Καμμενοπουλος (Τρ. 79) Κάντζιας < kandzia, νύχι γερακιού (Τρ. 79) Κάτσαρης < kacar, καδοποιός-βαρελοποιός, Κατσαράκης, Κατσαρέας (Τρ. 79) Κούγιας < kuja, πεταλωτής (Τρ. 79) Κούγιας < kuja, σκύλα. (Τρ. 79) Κουτουμάνος < kuta, το κουτάβι + επίθημα - μάνος, παχουλός σαν κουτάβι (Βογ.267 β΄.) Κουτσαβά(η) το πωνύμιο < Kucova, «σκυλότοπος». Κουτσαβίτης < ορθόν Κουτσοβίτης, ( επώνυμα: Σπάρτη, Πύλος < Google )< Κούτσοβα (Όχι Κουτσαβά) < σλαβ. ( Kuca = σκύλος, μολοσσός) + κατάλ, - οβα (- ova) , περιοχή σκύλων μολοσσών, όταν εγκαταστάθηκαν οι μέτοικοι σλάβοι στην περιοχή (Βογ. 267β΄), Κούτσης. Κρέστας < krst, σταυρός > Σταύρος > τοπων. Κρέσταινα (η). Κριμπάς < grb, καμπούρα (Τρ. 79) Λούτσος < luc, δαδί (Τρ. 79) Μάτσας < mac, ξίφος (Τρ. 79) ή < maca, γατούλα (Τρ. 79) ή < τουρκ. maça, το «μπαστούνι» της τράπουλας (Τρ. 79) Μάτσικας < macka, γάτα (Τρ. 79) Μπελογιάννης < Μπέλος < επιθ. bel, ασπρομάλλης + Γιάννης Μπελόκος < Μπέλος < επιθ. bel, ασπρομάλλης (Τρ. 79) Μπελόκας < bel + καταλ. - oka , άσπρος, Μπέλης, Μπελίτσος, κ. εξελλην. Βέλης, Βέλλας, Βέλος (Τρ. 79) Μπίκας < bik ταύρος, Μπικέλας > Βικέλας Τρ. 79) Μπομπολέτης < pobοleti, φιλάσθενος (Βογ. 461β΄) Μπούρας < bura, τρικυμία, θύελλα, μπόρα (Τρ. 80) Μπούρας < αρβαν. = άνδρας, Μπουρίκας, Μπουρής ( Τρ. 80) Μπράτης < brat, αδελφός, και ίσως, Πράτης (Τρ. 80) Πάικος < pajak, αράχνη (Κοζ. 206). Πάικος < Πάνος στην Πελοπόννησο. Πήλιουρας < Πίλιουρας < biljur, κρύσταλλο, κρυστάλλινος (Τρ. 80) Πόδας < pod, δάπεδο, πάτωμα ( Βογ. 463β΄) Ποδοχωρίτης < Ποδογορά < podgora, τόπος στους πρόποδες βουνού (Βογ. 464α΄) Πολιανίτης < χωριό. Πολιανή Μεσσηνίας < Πολιάνα < Poljana, πεδιάδα, λιβάδι σε κορυφή βουνού. (Βογ. 480α΄) Ραβάνης < revan, είδος περπατησιάς (των υποζυγίων) (Τρ. 80) Ραγκαβης < rqkavu, χειροδύναμος (Τρ. 80) Ράδος < Ράντος < rad, πρόθυμος, εύχαρις, Ραδιώτης < χωριό, «Ράδου» (του) (Τρ. 80) Ράιος < Ράγιος < raj ή rajo, παράδεισος (Κοζ. 219) Ρέπας < rep, ουρά (ζώου) (Τρ. 80) Ρούκας < ruka χερι, παλάμη, Ρούκης > επιθ. αρούκατος , αυτός που δίνει σφαλιάρες και χτυπάει αρούκατα (Τρ. 80) Σάπκας < sapka, κουκούλα, πηλίκιο. > επαγγ. επών. Σαπκαράς (Τρ. 80) Σβάρνας < σβάρνα < barna, βολοτρίφτης (Κοζ. 224) > Βάρναλης. Σούρλας < surla, προβοσκίδα ή φλογερά (Τρ. 80) Στάϊκος < Στέφανος ή όρθιος (Κοζ. 230), Σταϊκούρας (Φθιώτιδα) Στούκας < stuka, είδος ψαριού (Τρ. 80) Τόμπρος < dobr, καλός, ειλικρινής Τόμπρας (Τρ. 80) Τσίτσος < cico, μπάρμπας, θείος. Τσίτσης, Τσιτσόπουλος (Τρ. 80) Τσούρνος < crn. μαύρος (Τρ. 80). Χρανιώτης < τοπων. Χράνοι < σλαβ. hrana (τροφή).Τοπων: Χράνοι Μεσσηνίας, Αρκαδίας και Νέα Χράνη Πιερίας. (Βογ. 171β), «χάνι», πανδοχείο. ……..
Σημείωση 1. Τα σλαβικά επώνυμα (από παρατσούκλια), στην Πελοπόννησο από τον 6ο μ.Χ. αι. είναι σερβοκροατικά. Σημείωση 2. Ο γράφων δε χαρακτηρίζει συγκεκριμένα πρόσωπα, τα οποία αγνοεί και στα οποία ίσως να ανήκουν τα παρατσούκλια ή τα επώνυμα.
(Vasmer) ( Die Slaven in Griechenland von Max Vasmer, Berlin 1941 (Μαξ Βάσμερ: Οι “Σλάβοι στην Ελλάδα”, Βερολίνο 1941. (Μετάφραση). (Τρ.) Μανόλης Τριανταφυλλίδης: Τα Οικογενειακά κα Μας Ονόματα κλπ». Θεσσαλονίκη σελίδες 77-78, 1995. (Βογ.) Άννα Βογιατζή: Σερβοκροατικό - Ελληνικό Λεξικό κ.λπ., λέξεις 65000) Θεσσαλονίκη 1998. (Κοζ.) Κωνσταντίνος Δημ. Ντίνας: Κοζανίτικα Επώνυμα ) 1759 - 1916. κ.λπ., Δήμος Κοζάνης, Κοζάνη 1995. |
================================
http://kleitsos-eurutanias.blogspot.com/2014/03/blog-post_4487.html
Σλάβικες λέξεις που χρησιμοποιούμε στον Κλειτσό
Αράχωβα= καρυδότοπος,
άσβος ή ασβός= ο τροχός.
Βαβά ή βάβω= η γιαγιά, γριά,
βαένι ή βαγένι= βαρέλι,
Βαρυμπόπη= η Μακρακώμη,
βελέντζα= μάλλινη κουβέρτα με κρόσσια στη μια πλευρά από την κατεργασία σε νεροτριβιά (μαντάνι),
βίτσα= βέργα, μαστίγιο, λούρα,
βοεβόδας ή βόιβοντας= ηγεμόνας, προεστός,
βρυκόλακας ή βρουκόλακας ή βουρκόλακας= νεκρός που βγαίνει από τον τάφο και τρομοκρατεί.
Γαρδίκι= πόλη, πολίχνη, τελωνείο,
γκλάβα= εγκέφαλος, κεφάλι,
γκούσα= ο πρόλοβος των πουλιών,
γλίτσα ή αγκλίτσα= τσοπάνικο ραβδί με καμπυλωτή λαβή,
γκουστέρα= σαύρα.
Δούγα= σανίδα απ' αυτές που αποτελούν το βαρέλι,
δραγάτης= αγροφύλακας (παράγωγο: δραγασιά).
Ζάβατο= πυκνό δάσος καστανιάς, καστανόλογγος,
ζακόνι= έθιμο, συνήθεια,
ζαλίγκα= φόρτωμα στην πλάτη της γυναίκας,
Ζητούνι= πόλη πέρα από το ποτάμι (η Λαμία),
ζούζουλο= ζωύφιο,
ζουλάπι= άγριο ζώο, λύκος,
Καρδίτσα= πόλη, πολίχνη,
καρούτα ή κουρίτου= σκάφη, σκαφίδα,
κολιάντσα= μολυσματική αρρώστια ζώων,
κόρα= κρούστα, άκρη του ψωμιού,
κουβέλι= κάδος, ξύλινο κυλινδρικό δοχείο, κυψέλη, κρινί,
κουνάβι= ικτίς, ατσίδα,
κρινί= κυψέλη,
κρούτο= κριάρι με κέρατα μικρά.
Λογγά= παραποτάμια στενή λωρίδα χωραφιού.
Μόλιτσα= σκόρος, σης,
μούρκος ή μούργος= σκουρόχρωμος (για σκυλιά),
μόρα= εφιάλτης, κακό όνειρο,
μπλάνα= βώλος από χώμα,
μπουχός, (-ίζω)= σκόνη, αχνό βρέξιμο,
μπράτιμος= στενός φίλος.
Νεβρόπολη= οροπέδιο,
ντόμπρος= ανοιχτόκαρδος, άδολος.
Παγανιά ή παγάνα= ομαδική καταδίωξη ληστών,
πλιάτσικα= λάφυρα.
Σανό= χόρτο, ξηρονομή,
σβάρνα= βωλοκόπος, σύρσιμο,
σέμπρος= σύντροφος, συνεργάτης,
στάλος= σύσκιο μέρος όπου καταφεύγουν τα κοπάδια για να προστατευθούν από τον ήλιο του μεσημεριού,
στάνη= ποιμνιοστάσιο, στρούγκα.
Τσαντήλα= αραχνοΰφαντο ύφασμα για το στράγγισμα του τυριού,
τσέλιγκας= μεγάλος κτηνοτρόφος,
τσέργα= μάλλινη κουβέρτα,
τσούλος= με μικρά αφτιά.
Σλάβικα τοπωνύμια της περιοχής και μερικά απ’ όσα πολυακούγονται εδώ:
Άμπλιανη,
Αντράνοβα,
Αραχοβίτσα (Πετράλωνα),
Αράχοβα,
Βελτσίστα (Λιθοχώρι),
Βίνιανη,
Γούρα ή Γκούρα,
Γρανίτσα,
Έλοβα (Αγ. Χαράλαμπος),
Δομνίστα,
Έλσιανη,
Ζελενίτσα,
Ζελίχοβα,
Καρύτσα,
Κεράσοβο,
Κόνιαβη (Λημέρι),
Κορίτσα,
Λάστοβο,
Λιάσκοβο,
Μέγδοβα,
Μούστροβο,
Μπέζα,
Μπρούφλιανη,
Ρωσκά,
Σέκλιζα,
Σέλο,
Σέλιανη,
Σιβίστα,
Σιτίστα,
Τέρνοβο (Παπαδιά),
Τσεκλίστα.
====================================
http://greeksurnames.blogspot.com/2011/08/blog-post_564.html?m=1
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΑ ΑΠΟ ΣΛΑΒΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ
ΒΑΚΡΑΤΣΑΣ: Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη bakrac καζανι (bakar χαλκος) αυτος που φτιαχνει καζανια. Καζαντζης.
ΒΑΡΖΑΚΗΣ:Επωνυμο προεχομενο απο τη σλαβικη λεξη brzak που ρεει γρηγορα, χειμαρρος.
ΒΕΔΟΥΡΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη vedar δηλαδη εκεινος που φτιαχνει (ξυλινα ποιμενικα) δοχεια. Βεδουρια.
ΒΕΛΛΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη bel που σημαινει ασπρος.
ΒΙΚΕΛΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη bik που σημαινει ταυρος.
ΒΛΑΔΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη vlad που σημαινει εξουσια.
ΒΡΑΤΙΜΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη bratim που σημαινει αδερφοποιτος.
ΒΡΑΤΟΥΛΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη brat που σημαινει αδελφος.
ΓΙΑΚΗΣ, ΓΙΑΚΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη jak που σημαινει δυνατος.
ΓΚΛΑΒΑΝΗΣ, ΓΛΑΒΑΝΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη glavan που σημαινει σπουδαιος, κυριος (glava κεφαλι)
ΓΚΟΛΕΜΗΣ, ΓΟΛΕΜΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη golem που σημαινει μεγαλος.
ΓΚΟΛΕΤΣΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη golec που σημαινει γυμνος, καταγυμνος.
ΓΡΑΝΙΤΣΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη granica που σημαινει συνορα.
ΓΡΕΜΜΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη grm που σημαινει δασακι απο χαμοκλαδα.
ΔΑΛΕΚΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη dalek που σημαινει μακρινος.
ΔΕΡΒΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη drvo που σημαινει δεντρο.
ΔΕΤΣΙΚΟΣ, ΝΤΕΤΣΙΚΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη decko που σημαινει παιδακι.
ΔΟΥΣΚΟΣ:Επωνυμο το οποιο ειναι χαιδευτικο του Δουσαν ( dusa ειναι η ψυχη).
ΖΑΜΠΑΣ:Επωνμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη zaba που σημαινει βατραχος.
ΖΑΡΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη zar που σημαινει αναμμενο καρβουνο.
ΖΔΡΑΛΛΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο την σλαβικη λεξη zdral που σημαινει γερανος (πουλι).
ΖΕΛΙΩΤΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη selje που σηαινει λαχανο.
ΖΙΤΣΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη zica που σημαινει συρμα.
ΖΛΑΤΑΝΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη zlatan που σημαινει μαλαματενιος (zlato χρυσαφι).
ΖΟΛΩΤΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη ρωσσικη λεξη zoloto που σημαινει χρυσαφι.
ΖΩΡΑΣ:Επνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη zora που σημαινει αυγη (Αυγερης, Αυγερινος) αλλα και απο το zor που σημαινει ζορι.
ΚΑΜΜΕΝΟΣ, ΚΑΜΜΕΝΟΠΟΥΛΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη kamen που σημαινει λιθος-πετρα.
ΚΑΝΤΖΙΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη kandzia που σηαινει το νυχι του γερανου.
ΚΑΤΣΑΡΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη kacar που σημαινει καδοποιος-βαρελοποιος.
ΚΟΒΑΝΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη kovan που σημαινει σφυριλατημενος.
ΚΟΥΓΙΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη kuja που σημαινει πεταλωτης
ΚΟΥΣΤΟΥΡΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη kostur που σημαινει σκελετος.
ΚΡΑΛΙΔΗΣ:Επωνυμο πρερχομενο απο τη σλαβικη λεξη kral που σημαινει βασιλιας.
ΚΡΕΣΤΟΣ, ΚΡΕΣΤΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη krst που σημαινει σταυρος.
ΚΡΙΜΠΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη grb που σημαινει καμπουρα.
ΛΙΟΥΜΠΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη ljubi που σημαινει αγαπη.
ΛΟΥΤΣΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη luc που σημαινει δαδι.
ΜΑΤΣΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη mac που σημαινει ξιφος ή maca που εχει πολλες σημασιες οπως γατουλα, μπαστουνι και παιγνιοχαρτα.
ΜΠΕΛΟΣ, ΜΠΕΛΗΣ, ΜΠΕΛΙΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο το σλαβικο bel που σημαινει ασπρος.
ΜΠΕΛΚΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη belka που σημαινει ασπρη (αγελαδα και γενικα καθε λευκο ζωο.
ΜΠΙΚΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη bik που σημαινει ταυρος, Μπικελας.
ΜΠΟΥΜΠΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη buba που σημαινει εντομο, ζουζουνι.
ΜΠΟΥΡΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη bura που σημαινει τρικυμια, θυελλα, μπορα.
ΜΠΡΑΤΗΣ:Επωνυμο ροερχομενο απο τη σλαβικη λεξη brat που σημαινει αδελφος
ΝΤΟΛΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη dol που σημαινει χαραδρα (και χωριο της Δ. Μακεδονιας).
ΠΑΙΚΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη paiak που σημαινει αραχνη.
ΠΕΛΕΝΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη pelen που σημαινει αψινθι.
ΠΕΤΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη peta που σημαινει φτερνα.
ΠΗΛΟΥΡΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη biljur που σημαινει κρυσταλλο.
ΠΟΥΤΕΤΣΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη putec που σημαινει δρομακος.
ΠΡΑΤΣΙΚΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη pracka που σημαινει βεργα.
ΡΑΒΑΝΟΠΟΥΛΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη ravan που σημαινει ισιος, πεδινος, επιπεδος αλλα και το revan ή revane ειδος περπατησιας.
ΡΑΓΚΑΒΗΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη rqkavu που σημαινει χειροδυνατος.
ΑΔΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη rad που σημαινει προθυμος, ευχαρις.
ΡΑΝΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη ran που σημαινει πρωιμος.
ΡΕΜΠΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη rep που σημαινει ουρα.
ΡΙΜΠΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη riba που σημαινει ψαρι.
ΡΟΥΚΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη ruka που σημαινει χερι.
ΣΑΠΚΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη βουλγαρικη λεξη sapka που σημαινει κουκουλα, πηλικιο.
ΣΔΡΑΒΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη zdrav που σημαινει γερος, υγιεις.
ΣΟΥΡΛΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη surla που σημαινει προβοσκιδα ή φλογερα.
ΣΤΟΥΚΑΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη stuka που ειναι ειδος ψαριου.
ΣΤΡΙΓΚΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη strig που σημαινει κουρα κυριως προβατων.
ΤΟΜΠΡΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη dobr που σημαινει καλος, ειλικρινης.
ΤΣΕΝΤΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη cedo που σημαινει παιδι, τεκνο.
ΤΣΙΤΣΟΣ, ΤΣΙΤΣΗΣ, ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη cico που σημαινει μπαρμπας, θειος.
ΤΣΟΥΡΝΟΣ:Επωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη crn που σημαινει μαυρος.
ΧΟΥΙΑΣ:Eπωνυμο προερχομενο απο τη σλαβικη λεξη hulja που σημαινει ασημαντος, τιποτενιος, φαυλος.
- Ανώνυμος22 Νοεμβρίου 2016 - 7:58 μ.μ.
Ε ναι, θεωρείς πιο πιθανό να υπάρχει επιρροή από την Ιαπωνία...! Μην ασχολείσαι με πράγματα που δεν καταλαβαίνεις κι άσε τους γλωσσολόγους να ανιχνεύουν τις ετυμολογίες επωνύμων και τις επιρροές!
====================================
Εβραιοι στον Ελλαδικο χωρο
Δεν υπάρχουν καλοί εβραίοι-There are no good Jews
https://anthellinicsminorities.blogspot.com
Είναι οι Εβραίοι η ρίζα του κακού;
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2019/01/blog-post_58.html
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/02/isis.html
Οι τζιχαντιστες δηλωνουν: Ο αλλαχ στο κορανι δινει εντολη να μην πολεμουν τους εβραιους
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/04/blog-post_27.html
Η οικογενεια μητσοτακη ειναι εβραιοι
https://youtu.be/0N0NiPDeFks
Πως επινοηθηκαν οι εβραιοι
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/02/blog-post_27.html
Ο φοβος των εβραιων για τους ελληνες ειναι τοσο βαθυς που με τους αιωνες εχει περασει στο DNA του λαου τους
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/02/dna.html
Εβραιοι ο πιο μισητος εχθρος μας
Οι εβραιοι δεν πληρωνουν φορους 1/2
Οι εβραιοι δεν πληρωνουν φορους 2/2
Ισραηλ το κρατος τρομοκρατης
Ο Ιουδαίος Φίλων αναφέρει ότι τον 1ο μΧ αι. εβραϊκές κοινότητες υπήρχαν σε Θεσσαλία, Βοιωτία, Μακεδονία, Αιτωλία, Αττική, Άργος, Κόρινθο και σε άλλα μέρη στην Πελοπόννησο, στα νησιά, Εύβοια, Κύπρο, Κρήτη.
Οι παράγοντες που ευνόησαν τους Εβραίους ως Ρωμαίους πολίτες να εγκατασταθούν στην περιοχή ήταν η ηρεμία και η ασφάλεια, αλλά και συγκεκριμένες ενέργειες των ρωμαίων αυτοκρατόρων.
Με την θεσμοθέτηση του χριστιανισμού ως επίσημη θρησκεία του κράτους τον 4ο αι. είχε ως συνέπεια τη μεταβολή της αντιμετώπισης των Εβραίων κάτω από άλλη οπτική γωνία, όπως υπαγορεύεται κάτω από τη Διδασκαλία των
Πατέρων και τους Κανόνες της Εκκλησίας.
Κατά αυτή την πολιτική ο Θεοδοσιανός Κώδικας επιδιώκει να επανακαθορίσει σύμφωνα με τις παλαιότερες διατάξεις των ρωμαίων αυτοκρατόρων τα δικαιώματα των Εβραίων και όχι να τα καταργήσει.
Από την περίοδο 9ο – 13ο αι. η τύχη του εβραϊκού στοιχείου διαμορφώνεται από την πολιτική των Ρωμαίων αυτοκρατόρων και τα προβλήματα που αυτοί αντιμετωπίζουν.
===================================
Αντίθετα η νομοθεσία του 10ου καθορίζει το πλαίσιο των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των Εβραίων,
όπως η απαγόρευση κατοχής Χριστιανών ως δούλων, απαγόρευση προσηλυτισμού, απαγόρευση κατοχής πολιτικού ή στρατιωτικού αξιώματος, απαγόρευση ίδρυσης νέων συναγωγών, αλλά και προστασία των κατοικιών και των παλαιών συναγωγών κ.ά.
Εβραίος έμπορος, πηγή Ιόλη Βιγγοπούλου
Η αλλαγή των πολιτικών κατά το τέλος του 10ου αι. και τις αρχές του 11ο αι. είχε ως αποτέλεσμα τη μαζική εγκατάσταση Εβραίων στο βυζαντινό κράτος.
Η πολιτική εξάλλου της Εκκλησίας προς τους Εβραίους προσδιοριζόταν κυρίως από τις αποφάσεις της εν Τρούλλω συνόδου του 691/692 μ.Χ., και συγκεκριμένα από τον ια’ κανόνα, όπου θεσπίζονται απαγορεύσεις, όπως να μην συνεορτάζουν, να μη συλλούνονται, μην έχουν
κοινωνικές σχέσεις Ιουδαίοι και Χριστιανοί, να μην καταφεύγουν οι τελευταίοι σε εβραίους γιατρούς κ.λ.π.
Το 12ο αι. και περί το 1147 ο Ρογήρος Β’ εκστρατεύοντας με τους Νορμανδούς στην Ελλάδα, κατέλαβε την Κέρκυρα, την Κεφαλλονιά, τη Θήβα, την Κόρινθο καθώς και το υπόλοιπο της ακτής (της Πελοποννήσου), εώς και τη Μονεμβασιά, μεταφέροντας όλους τους Εβραίους αυτής της χώρας στη Σικελία.
Η μεταφορά των Εβραίων έγινε όπως φαίνεται με κριτήριο τη γνώση τους στην υφαντουργία, γιατί όταν λίγο αργότερα αποφασίστηκε η επαναφορά των αιχμαλώτων αυτών, από το μέτρο εξαιρέθηκαν κατά τον Νικήτα Χωνιάτη όσοι προέρχονταν από την Κόρινθο και από τη Θήβα και γνώριζαν την τέχνη της υφαντουργίας.
Λίγα χρόνια αργότερα οι απόγονοι των Εβραίων της Σπάρτης εγκαταστάθηκαν στο Μυστρά, όπου οργάνωσαν μια από τις πιο σημαντικές εβραϊκές κοινότητες της Πελοποννήσου.
Το 1267, υπό τη βασιλεία των Ανζού, ηγεμόνων της Νεάπολης, η κοινότητα μετρούσε καμιά εκατοστή άτομα.
Στη διάρκεια της κατοχής των Ανζού οι Εβραίοι έλαβαν κάποια προνόμια, τα οποία αυξήθηκαν στη συνέχεια με την ενετική κυριαρχία στα Ιόνια Νησιά.
Από το τέλος του 14ου αιώνα, Εβραίοι πρόσφυγες από την Ισπανία και τη Πορτογαλία εγκαταστάθηκαν στην ελληνική χερσόνησο και τα γειτονικά νησιά.
Κυρίως στη Θεσσαλονίκη αλλά και σε πόλεις όπως τα Τρίκαλα, η Λάρισα και ο Βόλος, οι Εβραίοι γνωστοί ως Σεφαραδίμ εισήγαγαν τη γλώσσα τους (τα Εβραιο-Ισπανικά) και τα δικά τους ήθη και έθιμα.
Κατά τον 14ο αιώνα ένας μεγάλος αριθμός Εβραίων από την Ουγγαρία, μετά την κατάληψη της χώρας αυτής από τους Τούρκους, επί βασιλείας του Σουλτάνου Μουράτ, εγκαταστάθηκαν στην Καβάλα και το Σιδηρόκαστρο.
Μία δεύτερη έξοδος Ούγγρων Εβραίων ακολούθησε το 1546, την περίοδο του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς.
Άλλη μαζική εισροή Εβραίων στην Ελλάδα, αυτή τη φορά στην Κέρκυρα, έγινε με αφορμή την εκδίωξη των Ιταλόφωνων Εβραίων της Απουλίας στη νότιο Ιταλία.
Από τον 16ο μέχρι τον 18ο αιώνα, η εβραϊκή Κοινότητα της Θεσσαλονίκης ήταν μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο.
Μετά την κατάκτηση της Ρόδου από τους Τούρκους, το 1552, αρκετοί Εβραίοι από τη Θεσσαλονίκη εγκαταστάθηκαν στο νησί.
Το 1558, κατά τον Βάιλο Φοσκαρίνι, 100 Εβραίοι κατοικούσαν στην Κέρκυρα, και το 1663 σημειώνονται 500 πλούσια σπίτια.
Για να φτάσουμε στα 1171 άτομα το 1760.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, υπολογίζεται η κοινότητα γύρω στις 7.000 ψυχές εντός και εκτός της Οβριακής.
Οι βιβλιογραφικές πηγές αναπαράγουν την εικόνα-στερεότυπο του Εβραίου εμπόρου. Ο Joseph Nehama για παράδειγμα, μας λέει πως κατά τα μέσα του 19ου αι.
οι Ισραηλίτες δουλεύουν ως μεσίτες,αργυραμοιβοί, τραπεζίτες, αγοραστές και πωλητές μαλλιών.
Με άλλα λόγια, πωλούν αλλά δεν παράγουν.
Στο επάγγελμα του βιβλιοπώλη είναι οι μόνοι που αντιπροσωπεύονται. Σύμφωνα με το ίδιο κατάστιχο οι Εβραίοι είχαν το μονοπώλιο ορισμένων επαγγελμάτων : μικροσαράφηδες, πωλητές λεμονάδας, σπίρτων, παλιατζήδες, γυρολόγοι.
Οι Εβραίοι δουλεύουν ως ράφτες, παράγουν ένα μεγάλο μέρος της περίφημης σαλονικιώτικης τσόχας, κρατούν σχεδόν το μονοπώλιο της μεταξουργίας, κατασκευάζουν πετσέτες,η υαλουργία είναι επίσης κατεξοχήν εβραϊκή
δραστηριότητα.
Εβραίοι στον Ελλαδικό χώρο : από την αρχαιότητα ως το 19ο αιώνα
Εβραίοι και τουρκοκρατία
εγκληματα εβραιων στην τουρκοκρατια
Οι Σιωνιστικες οργανωσεις του εβραικου Κις
Το Εβραϊκό-Σιωνιστικό προφίλ της Ελλάδας!
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/12/blog-post_94.html
Ο σκοτεινός Ρόλος Των Εβραίων Στην Επανάσταση Του 1821…
Η κήρυξη της Επαναστάσεως Του 1821 αποδεικνύει πλέον και στον πιό κακοπροαίρετα καί δύσπιστο, την στάση των Εβραίων έναντι των "Ελλήνων". (Αρβανιτοβλαχων)
Τώρα πιά οι εβραίοι δεν είναι κατάσκοποι, φοροεισπράκτορες, προδότες, δολοφόνοι, όπως ήταν πρίν.
Τώρα δρουν ομαδικά σαν Εβραίοι και σφάζουν τους 'Ελληνες'. ( Αρβανιτοβλαχους"
Γιά το ολοκαύτωμα των
"Ελλήνων" ( Αρβανιτοβλαχων) από τους Εβραίους το 1821 δυστυχώς δεν γραφήκανε βιβλία. Οτι γνωρίζουμε το ξέρουμε από τα αξιόπιστα Απομνημονεύματα των Αγωνιστών Του 1821.
Τα παιδιά μας στο σχολείο μαθαίνουν για τις σφαγές, που διέπραξαν οι Τούρκοι.
Γιά τα εγκλήματα των Εβραίων δεν τους λέγουν τίποτε.
Παραδείγματος χάριν, από τα απομνημονεύματα του Λ. Κουτσονίκα {«Απομν. αγωνιστών 1821» τόμος 6ος, σελ. 91} μαθαίνουμε για την είσβολή των εβραίων στη Νάουσα: « …oi δέ
θρασύδειλοι εχθροί του Χριστιανισμού Ιουδαίοι της Θεσσαλονίκης τρέχοντες, αυθορμήτως έγένοντο δήμοι, σφαζοντες ως ζώα τους ανθρώπους.
Φρίκη κατελάμβανε πάσαν ψυχήν ζώσαν διά τάς τρομερωτάτας άνοσιουργίας αυτών, και έν τούτοις ουδεμία των βαρβάρων εκείνων ψυχών ελάμβανε το ελάχιστον αίσθημα οίκτου».
Επί του αυτού θέματος διαβάζομεν αλλού {Χ. Στασινοπούλου: «Λεξικό Ελληνικής Επαναστάσεως 1821» τόμος Β, σελ. 65, λ. «Εβραίοι»} ότι: « Κατά την καταστροφή της Νάουσας, τον Απρίλιο του 1822, από τον Αβδούλ
Αμπούδ, εξακόσιοι Εβραίοι, που ακολουθούσαν το ασκέρι του αιμοβόρου Τούρκου πασά, άποτελέσανε πραγματικό σώμα δημίων και βασανιστών.
Απερίγραπτα είναι τα όσα έκαναν στον άμαχο πληθυσμό της μαρτυρικής αυτής πόλεως ».
Μιά περιοχή της Ελλάδος που είχε επισύρει το έξαλλο μίσος των εβραίων ήταν η ηρωϊκή Χίος. Είναι ιστορικώς βέβαιον, ότι οι Ιουδαίοι προκαλέσανε την καταστροφή της από τους Τούρκους για να λεηλατήσουν τον πλούτο των πολυαρίθμων Χιακών εργαστηρίων.
Επί πλέον συμμετείχαν και οι ίδιοι με τον φρικτότερο τρόπο στίς σφαγές.
Ο αγωνιστής του 1821, γραμματεύς του Κανάρη και μετέπειτα βουλευτής Σύρου Ανδρέας Μάμουκας {1801 – 1884} έχει περιγράψει σαν αυτόπτης μάρτυς τα αίμοσταγή Εβραϊκά εγκλήματα.
Η μανία των Εβραίων κατά των Ελλήνων βεβαιώνει « ήτο απερίγραπτος » παρακάτω λέγει, ότι δεν μπορεί να εκφράσει τον τρόπο με τον όποιο οι Ιουδαίοι μετεχειρίζονται τα νεκρά σώματα των Ελλήνων.
Αξιοσημείωτον είναι ότι αποκαλεί τους Εβραίους
« μεμισημένον γένος εις όλον τον κόσμον » και κατόπιν αναφέρει ότι οι Εβραίοι δεν συνεκινούντο πρό των γυμνών κρεμασμένων Ελλήνων, αλλά τους κατεκομμάτιαζαν « ως κρέας έν μακέλλω » {σφαγείον}.
Η περιγραφή είναι πραγματικά ανατριχιαστική και μπορείτε να την διαβάσετε στο « Χιακόν Αρχείον » που έπεμελήθη ο Ίω. Βλαχογιάννης {τόμος 1ος, έκδ. «Αρχείων της Νεωτέρας Ελληνικής Ιστορίας» Αθήναι 1924, σελ. 314-315}.
Σας παραθέτω μέρος του κειμένου:« Τών Εβραίων των πρό χρόνων ευρισκομένων επάνω εις τήν Χίον η μανία ήτον απερίγραπτος. Η επιθυμία ήν είχον άκούοντες και βλέποντες τάς καθ” ήμέραν σφαγάς των Χριστιανών ήτον αχόρταστος, και ηύχοντο να μην ήθελε διασωθή κανείς, όταν έβλεπον μερικούς Χριστιανούς βαλμένους εις την σκοτεινήν φυλακήν, από την οποίαν ήλπίζετο να γλυτώσουν η κατά των ενεχύρων της χώρας οργή των ούτε διά στόματος είνε δυνατόν να έκφρασθή, ούτε διά γράμματος να έξηγηθή, και μάλιστα κατά του Ίερού Μητροπολίτου ηύχοντο να τοις παραδοθή από την διοίκησιν ζωντανός, διά να τον μεταχειρισθούν καθώς ήθελον εκείνοι, ως ουχί μίαν η δύο φοραίς, αλλά καθ” ήμέραν τους άκουα να λέγουν.
Η φαντασία σου λοιπόν άς κρίνη με ποίον τρόπον
έμεταχειρίσθησαν τα των αθώων εκείνων νεκρά σώματα, όταν τοις έσυγχωρήθη από την διοίκησιν να τα κατεβάσουν από την άγχόνην, άλλα την ιδίαν έκείνην ήμέραν και άλλα την έρχομένην.
Ούτ” εγώ ο ίδιος όπου έγινα αυτόπτης να σ” εκφρασθώ κατ’άξίαν {δεν} δύνομαι.
Δεν είναι ούτε θαύμα, ούτε υπερβολή, όπως αν το
φρόνησης.
Διότι εάν τον ίδιον Κύριον της δόξης έσταύρωσαν, πόσον περισσοτέραν σκληρότητα έπρεπε να
δείξωσιν εις τους αυτόν σεβόμενους, και μάλιστα εις ανθρώπους ενός έθνους, από το όποιον δεν άπελάμβανον παρ” ύβρεις και ονείδη πάσας τάς ημέρας, ως είναι και μεμισημένον γένος εις όλον τον κόσμον εις ανθρώπους, λέγω, κατά των οποίων πρίν συλληφθή είναι προσεκολλημένον έμφύτως το άσπονδον μίσος του.
Κρίνε σύ με ποίαν σκληρότητα έτραβήχθησαν γυμνά διά να ριφθώσιν εις την θάλασαν, άμοιρα της συμπαθέστατης εις την ανθρωπότητα ταφής και των θρησκευτικών εθίμων.
Ώς και οι είς τους οποίους έσώζετο όλίγη συμπάθεια Τούρκοι τα έσυμπόνεσαν, διότι οι έκ του κοινού των λαού, είς όσους δεν υπήρχε το της φύσεως συμπαθητικόν, άλλ” η κτηνώδης εκδικητική μανία, άφησαν έπί ημέρας ύστερον κρεμάμενα είς έν των εκεί πλησίον της Καινούριας βρύσεως δένδρων σώματα τινα από τα των ιδίων ενεχύρων, ενώ τα λοιπά είχον συγχωρήσει είς
τους καταράτους Εβραίους να τα κατεβάσωσι και τα ρίψωσιν εις την θάλασσαν.
Ουδέ ούτω δε κρεμάμενα γυμνά έκαμψαν την σκληρότητα των, επειδή ενώ παραπορεύομενοι έβλασφήμουν την θείαν πίστιν και έσατύριζον τον χριστιανισμόν δεν έλειψαν και νά τα κατακομματιάσουν ώς κρέας έν μακέλλω ».
Μόλις πριν διαβάσατε άλλην μίαν άπόδειξιν της Eβραϊκής προσφοράς στον Ελληνισμό.
Οι σύγχρονοι « Ιστορικοί » παραλείπουν να αναφέρουν ότι μαζί με τους Τούρκους έφθασαν στην Χίον Εβραίοι από την Σμύρνη και από άλλα μέρη ένοπλοι, για να συμβάλουν στο όλακαύτωμα των Χίων.
Ο Μάμουκας που έζησε τα γεγονότα {ήχμαλωτίσθη και έδραπέτευσε} καταγγέλλει τους Εβραίους, το «
Χριστιανόμαχον τούτο έθνος » που με « άσπονδον μίσος » ώρμησε στην Χίον διά να « κουρσεύση και να λεηλατήση και νά καταστρέψη ότι δυνηθή… »! {ένθ. άνωτ. σελ. 307}.
Μου είναι ευκολώτατο να γεμίσω τόμους με ανάλογα περιστατικά είτε ομαδικά, είτε ατομικά.
Τα τελευταία είναι έντονώτερα διότι έχουν το προσωπικό στοιχείο.
Δηλαδή όταν διαβάζομεν γενικά περί « τρομερώτατων ανοσιουργιών » ή περί « σώματος δημίων και βασανιστών » μειούται η έντύπωση λόγω του απρόσωπου.
Στίς ατομικές περιπτώσεις προβάλλει το μαρτύριο σ” ολόκληρο το φοβερό του μέγεθος.
Γιά να γίνω σαφέστερος αντιγράφω από το λεξικό που προανέφερα και το οποίον συστήθηκε από το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων στα σχολεία: « Γρηγόριος. Επίσκοπος Κορώνης.
Φιλήσυχος και μαλακός άνθρωπος, δεν ήταν οργανωμένος στη Φιλική Εταιρεία και
θεωρούσε ότι δεν είχε φτάσει ο καιρός να ξεσηκωθούν oι Ελληνες κατά των τυράννων τους.
Oι Τούρκοι τον κράτησαν ως όμηρο στο κάστρο της Κορώνης, που σε λίγο πολιορκήθηκε από τους Ελληνες.
Μαζί του είχαν κρατήσει και τον διάκο του κι ένα παπά. Τέλος Ιουλίου δέ, του 1821, οι Εβραίοι που ήσαν στο κάστρο, άφού πρώτα τον βασάνισαν, κομμάτιασαν τον Γρηγόριο και πέταξαν κάτω από το κάστρο τα κομμάτια του, φωνάζοντας στους Ελληνες: « Ελάτε βρέ Ρωμηοί να πάρετε κρέας από το Δεσπότη σας, να φάτε ».
Την ίδια ώρα θανάτωσαν, βασανίζοντας τους, και τό διάκο και τόν παπά και τους πέταξαν κι αυτούς από το κάστρο.
Oι Ελληνες μάζεψαν τους κατακρεουργημένους κληρικούς και τους έθαψαν. {ένθ. άνωτ. τόμος Α”, σελ. 435, λ.
«Γρηγόριος»}.
Τέτοια απαίσια επεισόδια υπάρχουν άφθονα.
Νά ακόμη ένα {ένθ. άνωτ. σελ. 383, λ. «Γκελμπερής»} Γκελμπερής Αναγνώστης ή Κελπερής.
Αγωνιστής από την Κυνουρία. Επολέμησε ως μικροκαπετάνιος κατά το 1821. Στήν έφοδο που έγινε κατά τα ξημερώματα της 4ης Δεκεμβρίου 1821 κατά του Αναπλιού και απότυχε, είχε πάρει μέρος και ο Γκελμπερής.
Μιά μπάλα κανονιού του έσπασε το ένα πόδι στο μερί, και δεν μπορούσε να φύγη. Εβρήκαν οι Τούρκοι τον πήραν μέσα στ” Ανάπλι.
Ο θάνατος του ήταν μαρτυρικός.
Ο Φωτάκος αναφέρει τα εξής:« Oi δέ Εβραίοι δια να δείξουν εις τους Τούρκους, ότι έχουν το αυτό πάθος με αυτούς κατά των Ελλήνων, τον έσυραν εις τους δρόμους της πόλεως και ενόσω έζη του έκαμαν μύρια μαρτύρια, εμπαιγμούς και ύβρεις, και μάλιστα τινές έξ αυτών έμάσαγαν τα αυτιά του, τάχα ότι έκινούντο από ύπερβολικόν πάθος και διά να ευχαριστήσουν τους Τούρκους.
Αφού δέ άπέθανεν ο Κελμπερής, έπειτα τον έρριψαν εις την θάλασσαν ».
Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στα « Απομνημονεύματα » του Φ. Φωτάκου {εκδ. « Μπούρας » τόμος Α” σελ. 252 κ.ε.}.
Πιστεύω ότι κάθε Έλλην οφείλει, να γνωρίζη λεπτομερώς την τραγωδία του Εθνομάρτυρα Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε” όπου οι Εβραίοι δείξανε τα πραγματικά τους αίσθήματα, προς τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.
Στά «Απομνημονεύματα των αγωνιστών του 1821» {έκδ. « Κοσμαδάκη » τόμος 7, σελ. 221-228}
περιλαμβάνεται άφήγησις, που κάνει ένας αμόρφωτος Έλλην, αυτόπτης όμως μάρτυς των τραγικών συμβάντων.
Από το λεξιλόγιο συμπεραίνεται ότι επρόκειτο περί «Επτανησίου».« Τήν αυτήν βραδιάν έφώναζαν, εις το Σταυροδρόμη είς όλους τους δρόμους φωτιά οι Τούρκοι διά να δοκιμάσουν πάλιν τους Γραικούς, το δέ πρωί επάϊσαν είς τα τάουλα είς την έκκλησίαν επί λόγου ότι έχουν άρματα κρυμένα είς το άλτάρη, και έκρέμησαν, και άνοιξαν και τα μνημούρια και δεν ηύραν μόνον κόκαλα, έγκρέμησαν και την έκκλησίαν του Γενεί Μαχαλά έκαψαν και το Παλουκλή και τον έσκέπασαν όπου δεν φαίνεται Πέτρα.
Εγινεν έπειτα ένα κομπλότο από Τούρκους Νέους από χρονών 15 και 20. Εχοντας και Εβραίους
μαζύ των με σημαίες είς το χέρι, φωνάζοντες Προσταγή του σουλτάνου να κόψουν τον Ραγιάν τρέχοντες είς τάς εκκλησίας, επάϊσαν είς την Παναγίαν, εγρυσκέπη δεν άφησαν άλλο μόνον τείχους, τον Αγιον Νικόλαον είς το τζουπελή επάϊσαν και στους σιλιβριπούς είς Ετερνέκαπη, το ίδιον και είς το Μουχλιόν το δέ βλαχσεράϊ
εκκλησία την έκαμαν γής την έκκλησίαν από τα Εξη Μάρμαρα του άβγες κιωϊ, και τον Αγιον Ιωάννη το Μετόχι το άγιοταφίτικον.
Επάτησαν το Πατριαρχείον έφυγεν ο πατριάρχης από τό παράθυρον, έσκότωσαν έναν Αρχιμανδρίτην την δέ έκκλησίαν Πατριαρχείον δεν μπόρεσαν να την ανοίξουν, αύταίς όλαις η έκκλησίαις είναι με σιδερένιαις Πόρτες είς αύτάς τας εκκλησίας τάς εικόνας είς το Παλτά τα σκέβη εις τα τζουβάλια, τούς Πολυελαίους κομάτια, οί δέ Εβραίοι είχαν τζουβάλια, τους Πολυελαίους κομάτια, οι δέ Εβραίοι είχαν τζουβάλια και έσκυζαν τα Ευαγγέλια και άλλα βιβλία και τα έφόρτωνουνταν, τα οποία έμεταχειρίζονταν εις χρύσιν πραγμέντων εις τάς ημέρας αύτάς εις τα χριστιανικά τα άσπήτια γιαλη δεν άφησαν, οι δέ Εβραίοι και αυτοί με ταις Πέτραις Περιπέζοντας τους χριστιανούς πολλούς έτύφλωσαν πολλούς έσκότωσαν θρύνος μέγας, πολαίς γκαστρωμένες αποβάλθησαν τάς δέ άλλας εκκλησίας με δόσιν γρόσια εις τους Γιαννιτζάρους εδιαυθέντευσαν, οι δέ Τούρκοι όπου έβλεπαν τα παιδιά τους και έκαμαν αυτά τα έδιδαν κουράγιον αλαλαγμός και θρύνος και το κουβέρνο έσιώπα εις όλα αυτά οι Εβραίοι έφώναζαν άπόστάται Γραικοί του σουλτάνου και άπειραις ύβρισίαις…»
Τήν ήμερα που οι Τούρκοι έπιασαν τον Πατριάρχη και του πέρασαν την θηλειά στο λαιμό, ο ανώνυμος αυτόπτης μάρτυς σημειώνει:« αμέσως τον πέρασαν την θηλειάν είς τόν λαιμόν, οι δέ Τούρκοι, ήτον περισσότεροι από τέσσαραις χιλιάδες, να μήν τύχη οι Γραικοί και τον πάρουν, εκείνη η ήμερα ο τρόμος και ο φόβος ποίος να Πρωτοκριφθή μόνον οι Εβραίοι είς το μέσον, καί έπερίπεζαν αυτόν μετά τρεις ώραις άπέρασεν ο
σουλτάνος, ινκόνητος να ίδή αυτόν ίδιον έκρέμασαν, και έλαβεν μεγάλην εύχαρίστησιν την ιδίαν ημέρα το πάσχα…»
Όλοι λοιπόν τρέχανε ποιος να πρωτοκρυφθή και μόνον οι Εβραίοι « εις στο μέσον ».
Κατόπιν οι Ιουδαίοι κλείσανε την αυλαία της τραγωδίας με την ακόλουθη αποτρόπαιη πράξι τους: «Τήν τρίτην ήμερα οι Εβραίοι έδωσαν τον τζελάτι γρ: 800: και τους έδωσεν το σώμα αυτός διά κατεσχύνη, οι οποίοι Εβραίοι τον ετραβούσαν από τον λαιμόν μέσα εις τους δρόμους φωνάζοντες, ας κατέβη ο Χριστός σου να σε αναστήση
περιπέζοντας, έπειτα τον έριξαν εις την θάλασσαν κατά την συνήθειαν. δένοντες Πέτραις διά να βουλήση…»
Η ιστορία διέσωσε τα ονόματα των Εβραϊκών καθαρμάτων που ιεροσυλήσανε στον νεκρό Πατριάρχη μας: « Τρεις εβραίοι, ο Μουτάλ, ο Μπιταχί και ο Λεβύ, πήραν τον νεκρό του πατριάρχη και τον έσουρναν στους δρόμους της Πόλης » {Χ. Στασινόπουλος: «Λεξικό Ελληνικής Επαναστάσεως 1821» τόμος Β” σελ. 64, λ. «Εβραίοι»}.
Ο εβραϊσμός ολόκληρος ξεσηκώθηκε το 1821 εναντίον του Ελληνισμού.
Εσφαζαν η πουλούσαν δούλους τους αιχμαλώτους η τους ομήρους που κρατούσαν οι Τούρκοι.
Ο Μιχ. Οικονόμου διηγείται: « Τάς τοιαύτας δε απάνθρωπους και οικτρός σφαγάς πένθιμους σκηνάς και ανεκδιήγητους ωμότητας κατά τάς του Πάσχα ημέρας και άλλοτε άναιτίως όλως γινομένας, προκαλούμενος δέ διά συκοφαντίας των μισοχρίστων Ιουδαίων η τινών άλλων μισελλήνων επί απλοίς και ψεύδεσιν ύποθέσεσιν, η προ vcφάσεσιν, έν τε Βυζαντίω, έν Σμύρνη, έν Κώ, έν Κρήτη, έν πάσαις ταις νήσοις και αλλαχού όπου ήσαν κάτοικοι τήν έλληνικήν γλώσσαν πάτριον έχοντες και την ανατολικήν θρησκείαν πρεσβεύοντες, η ταύτης λειτουργοί όντες, επιχαιρεκάκως εθεώντο, ού μόνον οι μισόχριστοι Ιουδαίοι, αλλά και άλλοι τίνες μισέλληνες
δυστυχώς καυχώμενοι, ότι είναι και αυτοί χριστιανοί… Εφεώρα δέ τα γινόμενα και ο παντέφορος οφθαλμός του μακροθυμούντος Θεού ». {«Απομν. Αγωνιστών 1821» έκδ. «Κοσμαδάκη» τόμος 14ος σελ. 90}.
Προηγουμένως για τον Πατριάρχη μας, ο Μιχ. Οίκονόμου έγραψε {ένθ. άνωτ. σελ. 70}: « Ο νεκρός έμεινε κρεμάμενος έπί τρεις ημέρας ως διά να βεβαιωθή και πασίγνωστος γίνη η νέκρωσις αυτού, μεθ” ό παρεδόθη τοις φανατικοίς έχθροίς του χριστιανισμού Ίουδαίοις εις περιύβρισιν, όνειδος καί έξουθένωσιν, ύπό των όποιων και συρθείς εις τάς βορβορώδεις οδούς, ως τι θνησιμαίον μέ αυτό το της αγχόνης σχοινίον, συνδεθέντος είς αυτό και βάρους τινός μεγάλου, έρρίφθη είς την θάλασσαν και έβυθίσθη, ίνα διά της άφανείας και λησμονηθή».
Ο Ιστορικός Σπ. Τρικούπης {«Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» έκδ. «Χ. Γιοβάνη» Αθ. 1978 τόμος Α,σελ. 87} σημειώνει: « Ήλθον τότε προς τον άγχονιστήν έβραίοι καί λαβόντες την άδειαν του κατά τίνα δέ καί φιλοδωρήσαντες αυτόν έδεσαν τους πόδας του λειψάνου, τα έσυρε από των πατριαρχείων μέχρι του Αίγιαλού και του Φαναριού χλευάζοντος και βλασφημούντες και το έρριψαν εις την θάλασσαν… »
Η εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ {τόμος σελ. 676, λ. «Γρηγόριος»} διεκτραγωδεί τα γεγονότα ως εξής: « Αποβιβασθείς έγονυπέτυσε και άφού προσηυχήθη έτεινε τον τράχηλον είς τον δήμιον, νομίζων ότι εκεί έμελλε ν” άποκεφαλισθή.
Αλλά διά λακτισμάτων και ύβρεων έξηναγκάσθη να σηκωθή οδηγηθείς είς παρακείμενον καφενείον, όπου ανέμενε περίτην ήμίσειαν ώραν μέχρις ού ο δήμιος μεταβή είς άνεύρεσιν σχοινίου.
Μετά ταύτα υποβασταζόμενος ύπό Τούρκων στρατιωτών, ο γέρων πρωθιεράρχης ώδηγήθη ύπό τους άγροίκους προπηλακισμούς Τούρκων και Εβραίων προς την μεσημβρινήν πύλη ν των Πατριαρχείων, έκ της οποίας έδέθη η αγχόνη.
Ο πατριάρχης παρηκολούθει όλην αυτήν την διαδικασίαν προσευχόμενος. Ακολούθησε ο δήμιος, άφού του αφήρεσε το έγκόλπιον, το έξωτερικόν ράσον, το κομβολόγιον καί ό,τι εύρεν έπ” αυτού, διέταξε ρωμαλέον άχθοφόρον να τον σήκωση επί των ώμων του, ο ίδιος δέ αναβάς έπί κλίμακος περιέβαλε τον τράχηλον του πατριάρχου διά βρόχου και άφήκεν αυτόν μετέωρον.
Μετ” ολίγας στιγμάς περί την 3ην μ.μ. παρέδιδε το πνεύμα ο έθνομάρτυς πατριάρχης, άγων το 76ον έτος της ηλικίας του. Οι παριστάμενοι Τούρκοι και Εβραίοι έλιθοβόλουν το αίωρούμενον λείψανον πρό του οποίου διήλθον όχι μόνον ο μέγας βεζύρης αλλά και ο ίδιος ο σουλτάνος Μαχμούτ, κατά διαταγήν του οποίου το λείψανον έμεινεν έκεί έπί τρεις ημέρας κρεμαμένον και φέρον έπί του στήθους το φιρμάνιον περί της είς θάνατον καταδίκης.
Κατά το φιρμάνιον αυτό ο πατριάρχης Γρηγόριος εθεωρήθη καθ” όλα τα φαινόμενα συμμέτοχος της Επαναστάσεως, διότι κατήγετο έκ Πελοποννήσου,
όπου αύτη εξερράγη ». Ταυτοχρόνως ο σουλτάνος διέτασσε τον φόνον και άλλων αρχιερέων, των οποίων ύπωπτεύετο την δράσιν.
Ο διαδεχθείς τον Γρηγόριον εις τον οίκουμενικόν θρόνον Ευγένιος είς μάτην προσεπάθησε να εξαγόραση και θάψη το λείψανον του έθνομάρτυρος.
Τήν 13 Απριλίου το λείψανον παρεδίδετο αντί 800 γροσιών εις Εβραίους, οι όποιοι χαιρεκακούντες έσυρον αυτό διά των οδών της
Κωνσταντινουπόλεως μέχρι της παραλίας του Κερατίου κόλπου, όπου το έρριψαν εις την θάλασσον αφού του προσέδεσαν ογκώδη λίθον.
Αποκοπέντος όμως του κρατούντος τον λίθον σχοινιού, το λείψανον έπέπλευσε και γενόμενον άντιληπτόν ύπό του Κεφαλλήνος Μαρίνου Σκλάβου, πλοιάρχου του ύπό ρωσσικήν σημαίαν πλοίου « Αγιος Νικόλαος », ανεσύρθη την 16ην Απριλίου ».
Στόν « Συναξαριστή Νεομαρτύρων » {εκδ. «Ορθοδόξου Κυψέλης» Θεσ/νίκη 1984, σελ. 439 – 442}
περιγράφεται η θυσία του Ίεράρχου: « Επειδή η οδός ήτο άνωφερής και ο γέρων Πατριάρχης, συντετριμμένος ών έκ των ταλαιπωριών, δεν ήδύνατο να βαδίση, ύπεβαστάχθη ύπό δύο τούρκων στρατιωτών και ούτω διήλθε διά μέσου του κατακλύσαντος τον περί το Πατριαρχείον χώρον και την αύλήν αυτού τουρκικού και ιουδαϊκού
όχλου μέχρι της πύλης του Πατριαρχείου ». Εκεί ο δήμιος « βοηθούμενος από πολυαρίθμων Ιουδαίων » ετοίμασε την άγχόνην.
Εν τω μεταξύ: « Ο Πατριάρχης ίστατο κατά την τραγικήν έκείνην σκηνήν, σιωπηλώς προσευχόμενος και έχων κεκλιμένην την κεφαλήν επί του δεξιού ώμου. Ατάραχος και μετά χριστιανικής γαλήνης ύφίστατο το ηθικόν εκείνο μαρτύριον ».
Τελικά ένας « ρωμαλέος αχθοφόρος » …ύψωσεν αυτόν έπί των ώμων προς τον έπί της κλίμακος ίστάμενον δήμιον, όστις περιβολών τον τράχηλον αύτού διά του βρόχου, άφήκεν αυτόν μετέωρον, έν
μέσω των άλλαλαγμών μέν των τούρκων και Ιουδαίων…
Oi τούρκοι και ιουδαίοι έρριπτον λίθους έπί το
αίωρούμενον έκ της αγχόνης λείψανον αύτού, βλασφημούντες και λοιδορούντες…» Η τραγωδία έκλεισε με την έπονείδιστη εβραϊκή πράξι της άγοράς του πτώματος του Πατριάρχου.
Σημειώστε ότι για το άνοσιούργημα συνεστήθη είκοσαμελής εβραϊκή επιτροπή! η όποια κατόρθωσε να πάρη αυτή το πτώμα του Πατριάρχου κι όχι ο Πατριάρχης Ευγένιος, που πλήρωσε για να το θάψη.
« Το λείψανον του Γρηγορίου έμεινε κρεμάμενον έπί τρεις ημέρας, μάτην δέ προσεπάθησεν ο Πατριάρχης Ευγένιος να εξαγόραση αυτό και θάψη. Tη 13η Απριλίου είκοσαμελής επιτροπεία Εβραίων δι” 800 γροσίων ήγόρασε το λείψανον παρά του δημίου, όστις παρέδωκεν αυτό εις την διάθεσιν του άπανταχόθεν της Κων/πόλεως συρρεύσαντος εβραϊκού όχλου.
Ούτος δέ προσδέσας το άπογυμνωθέν μέν αλλά φέρον τον βρόχον λείψανον του ίερομάρτυρος από των ποδών, μετά κραυγών χαράς καί αρών κατά της χριστιανικής θρησκείας έσυρεν αυτό άνά τάς οδούς…
Ούτω φρικωδώς λίαν έβλεπε τις τα σώματα του τε Πατριάρχου και των λοιπών μαρτύρων, μολυνόμενα διά χειρών βέβηλων, συρρόμενα εντός του πηλού των ρυάκων και χρησιμεύοντα ως
παίγνιον του αγρίου μίσους των απογόνων του θεοκτόνου λαού…» {Ινθ. άνωτ. σελ. 763}.
Η ίδια τύχη περίμενε τον Αρχιεπίσκοπο Αίμου Κύριλλον, τον Αρχιεπίσκοπον Εφέσσου Εύγένιον, τον Αρχιεπίσκοπον Ανδριανουπόλεως Δωρόθεον, εκατόν ογδοήκοντα πέντε έξάρχους και ηγουμένους και άγνωστος αριθμός ιερέων έδολοφονήθησαν, έξ αιτίας των εβραίων.
Ο Αναστάσιος Γούδας, {«Παράλληλοι βίοι των έπί της αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών» Αθ. 1869-1876 και εις «Λεξικόν Νεομαρτύρων», «εκκλησιαστικές εκδόσεις» Αθ. 1972 σελ. 136}
αναφέρει ότι: « πλήθος Ιουδαίων ως χείμαρος ώρμησε έπί το κρεμάμενον ιερόν λείψανον. Οι μέν έπτυαν αυτό κατά πρόσωπον, άλλοι εχλεύαζον διά των απρεπέστατων φράσεων και άλλοι εξύβρισαν… έσυρον το λείψανον, δι” όλων των ρύπων και ακαθαρσιών της όδού…».
===================================
Και ένώ όλες οι ιστορίες περιγράφουν το φρικιαστικό τέλος του Πατριάρχου επαναλαμβάνω ότι μόνο στα Ελληνικά σχολεία δεν διδάσκεται η αλήθεια.
Γιά παράδειγμα στην « Ελληνική Ιστορία των νεωτέρων χρόνων » {εκδ. «Όργανισμού Εκδόσεως Σχολικών βιβλίων» της ΣΤ” δημοτικού, σελ. 69} « ιστορικοί συγγραφείς » Ν. Διαμαντοπούλου και Α. Κυριαζοπούλου, χωρίς ντροπή αποσιωπούν τελείως τον ρόλο των εβραίων.
Γιατί;
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ: ΣΩΡΡΑΣ «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΤΣΑΪΛΝΤ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΙΣΡΑΗΛΙΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ»!
Σώρρας: Θα σας πω το εξής και κρατηθείτε: 11 άτομα από τον ΚΙΣ βρίσκονται στον 1ο όροφο του Υπουργείου Παιδείας ως σύμβουλοι και ελέγχουν τα βιβλία που βγαίνουν προς τα έξω και διδάσκονται τα παιδιά μας!
Σοβαρολογείτε τώρα;
Σώρρας: Με βλέπετε να κάνω πλάκα; Ναι, υπάρχουν 11 μέλη του ΚΙΣ που ελέγχουν τα βιβλία της ιστορίας ή των Θρησκευτικών που προωθούνται στα σχολεία. Εμείς δεν πήγαμε ποτέ στο Τελ Αβίβ να βάλουμε τέτοια θέματα.
11 εβραίοι καθορίζουν τι θα διδάσκονται στα σχολεία !
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Κι Όμως στη ελλαδα Έχουμε Δύο «Ελληνικές Δημοκρατίες»
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Τα Προνόμια των Σιωνιστών στην Ελλάδα!!!
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Μόνο στην τσέπη πονούν οι Εβραίοι
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
ΡΑΒΒΙΝΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ. ΟΙ ΜΗ ΕΒΡΑΙΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ
http://anthellinicsminorities.blogspot.com
"Έλληνες"... πολιτικοί Εβραϊκής καταγωγής
...%20%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF%20%CE%95%CE%B2%CF%81%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AE%CF%82.jpg)
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
"Έλληνες" πολιτικοί ή ελληνοποιημένοι εβραίοι ;
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
Τα πραγματικα επιθετα αυτων που μας κυβερνουν
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/12/blog-post_74.html
H ονοματολογια των εβραιων της ελλαδος
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/12/h-onoma.html
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/12/blog-post.html
«Ελληνικά» ονόματα, με εβραϊκές ρίζες
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/12/blog-post_13.html
====================================
Παρακάτω στο ίδιο κεφάλαιο γράφουν ότι « η λαϊκή μούσα θρηνώντας το θάνατο του Πατριάρχη μοιρολογάει » και παραθέτουν το λαϊκό μοιρολόι με τους στίχους « Εκεί πού ελειτούργαε κι εύλόγαε το γένος – πλακώνουν οι Γενίτσαροι και οι Όβρηοί αντάμα »!
Οι ίστορικοί και η λαϊκή μούσα μιλούν για « Όβρηούς », αλλά τα σχολικά βιβλία τους έχουν δώσει συγχωροχάρτι.
Γιατί;
Μιά τέτοια ύποδούλωσι των νεοελλήνων « Ιστορικών » έναντι του εβραϊσμού και σε βάρος του Ελληνισμού δεν μπορεί να περάση απαρατήρητη από τους σκεπτόμενους Ελληνες, δεν πρέπει να περάσει ατιμώρητη. Εσεται ήμαρ…
Αναρίθμητοι ήσαν οι ιεράρχες της Ορθοδοξίας για
τον φόνο των οποίων ευθύνονται οι Ιουδαίοι. Επώνυμοι και ανώνυμοι Ελληνες ίερείς σκοτώθηκαν από τους έβραίους, με βασανιστήρια φριχτά.
Προς περαιτέρω αποκάλυψη, άν και δεν χρειάζεται, της εβραϊκής συμπεριφοράς κατά την Τουρκοκρατία, επικαλούμαι τις διαπιστώσεις του Μητροπολίτου Κορίνθου Παντελεήμονος, ο όποιος στο βιβλίο του « Εβραίοι και Χριστιανοί » {εκδ. «Πνοή» Κόρινθος 1980, σελ. 26}
σημειώνει: « Οι Εβραίοι συκοφαντούσαν αλύπητα και συνεχώς τους Χριστιανούς στους Τούρκους, έπαιρναν μέρος στους βασανισμούς των Χριστιανών από τους Τούρκους , αποτελείωναν τους Χριστιανούς νεομάρτυρες και εθνομάρτυρες και προέβησαν σε εξευτελισμούς, γενικά των νεκρών σωμάτων τους.
Ενδεικτικά μέσα στα πολλά αυτά γεγονότα αναφέρω τις πασίγνωστες πράξεις τους που έκαναν για το μαρτύριο και κατά το μαρτύριο του Κοσμά του Αιτωλού και για το μαρτύριο και κατά το μαρτύριο του Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου Ε”.
Στήν Επανάσταση του 1821, όπως λέγουν τα
κείμενα και οι πηγές, αποδεικνύεται ότι ήσαν υπέρ των Τούρκων, κατά των επαναστατημένων Ελλήνων και τους πρόδιναν όσο μπορούσαν περισσότερο στους Τούρκους, τους υπόσκαπταν δέ με κάθε μέσο όπου και όπως τους δινόταν η ευκαιρία ».
Τα ανωτέρω δεν τα λέγει κάποιος άντιεβραίος, αλλά ενας εν ενεργεία Μητροπολίτης, που φυσικά δεν μπορεί να τον « κατηγορήση » κανείς για ναζισμό, όπως συνηθίζουν να κάνουν οι εβραίοι εναντίον όσων τους καταγγέλουν.
Ηθελα να ήξερα, όμως, γιατί αυτές τις αλήθειες τις κρύβουν στήν σχολική έκπαίδευσι; Δέν
απαιτείται να είναι κανείς ευφυής, για να καταλάβη ποιοί φροντίζουνε να άπαλειφθούν τα Ιστορικά γεγονότα και έτσι τα Ελληνόπουλα να μη μαθαίνουν την αλήθεια.
Κάποτε όμως γι" αυτή την εκπαιδευτική αποπληροφόρησι θα ζητηθούν ευθύνες, από τους εβραιόπληκτους συγγραφείς των σχολικών βιβλίων.
Κάποιοι θα πληρώσουν ακριβά την έβραιοδουλεία τους.Αν πάρετε το ογκώδες σύγγραμμα « Συναξαριστής Νεομαρτύρων » {1400-1900 μ.Χ.} της εκδόσεως « Ορθοδόξου Κυψέλης » {Θεσ/νίκη 1984} θα δήτε πόσοι Αγιοι και ίερομάρτυρες της
εκκλησίας μας έβασανίσθησαν και πέθαναν έξ αιτίας των συκοφαντιών των εβραίων. Τα επεισόδια δεν είναι μεμονωμένα, αλλά ατελείωτα και δείχνουν το εβραϊκό μίσος, κατά των Ελλήνων.
Μπροστά στους εβραίους οι Τούρκοι ήσαν ήπιώτεροι, διότι παρά τις εβραϊκές συκοφαντίες οι διάφοροι μπέηδες η αγάδες δίνανε στους κατηγορουμένους την ευκαιρία να σωθούν, αν άλλαξοπιστήσουν.
Παραθέτω τρία αυτούσια παραδείγματα για να σχηματίσετε προσωπική γνώμη.
Πρώτον, ο Αρχιερεύς ίερομάρτυς Γαβριήλ
« και έτυχε να βαπτίση έναν Εβραίον οπου έπίστευσεν εις τον Χριστόν, oι εκείσε ευρισκόμενοι Εβραίοι, ως χριστιανομάχοι, επήγαν είς τον βεζύρην, όντα τότε μετά του βασιλέως είς την Προύσσαν, και έκατηγόρησαν ψευδώς τον αρχιερέα, ότι έβάπτισεν έναν Τούρκον.
Ο δέ βεζύρης στένοντας έμπροσθεν του τον Αγιον του λέγει με μεγάλον θυμόν επειδή έτόλμησες να βάπτισης Τούρκον, είσαι άξιος θανάτου και πρέπει να κρεμασθής, έξω μόνον άν θέλησης να τουρκίσης, και ούτω να σου χαρίσωμεν την ζωήν και να σε αξιώσωμεν μεγάλης τιμής και δόξης, είς τρόπον οπού να γίνης μέγας και πολύς είς όλον το βασίλειον.
Ταύτα άκουσας άνελπίστως ο αοίδιμος, χωρίς να δειλιάση παντελώς άπεκρίθη: Οτι μέν έγώ δεν έβάπτισα Τούρκον και ψευδώς με κατηγορούν οι
Εβραίοι από την κακίαν τους, είναι φανερόν τοις πάσι, και εσείς οι ίδιοι το γνωρίζετε και το ήξεύρετε πολλά καλά, ότι αυτό το γένος των Εβραίων άνωθεν και έξ αρχής μας κατατρέχουν και καθώς έθανάτωσαν τον Κύριον ημών Ίησούν Χριστόν, τοιουτοτρόπως και ημάς τους Χριστια- νούς, άν ήτον είς την έξουσίαν τους, όλους να μας έθανάτωσαν ».
Ο Βεζύρης του πρότεινε να γίνη Τούρκος για να σωθή. Ο Γαβριήλ αρνήθηκε και στις 3 Δεκεμβρίου 1659 άπηγχονίσθη. {ενθ. άνωτ. σελ. 184}.
Δεύτερον, ο άγιασθείς μάρτυς Ιωάννης έκ Θάσου « ο οποίος εργαζότανε σ” ένα ράπτη στην Κωνσταντινούπολη… Και μίαν ήμέραν τον έστειλεν ο μάστορας του να άγοράση ράμματα παρά τίνος Εβραίου, και δυσαρεστών έφιλονείκει μετά του Εβραίου του πωλούντος αυτά. Ετυχε δέ κατά την ώραν έκείνην να φωνάζη ο χότζας επάνω είς τον μιναρέν έν τη ώρα του μεσημεριού, κατά την συνήθειαν των τούρκων.
Ο δέ μιαρός Εβραίος, καιρού δραξάμενος, έλεγε τόσον προς τον κράζοντα, όσον και προς τους
άλλους Αγαρηνούς δεν άκούετε το παιδίον τούτο πώς υβρίζει την πίστιν σας και το προσκύνημα σας; εκείνοι δε ως ήκουσαν, έπίστευσαν εις του Εβραίου τα λόγια και λαβόντες τόν παίδα, τον έδειραν ανηλεώς, και φέροντες τον εις τον βεζύρην, έμαρτύρησαν, πώς ύβρισε την πίστιν τους, το δε παιδίον ώμνυεν, ότι το έσυκοφάντησεν ο Εβραίος ».
Και σ” αυτόν ο Βεζύρης είπε « έλα να γίνης Τούρκος να γλυτώσης την ζωή σου ». Αρνήθηκε και απεκεφαλίσθη {ένθ. άνωτ. σελ. 193}.
Τρίτον, ο Αγιος Συμεών ο Τραπεζούντιος έκ κακής του τύχης διήρχετο στην Κωνσταντινούπολιν από ένα σημείον, όπου είχε προηγηθή συμπλοκή μεταξύ Ελλήνων και εβραίων, είχε δε τραυματισθή κάποιος εβραίος.
Οι Ιουδαίοι άρπάξανε τον ανύποπτο Συμεώνα και: « βοώντες και κράζοντες ότι ούτος είναι οπού τον έκτύπησε, και ούτω παρέδωκεν τον εύλογημένον Συμεών είς τους φύλακας, οίτινες τον επήγαν εις τον βεζύρην, είς τον όποιον έβγήκαν και μαρτύρησαν ψευδώς τινές Εβραιότουρκοι πώς είδον τον Συμεών ότι έκτύπησε τον Εβραίον.
Εγινε λοιπόν απόφασις παρά του κριτού να φυλάγεται ο Συμεών είς την φυλακήν τεσσαράκοντα ημέρας, και άν άποθάνη ο Εβραίος να θανατώσουν και τον Συμεών, είδε και ζήση να πληρώνη τα ιατρικά και να ελευθερώνεται, έζησε λοιπόν ο Εβραίος πλείονας των τεσσαράκοντα ήμερων και εσυβάσθη δια γρόσια διακόσια ογδοήκοντα χάριν των ιατρικών είτα κοντά τάς πεντήκοντα ημέρας επέθανεν ο Εβραίος και συνέδριον ποιήσαντες οι μισόχριστοι έπεισαν διά χρημάτων τους δικαστάς να θανατώσουν τον Συμεών oι δέ δικασταί έλεγαν είς τον Συμεών ότι αν γένη Τούρκος λυτρώνεται από τον θάνατον, είδε και δεν γένη Τούρκος, έχουν βέβαια να τον
θανατώσουν », {ενθ. άνωτ. σελ. 717}.
Ο Συμεών αρνήθηκε να άλλαξοπιστήση και έτσι οι Τούρκοι « τον έκρέμασαν εις τον εκεί πλάτανον κάνοντας χάριν των εβραίων »!
Μετά από κάθε « διωγμό » οι εβραίοι έπαναλαμβάνανε κλαψουρίζοντας το χιλιοειπωμένο τροπάριο, ότι τους καταδιώκουν και τα λοιπά και τα λοιπά.
Εχει διαπιστωθή ιστορικά ότι οι εβραίοι « Επιδιώξανε την εξόντωση του Ελληνικού στοιχείου με κάθε μέσο.
Στή Σμύρνη, αρχές Απριλίου του 1821, διαδίδανε ψεύτικες φήμες, ότι στα
ελληνικά πλοία, όσους Τούρκους πιάνανε, τους άλειφαν με ρετσίνι και τους καίγανε.
Πολλαπλασιάζανε μ” αύτόv τον τρόπο την εκδικητική μανία των εξαγριωμένων, από την Ελληνική Επανάσταση, τουρκικών ορδών ». {Χ.
Στασινοπούλου: «Λεξικό της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821» τόμος Β” σελ. 64}.
Τώρα όμως τα πράγματα δεν ήσαν όπως πρίν. Οι επαναστατημένοι Ελληνες εκδικηθήκανε τους εβραίους, για όσα κακά είχαν πάθει από αυτούς για τις ατιμώσεις και τα βασανιστήρια. « Και οι επαναστατημένοι Ελληνες, καθώς ήταν φυσικό, δεν ξεχώριζαν τους Τούρκους άπ” τους Εβραίους.
Τους θεωρούσαν κι αυτούς εχθρούς. Στό Βραχώρι μάλιστα { σημερινό Αγρίνι } ενώ έκαναν συμφωνία με τους Τούρκους και τους συνόδεψαν
ασφαλισμένους μακρυά άπ” την πόλη, στους Εβραίους έβαλαν μαχαίρι, φωνάζοντας ότι εκδικούνται τη διαπόμπευση του νεκρού πατριάρχη και άλλα παρόμοια.
Στήν Τριπολιτσά, μέσα στη γενική σφαγή, ελάχιστοι Εβραίοι γλύτωσαν. Τους σκότωσαν κι αυτούς οι Ελληνες όπως και τους Τούρκους. Κατά κανόνα λοιπόν, Εβραίοι και Ελληνες αντιμετωπίστηκαν ως εχθροί κατά την Επανάσταση.
Αναμφισβήτητα δε, οι Ελληνες είχαν το δίκιο με το μέρος τους. Γιατί αυτοί μέν πολεμούσαν για τη λευτεριά τους, οι δέ Εβραίοι γίνονταν σύμμαχοι με
τους Τούρκους τυράννους…» {ένθ. άνωτ.}
Κατά την πολιορκία της Τριπόλεως από τους Ελληνες, οι εβραίοι μετήλθαν τα γνωστά εβραϊκά τεχνάσματα για να σωθούν. Θελήσανε να έξαγοράσουνε την ζωή τους.
Ο Συνταγματάρχης Όλιβιέ Βουτιέ {Απομν. αγωνιστών 1821, τόμος 11, σελ. 129} σημειώνει επιγραμματικά: « Οι Εβραίοι πρότειναν ένα σημαντικό ποσό για να βγουν από την πόλη και νά τους χαριστή η ζωή. η πρόταση τους απορρίφθηκε όλοι οι θησαυροί του κόσμου δεν θα τους έσωζαν από την οργή των Ελλήνων, που μισούν περισσότερο αυτούς παρά τους Τούρκους…»
Ο Ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς {«Ο Γέρος του Μοριά» έκδ. «Μπίρης» Αθ. 1975, σελ. 290} περισσότερο λεπτομερώς γράφει για την προσπάθεια των εβραίων να εξαγοράσουν την ζωήν τους: « Οι Εβραίοι, μιά νύχτα, μπόρεσαν να βγάλουν μερικούς δικούς τους έξω από το κάστρο.
Γλίστρησαν ως την καλύβα του Υψηλάντη και
του πρότειναν να τους αφήσει να βγουν, να τους εγγυηθεί ασφάλεια ζωής και περιουσίας κι αυτοί θάδιναν ένα μεγάλο ποσό στους πολιορκητές.
Μά ποιος μπορούσε ν” ακούσει τέτοιες προτάσεις. Ούτ” ένα παλικάρι δεν ήταν στο στρατόπεδο που να μήν ξαίρει τον άθλιο ρόλο πούχαν παίξει στην τραγωδία της κρεμάλας του πατριάρχη, το μίσος και το φανατισμό πούχαν δείξει βρίζοντας το λείψανο τον, σέρνοντας το στους δρόμους, οι
Εβραίοι της Πόλης.
Τους έδιωξαν μ” άγριες φοβέρες ». Παρά το μίσος που ένοιωθαν για τους Ιουδαίους οι πολεμιστές του 21 δεν τους σκότωσαν αμέσως « τους έδιωξαν μ” άγριες φοβέρες ».
Όταν ελευθερώθηκε η Τρίπολι μάταια πάλι άποπειραθήκανε να δωροδοκήσουνε τους νικητές Ελληνες δίνοντας τους χρυσάφι και πετράδια.
« Μεγάλο κακό γινόταν τον ίδιο καιρό στο Μαχαλά των Εβραίων. Λύσαν όλοι τους τα κομποδέματα. Χρυσάφι κι ασήμι, πετράδια, μαργαριτάρια, χύθηκαν στα πόδια παλικαριών μά δεν τους όφέλησε.
Τους πέρασαν όλους από το σπαθί.
Ο Κολοκοτρώνης μονάχα κατάφερε να γλιτώσει έναν. Τόν Λευΐ. Τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει το φοβερό ρέμα του θανάτου και της αρπαγής ». {ένθ. άνωτ. σελ 349}
Από το ιστόρημα του Μελά προκύπτει, ότι όταν ο Ελληνικός λαός ήταν σκλάβος τους Τούρκους, οι εβραίοι αποταμίευαν χρυσάφι, ασήμι, πετράδια, μαργαριτάρια που φυσικά δεν τα παίρνανε από τους Τούρκους, αλλά από το υπόδουλο έθνος μας.
Και μετά έπιδιώκανε να μας εξαγοράσουν με τα δικά μας πλούτη, που τα χρόνια της Τουρκοκρατίας μας είχαν αρπάξει.
Γι” αυτό οι Ελληνες δεν καταδεχθήκανε να διαπραγματευθούν με τους εβραίους για την σωτηρία των τελευταίων.
Όχι.
Αυτοί θα πλήρωναν ακριβά, όπως και συνέβη.
Στήν Ιστορία αναφέρεται ότι η Μπουμπουλίνα μπήκε στο κάστρο της Τριπόλεως « καί σέ μερικές πλούσιες εβραίες έδινε τις πιό αόριστες ελπίδες. Ετσι βγήκε από το κάστρο φορτωμένη χαρίσματα » {ενθ. άνωτ. σελ. 332}.
Μετά την άπελευθέρωσι της Τριπόλεως οι Ελληνες έσφαξαν τους εβραίους με περισσότερο μίσος, άπ” όσο σκότωναν τους Τούρκους, όπως ακριβώς αφηγείται ο Φ. Φωτάκος {«Απομνημονεύματα έκδ. «Μπούρας» τόμος Α,σελ. 251}: « Οι Εβραίοι της Τριπολιτσάς και αυτοί έχάθησαν μαζί με τους Τούρκους, και έθανατώθησαν με περισσοτέραν εχθρότητα…»
Τα ίδια γράφει κι ο Σπ. Τρικούπης { « Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 » τόμος Β, σελ. 93 }:
«Οι δε εν Τριπολιτσά Εβραίοι επί λόγω της έν Κωνσταντινουπόλει και άλλου κακής προς τους Χριστιανούς διαγωγής των ομοθρήσκων των, όλοι κατεστράφησαν, οι μεν δια σιδήρου, οι δε διά πυρός…»
Παρ” όλα αυτά ο Κολοκοτρώνης διέσωσε τον εβραίο Τραπεζίτη Χανάμ, τον Λεβύ και άλλους Ιουδαίους.
Ο δε Κανέλλος Δεληγιάννης περιγράφει {«Απομνημονεύματα Αγωνιστών 1821» τόμος 17, σελ. 278} και αυτός μετά
την άλωσιν της Τριπόλεως: « διέσωσα δε δώδεκα Εβραίους, τον Χαχάμην τους και δύο γυναίκας, και τους έστειλα είς την οίκίαν μου φιλανθρωπίας ένεκα τους διετήρησα τρία περίπου έτη τροφοδοτών και περιθάλπων αυτούς έξ ίδιων μου και κατά το 1824 τους έστειλα ασφαλώς είς την Ζάκυνθον και διεσώθησαν ».
Όπως φαίνεται κι από άλλας αφηγήσεις κατά την Επανάστασιν του 1821 διεσώθησαν αρκετοί εβραίοι, τους όποίους οι Ελληνες αντάλλαξανε με δικούς μας αιχμαλώτους.
Αλλοτε πάλι παίρνανε χρήματα που τόσο είχαν
ανάγκη για την συνέχισι του αγώνος. Ο Κανέλλος Δεληγιάννης {ένθ. άνωτ. σελ. 24} αναφέρει ότι ύστερα από
νικηφόρα έφοδο στην Πάτρα: « οι εδικοί μου στρατιώται έφερον 86 κεφαλάς και 18 συνέλαβον ζώντας με τον άξιωματικόν τους και έναν Εβραίον διέσωσα και τον έστειλα είς την πατρίδα μου Λαγκάδια, όπου είχον και τους άλλους Εβραίους. Αυτός ήτον υιός μονογενής ενός πλουσίου σαράφη { τραπεζίτου } Εβραίου, τον όποιον είχε στείλει εις τον Χασάν πασιάν να λάβη χρήματα, τα οποία του εχρεώστει, άλλ” αφού συνελήφθη επροσποιήθη ότι
ήτον υπηρέτης, και έως ότου τον έστειλα εις την Ζάκυνθον με τους άλλους Εβραίους δεν ώμολόγησε την καταγωγήν του.
Αλλ” άφού ύπήγεν εκεί τότε είπε ποίος ήτον και ότι ο πατέρας του ύπέσχετο μεγάλην ποσότητα
χρημάτων άν τον εύρισκε ζώντα…»
Εδώ ο κόσμος χανότανε κι ο εβραίος έστειλε τον γιό του να εισπράξη χρήματα!.
Αλλου πάλιν οι εβραίοι διεπραγματεύοντο πόσο θα πληρώσουν για να σωθούν. Ο Νικ. Κασομούλης {«Απομνημονεύματα της επαναστάσεως των Ελλήνων 1821-1833» έκδ. «Κοσμαδάκη» τόμος Α, σελ. 155} διηγείται: « Περιφερόμενοι εις τήν οικίαν του Κολοκοτρώνη, τριγυρίζοντας εις τους οδάδες είδομεν έναν έβραίον φυλακισμένον όστις δεν είχεν 700 χιλ. γρόσια και αδάμαντας να δώση, παρά ύπόσχετο μόνον έως 300 και τίποτες άλλα τα οποία είχεν κρυμμένα ».
Ενας ήρεμος θαλασσόλυκος αγωνιστής του 1821 ήταν ο Αλεξ. Κριεζής που διέθεσε ολόκληρη την περιουσία του, υπέρ της επαναστάσεως. Οταν κάποτε συνέλαβε 11 Τούρκους κι έναν εβραίο εκδικήθηκε τον μαρτυρικό θάνατο του Κουκουβίκου {τον παλουκώσανε} με τον ακόλουθο τρόπο: « Ιδού τώρα θέλω κάμη και έγώ την παιδείαν είς τους 11 συναδέλφους σας και του Εβραίου.
Τους είχομεν δέση από τάς δύο μασχάλας και ευθύς με τρεις φιλίστραις τους υψώσαμεν ήρχισαν τάς φωνάς, το άλάχ! άλάχ! έξ ών η φωνή του Εβραίου βουτόντας είς τον αιγιαλόν, υψώνοντας τρις και βουτόντας τους άφήσαμεν κρεμασμένους ». {«Απομν. Αγωνιστών 1821» τόμος 5ος, σελ. 39}
Ουδείς ουδέποτε έκ των αγωνιστών, του 1821 και έκ του λαού διεχώρισε τους Τούρκους από τους εβραίους.
Γιά τους Ελληνες, Τούρκοι και έβραίοι ήσαν εχθροί. Ιδιαίτερα οι εβραίοι οι όποιοι μας κατεπίεζαν, δίχως στο κάτω-κάτω της γραφής να μας έχουν νικήσει στρατιωτικά. Εφ” όσον ήλθε έτσι ο λόγος να πούμε και το άλλο.
Οι Ελληνες περιφρονούσαν τους εβραίους.
Δέν τους θεωρούσαν Ικανούς για μάχη.
Ήσαν δειλοί.
Ο Μακρυγιάννης μιλάει τελείως περιφρονητικά για τους Ιουδαίους. Οταν θέλη να υποτίμηση τους Τούρκους τους παρομοιάζει με τους εβραίους.
Στά « Απομνημονεύματα » του {έκδ. «Αλμωπός» έπιμ. Βλαχογιάννη, σελ. 282} γράφει: « Οι Ελληνες τους Τούρκους τους καταφρόνεσαν όλως δι” όλου. Καθημερινώς πολεμούσαμεν, κι όλο τους νικούσαμεν ποτέ δεν
κέρδεσαν.
Τους πήραμεν τον αγέρα και τους είχαμεν σαν Οβραίους ».
Κλασσική είναι η χειρονομία του Θ. Κολοκοτρώνη που αναφέρεται σ” Ελληνικές και ξένες ιστορίες. Ενας πλουσιώτατος εβραίος παρουσιάσθηκε μπροστά του ένοπλος: « ζευγάρι πιστόλες χρυσές διαμαντοστόλιστες.
Το μάτι του Κολοκοτρώνη άρπαξε αυτό το παράξενο.
— Μπά! είπε, Οβριός κι αρματωμένος δεν γίνεται! Τού πήρε τα πιστόλια και τάχωσε στο σελάχι του…» {S. Howe, «An Hist. Sketch of the Greek Revol.» 1828, σελ. 61}.
Κι ο Σπύρος Μελάς στο βιβλίο του « Ο Γέρος του Μωρία » {έκδ. «Μπίρη» Αθ. 1957, σελ. 332} περιγράφει την
ίδια σκηνή ως έξης: « τον πλούσιο εβραίο τραπεζίτη του Χουρσίτ, Χανάμ… ήρθε στη καλύβα του Αρχηγού.
Είχε στη μέση του μαχαίρι χρυσομάνικο και κουμπούρες χρυσοστόλιστες και το μαχαίρι κι αυτές ήταν όλο πετράδια…
Μπά! έκαμε ο Κολοκοτρώνης, Οβριός κι αρματωμένος δεν γίνεται!
του πήρε τ” άρματα και τάβαλε στο σελάχι του ».
Φυσικόν αποτέλεσμα του εβραϊκού μίσους, εναντίον της Ελλάδος ήταν, ότι κατά το 1821 δεν σημειώθηκε μεταξύ των Ιουδαίων καθόλου φιλελληνισμός. Οι εβραίοι κατοικούσαν στον Ελληνικό χώρο, αλλά κανείς τους δεν πήρε τα όπλα να πολεμήση υπέρ της Ελλάδος. Ο Μπάμπης Αννινος {«Οι Φιλέλληνες του 1821» έκδ. «Γαλαξίας» Αθ. 1971, σελ. 21} παραθέτει πίνακα των πεσόντων στην μάχη Φιλελλήνων.
Πολεμήσανε αρκετές χιλιάδες ξένοι υπέρ της Πατρίδος μας. Εφονεύθησαν δέ στο πεδίον της Τιμής για την Ελλάδα 286 έκ των οποίων 121 Γερμανοί, 56 Γάλλοι, 50 Ιταλοί, 11 Ελβετοί, 10 Αγγλοι, 8 Δανοί, 7 Κορσικανοί, 5 Πολωνοί, 4 Αυστριακοί, 3 Σουηδοί, 3 Σκώτοι, 2 Ισπανοί, 1 Πορτογάλος, 1 Ούγγρος, 1 Ιρλανδός, 1 Βέλγος, 1
Ολλανδός, 1 Αμερικανός.
Ακόμη και μουσουλμάνος ύπήρξεν Φιλέλλην.
Ο Αιγύπτιος Δαβουσί, που παλαιότερον
υπηρετούσε στην Ιλη των Μαμελούκων του Μ. Ναπολέοντος.
Ο Φιλέλλην αυτός , « εις το Πέτα επολέμησεν ως
ήρως. Εφόνευσε όσους εχθρούς ήδυνήθη δια της ακτηρίδος του όπλου του και έπεσε νεκρός διάτρητος ύπό πληγών έπί σωρών εχθρικών πτωμάτων » {ενθ. άνωτ.}.
Ιδιαίτερο φιλελληνικό ρεύμα άνεπτύχθη στην Βαυαρία, όπου πάντα ήκμαζαν τα Ελληνικά Γράμματα.
Ο Βασιλεύς Λουδοβίκος Α” {1786-1868} ποιητής και ο ίδιος εμπνευσμένος από το Αρχαιοελληνικό πνεύμα κατέστησε το Μόναχο κοιτίδα Ελληνικού πολιτισμού και το έκόσμησε με περίλαμπρα οικοδομήματα όλα Ελληνικού ρυθμού.
Πάντοτε εύρισκε ευκαιρίες να προσφέρη την οικονομική του ένίσχυσι υπέρ της
επαναστάσεως και όταν επελέγη ο δευτερότοκος γιος του, για βασιλεύς της Ελλάδος .
Σεφαρδίτες Εβραίοι και Οθωμανοί Τούρκοι – Μια σχέση αγάπης
Με τον όρο Σεφαρδίτες Εβραίοι εννοούμε τους ισπανόφωνους Εβραίους πρόσφυγες, που ήρθαν σε
περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (π.χ. Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη) τέλη του 15ου αιώνα εκδιωκόμενοι από την Ισπανία.
Ονομάζονται Σεφαρδίμ (στα ελληνικά Σεφαρδίτες) από το εβραϊκό S’faradim, που προέρχεται από το βιβλικό όνομα της Ιβηρικής Χερσονήσου (S’farad).
Υπήρχαν όμως στην περιοχή και οι Ρωμανιώτες Εβραίοι, που είναι η πανάρχαια ελληνόφωνη εβραϊκή κοινότητα (π.χ. στα Ιωάννινα).
Σεφαρδίτες Εβραίοι
Ήταν το έτος 1492 όταν οι βασιλείς της Ισπανίας, Φερδινάνδος και Ισαβέλλα επιβάλλουν στους Εβραίους της χώρας τους να βαπτιστούν χριστιανοί.
Όσοι αρνηθούν υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τη χώρα.
Λίγα χρόνια αργότερα (το 1497) και ο βασιλιάς της Πορτογαλίας Μανουέλ ο Α΄ προχωρεί στην αναγκαστική βάπτιση των Εβραίων της χώρας του, τους λεγόμενους Μαρράνος.
Αυτοί ήταν κρυπτο-εβραίοι που έζησαν για αιώνες με τον φόβο να μην αποκαλυφθεί η κρυφή εβραϊκή πίστη τους και καταλήξουν στην πυρά της Ιεράς Εξέτασης.
Τα επόμενα χρόνια περίπου 120.000 εξόριστοι Ισπανοεβραίοι, αφού περιπλανήθηκαν σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και απελάθηκαν και από αυτές, έγιναν δεκτοί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Αυτοί μιλούν την ντζιουντέο-ισπανική γλώσσα (ιουδαιοϊσπανική), που ήταν μια μορφή της καστιλλιάνικης γλώσσας, μια αρχαϊκή ισπανική θα λέγαμε με επιρροές από πορτογαλικά, ιταλικά, εβραϊκά, ελληνικά και τουρκικά.
Επειδή οι Ρωμανιώτες Εβραίοι, που βρίσκονταν στη βαλκανική χερσόνησο, ήταν ολιγάριθμοι, οι Σεφαρδίτες Εβραίοι «ισπανοποιούν τον εβραϊκό κόσμο των Βαλκανίων και των ακτών του Αιγαίου».
Οι Σεφαρδίτες είναι οι μόνοι μη μουσουλμανικοί πληθυσμοί που γίνονται Οθωμανοί υπήκοοι με τη
θέλησή τους.
Μετά από τους συνεχείς διωγμούς από τις χριστιανικές χώρες της Ευρώπης, βρήκαν στην
Οθωμανική Αυτοκρατορία το καταφύγιο που τους δέχτηκε με «ανοιχτές αγκάλες».
Όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Α. Μασσαβέτα για τη Μ. Ασία «οι επίγονοι των ισπανόφωνων Εβραίων διατηρούν τη μνήμη της σωτηρίας και ένα χρέος ευγνωμοσύνης προς το Οθωμανικό κράτος».
Μάλιστα, όταν οι Οθωμανοί κατέλαβαν την
Παλαιστίνη το 1516, επέτρεψαν σε Εβραίους να κατοικήσουν στις ιερές πόλεις τους όπως ήταν τα Ιεροσόλυμα.
Στην τουρκοεβραϊκή παράδοση κυριαρχεί η φράση πως «ο σουλτάνος, όταν πληροφορήθηκε τα βάσανά μας, μας λυπήθηκε και διέταξε να στείλουν εκατοντάδες γαλέρες να μας παραλάβουν».
Ο σουλτάνος Βαγιαζίτ φέρεται να διερωτάται, αν και δεν επιβεβαιώνεται από κάποια πηγή, «γιατί λένε τον Φερδινάνδο σοφό βασιλιά που φτώχυνε το βασίλειό του για να πλουτίσει το δικό μου;».
Η μετακίνηση των Εβραίων από την Ισπανία
Μπορεί οι παραπάνω φράσεις να μην έχουν επιβεβαιωθεί από κάποια ιστορική πηγή, γεγονός όμως είναι ότι οι Οθωμανοί Τούρκοι είδαν στους Εβραίους ένα δραστήριο οικονομικά πληθυσμό, που θα βοηθούσε στην οικονομική ανάπτυξη της τεράστιας αυτοκρατορίας τους.
Επιπλέον τους έβλεπαν ως έναν λαό απόλυτα έμπιστο, που τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με αυτά των Οθωμανών.
Αυτό συνέβαινε γιατί και οι Εβραίοι μισούσαν την καθολική Ευρώπη, που τους υποχρέωσε
σε διωγμούς και απελάσεις και οι Οθ. Τούρκοι φοβούνται συνεχώς τη δημιουργία μιας σταυροφορίας εναντίον τους από τη χριστιανική Δύση.
Έτσι δημιουργείται μια «συμπαράταξη Εβραίων και Οθωμανών».
Οι Σεφαρδίτες φέρνουν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία καινοτομίες στην παραγωγή, στην οικονομία, στις επιστήμες. Κάποιοι από αυτούς τους νεωτερισμούς ήταν η τυπογραφία, νέοι τρόποι παραγωγής οπλισμού, οι χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, οι τεχνικές εξόρυξης μετάλλων κ.α. .
Έτσι χάρη στις ικανότητές τους και στη στήριξη που είχαν από την Πύλη ανεβαίνουν γρήγορα τα
σκαλοπάτια της ιεραρχίας και αποκτούν σημαντική πολιτική και οικονομική επιρροή στον εκάστοτε Σουλτάνο.
Τραπεζίτες, έμποροι, δραγουμάνοι, φοροεισπράκτορες, διοικητές τελωνείων και του νομισματοκοπείου, σύμβουλοι των Σουλτάνων ήταν Εβραίοι.
Από το τέλος του 17ου αιώνα έχουμε τη σταδιακή παρακμή του οθωμανικού εβραϊσμού ακολουθώντας την κρίση που αρχίζει να χτυπά την Αυτοκρατορία, αλλά και εξαιτίας του απομονωτισμού και της εσωστρέφειας που
δείχνει η εβραϊκή κοινότητα.
Τις θέσεις τους παίρνουν Έλληνες και Αρμένιοι. Αντιδραστικοί ραβίνοι απαγορεύουν κάθε εκπαίδευση πέραν της θρησκευτικής και κάθε καινοτομία, φοβούμενοι την αμφισβήτηση της εξουσίας τους.
Τα παραπάνω οδηγούν ένα μεγάλο μέρος της σεφαρδίτικης κοινότητας να ζει σε συνθήκες
ακραίας φτώχειας.
Αυτό όμως αρχίζει να αλλάζει από τον 19ο αιώνα.
Οι Εβραίοι βγαίνουν από τη φτώχεια και την απομόνωση και ανοίγονται ξανά στο εμπόριο με αποτέλεσμα να αρχίσει ένας ανταγωνισμός Ελλήνων και Εβραίων για τα «μικρά επαγγέλματα».
Αποτέλεσμα να έχουμε αντισημιτικές εκδηλώσεις. Το σφάξιμο χιλιάδων Εβραίων στην Πελοπόννησο κατά την Ελληνική Επανάσταση, τα «εβραϊκά» στην Κέρκυρα, στη Ζάκυνθο και στην Αθήνα με
την υπόθεση του Εβραίου εμπόρου Πασίφικο, που οδήγησε σε διεθνή στρατιωτική επέμβαση είναι κάποια από τα περιστατικά που κάνουν τους Οθωμανούς Εβραίους να πιστεύουν πάλι πως μόνο η οθωμανική εξουσία μπορεί να τους προστατεύσει.
Όπως αναφέρει ο Α. Μασαβέτας στο βιβλίο του (σελ. 604), οι Εβραίοι μιλούν για «κοινό πεπρωμένο».
Εβραϊκή οικογένεια στη Θεσσαλονίκη
Κάθε φορά που δημιουργείται στα Βαλκάνια νέο κράτος και οι μουσουλμάνοι εγκαταλείπουν την περιοχή, χιλιάδες Εβραίοι τους ακολουθούν.
Μάλιστα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 οι Εβραίοι προσεύχονται στις συναγωγές για τη νίκη των Τούρκων, οργανώνονται συνδρομές και κατατάσσονται εθελοντές.
Έλληνες και Αρμένιοι τους θεωρούν συνεργάτες, καταδότες και κατασκόπους των Τούρκων.
Με τον ερχομό του Εβραϊκού Διαφωτισμού στα τέλη του 19ου αιώνα έχουμε τη χειραφέτηση των εβραϊκών πληθυσμών. Η Alliance Israelite Universelle, που είχε έδρα στο Παρίσι, ανοίγει γαλλόφωνα σχολεία στην οθωμανική επικράτεια και συμβάλλει στην πολιτιστική ανάταση των Εβραίων και συνακόλουθα και της οικονομικής άνθισης της κοινότητάς τους.
Δέχονται με ενθουσιασμό την επανάσταση των Νεότουρκων και της εξαγγελίες για ισότητα και
συνταγματική διακυβέρνηση. Μάλιστα δε στήριξαν τους Συμμάχους της Αντάντ, όταν κατέλαβαν την Πόλη την περίοδο 1918-1923 και υποστηρίξαν τον Κεμάλ στην αποτυχημένη προσπάθεια των Ελλήνων στη Μ. Ασία.
Ο διωγμός και η σφαγή, βέβαια, Ελλήνων και Αρμενίων από την περιοχή έστρεψε για πρώτη φορά τον φθόνο των Τούρκων σε αυτούς και οδήγησε σε έξοδο του 40% των Εβραίων στο νέο κράτος του Ισραήλ το 1947.
Όμως η Τουρκία ήταν η πρώτη μουσουλμανική χώρα που αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ το 1949.
Έχουμε συνεργασία των 2 χωρών σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Οι Εβραίοι θεωρούνται από τους Τούρκους «υποδειγματική μειονότητα σε αντίθεση με τους Ρωμιούς και τους Αρμενίους».
Η κοινότητα των Σεφαρδιτών διαφημίζει στη Δύση ότι στην επικράτειά της Τουρκίας δεν υπήρξε αντισημιτισμός, αρνείται την αρμενική γενοκτονία, συμφωνούν στη «μη ύπαρξη Κούρδων» και «στην αρμενική και ελληνική ευθύνη για την πυρπόληση της Σμύρνης το 1922».
Σεφαρδίτες Εβραίοι και Οθωμανοί Τούρκοι – Μια σχέση αγάπης
εβραίος αρχιραββίνος Ovadia Yosef:
Το Εβραϊκό-Σιωνιστικό προφίλ της Ελλάδας! Ποιοι μας κυβερνούν;
Τα πραγματικα επιθετα αυτων που μας κυβερνουν
Ομας -ε βραιων – κ.ι.ς. - εβραιο- μασωνο-σιωνιστικες οργανωσεις στην ελλαδα
https://greekjusticeuniondarkweb.blogspot.com
Καθολικη & Ορθόδοξη Εκκλησία Α.Ε. - Εβραιο -μασωνο-σιωνιστικες οργανωσεις στην ελλαδα
https://greekjusticeuniondarkweb.blogspot.com
Μασωνικη στοα της ελλαδος - Εβραιο -μασωνο-σιωνιστικες οργανωσεις στην ελλαδα
https://greekjusticeuniondarkweb.blogspot.com
ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ «ΘΑΒΟΥΝ» ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ
https://oiskepseismoumesaapotodiadiktyo.blogspot.com
ανθελληνικες μειονοτητες
Ανθελληνικες Μειονοτητες στην Ελλαδα
Ανθελληνικες Μειονοτητες Στην Ελλαδα (Μερος 1ον)
Ανθελληνικες Μειονοτητες Στην Ελλαδα (Μερος 2ον)
Καταγγελια καταπατησης ανθρωπινων δικαιωματων και γενοκτονιας της ελληνικης μειονοτητας
Καταγγελουμε την εβραικη ιδιωτικη εταιρεια φυλαξης SECURITY εβραικων συμφεροντων
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΔΙΕΥΘΑΡΜΕΝΟΥ ΕΦΟΡΙΑΚΟΥ
Πως Παιρνετε Ελληνικη Ιθαγενεια Στο Ελλαντα
https://greekjusticeuniondarkweb.blogspot.com
Εκτίναξη της «ελληνοποίησης» κατά 138% το 2016 - Το 86% ήταν Αλβανοί
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/138-2016-86.html
ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΡΑΤΟΣ Η ΕΛΛΑΔΑ!
Εγένετο το δίκαιον της χώρας νόμος…των Εβραίων!!!
Οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις, ενός ΕΛΛΗΝΑ της ομογένειας, του δημοσιογράφου - συγγραφέα και ερευνητή ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ, για τον ρόλο των Εβραίων και στο νομικό σύστημα της Ελλάδας!
ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΡΑΤΟΣ Η ΕΛΛΑΔΑ;;;
https://samosnews2.blogspot.com/2017/10/blog-post_73.html
Ιδιωτική ΕΤΑΙΡΕΙΑ η κυβέρνησις
https://attheendshavedpriest.blogspot.com/2018/02/blog-post_48.html
ΕΊΝΑΙ ΌΝΤΩΣ ΑΝΏΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΈΡΝΗΣΙΣ;;;
https://attheendshavedpriest.blogspot.com/2018/02/blog-post_61.html
Οταν η Ελλάδα έκανε εξαγωγές χασίς
https://anthellinicsminorities.blogspot.com/2018/10/blog-post_75.html
Η μνήμη πολλές φορές είναι επιλεκτική…
«εμείς διδάξαμε πολιτισμό όπου και αν πήγαμε», λένε με μια φωνή.
Το επιβεβαιώνουν, άλλωστε, και τα
στατιστικά στοιχεία εγκλημάτων της Ν. Υόρκης, όπου οι πολιτισμένοι "έλληνες"
( Αρβανιτοβλαχοι) κατά τη δεκαετία του ’20 και του ’30 κατείχαν την πρώτη θέση στη διάπραξη εγκλημάτων!!.
Theologos Vasileiadis
το Ρίμπας :
Απάντησηα) Ιστορικό επώνυμο της Β.Δ. Ισπανίας περιοχή Leon και επίσης συναντάται και στην Νότια Γαλλία . Η προέλευση του επωνύμου είναι ότι η οικογένεια Ribas αρχικά ζούσαν κοντά στα σε μία όχθη ποταμού ή παραθαλάσσια . Το επώνυμο Ribas προέρχεται από την λέξη ripparia , η οποία προέρχεται από την λατινική λέξη ripa που σημαίνει όχθη του ποταμού ή παραθαλάσσια . Η διαδικασία των επωνύμων για τους γνώστες της εραλδικής έχει να κάνει με τοπικά επίθετα που δηλώνουν την περιουσία και το χώρο της κ.α.
β) Riba (Αραβικά: ربا,) σημαίνει την τοκογλυφία και είναι γενικά απαγορευμένος στην ισλαμική οικονομική νομολογία fiqh. Για αυτό το χρησιμοποιούν και ως επίθετο οι Εβραίοι .
γ) ryba (ψάρι) στην Παλαιοσλαβική από όπου προήλθαν τα Ρωσικά рыба (ryba), Ουκρανικά риба (ryba), Λευκορωσικά рыба (ryba), Πολωνικά ryba ,Τσεχικά ryba, Σλοβενικά riba, Σερβικά риба ,Κροατικά riba,Βουλγαρικά риба (riba).
γ )Rimpa (琳派, Rimpa ή Rinpa ; ), είναι ένα από τα μεγάλα ιστορικά σχολεία της ιαπωνικής ζωγραφικής . Ο όρος "Rimpa" ο ίδιος είναι μια συγχώνευση της τελευταίας συλλαβής από το "Kōrin" με τη λέξη για το (σχολείο (派, ha ή pa ; ), επινόησε κατά την περίοδο Meiji .